tag:blogger.com,1999:blog-7687374178057931392024-03-13T03:45:57.331+02:002 Ή 3 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΓΙ' ΑΥΤΟ... (ΠΑΛΙΟ)ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.comBlogger120125tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-75045861060622549062009-12-25T18:41:00.004+02:002009-12-27T21:35:14.253+02:00Total Recall<span style="font-size:100%;"><br /><span style="font-family:verdana;">Ολοκληρωτική μεταφορά σε καινούριο ιστολόγιο. Θα μας βρίσκετε στο εξής στη διεύθυνση:</span><br /><br /></span><div style="text-align: center;font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;"><a href="http://www.2i3.blogspot.com/"><span style="font-weight: bold;font-size:130%;" >www.2i3.blogspot.com</span></a><br /><br /></span><div style="text-align: left;"><span style="font-size:100%;">Περισσότερα ποστ, περισσότερο σινεμά και μουσική, λιγότερος χρόνος, αλλά δε βαριέσαι...<br /><br /></span></div></div>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-14038027221961495032009-12-24T11:12:00.004+02:002009-12-24T17:21:35.288+02:00Σε έναν πιο δίκαιο κόσμο...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_Edl-YUYNH_bF1XRVfcFd-iMI9Itb1VbstS8dZKQwgqN0hyphenhyphenaYjnhofZKPXEAQ7IZZepRMeZVz7RrBKi4_iNDuGuXdvS4OwIWwVDPNGGtp0epduvlKpe81k00grLznXlbNGmEB19p2njbo/s1600-h/confused-monkey1.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_Edl-YUYNH_bF1XRVfcFd-iMI9Itb1VbstS8dZKQwgqN0hyphenhyphenaYjnhofZKPXEAQ7IZZepRMeZVz7RrBKi4_iNDuGuXdvS4OwIWwVDPNGGtp0epduvlKpe81k00grLznXlbNGmEB19p2njbo/s320/confused-monkey1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5418728206369564418" border="0" /></a><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Σε έναν πιο δίκαιο κόσμο, η <span style="font-weight: bold;">Björk</span> θα βρισκόταν 3 φορές στη λίστα της δεκαετίας, ο <span style="font-weight: bold;">Damien Rice</span> στις 3-4 πρώτες θέσεις και με τα δύο albums του και μία στη λίστα της χρονιάς αν δεν καθυστερούσε τόσο το καινούριο του, ο <span style="font-weight: bold;">Tom Waits</span> θα είχε εξίσου τρεις συμμετοχές με υψηλότερα όλων την Αλίκη του, ο <span style="font-weight: bold;">Brian Wilson</span> και οι <span style="font-weight: bold;">Godspeed You! Black Emperor</span> δεν θα είχαν μείνει ούτε κατά διάνοια εκτός, το ίδιο και οι <span style="font-weight: bold;">Blonde Redhead</span> και η εικοσάδα της δεκαετίας θα έπρεπε να έχει 50 θέσεις για να χωρέσει τους <span style="font-weight: bold;">Grandaddy</span>, την <span style="font-weight: bold;">Diana Krall</span>, τους <span style="font-weight: bold;">Miracle Mile</span>, τους <span style="font-weight: bold;">Bodies of Water</span> και τον <span style="font-weight: bold;">Adriano Celentano</span>, τους <span style="font-weight: bold;">Raconteurs</span> και τους <span style="font-weight: bold;">Frames</span>, δεν θα σκεφτόταν έντονα και τελικα θα απέρριπτε το εκπληκτικό <span style="font-weight: bold;">Supervillain Outcast</span> των <span style="font-weight: bold;">Dodheimsgard</span>, ούτε θα άφηνε έξω τις δισκάρες των <span style="font-weight: bold;">OutKast</span> (δις), των <span style="font-weight: bold;">Helldorado</span>, της <span style="font-weight: bold;">Katie Melua, </span><span>των </span><span style="font-weight: bold;">Klaxons</span>, την κλασική ιδιοφυία του <span style="font-weight: bold;">Jóhann Jóhannsson</span>... </span> <span style="font-family:verdana;"><br />Έχω ήδη αλλάξει τη λίστα στο μυαλό μου 100 φορές και όσο ακούω τους δίσκους αυτούς θα γίνεται το ίδιο πράγμα. Καλά μας ξεμπερδέματα...<br /><br /></span> </span>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-52081846407050325792009-12-21T01:36:00.007+02:002009-12-21T01:50:53.591+02:00Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι (2000-2009) (Θέση 01)<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyF39OlgQeaL2OsFRTDADRYiEP8dXkWT5Xm59C4s-rFxvbOyaxGavqrFjS59wTxgIJcFlp7MS6Q2eAFqArK6LiWoQPCLhFi0r716nZXFUZpHEHd-IpDvmfQcWJRBfbNgp4YKaNK-9Z5GEL/s1600-h/norma.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyF39OlgQeaL2OsFRTDADRYiEP8dXkWT5Xm59C4s-rFxvbOyaxGavqrFjS59wTxgIJcFlp7MS6Q2eAFqArK6LiWoQPCLhFi0r716nZXFUZpHEHd-IpDvmfQcWJRBfbNgp4YKaNK-9Z5GEL/s320/norma.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5417469295073168818" border="0" /></a><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:verdana;"><br /><span style="font-weight: bold;">01. Norma Winstone, Glauco Venier & Klaus Gesing: </span>Distances (2008)<br /><br /><span style="font-size:100%;"> <span style=";font-family:verdana;font-size:85%;" ><span style="font-family: verdana;font-family:verdana;font-size:85%;" >Μερικές φορές (πολύ σπάνιες, δεν λέω) έρχονται στιγμές που μπορούν να γκρεμίσουν όσα στο μυαλό σου έστρωνες σε στοίβες και επιμελώς ταξινομούσες στην καρδιά σου και τότε, γάμα τα, ξανά από την αρχή. Και καλά να διαλύσει τις λίστες σου και να πειράξει τα πράγματα στα αυτιά σου, όταν όμως εισβάλλει με τέτοια δύναμη στη ζωή σου, ανακατεύει τους έρωτές σου, σου μαθαίνει τα λόγια που ποτέ δεν είπες, όπως ήθελες να τα πεις, όπως θα τα έλεγες αν ήσουν τέλειος, αν σε τρυπάει απ' άκρη σ' άκρη για να χωθεί βίαια μέσα σου; Μερικά πράγματα στη μουσική (και εξίσου λίγα όπως και στη ζωή) είναι φτιαγμένα τέλεια. Αυτός εδώ ο δίσκος είναι με μεγάλη διαφορά ο καλύτερος της δεκαετίας. Διαβρωτικός και σπαραχτικός όπως οφείλει ένας ύμνος στη δυσκολία του έρωτα, σε σημείο τέτοιο που η τεχνική του τελειότητα περνάει σχεδόν απαρατήρητη. Θέλω αυτή η μουσική να με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή, κι ας είναι αβασταχτο το σάουντρακ της.</span><br /></span><br /></span></span></span></div>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-8238161446444506832009-12-21T01:33:00.006+02:002009-12-21T01:37:59.385+02:00Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι του 2009 (Θέση 01)<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9S9_-fnlDk43kkeUu6rVgejfKseJbPCKDwq5T5hip6krahN7oNTg_tVZqKYOgp4UHIK94INt5hyphenhyphen9QfqnHTl0VTEgsmZpT2CzxBlCVoNI4DeiyI1rbOBXofy3nI_50_hxcOR-Du7qkB8fc/s1600-h/pink.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9S9_-fnlDk43kkeUu6rVgejfKseJbPCKDwq5T5hip6krahN7oNTg_tVZqKYOgp4UHIK94INt5hyphenhyphen9QfqnHTl0VTEgsmZpT2CzxBlCVoNI4DeiyI1rbOBXofy3nI_50_hxcOR-Du7qkB8fc/s320/pink.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5417465858280627842" border="0" /></a><span style="font-size:100%;"><br /><br /></span><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:trebuchet ms;"><span style="font-weight: bold;font-family:verdana;font-size:100%;" >01. Pink Mountaintops: </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Outside Love</span><span style="font-size:100%;"><br /><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"><span style="font-family:verdana;"><span style=";font-family:verdana;font-size:78%;" >Τόσο, μα τόσο απλά, το καλύτερο album της χρονιάς που μας αφήνει. Αριστούργημα.</span><span style="font-size:78%;"><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:78%;" >(Κείμενο δεν έχει γιατί μόλις γύρισα και ακόμη δεν είχα ποστάρει την επιλογή μου. Ελπίζω να το συμπληρώσω.)</span><span style="font-size:78%;"><br /></span><br /></span></span></span></span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span></div>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-30275459627218520832009-12-19T12:53:00.003+02:002009-12-19T17:27:56.647+02:00Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι (2000-2009) (Θέση 02)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEholatLVsWsSh8Z_7PBejmVbGumk3x228VGaLcBiG7IuYQcLq1zm4tbLXgH2D1cCxH1bQ_sJS2tsBIzFQOYUhDNyUkFjNw-ht-wqnxz-Wn9ZSBQ2hdJV_4Q430cJWAQPYNcndNPpThMPdDd/s1600-h/craverymagichoursailorsongs.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEholatLVsWsSh8Z_7PBejmVbGumk3x228VGaLcBiG7IuYQcLq1zm4tbLXgH2D1cCxH1bQ_sJS2tsBIzFQOYUhDNyUkFjNw-ht-wqnxz-Wn9ZSBQ2hdJV_4Q430cJWAQPYNcndNPpThMPdDd/s320/craverymagichoursailorsongs.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5416899163780886226" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">02. C.R Avery: </span>Magic Hour Sailor Songs (2007)</span><br /><br />Μας δουλεύει; Μήπως μας μαθαίνει πώς η αστική ποίησή του (συμφιλιώνεται;) επιτίθεται στην ηλιθιότητα της βολεμένης και αηδιαστικά εφηβικής χρήσης χιπ χοπ; Με ποιους να γελάει περισσότερο αυτός ο αυθάδης Καναδός γίγαντας; Μήπως προλαβαίνει να χλευάσει τα αμερικανικά γκέτο, τους στρατόκαυλους, την αγιότητα της κουράδας, την κουράδα της αγιότητας, το βόλεμα και την γραμμική ζωή που διδάσκει η δήθεν λογοτεχνία και ποίηση που μας έκατσε στα απαίδευτα στομάχια; Πού να προλάβει; Εδώ στήνεται ολόκληρη επίθεση, πόλεμος, καταλαβαίνεις; Θανατερά μπλουζ, όχι μαλακίες, εδώ η τζαζ δεν έχει όρεξη για παιχνίδια και το φλερτ με το χιπ χοπ θα σε βγάλει ξάπλα στα σίγουρα. Γελάς με γκόσπελ και κάντρι λαλάδες; Όπλο κι αυτό, μαζί με τη φυσαρμόνικα και το beat-box και, τι διάολο; Ένα στόμα και δυο χέρια έχει και ο ίδιος και με αυτά θα σε χτυπήσει αλύπητα. Καλή τύχη, μαζί του ή απέναντι.<br /><br /></span></span></div>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-9869281716868635912009-12-19T12:38:00.004+02:002009-12-19T12:53:11.874+02:00Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι του 2009 (Θέση 02)<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBOw3VFhO_MW60GshLyRyKBaT0wuhpbVoq8elxiRXrkcT7RU5agLX9_f3oc-hApKkHHRz4PWoXisToOnAcXQk6NGOmWYIh3iWAwZe-_sBF4eqFy4ZOS1gEgfNQIRAvV32xLu_dK7cuj2x0/s1600-h/MelodyGardot-MyOneAndOnlyThrill.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBOw3VFhO_MW60GshLyRyKBaT0wuhpbVoq8elxiRXrkcT7RU5agLX9_f3oc-hApKkHHRz4PWoXisToOnAcXQk6NGOmWYIh3iWAwZe-_sBF4eqFy4ZOS1gEgfNQIRAvV32xLu_dK7cuj2x0/s320/MelodyGardot-MyOneAndOnlyThrill.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5416897354258416818" border="0" /></a><br /><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">02. Melody Gardot:</span> My One and Only Thrill</span><br /><br />Δεν είχα ακούσει αυτό το κορίτσι πριν από φέτος και τον δεύτερο δίσκο της και φαίνεται πως ήταν λάθος μου. Πραγματικό δώρο της τζαζ, αυτός ο εκπληκτικός δίσκος ήρθε για μένα από το πουθενά. Ένα σέξι και υποσχόμενο κορίτσι με μεγάλα μαεστρικά μαύρα γυαλιά στο cover του album, μερικοί ωραίοι τίτλοι και κάποιος ιερόσυλος ψίθυρος πως αυτή η μικρή παίζει να "τρώει" τη Νόρα. Εδώ είμαστε λέω, δισκάκι στο player. Τα τραγούδια περνάνε και το μεγάλο λάθος του ακροατή είναι προ των πυλών: Πόσες, μα πόσες φορές μπορεί κάποιος να παίξει ΑΥΤΗ τη τζαζ που κρατάει από τις αρχές του αιώνα και πόσο πια μπορεί να το κάνει τόσο καλά ώστε να κρατήσει το αυτί στους ήχους της μέχρι το τέλος; Σοφά η Αμερικανή Melody κρατάει τα κομμάτια της χαμηλά παρά τους δεξιοτέχνες μουσικούς και τη μαγικά αισθησιακή φωνή της, οι έρωτες που περνάνε στα αυτιά μας είναι ιστορίες της ζωής, μιας ζωής δύσκολης που ξορκίζει με παιχνιδιάρικες μελωδίες και στην οποία παραδίνεται μερικές φορές με ραγισμένες φωνητικές ερμηνείες πάνω σε μικρά πατήματα πιάνου. Φυσικά, καλή μου, το ημερολόγιό σου, όπως το είπες, θα άγγιζε όλο τον κόσμο, όλους όσους υπήρξαν ερωτευμένοι και, μοιραία, καταδικασμένοι στην εκ βαθέων ακρόαση του κομψοτεχνήματός σου. Αν ήμουν η Krall; Θα έφευγα μόνη μου.<br /><br /></span></span></div>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-75235584326013229082009-12-18T17:50:00.001+02:002009-12-19T12:54:47.682+02:00Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι (2000-2009) (Θέση 03)<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_2cJLoc-GKzdmwbNZ4WHwqxDSAlgQf2_P3CmCjTbbzdoNrk5TC5pagXpVowL6eBOhaBREF20vi7H7XqyhF07TdduOQc1sqy6CbXwN2BMbgdx27LN2g4fn-v_0_4P3dycw0SqwEyd7UYrB/s1600-h/6ba21bt.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_2cJLoc-GKzdmwbNZ4WHwqxDSAlgQf2_P3CmCjTbbzdoNrk5TC5pagXpVowL6eBOhaBREF20vi7H7XqyhF07TdduOQc1sqy6CbXwN2BMbgdx27LN2g4fn-v_0_4P3dycw0SqwEyd7UYrB/s320/6ba21bt.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5416604483460517474" border="0" /></a><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold;">03. Damien Rice: </span>O (2003)<br /><br /></span></span></div>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-60203488399386516202009-12-18T17:49:00.001+02:002009-12-18T17:50:51.393+02:00Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι του 2009 (Θέση 03)<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnp2ORjPhkt_IKG4DB5nI7PAUoBhLJBNsbm46_lRqMWudjS9LhPvHYWD6Xb9bAn0Jg2_bfpGvWi3fX3859z-t4W4MsfIdklkNOznvWPyqYB1_m4VCUBtW8JHPshCKXZ4nzLIx3NGSVeGAz/s1600-h/crippled-black-phoenix-200-tons-of-bad-luck2009.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 292px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnp2ORjPhkt_IKG4DB5nI7PAUoBhLJBNsbm46_lRqMWudjS9LhPvHYWD6Xb9bAn0Jg2_bfpGvWi3fX3859z-t4W4MsfIdklkNOznvWPyqYB1_m4VCUBtW8JHPshCKXZ4nzLIx3NGSVeGAz/s320/crippled-black-phoenix-200-tons-of-bad-luck2009.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5416604176276967890" border="0" /></a><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold;">03. Crippled Black Phoenix:</span> 200 Tons of Bad Luck<br /><br /></span></span></div>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-33250051527020219592009-12-18T17:47:00.002+02:002009-12-18T17:49:30.064+02:00Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι (2000-2009) (Θέση 04)<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiITRirMP7_RsJ2vpC8A-LJUFjy4i83vzmMy90Yourg7q0vyJt8iNF-Vdm6ojRC8MdnZjAwiDHUVdLAyhzdp_WRCYHNQGWZ_jdZtJxPNYLUcV9soYzLALWnkI6Hy_MNKYLizTVCJ-6jECPo/s1600-h/wie_kellicd_bjork.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiITRirMP7_RsJ2vpC8A-LJUFjy4i83vzmMy90Yourg7q0vyJt8iNF-Vdm6ojRC8MdnZjAwiDHUVdLAyhzdp_WRCYHNQGWZ_jdZtJxPNYLUcV9soYzLALWnkI6Hy_MNKYLizTVCJ-6jECPo/s320/wie_kellicd_bjork.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5416603714148535698" border="0" /></a><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold;">04. Björk: </span>Vespertine (2001)<br /><br /></span></span></div>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-4244618100462074982009-12-18T17:42:00.002+02:002009-12-18T17:47:48.474+02:00Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι του 2009 (Θέση 04)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitMUeYp8Xnxfeg7WMseonYFBsnJd973nBL1_WwBQbaL9OjR7ZLsKksbmsOq9BhbLjRsx4AF-JVb9U1U9gLD8m4_DyRNd7G9iWgGuOsJLCI64DTK_l_IG4J9idRqiVac8CiF_k0tla4Ey1h/s1600-h/cover500.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitMUeYp8Xnxfeg7WMseonYFBsnJd973nBL1_WwBQbaL9OjR7ZLsKksbmsOq9BhbLjRsx4AF-JVb9U1U9gLD8m4_DyRNd7G9iWgGuOsJLCI64DTK_l_IG4J9idRqiVac8CiF_k0tla4Ey1h/s320/cover500.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5416603351586427618" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center;font-family:verdana;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">04. Vic Chesnutt: </span>At the Cut<br /><br /></span></div>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-59781458597469606942009-12-16T17:54:00.003+02:002009-12-16T18:00:56.388+02:00Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι (2000-2009) (Θέση 05)<div face="verdana" style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXBNBcCnnp7PxtTD-AOXNFRZLlyarb5RON5UDeMI_osfjXuSnTIT_MMTYNa3OpYEb33BGCZE7_tSh9O4hXp27Gh1baeIFKgWr5qjtzOFMRQc_4I87cniH1XUbqEPOD1e4fsGY_O4gLmH75/s1600-h/firewater-the-golden-hour.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXBNBcCnnp7PxtTD-AOXNFRZLlyarb5RON5UDeMI_osfjXuSnTIT_MMTYNa3OpYEb33BGCZE7_tSh9O4hXp27Gh1baeIFKgWr5qjtzOFMRQc_4I87cniH1XUbqEPOD1e4fsGY_O4gLmH75/s320/firewater-the-golden-hour.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415864161339804658" border="0" /></a><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold;">05. Firewater: </span>The Golden Hour (2008)</span><br /><br />Ποτέ δεν με απογοήτευσε ο Tod, αυτό εδώ όμως ήταν πέρα των προσδοκιών μου. Από τη Νέα Υόρκη στην Ινδία, την Τουρκία, το Πακιστάν, σκέτος μπελάς πώς να χωρέσεις τον λυρισμό με τον οποίο (γεννήθηκες;) μπόλιασες όλες τις δουλειές σου σε μια τσιφτετελοχορευτική πανκ μπουζουκιού με κιθάρες που γρυλίζουν και κρουστά που υποφέρουν. Το ταξίδι δεν είναι το ίδιο, τα νοήματα και τα μέσα όμως είναι. Ακόμη και για εκείνο το μοναδικό live, με μπάνγκρα ρυθμούς να τινάζουν τα στήθια και πόδια που πήγαιναν να σπάσουν ανήσυχα, δεν χόρεψα ξανά ποτέ, ούτε πριν ούτε μετά από αυτό.<br /><br /></span></div>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-70099963269178228122009-12-16T17:36:00.004+02:002009-12-16T17:53:07.643+02:00Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι του 2009 (Θέση 05)<div style="text-align: center; font-family: verdana;"><!--[if gte mso 9]><xml> <o:officedocumentsettings> <o:relyonvml/> <o:allowpng/> </o:OfficeDocumentSettings> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:trackmoves/> <w:trackformatting/> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:donotpromoteqf/> <w:lidthemeother>EN-US</w:LidThemeOther> <w:lidthemeasian>X-NONE</w:LidThemeAsian> <w:lidthemecomplexscript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> <w:splitpgbreakandparamark/> <w:dontvertaligncellwithsp/> <w:dontbreakconstrainedforcedtables/> <w:dontvertalignintxbx/> <w:word11kerningpairs/> <w:cachedcolbalance/> </w:Compatibility> <m:mathpr> <m:mathfont val="Cambria Math"> <m:brkbin val="before"> <m:brkbinsub val="--"> <m:smallfrac val="off"> <m:dispdef/> <m:lmargin val="0"> <m:rmargin val="0"> <m:defjc val="centerGroup"> <m:wrapindent val="1440"> <m:intlim val="subSup"> <m:narylim val="undOvr"> </m:mathPr></w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" defunhidewhenused="true" defsemihidden="true" defqformat="false" defpriority="99" latentstylecount="267"> <w:lsdexception locked="false" priority="0" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Normal"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="heading 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 7"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 8"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 9"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 7"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 8"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 9"> <w:lsdexception locked="false" priority="35" qformat="true" name="caption"> <w:lsdexception locked="false" priority="10" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Title"> <w:lsdexception locked="false" priority="1" name="Default Paragraph Font"> <w:lsdexception locked="false" priority="11" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Subtitle"> <w:lsdexception locked="false" priority="22" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Strong"> <w:lsdexception locked="false" priority="20" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Emphasis"> <w:lsdexception locked="false" priority="59" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Table Grid"> <w:lsdexception locked="false" unhidewhenused="false" name="Placeholder Text"> <w:lsdexception locked="false" priority="1" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="No Spacing"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" unhidewhenused="false" name="Revision"> <w:lsdexception locked="false" priority="34" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="List Paragraph"> <w:lsdexception locked="false" priority="29" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Quote"> <w:lsdexception locked="false" priority="30" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Intense Quote"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="19" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Subtle Emphasis"> <w:lsdexception locked="false" priority="21" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Intense Emphasis"> <w:lsdexception locked="false" priority="31" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Subtle Reference"> <w:lsdexception locked="false" priority="32" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Intense Reference"> <w:lsdexception locked="false" priority="33" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Book Title"> <w:lsdexception locked="false" priority="37" name="Bibliography"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" qformat="true" name="TOC Heading"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--> <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhldxVCBXsVrmRJeQCdP7vvL61oIKAn6LkWCKtq5yqZ0-ysvm7W-3dU1WxpykZe2dFh8zEsJfs2-Ry-pdruL2yh9ci0fFudPKwWF5oZ7VN3v1l8ClGwayRPvaIbo4L-GklWMG3fcWfjgqvW/s1600-h/brokenrecords.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhldxVCBXsVrmRJeQCdP7vvL61oIKAn6LkWCKtq5yqZ0-ysvm7W-3dU1WxpykZe2dFh8zEsJfs2-Ry-pdruL2yh9ci0fFudPKwWF5oZ7VN3v1l8ClGwayRPvaIbo4L-GklWMG3fcWfjgqvW/s320/brokenrecords.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415862568247453282" border="0" /></a><br /><span style="font-weight: bold;font-size:130%;" >05. Broken Records: </span><span style="font-weight: normal;font-size:130%;" >Until the Earth Begins to Part</span><br /></div><span style="line-height: 115%;font-family:verdana;font-size:100%;" ><strong><br /></strong></span><div style="text-align: center;font-family:verdana;"><span style="font-family: verdana;font-size:100%;" >Kόβεις και τα δυο σου χέρια όταν παίξει το δισκάκι ότι οι </span><span style="font-weight: bold; font-family: verdana;font-size:100%;" >Murder By Death</span><span style="font-family: verdana;font-size:100%;" > είχαν κάπου ένα περίεργο album που δεν είχες ακούσει ποτέ. Μπορεί και καινούριο. Στήνεις λίγο το αυτί σου καλύτερα (όχι πολύ κοντά μπορεί να το χάσεις) και ξανασκέφτεσαι: "Κάτσε, φίλε, ετούτοι εδώ είναι Αμερικανοί;" Εμμ, όχι βέβαια. Είναι γνήσιοι Σκοτσέζοι και ως τέτοιοι παίζουν με λύσσα όλα τους τα όργανα. Γι' αυτό δεν θα μπορούσαν να είναι οι </span><span style="font-weight: bold; font-family: verdana;font-size:100%;" >Murder By Death</span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: verdana;">; Γι' αυτό και για ένα ακόμα: Ετούτοι εδώ είναι τόσο, μα τόσο, καλύτεροι!!</span><br /><br /></span></div>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-85317851040086095682009-12-07T11:32:00.000+02:002009-12-07T11:33:16.138+02:00Προστασίας του Πολίτη, βεβαίως, βεβαίως.<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/tppCRtD-SiA&hl=en_US&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/tppCRtD-SiA&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-77860570971801215492009-11-30T12:52:00.058+02:002009-12-16T17:20:51.053+02:00Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι του 2009 (Θέσεις 06-20)<span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />01) ???<br />02) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >???</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />03) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >???</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />04) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >???</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />05) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >???</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /><br /><span style="font-weight: bold;">06.</span> </span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqgSEugyeuCA-Q1W_uEbWGjO8akMhHSH6WlQvjzORIZq5o9GsQhdiIP2oNKCQq8sonqn9Gshvl04w78phlu4Ns4y3ygTSoEaGmQNQwx0QVHGRVi4x_cxPtRSPZz94WAWo6gSzfvvo1jLCt/s1600-h/placebo_battle_for_the_sun_2009.marked.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqgSEugyeuCA-Q1W_uEbWGjO8akMhHSH6WlQvjzORIZq5o9GsQhdiIP2oNKCQq8sonqn9Gshvl04w78phlu4Ns4y3ygTSoEaGmQNQwx0QVHGRVi4x_cxPtRSPZz94WAWo6gSzfvvo1jLCt/s200/placebo_battle_for_the_sun_2009.marked.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415846267125976722" border="0" /></a><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Placebo:</span> Battle for the Sun</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /><br />Δεν επαναπάυονται και ως γνήσιοι λάτρεις της κουλτούρας που τους έθρεψε (και εμάς μαζί τους), αναζητούν νέες μουσικές διαδρομές στον ήχο που έχουν καταφέρει να επιβάλλουν. Άφησαν τους εαυτούς τους να δοκιμάσουν περισσότερες βρετανικές ποπ-ροκ επιρροές, απλοποίησαν τον στίχο τους, δοκίμασαν πιασάρικα ριφ, έγραψαν συναυλιακά κομμάτια, κοίταξαν προς τον ήλιο και τον βρήκαν. Ευκολία όλο αυτό για ένα γκρουπ σαν τους Placebo; Κάθε άλλο αφού στον καλύτερό τους δίσκο ως τώρα οι ίδιοι όλα αυτά τα έψαξαν μέσα από βιολιά και σαξόφωνα, αινιγματικά κρεσέντα και επιθετικές κορυφώσεις αριστουργηματικού timing σε κάθε τους κομμάτι, σε έναν δίσκο που αποκαλύπτεται σωστότερα και περισσότερο σε κάθε του ακρόαση. Και φυσικά, εδώ βρίσκεται (περιμένετε μέχρι να μπει το 9ο track) το <span style="font-weight: bold;">Julien</span>, το καλύτερο τραγούδι που ακούσαμε από αυτό το σπουδαίο γκρουπ.<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">07.</span> </span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBVnCSG18ppibmph1uNB8LIX67iJye4azlMVBZ9VHo8LuJIQPYyGWbx6YJRf6RqKVlh9UFdZfuXunCbCyRDq5ZIz7xqfTm3vrE_aBPF03Hm4HN7rnj5NcRgEsl2pWfVt0by15yhA1dAbx9/s1600-h/archive-controlling-crowds.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBVnCSG18ppibmph1uNB8LIX67iJye4azlMVBZ9VHo8LuJIQPYyGWbx6YJRf6RqKVlh9UFdZfuXunCbCyRDq5ZIz7xqfTm3vrE_aBPF03Hm4HN7rnj5NcRgEsl2pWfVt0by15yhA1dAbx9/s200/archive-controlling-crowds.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415174104893272098" border="0" /></a><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Archive:</span> Controlling Crowds</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">08.</span> </span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDhI9BMhM0hl3qM1rkSVF1k7F24OF9ZMaUfWohyphenhyphenP9lyUjxk1_fa9RJb9xf5Z965JB6Jl7Rq5Yuwh6dydERMl4c4mT-bFSfuztrcHQ59ELIKkdedIWsQA4va0jJ0JW_FDcxwpEN8DOi-lB2/s1600-h/or_cover.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDhI9BMhM0hl3qM1rkSVF1k7F24OF9ZMaUfWohyphenhyphenP9lyUjxk1_fa9RJb9xf5Z965JB6Jl7Rq5Yuwh6dydERMl4c4mT-bFSfuztrcHQ59ELIKkdedIWsQA4va0jJ0JW_FDcxwpEN8DOi-lB2/s200/or_cover.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5414681553560949906" border="0" /></a><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Biffy Clyro:</span> Only Revolutions</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /><br />Την είχαν τολμήσει προ πολλού την προσέγγιση σε μια πιο ποπ πλευρά τους ήδη από το εξαιρετικό "<span style="font-weight: bold;">Puzzle</span>", το οποίο όμως άφηναν να βαράει σε γενική ακρόαση. Σαν γνήσιοι και αφιοσιωμένοι μουσικοί που είναι όμως, οι Σκοτσέζοι τελειοποίησαν εδώ αυτή τους τη μεταστροφή, πλαισιώνοντας τις νέες τους οργανικές μελωδίες με ελεύθερο στίχο και ρυθμικές εναλλαγές στα ρεφρέν. Μάγκες, σαν να ορίζουν ξανά πώς πρέπει να είναι αυτή η πιο καλοκουρδισμένη ροκ-ποπ συνάντηση (ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΤΟ "<span style="font-weight: bold;">Shock Shock</span>";), δε νομίζετε;<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">09.</span> </span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh18n9Wuf0DWR_V1CiQhyie3SI3LRvvZ8xkIQe3T3qsgYkKEsiZESgMFXqEUY4qj4MVAieyeXjUJgs6FCsaDcZCXNkmWCeuAp8BFI8Cc5dvD5ticXdkaVHtzYbs8YM153T1K7VTvBvlQ1eV/s1600-h/working_on_a_dream.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh18n9Wuf0DWR_V1CiQhyie3SI3LRvvZ8xkIQe3T3qsgYkKEsiZESgMFXqEUY4qj4MVAieyeXjUJgs6FCsaDcZCXNkmWCeuAp8BFI8Cc5dvD5ticXdkaVHtzYbs8YM153T1K7VTvBvlQ1eV/s200/working_on_a_dream.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5414429429115815890" border="0" /></a><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Bruce Springsteen:</span> Working on a Dream<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">10.</span><br /></span><a style="font-family: verdana;" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibIC5YYq_l0l6c356bLr17RXdh9m1gTL5PvjOspH6Q-NUEIA7_pC_WzSVfe4-3FiXuMdVC_OUXWTXaQASJaEY9xCUMTF4wwG79bksK3h9SgCKuxJ_hqpJRbQ4V5l8nWv044PKktX_k6hAB/s1600-h/yours-truly-the-commuter.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibIC5YYq_l0l6c356bLr17RXdh9m1gTL5PvjOspH6Q-NUEIA7_pC_WzSVfe4-3FiXuMdVC_OUXWTXaQASJaEY9xCUMTF4wwG79bksK3h9SgCKuxJ_hqpJRbQ4V5l8nWv044PKktX_k6hAB/s200/yours-truly-the-commuter.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413930797162371314" border="0" /></a><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Jason Lytle:</span> Yours Truly, the Commuter</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /><br />Οι Grandaddy είχαν διαλυθεί με της κυκλοφορία ενός εξαιρετικού δίσκου του 2006 και αυτή η πλευρά της ροκ μουσικής είχε χάσει έναν πολύ σημαντικό εκπρόσωπό της. Το παιδί-θαύμα της όμως (και τι παιδί, σαραντάρισε πλέον!) δεν θα μπορούσε να κρατήσει τις μουσικές του ανησυχίες κλειστές στον εαυτό του. Έχει μάθει, βλέπετε, να εκτίθεται στο κοινό του και να κληροδοτεί τον πεσιμισμό του σ'αυτό, σαν εξομολόγηση. Η υπέροχη φωνή του σου αφηγείται τα ερωτήματα μιας ζωής και η βιρτουοζιτέ του (ό,τι όργανα ακούσετε στον δίσκο αυτό είναι από τα... χεράκια του) τα κάνει μουσική. Ευτυχώς, το τόλμησε.<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">11.</span><br /></span><a style="font-family: verdana;" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-2rI4Co5G-PO3AxXIhCHt2YN_hAwFN4hDh4eXRPT8bavs5ksIR0Y6BYth2NFEc9nomL3UpknLRGIVbvlHoT8E8lxdlwSmLPHJ_92PTCd5tGVGuUaBU8M6NoqeUH-scMsONib4AzQPdyz5/s1600-h/alkinoosiwannidhsneroponthfront.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-2rI4Co5G-PO3AxXIhCHt2YN_hAwFN4hDh4eXRPT8bavs5ksIR0Y6BYth2NFEc9nomL3UpknLRGIVbvlHoT8E8lxdlwSmLPHJ_92PTCd5tGVGuUaBU8M6NoqeUH-scMsONib4AzQPdyz5/s200/alkinoosiwannidhsneroponthfront.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413665457810137922" border="0" /></a><span style="font-weight: bold;font-family:verdana;" >Αλκίνοος Ιωαννίδης: </span><span style="font-family:verdana;">Νεροποντή</span><br /><br /><span style="font-family:verdana;">Είναι σπουδαίος μελωδός και το ξέρει. Έχει ένα χάρισμα που όφειλε να καλλιεργήσει και το κάνει και με το παραπάνω σε κάθε του κυκλοφορία. Κι αν έπρεπε να περάσουν κάμποσοι δίσκοι, εσωτερικές και μουσικές αναζητήσεις και οικογένεια για να μας παραδώσει αυτό τον αριστουργηματικό δίσκο, ας είναι. Μέσα του δεν μεταπηδά από τη ελληνική ροκ στη χατζιδακική παράδοση και από τη βυζαντινή ψαλμωδία (έστω και αρκετά... κανιβαλιστική) στην εφηβική ορμή (με φιλοσοφική εγκράτεια όμως) της ραποειδούς καταγγελίας, αλλά ενώνει τα πάντα σε έναν δίσκο που τον φέρνει στο καλλιτεχνικό του απόγειο. Δεν τα βλέπεις κάθε μέρα αυτά...</span><br /><br /><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">12.</span></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a style="font-weight: bold;" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-ZQ0Ao8_HGj32PZu_6nldhZJTsqQF-tkiRonJ_ChSTrrwmBjwOXMf9ok-frYD_WMrxlNfvk2H6_-M9KtGnWYHxUCeH5yNwnJZl9USQhONUN6aVQaoSpUrXTL_fLTHQ2WKAexhbbGdcHxm/s1600-h/octahedron.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-ZQ0Ao8_HGj32PZu_6nldhZJTsqQF-tkiRonJ_ChSTrrwmBjwOXMf9ok-frYD_WMrxlNfvk2H6_-M9KtGnWYHxUCeH5yNwnJZl9USQhONUN6aVQaoSpUrXTL_fLTHQ2WKAexhbbGdcHxm/s200/octahedron.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413648074352019090" border="0" /></a><br /><span style="font-weight: bold;">The Mars Volta:</span> Octahedron<br /><br />Τα 4 χρόνια που μεσολάβησαν από το εκπληκτικό <span style="font-weight: bold;">Frances the Mute</span> (και με τις ενδιάμεσες κυκλοφορίες των <span style="font-weight: bold;">Amputechture </span>και <span style="font-weight: bold;">The Bedlam in Goliath</span> να ωχριούν ακόμη μπροστά του) δεν ήταν αρκετά για να βγει από τη μόνιμη playlist μας και να σου πάλι αυτοί οι τρελαμένοι Τεξανοί με ένα νέο και, για άλλη μια φορά, ολότελα διαφορετικό υφολογικά album. Μελετημένες συνθέσεις και λιγότερες επιδείξεις τεχνικής, φωνητικά που χαμήλωσαν για να ταιριάξουν στο ημι-ακουστικό αυτό πρότζεκτ και, εν τέλει, άλλος ένας άθλος από ένα από τα σπουδαιότερα ροκ συγκροτήματα των ημερών μας.<br /><br /><br /></span> <span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">13.</span><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ8fhzc4nAJy-5qz6n_VTK7vOUao6yFmW_8VyBOUtL4NtToYdx67GGu3NEUSyTwFC1eKomxyBYoj-eWceZejgsEnWzFg50ckF3_G_wOFxyW5xSYyKptplFd5txEnAGXQWCLRr9JGPHqiZr/s1600-h/antony-the-johnsons-the-crying-light-456674.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ8fhzc4nAJy-5qz6n_VTK7vOUao6yFmW_8VyBOUtL4NtToYdx67GGu3NEUSyTwFC1eKomxyBYoj-eWceZejgsEnWzFg50ckF3_G_wOFxyW5xSYyKptplFd5txEnAGXQWCLRr9JGPHqiZr/s200/antony-the-johnsons-the-crying-light-456674.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413031720780131426" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Antony and the Johnsons:</span> The Crying Light</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /><br />Ξεσπά, επιτέλους, αλλά ξεσπά όπως οφείλει να κάνει: Βουβά. Κλάμα δίχως λυγμούς που αναζητά έναν τρόπο να διαλύσει τη μοναξιά αλλά και τη μοναδικότητα των συναισθημάτων του, στρώνοντας μικρές μελωδίες για πιάνο, χαμηλώνοντας τους ρυθμούς και τις μουσικές εντάσεις και τελικά αφήνοντας χώρο για τη μαγική του φωνή (καλύτερη και εκφραστικότερη από ποτέ) να σε ταξιδέψει. Ειλικρινής ως είναι, τι έχει να φοβηθεί όταν τα έχει χάσει όλα;<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">14.</span><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX8KFpt6DIS1M-aR7hLT5gTrjAT2zsM9XcVp_dnvNZdCJYzpORlUthQuwuwEGrxdMlYY5LhBeIzXYCby_0WllOlH5hZZBKMiixB5CY17YlHxmoTK06tyONpd-IuP9a48jPV2etr9n9jKD9/s1600-h/Front+Balke.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX8KFpt6DIS1M-aR7hLT5gTrjAT2zsM9XcVp_dnvNZdCJYzpORlUthQuwuwEGrxdMlYY5LhBeIzXYCby_0WllOlH5hZZBKMiixB5CY17YlHxmoTK06tyONpd-IuP9a48jPV2etr9n9jKD9/s200/Front+Balke.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413031301591347074" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Jon Balke & Amina Alaoui:</span> Siwan</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /><br />Πολύ περισσότερο από μια μουσική εξερεύνηση στα ενδότερα της αραβικής κυριαρχίας στην Ανδαλουσία, από μια παρέλαση των μουσικών επιρροών (χριστιανικών και σούφι) της περιόδου, αυτό το αριστουργηματικό album, συνεργασία του Νορβηγού συνθέτη Jon Balke και της Μαροκινής πιανίστριας και τραγουδίστριας Amina Alaoui, είναι, τελικά, </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >ένα απόλυτο "ταίριασμα" πολιτισμών, </span><span style="font-family:verdana;">μια δοκιμιακή μουσική μελέτη στην ένωσή τους, μια μεταφορά ολόκληρης κουλτούρας σε βάθος τέτοιο, που η αφοσίωση του ακροατή φλερτάρει με τον κίνδυνο.</span> <span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;"><br /><br /><br />15.</span></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLDJ9ND67bgJqnDrg71_YrEhdIC52ouxn29Wke6ngoHu3nVZcGNBxF1_mfyOS83hHcVWHrlpDncLrBd-0FviuW-sd2Mshhs15H78jL2ZEB8yU9BMMfAzXHbBB6xCtJeGhhQ1ldtv3-AGtq/s1600-h/Norah-Jones-The-Fall-486263.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLDJ9ND67bgJqnDrg71_YrEhdIC52ouxn29Wke6ngoHu3nVZcGNBxF1_mfyOS83hHcVWHrlpDncLrBd-0FviuW-sd2Mshhs15H78jL2ZEB8yU9BMMfAzXHbBB6xCtJeGhhQ1ldtv3-AGtq/s200/Norah-Jones-The-Fall-486263.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413025386436749474" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Norah Jones:</span> The Fall </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /><br />Τη φοβόμουν αυτή τη στιγμή. Κυρίως γιατί αγαπώ τη Νόρα Τζόουνς, το κορίτσι που μου κράτησε αμέτρητες μέρες συντροφιά με εκείνο το (προσωπικό μου ημερολόγιο όπως το αισθανόμουν) <span style="font-weight: bold;">Come Away With Me</span>. Τώρα που αυτή έγινε 30, συναντήθηκε με τον πιο αγαπημένο μου άνθρωπο σε ένα μαγικό φιλμ και εγώ φλερτάρω με την μέση ηλικία σε διάθεση και ενέργεια, αυτό το απίθανο κορίτσι με το μαγικό πρόσωπο μου έκανε δώρο (λες και για τα πρώτα μου γενέθλια) ένα τολμηρό μουσικό άλμα, πιο κιθαριστικό, πιο χορευτικό, πιο ευδιάθετο και εγώ ακόμα χάνομαι κυνηγώντας πειρατές και τραγουδώντας για τα παλιά φαντάσματα που οφείλω, επιτέλους, να διώξω μια και καλή. Και η μικρή μου Νόρα μου ψιθυρίζει: "Σήκω, γέρο-τεμπέλη, σήκω πριν να είναι αργά"...<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">16.</span><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEievUZ1SkwOcUy-fAm1cc89m69OR2P2w-UoC7tW2brM53L7KIgfIU0_Q0PKhtPU_xSHKHLXQ_1wkpnB6dVFhN6jT8WupKN1UfSVZBBA92fetee_04L7vDoGw6hucc74SPzXLOie-eXBOyMD/s1600-h/BinaryCacheServlet.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEievUZ1SkwOcUy-fAm1cc89m69OR2P2w-UoC7tW2brM53L7KIgfIU0_Q0PKhtPU_xSHKHLXQ_1wkpnB6dVFhN6jT8WupKN1UfSVZBBA92fetee_04L7vDoGw6hucc74SPzXLOie-eXBOyMD/s200/BinaryCacheServlet.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413002542071057474" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Nils Økland:</span> <span>Monograph</span></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /><br />Δεν είμαι σίγουρος ποιος έφτιαξε ποιον. Δούλεψε αρκετές φορές με τον σπουδαίο Christian Wallumrød (οι πιστοί ακολουθήστε το <span style="font-weight: bold;">A Year From Easter</span> ως τρανταχτό παράδειγμα), αλλά το δικό μου αυτί αδυνατεί να εντοπίσει περισσότερες επιρροές. Σημασία έχει ότι ετούτοι οι καταγεγραμμένοι αυτοσχεδιασμοί με τα διάφορα βιρτουοζιτέ βιολιά του Νορβηγού ακούγονται σαν κάτι παραπάνω από εισαγωγικοί στην κλασική τέχνη και σύνθεση. Μακάρι να μπορούσα να περιγράψω με ένα δυο λόγια παραπάνω τι άκουσα σε αυτό τον εξαιρετικό δίσκο, αλλά πρόκειται για άλλη μια φορά που η μουσική και μόνο μπορεί να περιγράψει μερικά πράγματα.<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">17.</span><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgNjJNfEftcpsIJ_rGjoYIq3oyJtw9JQuoJf4sd3_CMZCRWvNbfZegtyYMXtlGCHu9ywTVIEOa7cU4oxe_5N9p0zgBt4qCtoqmWaSq7mOWiAFRgBGkTk7Huy-5Pa9mELFVOuGLhceSJa_m/s1600-h/mastodon-crack-the-skye-cover.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgNjJNfEftcpsIJ_rGjoYIq3oyJtw9JQuoJf4sd3_CMZCRWvNbfZegtyYMXtlGCHu9ywTVIEOa7cU4oxe_5N9p0zgBt4qCtoqmWaSq7mOWiAFRgBGkTk7Huy-5Pa9mELFVOuGLhceSJa_m/s200/mastodon-crack-the-skye-cover.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5412929207233858802" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Mastodon:</span> Crack the Skye</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /><br />Εντάξει, λίγο με ενδιαφέρει αν θέλησαν να ασχοληθούν με ένα ακόμη concept album και αν τα θαλάσσωσαν. Αυτό που θαύμασα στους Αμερικανούς δεν ήταν παρά η άνεση του να παίζεις τα σκοτεινά σου μεταλλικά μονοπάτια, οδηγώντας τα σε μια ροκ τρόπον τινά οικουμενικότερη και αναγκάζοντας τους μουσικούς σου χλευαστές σε ένα σφιχτό αγκάλιασμα πριν την εγγυημένα πολυεπαναλαμβανόμενη ακρόαση. Γιατί, πριν ακόμη τα ριφ προλάβουν να τα απορρίψουν ως βαρυμεταλλικά, και το πιο απαίδευτο αυτί θα ερεθιστεί από όλες αυτές τις ελαφρώς τολμηρά παιχνιδιάρικες συνθέσεις που θα ανακαλύψει εκ νέου στη δεύτερη (και τρίτη) φορά που το δισκάκι θα αρχίσει να παίζει.<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">18.</span><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWheIzxGJm8TmFVSNgqKF5yOJsX6-M6PA5CTSbpuF5xJhVmmf1_nZh3A3jsSi5OCxHyndCThkMmwXaDIsNKsv8mzAd7C4WGAkw4lyt_Ug_PSdIs4Su4j11IhvuLMiiOMmtqD2F975AF8dj/s1600-h/justinadams.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWheIzxGJm8TmFVSNgqKF5yOJsX6-M6PA5CTSbpuF5xJhVmmf1_nZh3A3jsSi5OCxHyndCThkMmwXaDIsNKsv8mzAd7C4WGAkw4lyt_Ug_PSdIs4Su4j11IhvuLMiiOMmtqD2F975AF8dj/s200/justinadams.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5412926213697090418" border="0" /></a></span><span style="font-weight: bold;font-family:verdana;font-size:100%;" >J</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">ustin Adams & Juldeh Camara: </span>Tell No Lies </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /><br />Ούτε να το σκεφτεί δεν θέλει ο Justin Adams πως ακροβατεί ανάμεσα στο αμερικανικό ροκ/μπλουζ και στην αφρικανική μουσική παράδοση. Όταν πρόκειται για μουσική, φίλε μου, εγώ θα πιάσω την μπασοκιθάρα μου (το ίδιο έκανα και με τον Ρόμπερτ Πλαντ, άστα αυτά) κι εσύ το ρίτι σου και ο καθένας θα παίζει τον σκοπό του. Άσε τους να ψάχνουν τι παίζουμε. Μουσική. Είσαι μέσα;<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">19.</span><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijMssW0E8T6GyHgl-5MiByKqszGuyoBCdI8_wxRYMxGUqxEHxP5UAj1GYVs4IaL03kqL65So9ilnOH3mSwaqzl7JnfBqDdFH4UuLCqGXMq5xGxUekQtbECpaI_PL_KLnrKzCrUZ3HeaKYw/s1600-h/tori-2.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijMssW0E8T6GyHgl-5MiByKqszGuyoBCdI8_wxRYMxGUqxEHxP5UAj1GYVs4IaL03kqL65So9ilnOH3mSwaqzl7JnfBqDdFH4UuLCqGXMq5xGxUekQtbECpaI_PL_KLnrKzCrUZ3HeaKYw/s200/tori-2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5412832325161108162" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Tori Amos:</span> Abnormally Attracted to Sin<br /><br />Περνώντας για καιρό καλά με περισσότερο "χρωματισμένα" (πάντοτε όμως εξαιρετικά) μουσικά άλμπουμ, η αγαπημένη μας Τόρι μας φύλαξε για φέτος ένα μικρό σοκ, κρυμμένο πίσω από μελωδίες που ξαφνιάζουν, προσεκτικά φυλάσσοντας τον εγγενή λυρισμό που οφείλει να χαρίζει κάθε ποπ που σέβεται τον εαυτό της. Λίγο περισσότερο ερωτευμένος και το άλμπουμ σε διέλυσε δίχως ευκαιρία.<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">20.</span><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtvIhyht3Ev5258-WiBYCXvubkpzF0PZLtcVe17yY0FTIXhcBrAHZSsCIX0wu89-0lREy34c6Dz6PaHatghRYjtOkAKD1Q-iuwb4__kT8xolxqUi1rdAwzJA4LdljEFXYuOZGQYbQSEOhP/s1600-h/Front.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 181px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtvIhyht3Ev5258-WiBYCXvubkpzF0PZLtcVe17yY0FTIXhcBrAHZSsCIX0wu89-0lREy34c6Dz6PaHatghRYjtOkAKD1Q-iuwb4__kT8xolxqUi1rdAwzJA4LdljEFXYuOZGQYbQSEOhP/s200/Front.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5412830096469687074" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Renaud Garcia-Fons:</span> La Línea del Sur<br /><br />Υπόδειγμα ευρωπαϊκής τζαζ από έναν συνθέτη που λάτρεψε το όργανό του όσο λίγοι και κατάφερε να προσαρμόσει το άκουσμα του πεντάχορδου μπάσου (πατέντα του ίδιου πριν χρόνια), την παριζιάνικη ιδιοσυγκρασία του και τις αραβογενείς του επιρροές (ανήσυχες μουσικές αναζητήσεις με σπουδαίες συνεργασίες όπως αυτή με τον Dhafer Youssef), σε έναν δίσκο που, αν ήταν περισσότερο ορχηστρικός, θα ήταν σταθμός στο μουσικό του είδος.<br /><br /></span>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-70296168533533491472009-11-30T12:11:00.037+02:002009-12-16T17:34:03.354+02:00Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι (2000-2009) (Θέσεις 06-20)<span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />01) ???<br />02) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >???</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >03) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >???</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >04) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >???</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >05) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >???</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">06.</span> </span><span style="font-size:100%;"><a style="font-family: verdana;" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGZuSvPTrQKzmOTj9CkCltXM4POmW1ARY_6BNq_nwnPQ7AZ2iHcOfkOoxIUOFti1UaxSvLZgjW50ro2awCQsaM6zb8sDyYaue2NhPw2IYNThkZs1iyuquZi_6Z2_oNwyPlQEmFXS5zVRC_/s1600-h/6a00cd972920cc4cd500fa96a238300002-500pi.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGZuSvPTrQKzmOTj9CkCltXM4POmW1ARY_6BNq_nwnPQ7AZ2iHcOfkOoxIUOFti1UaxSvLZgjW50ro2awCQsaM6zb8sDyYaue2NhPw2IYNThkZs1iyuquZi_6Z2_oNwyPlQEmFXS5zVRC_/s200/6a00cd972920cc4cd500fa96a238300002-500pi.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415847092238168194" border="0" /></a><br /><span style="font-weight: bold;font-family:verdana;" >Arcade Fire: </span><span style="font-family:verdana;">Funeral </span></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >(2004)<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">07.</span> </span><span style="font-size:100%;"><a style="font-family: verdana;" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcWQEICfZi1bg73-X4hli2UFhbyNrb3oR19Rf6zkUkUJCJA2ZdOnCo-0ehVZO7zGdc7szNWo3NhGY0Tr9ebLwmMh3TSwO_El5L0_W3PNwlQraUz1nJ8Y3LyE1Gmhmt9CwVUoF44jAl5YDl/s1600-h/yamagata.elephants.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcWQEICfZi1bg73-X4hli2UFhbyNrb3oR19Rf6zkUkUJCJA2ZdOnCo-0ehVZO7zGdc7szNWo3NhGY0Tr9ebLwmMh3TSwO_El5L0_W3PNwlQraUz1nJ8Y3LyE1Gmhmt9CwVUoF44jAl5YDl/s200/yamagata.elephants.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415174329730967106" border="0" /></a><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Rachael Yamagata:</span> Elephants... Teeth Sinking Into Heart (2008)<br /><br />Εντάξει, μερικά πράγματα δεν περιγράφονται. Αυτό εδώ το απίθανο και ταλαντούχο πλάσμα είναι από άλλο πλανήτη. Ίσως εκεί κάπως έτσι να είναι ο συνηθισμένος μουσικός. Τώρα που βρέθηκε εδώ όμως, είναι απλά η καλύτερη- και με διαφορά. Βαριέται λες τον εσωτερικό ακουστικό της περίπατο (που για όλους τους υπόλοιπους είναι πραγματικά αβάσταχτος) και ροκάρει στο δεύτερο δισκάκι της. Διάβολε, ακόμη και εκεί είναι ξεχωριστή, όταν βγάζει τη γλώσσα και αντικαθιστά τα βιολιά και τα πνευστά της με ηλεκτρικές κιθάρες και επιθετικά τύμπανα, δεν μοιάζει με καμία. Προσπαθώ να ξεφύγω και να ακούσω ολόκληρο τον δίσκο, αλλά πάντα θα με στοιχειώνει εκείνο το Sunday Afternoon: Ύμνος στα πρωινά μου, ύμνος στα δύσκολα βράδια μου, στα ακουστικά μου στο δρόμο όταν τίποτα γύρω δεν υπάρχει για 9 λεπτά, στο δισκάκι που αφιέρωσα και αδίκησα όλα τα υπόλοιπα τραγούδια, στο αυτοκίνητο κι ας κάνω ώρες αμέτρητες να φτάσω. Λίγο το μαγικό της άγγιγμα στο πιάνο (ανεπαίσθητο θαρρείς στο κομμάτι), τα ελαφρά πατήματα στα πιατίνια, λίγο τα βιολιά που σε πυκνώνουν, τα αρπίσματα που σου γρατζουνάνε απευθείας την καρδιά και ο "<span style="font-weight: bold;">Lucille</span>" ήχος του σόλο, αυτή η σύνθεση οφείλει να θεωρείται ήδη κλασική. Ακόμη κι αν υπήρχε μόνο του, θα ήταν ένας από τους καλύτερους δίσκους που άκουσα ποτέ.<br /><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">08.</span> </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMYAzNAZGN_LZX9_3l3EqOmkTX6GiS3r_0MkPp4HYLMTsj3bGzKoIAmtQN2ewG1cVy_7H8KCqjf_B_ec_SQfs-stduYhdr8tBb0WrM4uGbFqMABLzmUn7R_Fd0DuXCqSkzjV5HaI4iIHkv/s1600-h/fthnh+pop+front.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMYAzNAZGN_LZX9_3l3EqOmkTX6GiS3r_0MkPp4HYLMTsj3bGzKoIAmtQN2ewG1cVy_7H8KCqjf_B_ec_SQfs-stduYhdr8tBb0WrM4uGbFqMABLzmUn7R_Fd0DuXCqSkzjV5HaI4iIHkv/s200/fthnh+pop+front.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5414684961248470962" border="0" /></a><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Κόρε. Ύδρο.:</span> Φτηνή Ποπ για την Ελίτ</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > (2006)<br /><br />Ωχ, τώρα πρέπει δηλαδή να απολογηθώ γιατί έχω ακούσει άπειρες φορές αυτό το δίσκο, γιατί με έχω πιάσει να κλαίω τόσο εύκολα σε όλο το δεύτερο μισό του, γιατί ριγώ γοητευμένος στην απαίσια φωνή του Παντελή, γιατί αναγνωρίζω την αυθεντικότερη ποίηση στα ανώμαλα στιχάκια τους που κατακλύζουν το δίσκο ("περισσότερο από σένα καμιά Χριστ-ίνα δεν με κράτησε παιδί"), γιατί ταξιδεύω πάνω-κάτω-πάνω-κάτω "Κέρκυρα-Πάτρα-Αθήνα", γιατί ανασαίνω στη σκέψη πως αυτοί οι Κερκυραίοι μπορούν να αλλάξουν μια για πάντα μια μουσική σκηνή που εδώ και δεκαετίες "ψάχνεται";... Ναι, καλά, στ' αρχίδια μου, αυτά είναι για μένα και μόνο.<br /><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">09.</span> </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5cnMy76cViaw4RlRsWtDXfzCtL5Iqwm5HV6II1HSw6KB88ooU4JayqOi5CdSXpmnxUEM_apNBsoW6y9KHR3-awds3NE7n1x9Gx0SmRayvdLPgdJofCOnDSpuT1CiXDIMefhyphenhyphenDaQwSNOyC/s1600-h/the+mars+volta+-+frances+the+mute.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5cnMy76cViaw4RlRsWtDXfzCtL5Iqwm5HV6II1HSw6KB88ooU4JayqOi5CdSXpmnxUEM_apNBsoW6y9KHR3-awds3NE7n1x9Gx0SmRayvdLPgdJofCOnDSpuT1CiXDIMefhyphenhyphenDaQwSNOyC/s200/the+mars+volta+-+frances+the+mute.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5414429889073151474" border="0" /></a><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">The Mars Volta:</span> Frances the Mute </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >(2005)<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">10.</span> </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjR8Idslmxaqx-P0Sw0spI3yoTcyKELu_q7IZriQ52HpNufU7dGSPQaWSQlP4-R23fpZvc5AqycIPPcnu0JA3fdD4JaZDKxc0rW8fzrIkXB8iFVbxJDWbpLs6r9ROidcqV7NyzFr02S4jqZ/s1600-h/melingo.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjR8Idslmxaqx-P0Sw0spI3yoTcyKELu_q7IZriQ52HpNufU7dGSPQaWSQlP4-R23fpZvc5AqycIPPcnu0JA3fdD4JaZDKxc0rW8fzrIkXB8iFVbxJDWbpLs6r9ROidcqV7NyzFr02S4jqZ/s200/melingo.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413992250744701778" border="0" /></a><br /></span><span style="font-weight: bold;font-family:verdana;font-size:100%;" >Meli</span><span style="font-weight: bold;font-family:verdana;font-size:100%;" >n</span><span style="font-weight: bold;font-family:verdana;font-size:100%;" >go:</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > Maldito Tango</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > (2008)<br /><br />ΟΚ, τολμάς να πειράξεις σε τέτοιο σημείο και τόσο προκλητικά το tango, τραγουδάς για τη Magdalena, τον μικρό παρία, τον υπόκοσμο, την κατάχρηση και κάθε λογής απόκληρο της ζωής (σαν ρεμπέτης ένα πράγμα), περπατάς στους υγρούς αργεντίνικους δρόμους και σαν γνήσιος τροβαδούρος με φωνή βαριά και άκαμπτη σαν σίδερο πλησιάζεις όλο και περισσότερο στα εσώψυχά σου. Όλα και όλοι έχουν θέση σε έναν δίσκο-κατάθεση ψυχής. Μπαντονεόν και βιολιά όπως οφείλει ο απέραντος σεβασμός σε αυτή την ιερή κουλτούρα και στην ίδια πλευρά του δίσκου η ασεβής καταπάτησή της μέσω μιας υπερβολής σε όλα: Αυτό δεν είναι δίσκος, είναι ολόκληρη θεατρική παράσταση του δρόμου. Άτιμε, δεν το έχω ακούσει ποτέ καλύτερο και λέω να σε ακολουθήσω, όπως κάνω πάνω από έναν χρόνο τώρα.<br /><br /><br /></span><span style="font-weight: bold;font-family:verdana;font-size:100%;" >11. </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a style="font-weight: bold;" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx-BvyF8TjlSEwGKsiz-nnv0-3cKgf6eCT5IjcNtbi7KVqfRcZq45qMyt1ILYAk6_dCmniWHOma664HcB-ugTRWKdk2YopBfA2nvE1iTvcmAj1__IIZJ7JQlF7A663faleOMflmujc5ik5/s1600-h/xiuxiu.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgx-BvyF8TjlSEwGKsiz-nnv0-3cKgf6eCT5IjcNtbi7KVqfRcZq45qMyt1ILYAk6_dCmniWHOma664HcB-ugTRWKdk2YopBfA2nvE1iTvcmAj1__IIZJ7JQlF7A663faleOMflmujc5ik5/s200/xiuxiu.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413992125249285346" border="0" /></a><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Xiu Xiu: </span></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >La Forêt</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > (2005)<br /><br />Δεν ξέρω τι να γράψω γι' αυτό εδώ. Σε τσακίζει αυτός ο δίσκος, τόσο που δεν περιγράφεται. Αν δεν είναι έτσι η μουσική στην χειρότερη κόλαση (ένας αβάσταχτος θόρυβος που καλύπτει τις μελωδίες που ήλπιζες να ακούσεις και περνάνε στο ηχητικό φόντο), τότε πώς είναι; Δεν γλιτώνεις από τις μελωδίες του που σε τραβάνε στο έρεβος του καλύτερου δίσκου των Xiu Xiu και, στο κάτω κάτω, μάλλον δεν θέλεις. Αλλά μην του αφεθείς τελείως, την έβαψες φίλε...<br /><br /><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">12.</span> </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizN198Y1hv3eiIoAJwM3HQIx6ayuwZzAnGqzfXefvOxheo0A2HVXqk1RcxAmCP15Wv9IUWzJLZRQ8CNAudJ_3lCD5mSxa3c2NC3ihyphenhypheno8SBIOtuKAka6qtEFsb1zI8cJj5B2o9F3n35dPX3/s1600-h/009+Who+Will+Cut+Our+Hair+When+We%27re+Gone_.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizN198Y1hv3eiIoAJwM3HQIx6ayuwZzAnGqzfXefvOxheo0A2HVXqk1RcxAmCP15Wv9IUWzJLZRQ8CNAudJ_3lCD5mSxa3c2NC3ihyphenhypheno8SBIOtuKAka6qtEFsb1zI8cJj5B2o9F3n35dPX3/s200/009+Who+Will+Cut+Our+Hair+When+We%27re+Gone_.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413991971521239634" border="0" /></a><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">The Unicorns: </span>Who Will Cut Our Hair When We're Gone</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >? (2003)<br /><br />Σίγουρα έχουν πρόβλημα. Ουσιαστικά, ένα album πρόλαβαν πριν τα σπάσουν και συνεχίσουν την πορεία τους στους καταπληκτικούς Islands και έφτανε για να εδραιώσουν τη βαβουριάρικη αυτή ποπ (τα πιατίνια πανταχού παρόντα στα τραγούδια είναι ικανά να σου τσακίσουν τα νεύρα) ως θεμελιώδη στη συνείδηση του ακρoατή. Δεν αγγίζουν, αλλά βουτάνε στην ψυχεδέλεια μέσα από synths και φτηνούς casio ήχους, αλλά το κάνουν σαν διευθυντές ορχήστρας! Ό,τι έχουν να πάρουν από τα όργανά τους, το παίρνουν. Πώς αλλιώς άραγε θα μπορούσαν να κοροϊδέψουν ένα μάτσο κωλόπαιδα τόσο αλήτικα τον θάνατο για τον οποίο μιλάνε σε όλο το δίσκο (από τον τίτλο του κιόλας!);<br /><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">13.</span> </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLan2kPQziNhOhoXmBNBwP4iRhAuzAff_dK_GmwL8v6gT5VGE-wbGnaZPSIVVP0yYyj0wn6wwkRRAU2yC59zaCS4fELm6H4KiA1_AKsVt7VJIw8HOIsE9vl6q5fXuSMJaOU5waH4xvantC/s1600-h/walkerdrift.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 199px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLan2kPQziNhOhoXmBNBwP4iRhAuzAff_dK_GmwL8v6gT5VGE-wbGnaZPSIVVP0yYyj0wn6wwkRRAU2yC59zaCS4fELm6H4KiA1_AKsVt7VJIw8HOIsE9vl6q5fXuSMJaOU5waH4xvantC/s200/walkerdrift.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413991827566177074" border="0" /></a><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Scott Walker: </span>The Drift</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > (2006)<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">14.</span> </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihmxJn14Iwu-SjIrb2lMf5NfT_USxCCN_okKXUwN8EdFU2FEzTlX_a5TEwzHzE5pHEj723gbgio7dDEC8AhQ6uh2Q6zCaTxRs0dSa-Tt-OUqD2EBdfdP_yrqjRvlPqqutnGudDjqvXQnKK/s1600-h/Mezmerize-Hypnotize.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihmxJn14Iwu-SjIrb2lMf5NfT_USxCCN_okKXUwN8EdFU2FEzTlX_a5TEwzHzE5pHEj723gbgio7dDEC8AhQ6uh2Q6zCaTxRs0dSa-Tt-OUqD2EBdfdP_yrqjRvlPqqutnGudDjqvXQnKK/s200/Mezmerize-Hypnotize.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413991694358070642" border="0" /></a><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">S</span></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">ystem of a Down: </span>Hypnotize/Mezmerize </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >(2005)<br /><br />Δεν είναι που παίζουν τα πάντα (τα πάντα όμως!) και τα παίζουν λες και τα δημιούργησαν πρώτοι, ούτε που είναι οι αρτιότεροι τεχνίτες της ροκ μουσικής (και βάλε). Αυτοί εδώ οι μπάσταρδοι Αμερικανοί ηχογραφούν παρεμβάσεις επί πάντων: γελάνε με τα ηλίθια στιχάκια τους, γελάνε όταν το παίζουν σοβαροί (B.Y.O.B.), γελάνε όταν σπάνε αυτό τον εκπληκτικό δίσκο σε δύο μισάωρους. Λες και ξαναγράφουν τη ροκ και της δίνουν μια πυξίδα για να μην χαθεί, αλλά και αν αυτό γίνει, έχουν καταθέσει τα δικά τους εγχειρίδια διάσωσης με αυτό το υπερδραστικό διπλό δισκάκι (που ακούγεται σαν... δεκαπλό, αφού κάθε κομμάτι αλλάζει 3-4 φορές ρυθμό και ταχύτητα!) που οφείλει να γίνει Βίβλος για κάθε έμπειρο ή μη, πριν αγγίξει το όργανό του στην αίθουσα ηχογράφησης.<br /><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">15.</span> </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWPY01Z3TjvTSvh9Mdibgx49usQpUasE_qcruXcQyAleDJSLUiZ9OzmS-9d8E5AfETVHOnl9bKHnrecdtwu7Oq4qVf85VHDnLMkAUjtppclEI5vs_-CWirX1oNf4ZrxfbwpwjGBgisObTb/s1600-h/senderos.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWPY01Z3TjvTSvh9Mdibgx49usQpUasE_qcruXcQyAleDJSLUiZ9OzmS-9d8E5AfETVHOnl9bKHnrecdtwu7Oq4qVf85VHDnLMkAUjtppclEI5vs_-CWirX1oNf4ZrxfbwpwjGBgisObTb/s200/senderos.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413991558460296322" border="0" /></a><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Dino Saluzzi & Jon Christensen: </span>Senderos</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > (2005)<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">16.</span> </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRIfTox428BedkDlUU3HJphk7IXna-cYbpYROqIRhge_aYT380DGmR29_vx_TAtgD1AsWeFlPmLvVrpNtvQaEVZ0eUsK2OmrgT_P3BxXHi2YO1RIPUcHMMzl01ELb_MwX75aACSRbSmldG/s1600-h/bjornstad.jpeg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRIfTox428BedkDlUU3HJphk7IXna-cYbpYROqIRhge_aYT380DGmR29_vx_TAtgD1AsWeFlPmLvVrpNtvQaEVZ0eUsK2OmrgT_P3BxXHi2YO1RIPUcHMMzl01ELb_MwX75aACSRbSmldG/s200/bjornstad.jpeg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413991436347768754" border="0" /></a><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Ketil Bjørnstad: </span>The Light</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > (2008)<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">17.</span> </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGo5VWChok9hKi-SIsBQPDbQ4vJvOGye7OyhWNwc83r61YpmTLPCh7DuO9tEwO4VbZirrsXJ8IsYFIqmoMWll5HkDPI-RRNJkLvDWrte0pmcciFYbMOGN-04gbixMBeAuNQ-u848lV576j/s1600-h/sigurros().jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 198px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGo5VWChok9hKi-SIsBQPDbQ4vJvOGye7OyhWNwc83r61YpmTLPCh7DuO9tEwO4VbZirrsXJ8IsYFIqmoMWll5HkDPI-RRNJkLvDWrte0pmcciFYbMOGN-04gbixMBeAuNQ-u848lV576j/s200/sigurros().jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413991174243753650" border="0" /></a><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Sigur Rós:</span> ( )</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > (2002)<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">18.</span> </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQDvJs9H47JLL1tCrG5Nt_3LYESPqxZx6hkHYeiIzl5WAFvxy_hJMqy1MmdxrgLQMxJGYBfarpjExZ0St7q7MvVT-itguI25v-r9oO2320XcFPpFisnP0sSafDkb5mA6UT_kBETu8rllqW/s1600-h/restnowweary.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQDvJs9H47JLL1tCrG5Nt_3LYESPqxZx6hkHYeiIzl5WAFvxy_hJMqy1MmdxrgLQMxJGYBfarpjExZ0St7q7MvVT-itguI25v-r9oO2320XcFPpFisnP0sSafDkb5mA6UT_kBETu8rllqW/s200/restnowweary.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413991005474802834" border="0" /></a><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Get Well Soon: </span>Rest Now, Weary Head! You Will Get Well Soon</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > (2008)<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">19.</span> </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyfURVC-f4px8jPHGEeHUM32ZRLYOET9w_EWjQBqpwfbpgILQWAbxwPej2PZrl69du09FSB7Wt2qzDTvkZQFJ6K9ivHRk6ijy2MteR2A6KMuXYCP_EfHr1f0-9RJO74eJG7nMMa8MUM5CY/s1600-h/real-gone.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyfURVC-f4px8jPHGEeHUM32ZRLYOET9w_EWjQBqpwfbpgILQWAbxwPej2PZrl69du09FSB7Wt2qzDTvkZQFJ6K9ivHRk6ijy2MteR2A6KMuXYCP_EfHr1f0-9RJO74eJG7nMMa8MUM5CY/s200/real-gone.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413990756501452978" border="0" /></a><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Tom Waits: </span>Real Gone</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > (2004)<br /><br />Έχει κάνει πλέον τα πάντα! Έχει διαλύσει την δαιμονικά γοητευτική φωνή του από τις παραμορφώσεις, έχει ηλεκτρίσει πέρα από τα όρια τις μπλουζ κιθάρες του, κρέμασε στον Ribot ένα μπάντζο, άδειασε τα τύμπανά του για να ακούγονται σαν κόκαλα (άλλωστε κουφάρια μετράει σε αυτόν εδώ τον δύσκολο δίσκο), βρυχάται στα ρεφρέν του σαν να πασχίζει να επιβληθεί, beatbox-άρει! Κι όμως, ήταν, είναι και θα είναι ο καλύτερος σε ό,τι κάνει κι ας ψάχνουμε όλοι τι είναι αυτό που κάνει. Δεν τον χωράει κανείς, καμιά κατηγορία, κανένα άκουσμα. Ο κόσμος του είναι χτισμένος από τον ίδιο και δεν μοιάζει με κανέναν.<br /><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">20.</span> </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2yHjVxNB3eROyFoASiUzDz7YhsYBjvt-WeZjct_DhgivCJsEQ2K9b6LDYxtOkSWGV-IQYdWDFYFXxnBKRYCjF-xoAa317wQXglSnoll3HiI9XYnoqkbi-0VHwXgTWUhedf1Ihu1x-0paM/s1600-h/929b0692b9d641b670ad2e2c5781c2be_full.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2yHjVxNB3eROyFoASiUzDz7YhsYBjvt-WeZjct_DhgivCJsEQ2K9b6LDYxtOkSWGV-IQYdWDFYFXxnBKRYCjF-xoAa317wQXglSnoll3HiI9XYnoqkbi-0VHwXgTWUhedf1Ihu1x-0paM/s200/929b0692b9d641b670ad2e2c5781c2be_full.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5413990576071083778" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;"><br />Myriam Alter: </span>Where Is There (2007)<br /><br />Αθεράπευτα ρομαντική όπως πάντα, η Βελγίδα πιανίστρια στήνει τις μελωδίες της και σηκώνεται ξανά από το πιάνο για να χαρίσει την θεϊκή μουσική της στην ομάδα των εξαιρετικών οργανοπαιχτών που τιμούν το δίσκο. Μαγικοί ήχοι κλαρινέτου και σαξόφωνου, συν το κλασικό κουαρτέτο οργάνων σε έναν από τους πιο σημαντικούς τζαζ δίσκους της δεκαετίας. Το υποβλητικό τσέλο ρίχνει τη βαριά σκιά του σε κάθε δημιουργία και το ευαίσθητο "<span style="font-weight: bold;">Come With Me</span>" είναι, το λιγότερο, συγκλονιστικό.<br /><br /><br /></span>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-30562964914781902242009-11-30T11:44:00.008+02:002009-12-10T18:51:15.340+02:00Τα 20 Καλύτερα Soundtrack (2000-2009)<span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEindt58aKJzZXGcAWcbjo0sNv6ZpkUAZpCem7m6VwRt6ogtrHP_fsbapDi68Hf2UYBOvjnlFcTp1Yu8COaUD9jlyk2hPhwYmf58NrfNGTu6YVcvZ_-VQZTwvvTum_D9HqvbFK0jTCOGWFnZ/s1600/the_fountain_ost.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEindt58aKJzZXGcAWcbjo0sNv6ZpkUAZpCem7m6VwRt6ogtrHP_fsbapDi68Hf2UYBOvjnlFcTp1Yu8COaUD9jlyk2hPhwYmf58NrfNGTu6YVcvZ_-VQZTwvvTum_D9HqvbFK0jTCOGWFnZ/s320/the_fountain_ost.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5409830541888928946" border="0" /></a><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >01) The Fountain (2006), του Clint Mansell<br />02) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >2046 (2004), του Shigeru Umebayashi</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />03) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >The Return (Vozvrashcheniye) (2003), του Andrei Dergachyov</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />04) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Trouble Every Day (2001), των Tindersticks</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />05) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Once (2006), των Glen Hansard και Markéta Irglová</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />06) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >The New World (2005), του James Horner</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />07) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >In the Mood for Love (2000), των Shigeru Umebayashi και </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Mike Galasso</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />08) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (2007), των Nick Cave και Warren Ellis</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />09) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Requiem for a Dream (2000), του Clint Mansell</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />10) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >25th Hour (2002), του Terence Blanchard</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />11) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >There Will Be Blood (2007), του Jonny Greenwood</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />12) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >The Village (2004), του James Newton Howard</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />13) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Birth (2004), του Alexandre Desplat</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />14) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Το Λιβάδι που Δακρύζει (2004), της Ελένης Καραΐνδρου</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > 15) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Les Chansons d' Amour (2007), του Alex Beaupain</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >16) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Oldboy (2003), του Hyun-jung Shim</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />17) </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >The Departed (2006), του Howard Shore</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >18) The Hours (2002), του </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Philip Glass</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />19) Exils (2004), των Tony Gatlif και Delphine Mantoulet<br /> 20) Million Dollar Baby (2004), του Clint Eastwood<br /><br />(έγινε μικρή αλλαγή λόγω του ότι τα <span style="font-weight: bold;">Mysterious Skin, Ali</span> και <span style="font-weight: bold;">Brown Bunny</span> δεν είναι πρωτότυπα)<br /><br /></span>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-16498851473203500372009-11-30T10:51:00.003+02:002009-11-30T11:17:22.877+02:00Οι 20 Καλύτερες Ταινίες (2000-2009)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRQgqHePsntuOylDc-781WcsFW3TYk3ctHVPZSdttFsWGFGSVQou_zDNLdeeklGY5NWGI0ioco65xX2rI3mphYDpbTs2dTvrpwoD9waNwTvOIvhW4hj2QTJt_5pPtbhyphenhyphenJOAIzl5SC6bz_I/s1600/brownbunny.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 194px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRQgqHePsntuOylDc-781WcsFW3TYk3ctHVPZSdttFsWGFGSVQou_zDNLdeeklGY5NWGI0ioco65xX2rI3mphYDpbTs2dTvrpwoD9waNwTvOIvhW4hj2QTJt_5pPtbhyphenhyphenJOAIzl5SC6bz_I/s320/brownbunny.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5409822929868306594" border="0" /></a><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"><br />01) The Brown Bunny (2003), του Vincent Gallo</span> <span style="font-family:verdana;"><br />02) 2046 (2004), του Wong Kar Wai</span> <span style="font-family:verdana;"><br />03) The Fountain (2006), του Darren Aronofsky</span> <span style="font-family:verdana;"><br />04) The Beat That My Heart Skipped (De battre mon coeur s'est arete) (2005), του Jacques Audiard</span> <span style="font-family:verdana;"><br />05) Eloge de l'Amour (2001), του Jean-Luc Godard</span> <span style="font-family:verdana;"><br />06) Elephant (2003), του Gus Van Sant</span> <span style="font-family:verdana;"><br />07) Oldboy (2003), Chan-wook Park</span><br /><span style="font-family:verdana;">08) Caché (2005), του Michael Haneke</span> <span style="font-family:verdana;"><br />09) Ali (2001), του Michael Mann</span> <span style="font-family:verdana;"><br />10) There Will Be Blood (2007), του Paul Thomas Anderson.</span><br /><span style="font-family:verdana;">11) 25th Hour (2002), του Spike Lee</span> <span style="font-family:verdana;"><br />12) A Guide to Recognizing Your Saints (2006), του Dito Montiel</span> <span style="font-family:verdana;"><br />13) The Wrestler (2008), του Darren Aronofsky</span> <span style="font-family:verdana;"><br />14) Match Point (2005), του Woody Allen</span> <span style="font-family:verdana;"><br />15) The Return (Vozvrashcheniye) (2003), του Andrei Zvyagintsev</span> <span style="font-family:verdana;"><br />16) Twentynine Palms (2003), του Bruno Dumont</span> <span style="font-family:verdana;"><br />17) L' Homme du Train (2002), του Patrice Leconte</span> <span style="font-family:verdana;"><br />18) Irréversible (2002), του Gaspar Noé</span> <span style="font-family:verdana;"><br />19) Dancer in the Dark (2000), του Lars von Trier</span> <span style="font-family:verdana;"><br />20) Birth (2004), του Jonathan Glazer</span> <span style="font-family:verdana;"><br /><br />Unfair, αλλά θα γράψω και καμιά δεκαριά "από κοντά":</span> <span style="font-family:verdana;"><br />4 Months, 3 Weeks & 2 Days, Solaris, In the Mood for Love, The Others, Once, Million Dollar Baby, The Yards, Before Sunset, The Curious Case of Benjamin Button, Inland Empire, The Aviator, Yi-Yi, έλα μωρέ, τη σιχάθηκα ήδη αυτή τη λίστα, δεν μου πάει η καρδιά...<br /><br /><br /></span></span>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-69245145022594543042009-11-23T20:56:00.001+02:002009-11-23T20:58:23.920+02:00<span style="font-size:100%;"><br /></span><span style="font-size:100%;"><a style="font-family: verdana;" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB0Pxx7vz26-zIsQiD_bu4DOkZuP0wWu9JRj-jEsD3N_AlDEGwn2dZhDlcmETRLACKGEzM3OkRPd5Xr1jaxUdDWK8XAQJ8quN3-WbJ1Q74ip847cZzxZZ-IPcEJOu0u3GoKI0qCmOgdAlj/s1600/Mann,+the+Man.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB0Pxx7vz26-zIsQiD_bu4DOkZuP0wWu9JRj-jEsD3N_AlDEGwn2dZhDlcmETRLACKGEzM3OkRPd5Xr1jaxUdDWK8XAQJ8quN3-WbJ1Q74ip847cZzxZZ-IPcEJOu0u3GoKI0qCmOgdAlj/s320/Mann,+the+Man.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5407375106024543010" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"><br /></span></span><div style="text-align: center;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Ένας φίλος κάποτε μου είπε: "<span style="font-weight: bold;">For me the sun ris</span></span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold;">es and sets with her, man.</span>"</span></span><br /></div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"><br /></span></span>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-37622195344499897772009-09-25T01:13:00.003+03:002009-09-25T01:20:13.082+03:00Τηλεόραση 20/09 - 26/09/2009<span style="font-size:100%;"><br /></span><span style="font-size:100%;"><a style="font-family: verdana;" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxsPfLxHeVPdFLm-QhnRuUI-MYvIhHCuAq0Cc7Cti4-URYy6NEcxoHo-mHHLIJVMTa5kSE07K1y2jWJneOsnDBtNmgq-mu3kWB-BEJT1PVt3JXSSV5hUY2kkqZA_AyU9ijPmEHu5MWMWiv/s1600-h/''The+Beat+That+My+Heart+Skipped%27%27+dvd.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 223px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxsPfLxHeVPdFLm-QhnRuUI-MYvIhHCuAq0Cc7Cti4-URYy6NEcxoHo-mHHLIJVMTa5kSE07K1y2jWJneOsnDBtNmgq-mu3kWB-BEJT1PVt3JXSSV5hUY2kkqZA_AyU9ijPmEHu5MWMWiv/s320/''The+Beat+That+My+Heart+Skipped%27%27+dvd.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5385161097900959298" border="0" /></a></span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: verdana; font-weight: bold;">Κυριακή 20/09</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;"><span style="font-weight: bold;">The Night of San Lorenzo (La Notte di San Lorenzo) (1982)</span>, των <span style="font-weight: bold;">Paolo Taviani</span> &<span style="font-weight: bold;"> Vittorio Taviani</span>. Βουλή, 22:30, διάρκεια 107’.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Τον Αύγουστο του 1944 οι κάτοικοι μιας μικρής ιταλικής πόλης αποφασίζουν να ενταχθούν στις Συμμαχικές Δυνάμεις, αντιστεκόμενοι στις γερμανικές προσταγές. Η νύχτα του Σαν Λορέντζο, η νύχτα δηλαδή που τα αστέρια πεφτουν και πραγματοποιούνται όλες οι ευχές, είναι η πιο προσωπική ταινία του σπουδαίου αυτού κινηματογραφικού διδύμου με έντονα τα αυτοβιογραφικά στοιχεία και τις παρατεταγμένες εμπειρίες των ίδιων. Όπως πάντα το σινεμά τους, σινεμά απλό και πιστά λαϊκό, είναι διαποτισμένο με τις αρχές μιας ποιητικές ελεγείας. Κάθε πλάνο του ένας μικρός καμβάς, βαθιά συγκινητικό όλο το αποτέλεσμα.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Βαθμολογία: * * *</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;"><span style="font-weight: bold;">In Dreams (1999)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Neil Jordan</span>. ΑΝΤ1, 23:15, διάρκεια 95’.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Σε αυτή την σχετικά πιο άγνωστη (ή, καλύτερα, πιο υποτιμημένη) ταινία του Νηλ Τζόρνταν (ακόμη και στο κοινό που λάτρεψε τη Συνέντευξη με Έναν Βρικόλακα ή το Παιχνίδι των Λυγμών), η Ανέτ Μπένινγκ υποδύεται μια γυναίκα που βασανίζεται από εφιαλτικά όνειρα στα οποία επικοινωνεί με έναν κατά συρροή δολοφόνο παιδιών, μέχρι που πείθεται ότι είναι αυτός που σκότωσε την μικρή της κόρη. Αυτοί που δεν πείθονται είναι ο σύγυζός της και ένας γιατρός που προσπαθούν να της προσφέρουν ψυχολογική υποστήριξη διατεινόμενοι πως πάσχει από σχιζοφρένεια. Για άλλη μια φορά ο Τζόρνταν μεγαλουργεί δημιουργώντας μια πραγματικά υποβλητική ταινία, αρκούντως τρομακτική και με μια πραγματικά αρρωστημένη ατμόσφαιρα. Σκηνές ανθολογίας διαδέχονται η μία την άλλη κι αν αφεθεί κανείς στον κόσμο της θα βουλιάξει μαζί του.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Βαθμολογία: * * * *</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;"><span style="font-weight: bold;">Kika (1993)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Pedro Almodóvar</span>. ΕΤ1, 24:00, διάρκεια 114’.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Λίγο πριν ο Αλμοδόβαρ αρχίσει την εξαιρετική σειρά από τα δράματά του πραγματοποίησε την τελευταία αμιγώς κωμική ταινία του. Στο γνώριμο φαρσικό του ύφος, η ιστορία της Κίκα, μιας κοπέλας που έχει μια μπλεγμένη σχέση με τον πατριό του συζύγου της αλλά τραβά και το βλέμμα της λεσβίας υπηρέτριάς της, μέχρι να βιαστεί και να αλλάξει η ζωή της, σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με την μετέπειτα ταινίες του Ισπανού. Το φιλμ καταφέρνει ωστόσο να κρατήσει το ενδιαφέρον και με το παραπάνω (όσων εξ ημών αντέξουν την υστερία που το διακατέχει αρκετές φορές) καθώς αυτό τριγυρνά από τη σάτιρα στην φαρσική κωμωδία και από το γκραν γκινιόλ στην «πειραγμένη» ηθογραφία.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Βαθμολογία: * *<br /><br /><br /></span><span style="font-family: verdana; font-weight: bold;">Δευτέρα 21/09<br /><br /></span><span style="font-family: verdana;"><span style="font-weight: bold;">Offside (2006)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Jafar Panahi</span>. ΕΤ1, 21:00, διάρκεια 93’.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Στο Ιράν του 2006 και λόγω της απαγόρευσης των γυναικών να εισέλθουν σε οποιοδήποτε γήπεδο, μια κοπέλα μεταμφιεσμένη ως άντρας προσπαθεί να μπει στον αγώνα του Ιράν με το Μπαχρέιν,συλλαμβάνεται πριν ολοκληρώσει την παρανομία της και οδηγείται σε κοντινό πρόχειρο.. κρατητήριο. Η απλή αυτή ιστορία του σπουδαίου Ιρανού Τζαφάρ Παναχί είναι το όχημα προκειμένου να ξεδιπλωθούν μπροστά στα ούτως ή άλλως υποψιασμένα μάτια μας μια σειρά από παραλογίες και υπερβολές που, δυστυχώς, ακόμα και σήμερα χαρακτηρίζουν την περιορισμένη ελευθερία των γυναικών (και όχι μόνο) στα... σύγχρονα μουσουλμανικά κράτη. Σε μια μετωπική επίθεση, καθόλου με το γάντι, όπως θα νόμιζε κανείς, ο Παναχί χτυπά ανελέητα με όπλο του το χιούμορ που δυστυχώς περισσότερο οι δυτικοί μπορούν να αντιληφθούν (γι’ αυτό αλλωστε και η ταινία είχε τρομακτικό πρόβλημα στη διανομή της στο Ιράν) το νοσηρό αυτό κλίμα περιορισμού. Ο ποδοσφαιρικός αγώνας σχεδόν μεταδίδεται ολόκληρος (τα γυρίσματα έγιναν εξάλλου κατά τη διάρκεια του πραγματικού αγώνα), αλλά μονάχα ηχητικά, αφού ούτε οι θεατές ούτε οι πρωταγωνίστριες μπορούν να έχουν οπτική επαφή. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η ανθρώπινη στάση του Παναχί απέναντι σε ένα μάτσο κατευθυνόμενα «προϊόντα» του καθεστώτος, τους στρατιώτες δηλαδή που φρουρούν αυτές τις... άκρως επικίνδυνες μικρές εγκληματίες.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Βαθμολογία: * * * *</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;"><span style="font-weight: bold;">E la nave va (And the Ship Sails On) (1983)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Federico Fellini</span>. Βουλή, 22:00, διάρκεια 125’.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Οι τυπικοί φελινικοί χαρακτήρες σχεδόν παρελαύνουν σε αυτό το φιλμ, που είναι όμως αισθητά κατώτερο από τα υπόλοιπα του σκηνοθέτη. Διατηρείται φυσικά το σουρεαλιστικό ύφος του, η καταγραφή των περιστατικών είναι αυτή ενός ονείρου, η καταγραφή των χαρακτήρων, που ο καθένας είναι μια σύσταση του ξεναγού στο φιλμ, είναι μια τρόπον τινά παρουσίαση της αριστοκρατίας που οδεύει στο θάνατο, χωρίς όμως να γίνεται σαφές αν η σκυτάλη δίνεται σε μια νέα τάξη πραγμάτων ικανή να οδηγήσει στην αναγέννηση ή στην ολική κατάρρευση.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Βαθμολογία: * * *</span><br /><br /><br /><span style="font-family: verdana; font-weight: bold;">Τρίτη 22/09</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;"><span style="font-weight: bold;">Collateral (2004)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Michael Mann</span>. STAR, 22:00, διάρκεια 130’.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Δεν θα ήταν ιδιαίτερα τολμηρό ούτε άστοχο να λέγαμε ότι ο Μαν είναι ίσως ο σημαντικότερος εν ζωή Αμερικανός σκηνοθέτης. Ένας μάγος του σινεμά είναι ικανός να μετατρέψει μια ιστορία δράσης και περιπέτειας σε ένα αστικό ποίημα, μια ελεγειακής λεπτομέρειας σύγκρουση χαρακτήρων. Ένας πληρωμένος δολοφόνος (Τομ Κρουζ) αναγκάζει έναν ήσυχο ταξιτζή του Λος Άντζελες να τον πάει σε πέντε διαφορετικά σημεία της πόλης προκειμένου να εκτελέσει την αποστολή του, δολοφονώντας αντίστοιχα πέντε ανθρώπους. Η πλοκή είναι σχεδόν μελέτη, ο ταξιτζής του Τζέιμι Φοξ γνωρίζει το τέλος του αφού γίνεται μάρτυρας όλων των δολοφονιών και ουσιαστικά αρχίζει ένα παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού αλλά σε σχέση με το χρόνο του που τελειώνει όταν τελειώσει και η βάρδιά του. Προκειμένου λοιπόν αυτή η «Διαδρομή» να ξεφύγει από το προδιαγεγραμμένο τέλος της (και εκεί που ο Μάικλ Μαν δε μπορεί δυστυχώς να ξεφύγει από ένα λίγο πιο συμβατικό φινάλε), το ένστικτο της επιβίωσης έναντι ενός πραγματικού «αγριμιού» (προσέξτε τις αντίστοιχες συμβολικές σκηνές στο φιλμ) θα δώσει τη λύση.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Βαθμολογία: * * * * *</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;">Στα <span style="font-weight: bold;">Μικροκύματα</span> της Βουλής (22:00, διάρκεια 71’) θα προβληθούν οι ταινίες <span style="font-weight: bold;">Γέφυρα</span> και <span style="font-weight: bold;">Ύψωμα 33</span>, του <span style="font-weight: bold;">Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου</span>.</span><br /><br /><br /><span style="font-family: verdana; font-weight: bold;">Τετάρτη 23/09</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;"><span style="font-weight: bold;">Hammett (1982)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Wim Wenders</span>. Βουλή, 22:00, διάρκεια 97’.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Ένας συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων γίνεται σχεδόν ήρωας των έργων του όταν μπλέκεται σε μια υπόθεση εξαφάνισης. Ο Βιμ Βέντερς ξεκινά από το σημείο αυτό το ιδιαίτερο ταξίδι του στο νουάρ θρίλερ με ένα αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι τα γυρίσματα του φιλμ έλαβαν χώρα περιπετειωδώς, μετά τη σύγκρουση του σκηνοθέτη με τον παραγωγό Κόπολα που παράτεινε την ολοκλήρωση του έργου για αρκετό καιρό και όταν ο ίδιος ο σκηνοθέτης είχε αποσυρθεί πνευματικά από το πρότζεκτ.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Βαθμολογία: * * *</span><br /><br /><br /><span style="font-family: verdana; font-weight: bold;">Πέμπτη 24/09</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;"><span style="font-weight: bold;">Awake (2007)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Joby Harold</span>. STAR, 22:00, διάρκεια 84’.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Βρισκόμενος σε κατάσταση «αναισθητικής αντίληψης» (το αναισθητικό δεν έχει πιάσει και ο υποβληθείς σε αυτό έχει πλήρη αντίληψη όσων συμβαίνουν γύρω του, χωρίς όμως να μπορεί να κινηθεί και να μιλήσει) κατά τη διάρκεια εγχείρησης της προβληματικής καρδιάς του, ένας νεαρός κροίσος ανακαλύπτει μια συνωμοσία εις βάρος του. Ξεκινά από εκεί και μάλιστα με ενδιαφέρουσα εισαγωγή και εντυπωσιακά χιτσκοκικούς χαρακτήρες, οι συνεχείς ανατροπές του όμως κουράζουν πολύ και εκτός αυτού εκνευρίζουν κιόλας με το εξυπνακίστικο στυλ τους ενώ πρόκειται για βλακώδεις εμπνεύσεις που απλώς γεμίζουν τα 90 λεπτά της ταινίας. Ωστόσο, πρόκειται για μια καλή προβολή από το κανάλι, πρώτης μετάδοσης και σε αξιοπρεπή ώρα.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Βαθμολογία: *</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;"><span style="font-weight: bold;">Throne of Blood (Kumonosu-jou) (1957)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Akira Kurosawa</span>. Βουλή, 22:00, διάρκεια 105’.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Κανείς δεν θα μπορούσε να μεταφέρει καλύτερα τον απόλυτα θεατρικό Σαιξπηρικό λόγο από κάποιον που τον έχει μελετήσει σε βάθος. Ο σκηνοθέτης διασκευάζει τον «Μακβεθ» έτσι ώστε να ταυτιστεί με τον Ιαπωνικό μεσαίωνα, όπου ένας άρχοντας μιας αγροτικής περιοχής, πιεζόμενος και από τη γυναίκα του, πασχίζει να πραγματοποιήσει την προφητεία που λέει πως κάποτε θα γίνει αυτοκράτορας. Ατμοσφαιρικό φιλμ και εξαιρετικό δείγμα της κινηματογραφικής ιδιοφυίας που λέγεται Ακίρα Κουροσάουα, στο καλύτερο εδώ φιλμ του.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Βαθμολογία: * * * * *</span><br /><br /><br /><span style="font-family: verdana; font-weight: bold;">Παρασκευή 25/09</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;">Αν αξίζει ακόμα να έχουμε τηλεόραση, είναι για μέρες σαν αυτή εδώ. Εξηγούμαι:</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;"><span style="font-weight: bold;">In the Mood for Love (Fa yeung nin wa) (2000)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Kar Wai Wong</span>. Βουλή, 22:30, διάρκεια 98’.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Στο Χονγκ Κονγκ των αρχών του '60 δύο ζευγάρια, άγνωστα μεταξύ τους, νοικιάζουν διπλανά δωμάτια και μετακομίζουν την ίδια μέρα. Στο ένα η κυρία Τσαν με τον άντρα της και στο άλλο, ο κύριος Τσόου με την γυναίκα του. Λίγο καιρό μετά οι δυο τους θα αντιληφθούν ότι οι σύζυγοί τους έχουν σχέση και, με κοινή την μοιχεία που υπέστησαν, αρχίζουν να συναντιώνται συχνότερα και μόνοι, πνίγοντας την θλίψη στην παρέα ο ένας του άλλου. O σπουδαίος Καρ Γουάι δέχεται το στοίχημα που ο ίδιος βάζει (με τις εις βάρος του πιθανότητες) να αφηγηθεί την καθημερινή, οικουμενική και διαχρονική όσο η ανθρωπότητα ιστορία του έρωτα και σαν να μην έφτανε αυτό, διαλέγει να το κάνει με τρόπο κλασικό, μη αποφεύγοντας τις συγκρίσεις, αλλά προκαλώντας τις καθώς δεν περνά ούτε δίπλα από τις αναδιαρθρώσεις που υπέστη κινηματογραφικά, από την κωμωδία ως την επιστημονική φαντασία και από τα χέρια σχεδόν όλων των δημιουργών του παγκόσμιου σινεμά. Σε πρώτο επίπεδο, κατανοεί βαθιά τους χαρακτήρες του, δυο ανθρώπους που κρατάνε κρυφό μέσα τους έναν ανεκπλήρωτο πλην παράνομο έρωτα, κλεισμένο καλά υπό τον φόβο του καθωσπρεπισμού. Ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο ζευγάρι, ιδιοφυώς καδράροντάς το πίσω από τοίχους, γωνίες και μεγάλα αντικείμενα σε γκρο πλάνα αφήνοντάς τους στη σιγουριά του φόντου, ο Καρ Γουάι ακουμπάει συναισθήματα που μετά βίας χωράνε σε μια ματιά, ένα απαλό χάδι, ένα λίκνισμα σε αργή κίνηση. Η Τσενγκ κινείται με απαράμιλλη χάρη παρά την ασφυκτικά στενή γκαρνταρόμπα της, κουρδίζοντας ρυθμικά τα αφόρητα αισθησιακά της βήματα τέλεια με την αργή κίνηση που λατρεύει ο Καρ Γουάι, έτσι απλά για να δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι μεταχειρίζεται τον χρόνο κατά βούληση, κυλώντας τον πότε αργά και πότε πιο γρήγορα, αρπάζοντας παιχνιδιάρικα στιγμές που ολοκληρωτικά ανήκουν στους ήρωές του. Δρώντας με “οριοθετημένη” χρονική αλλά και χωρική αοριστία, ο Καρ Γουάι μας κινεί ανάμεσα στα στάδια της μη-σχέσης των ηρώων, με μόνη ένδειξη για το (πάντα απροσδιόριστο) πέρασμα του χρόνου τις συνεχείς εναλλαγές στα φορέματα, την καταπίεση που εντείνεται κάθε (κινηματογραφικό) λεπτό παραμένοντας πάντα σοφά υπόγεια και το συνεχές καρδάρισμα ρολογιών.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Λειτουργώντας με αφηγηματική αφαίρεση, εκεί που ο Τζουντ Λο στο My Blueberry Nights καθαρίζει ένα θολωμένο τζάμι αποκαθιστώντας την επικοινωνία και προσφέροντας έναν καλό φίλο στην Νόρα Τζόουνς, στην "Ερωτική Επιθυμία" οι ήρωες μένουν μετέωροι να κοιτούν τον κόσμο αποκλειστικά μέσα από θολωμένα, βρεγμένα και βρώμικα τζάμια, από γωνίες με οπτικό πεδίο περιορισμένο, αδύναμοι να επικοινωνήσουν "καθαρά", κάτι που τους βυθίζει όλο και περισσότερο στις τύψεις τους. Ξανά, εκεί που οι προηγούμενες ταινίες του Καρ Γουάι λειτουργούσαν πάνω στη διασταύρωση ιστοριών και χαρακτήρων, η "Ερωτική Επιθυμία" δεν είναι παρά το σύμπαν δύο ιστοριών που πορεύονται παράλληλα μην αφήνοντας περιθώρια για την ύπαρξη σημείου τομής. Το μόνο που τελικά μένει στους ήρωες είναι αυτή η ανάμνηση και νοσταλγία, για όσα όμως στην πραγματικότητα δεν έζησαν. Και στο αποκορύφωμα των καλά κρυμμένων μυστικών και των ολότελα προσωπικών στιγμών που αφήνει ο Καρ Γουάι στους ήρωες-παιδιά του, o Τσόου είναι έτοιμος να ξεχάσει. Θα βρει όμως στη λήθη του τη δυνατότητα να ξεχάσει ανάμεσα στα καλά κι όσα τον πόνεσαν ή την δυνατότητα να ανακαλύψει ξανά όσα αγάπησε; Όπως και να 'χει, θα ψιθυρίσει το δικό του μυστικό, για πρώτη φορά τόσο φανερά κρυφό, στα χαλάσματα του Άνγκορ (εξόχως συμβολική η χρήση ενός μνημείου του ανθρώπινου πολιτισμού) και η "Ερωτική Επιθυμία" θα κορυφώσει, κλείνοντάς μας το μάτι για τελευταία φορά σε ένα ύστερο παιχνίδι με τον χρόνο, παραδίδοντας τον έρωτα αυτό στην επίγεια αιωνιότητα.<br />Βαθμολογία: * * * * *</span><span style="font-family: verdana;"></span><br /><br /><span style="font-family: verdana;"><span style="font-weight: bold;">The Beat That My Heart Skipped (De battre mon coeur s'est arête) (2005)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Jacques Audiard</span>. ΕΤ1, 21:05, διάρκεια 103’.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Αυτή κι αν είναι προβολή. Δε γνωρίζω αν είναι η πρώτη προβολή από τηλεοπτικό σταθμό, αλλά όπως και να ‘χει μιλάμε για την σπουδαιότερη γαλλική ταινία εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία! Ο Τομ, μεσίτης κατοικιών που όμως δρα αποκλειστικά μέσα από την παρανομία ώστε να αγοράζει φτηνά και να πουλάει ακριβά, συναντιέται τυχαία τον ατζέντη της μητέρας του, που πριν πεθάνει ήταν σπουδαία σολίστ πιανίστρια. Χωρίς να το καταλάβει, του ζητάει μια οντισιόν και εκείνος δέχεται, παρότι έχει παρατήσει τη μουσική εδώ και πολύ καιρό. Αρχίζει λοιπόν μαθήματα με μια Κινέζα νεαρή καθηγήτρια και ενώ δεν τα καταφέρνει όπως παλιά, του γίνεται εμμονή και προσπαθεί περισσότερο. Με έναν συγκλονιστικό Ρομέν Ντουρίς στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Ζακ Οντιάρ βουτάει σε ένα one man show ταξίδι αυτογνωσίας, έναν βασανιστικό ψυχολογικό λαβύρινθο ενός ανθρώπου που προσπαθεί να ζήσει το πάθος του, να αγνοήσει το παρελθόν του και να νιώσει την επιτυχία ως τελευταία ελπίδα ανάτασης της ψυχολογίας του. Σκηνές βασανιστικές και σπαραχτικές σε ένα φιλμ που μάλλον δεν είχε ως πρόθεση να φορτίσει συγκινησιακά το κοινό του. Δίχως δεύτερη σκέψη, το φιλμ του μήνα (και βάλε).</span><br /><span style="font-family: verdana;">Βαθμολογία: * * * * * (πώς σταματάνε;)</span><br /><br /><br /><span style="font-family: verdana; font-weight: bold;">Σάββατο 26/09</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;"><span style="font-weight: bold;">The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring (2001)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Peter Jackson</span>. STAR, 21:00, διάρκεια 170’.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Η πρώτη ταινία της τριλογίας (και για πολλούς η καλύτερη), αυτό το φιλμ δεν υπόκειται σε καμία σύμβαση του φανταστικού. Πώς θα μπορούσε άλλωστε ο Πίτερ Τζάκσον των Braindead και Bad Taste, αλλά και λάτρης της μυθολογίας του Τόλκιν να δαμαστεί ακόμη κι από έναν εξωπραγματικό προϋπολογισμό για τη δημιουργία του φιλμ; Οι χαρακτήρες, ενώ ουσιαστικά συστήνονται για να δράσουν στα δύο επόμενα μέρη, αναπτύσσονται υποδειγματικά, η δράση δεν λείπει, οι ερμηνείες αποτελούν σταθμό γι’ αυτό το παρεξηγημένο είδος. Τα 170 λεπτά του βέβαια αποτελούν απαγορευτικό για τηλεοπτική προβολή παρά τη φιλότιμη προσπάθεια του STAR να προβάλλει το φιλμ σε ανθρώπινη ώρα. Για όλους εμάς υπάρχει ένα διπλό δισκάκι για κάθε ταινία, αλλά και ένα τετραπλό για τις extended versions, σε τιμή σκανδαλώδη, περί τα 5 ευρώ για κάθε μέρος της τριλογίας. Δεν χάνεται.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Βαθμολογία: * * * * *</span><br /><br /><span style="font-family: verdana;"><span style="font-weight: bold;">Tokyo Story (Tôkyô monogatari) (1953)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Yasujiro Ozu</span>. Βουλή, 23:00, διάρκεια 136’.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ταξιδεύει στο Τόκιο. Έχουν σκοπό να επισκευθούν τα παιδιά τους, αλλά συναντούν την αδιαφορία, τον εγωισμό και την αχαριστία. Ίσως η πιο ανθρώπινη ταινία που κινηματογραφήθηκε ποτέ, ένας πραγματικός άθλος μινιμαλιστικού σινεμά και μια ταινία αναφοράς για όλο τον κινηματογραφικό κόσμο. Μπορείτε να την βρείτε στο εξαιρετικό διπλό δισκάκι περιοχής 1 της Criterion Collection.</span><br /><span style="font-family: verdana;">Βαθμολογία: * * * * *<br /><br /></span></span><div style="text-align: center;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: verdana;">*****</span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: verdana;">Το κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση από το <a href="www.cinemart.gr"><span style="font-weight: bold;">www.cinemart.gr</span></a></span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: verdana;"><br /></span></span>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-7231046256947994102009-09-13T17:34:00.009+03:002009-09-13T17:48:23.291+03:00Τηλεόραση 13/09 - 19/09/2009<span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhelp51JFDHqdvabzCb5oKpP7vaz49ZdQRRFF8YXoow_NfMgifwrrXPR-Zf9l_iQPzzNx75VnMxodUsgJadtdyiaNxG-XLBSgZkJljhQ08ey5foZ42pfhMDTQavrVk8zM2mLnQHssOIkeEw/s1600-h/deadma04.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhelp51JFDHqdvabzCb5oKpP7vaz49ZdQRRFF8YXoow_NfMgifwrrXPR-Zf9l_iQPzzNx75VnMxodUsgJadtdyiaNxG-XLBSgZkJljhQ08ey5foZ42pfhMDTQavrVk8zM2mLnQHssOIkeEw/s320/deadma04.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380961530409785906" border="0" /></a><br /><br /></span><span style="font-weight: bold;font-family:verdana;font-size:100%;" >Κυριακ</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">ή 13/09</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Το Κλάμα Βγήκε από τον Παράδεισο (2001)</span>, των <span style="font-weight: bold;">Μιχάλη Ρέππα</span> και <span style="font-weight: bold;">Θανάση Παπαθανασίου</span>. ALPHA, 21:00, διάρκεια 120’.<br />Περισσότερο σάτιρα και λιγότερο παρωδία του ελληνικού κινηματογράφου του παρελθόντος (αν και συγκλίνει προς τα αποτελέσματα του δεύτερου), απ’ όπου παρελαύνουν άπαντα σχεδόν τα «διαμάντια» του ’60 με φανερή έμφαση στα ανυπόφορα μελοδράματα. Αυτό το υπερφιλόδοξο εγχείρημα ευτυχώς βρίσκει τους δημιουργούς του σε κέφια αν και καθόλου δεν αποφεύγουν οι ίδιοι να «βολευτούν» με απλές αναπαραστάσεις σκηνών των, ούτως ή άλλως, γελοίων αυτών ταινιών. Βέβαια, όλοι θα γελάσουν και μάλιστα πολύ όλο αυτό εις βάρος μιας πραγματικά αυθεντικής δημιουργίας που θα μπορούσε να βρει χώρο, έστω και στα διαστήματα του παρωδικού παροξυσμού των Ρέππα και Παπαθανασίου.<br />Βαθμολογία: * * </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWLztsYL6vvRpvOkEELUsnK7W6BbsKD6phIfFRyudUPY3L2cfVoxYAX8N5cL-A4gn9lYeuyJVyvJEtpkhDMbL5J7lpadhi0VbFcB64PTJ07Nl8S3RGiEtOKbusMYT3Ra7xy_cE9EcmsgOs/s1600-h/shooter460.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 130px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWLztsYL6vvRpvOkEELUsnK7W6BbsKD6phIfFRyudUPY3L2cfVoxYAX8N5cL-A4gn9lYeuyJVyvJEtpkhDMbL5J7lpadhi0VbFcB64PTJ07Nl8S3RGiEtOKbusMYT3Ra7xy_cE9EcmsgOs/s200/shooter460.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380961635046504002" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Shooter (2007)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Antoine Fuqua</span>. ΑΝΤ1, 21:00, διάρκεια 126’.<br />Ένας δεινός σκοπευτής που έχει αποσυρθεί και ζει αυτοεξό</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >ριστος προσπαθώντας να συνέλθει από τον θάνατο ενός αθώου πολίτη, επιστρέφει ύστερα από τις παροτρύνσεις τω</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >ν πρώην συναδέλφων του προκειμένου να αποτρέψουν την απόπειρα δολοφονίας του Αμερικανού προέδρο</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >υ, όμως τελικά βρίσκεται μπλεγμένος να κατηγορείται για την δολοφονία που κλήθηκε να αποτρέψει. Στην εξαιρετική του “Μέρα Εκπαίδευσης” ο Φούκουα δεν χαρίστηκε σε κανέναν, ούτε καν στα αστέρια του</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > καστ του. Κι ενώ στον Εκτελεστή του επιστρατεύεται το ταλέντο του στην κινηματογράφηση των σκηνών δράσης και μερικών καλών στιγμών στην εισαγωγή της υπόθεσης γρήγορα πνίγεται στις συμβάσεις και κολλάει στις συνεχή αναζήτηση σεναριακού οχήματος. Δεν είναι κακό, παρακολουθείται παραπάνω από ευχάριστα, παρά τα εμφανή προβλήματά του. Ο Μαρκ Γουόλμπεργκ, όπως πάντα, είναι αξιοπρεπέστατος.<br />Βαθμολογία: * *<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Dead Man (1995)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Jim Jarmusch</span>. ΕΤ1, 24:00, διάρκεια 121’.<br />Ο Τζόνι Ντεπ (μάλλον στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του) ερμηνεύει μοναδικά στο σημαντικό αυτό αριστούργημα των ‘90s (και μια από τις καλύτερες ταινίες του Τζάρμους) έναν λογιστή που ταξιδεύει στην Αγρια Δύση του τέλους του 19ου αιώνα για να πιάσει δουλειά και αντ’ αυτού βρίσκεται να έχει δολοφονήσει κάποιον και να των κυνηγούν όλοι οι πληρωμένοι δολοφόνοι της περιοχής. Στην πορεία του προς την</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > φυ</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >γή γνωρίζει έναν περίεργο Ινδιάνο που τον ακολουθεί, πιστεύοντας πως πρόκειται για την μετεμψύχωση του ποιητή Γουίλιαμ Μπλέικ. Απόλυτο ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης, δεν διστάζει να μιλήσει για τον θάνατο (ως τελικό προορισμό αυτού του... ταξιδιού) με αυθάδεια, τυλιγμένο στον μυσταγωγικό του μανδύα. Ένας νεκρός (όπως ο τίτλος και το όνομα του ήρωά του) που ταξιδεύει σε μια ήπειρο νεκρών ανθρώπων και νεκρών πολιτισμών, μέχρι να χαθεί οριστικά στο τέλος της περιήγησής του. Πραγματικό ποίημα και, φυσικά, η προβολή της εβδομάδας. Βαθμολογία: * * * * * <br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Δευτέρα 14/09</span> </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNOb7Co7O1euoOJHbdU7oytyjTBk153bCBC51dXgYSUSG_ajOTH_68eG3CSTe-aZhC8k3-__cz5hTSQnhalww44EHzEHTJgN7RbljZEkSyLVQl8sg7HUZMd2JjyvrSKrszYmeHMOUV3FEF/s1600-h/coffee-and-cigarettes-1.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 200px; height: 144px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNOb7Co7O1euoOJHbdU7oytyjTBk153bCBC51dXgYSUSG_ajOTH_68eG3CSTe-aZhC8k3-__cz5hTSQnhalww44EHzEHTJgN7RbljZEkSyLVQl8sg7HUZMd2JjyvrSKrszYmeHMOUV3FEF/s200/coffee-and-cigarettes-1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380961748374647954" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Coffee and Cigarettes (2003)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Jim Jarmusch</span>. Βουλή, 22:00, διάρκεια 105’.<br />Σπονδυλωτή ταινία του Τζάρμους στην οποία εμφανίζονται από τον Μπενίνι και την Μπλάνσετ μέχρι τον Τομ Γουέιτς και τον Ίγκι Ποπ απλώς για να συναντηθούν και να μιλήσουν (περί ανέμων και υδάτων θα λέγαμε). Όσοι σπουδαίοι εμφανίζονται, με ένα τσιγάρο και ένα ποτήρι καφέ αναλύουν τα άλλοτε ανάλαφρα κι άλλοτε πιο σοβαρά (όπως οι ίδιοι θα ήθελαν να τα βλέπουν) θέματά τους σε ένα σύνολο 11 σκετς που γύρισε ο Τζάρμους σε διάστημα αρκετών χρόνων. Η μαγεία του καθημερινού και του απλού εξυμνείται από έναν σπουδαίο κινηματογραφιστή.<br />Βαθμολογία: * * *<br /><br /><span style="font-weight: bold;">On the Town (1949)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Stanley Donen</span>. STAR, 04:30,</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > διάρκεια 98’.<br />Πρώτη σωστή κίνηση για το STAR που προβάλλει αυτό το ανυπόφορο μιούζικαλ (όπως και τα περισσότερα του... συναφιού) στην ώρα που του αξίζει. Οι βιτσιόζοι που ξημερώματα Τρίτης θέλουν να δουν τηλεόραση θα πάρουν αυτό που τους αξίζει. <br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Τρίτη 15/09</span><br /><br />Στα <span style="font-weight: bold;">Μικροκύματα</span> της Βουλής (22:00, διάρκεια 60’) θα προβληθούν οι ταινίες <span style="font-weight: bold;">Αθέμιτος Συναγωνισμός</span> του<span style="font-weight: bold;"> Δήμου Αβδελιώδη</span>, <span style="font-weight: bold;">Μήδεια 70 </span>του <span style="font-weight: bold;">Μιχάλη Παπανικολάου</span> και <span style="font-weight: bold;">Η Ρόδα</span> του <span style="font-weight: bold;">Θεόδωρου Αδαμόπουλου</span>.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Liberty Heights (1999)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Barry Levinson</span>. STAR, 04:00, διάρκεια 118’.<br />Αν και η ταινία παρουσιάζει ένα αδιαμφισβήτητο ενδιαφέρον (η ιστορία άλλωστε δύο νεαρών εβραίων στην Βαλτιμόρη των ’50s περιέχει αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία), η προβολή του καναλιού είναι, για άλλη μια φορά, καταδικαστική.<br />Βαθμολογία: * * * <br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Τετάρτη 16/09<br /></span><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUewYOOGbQWM3IyLL3P9AbhgCzGaccRSVdC0KNLOGmZX1TpPgohNEIRZa3Sv0TL1OjyI1zOJ0OQ7VjtclYl1bmKVHldxHLBhaTp6vTm6AcI90ZGuevU4Y2pn2FLVprIbdw_MaVyS88CFAd/s1600-h/user180692_pic67_1218993495.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 149px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUewYOOGbQWM3IyLL3P9AbhgCzGaccRSVdC0KNLOGmZX1TpPgohNEIRZa3Sv0TL1OjyI1zOJ0OQ7VjtclYl1bmKVHldxHLBhaTp6vTm6AcI90ZGuevU4Y2pn2FLVprIbdw_MaVyS88CFAd/s200/user180692_pic67_1218993495.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380961846531498706" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Ladri di Biciclette (1948)</span>, του<span style="font-weight: bold;"> Vittorio De Sica</span>. Βουλή, 23:00, διάρκεια 85’.<br />Από τις σημαντικότερες στιγμές του παγκόσμιου σινεμά, ένα φιλμ που δίδαξε και δημιούργησε ένα ολόκληρο ρεύμα (νεορεαλισμός) για το ιταλικό σινεμά που με τη σειρά του επηρέασε σκηνοθέτες διεθνούς βεληνεκούς. Η φαινομενικά απλή ιστορία ενός πάμφτωχου ιταλού που καταφέρνει να βρει δουλειά ως αφισοκολλητής και χάνει σχεδόν τα πάντα όταν του κλέβουν το ποδήλατο – εργαλείο της δουλειάς του, κινηματογραφεί με ασυγκράτητο ρεαλισμό τη φτώχεια της μεταπολεμικής Ιταλίας χωρίς στιγμή να καταφεύγει σε φτηνές ηθικολογίες, χωρίς να χρησιμοποιεί την αυθεντική της συγκίνηση εκβιαστικά, παραδίδοντας ένα ουμανιστικό αριστούργημα.<br />Βαθμολογία: * * * * * <br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Πέμπτη 17/09</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Wedding Crashers (2005)</span>, του <span style="font-weight: bold;">David Dobkin</span>. STAR, 22:00, διάρκεια 120’.<br />Δυο κολλητοί έχουν την περίεργη συνήθεια να πηγαίνουν απρόσκλητοι σε γάμους και να την πέφτουν στις ελεύθερες γυναίκες που θα βρουν εκεί. Όταν ο ένας από τους δύο θα ερωτευθεί μια κοπέλα που γνώρισε (και δεν είναι άλλη από την κόρη ενός αμερικανού υπουργού) τα πράγματα θα πάνε διαφορετικά από ό,τι τα υπολόγιζαν. Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι σε στιγμές το φιλμ του Ντόμπκιν γίνετια ξεκαρδιστικό (ειδικά όταν στο παιχνίδι μπαίνει ο απίθανος Γουίλ Φέρελ), οφείλουν όμως και οι φανατικοί του φιλμ τα παραδεχτούν ότι τα αστεία του μερικές φορές είναι άβολα και αμήχανα και επίσης σε μεγάλα μέρη του φιλμ αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους. Έτσι, ολόκληρα γκαγκς μετατοπίζουν τη σημαντικότητά τους από το κωμικό timing (το άλφα και το ωμέγα της κωμωδίας, όμως) αποκλειστικά στο σίγουρο ταλέντο των πρωταγωνιστών τους που δεν βγάζουν πάντα το φιλμ... ασπροπρόσωπο.<br />Βαθμολογία: * *<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Hanussen (1988)</span>, του <span style="font-weight: bold;">István Szabó</span>. Βουλή, 22:00, διάρκεια 110’.<br />Δεν έχουμε δει το συγκεκριμένο φιλμ. Διαβάζουμε από το κανάλι της Βουλής: «Ένας τραυματίας του Α΄ Παγκ. Πολέμου, διαπιστώνει πως διαθέτει μια έκτη αίσθηση, που τον κάνει διάσημο υπνωτιστή και «μάντη». Λέει πάντα την αλήθεια για όσα προβλέπει κι αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό για ένα μέλλον στη ναζιστική Γερμανία.» <br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Παρασκευή 18/09<br /></span><br /><span style="font-weight: bold;">Buried Alive (1990)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Frank Darabont</span>. ALTER, 24:00, διάρκεια 98’.<br />Πριν την Απόδρασή του με τη Ρίτα Χέιγουορθ, πριν το Πράσινο Μίλι του και τον κινηματογράφο Ματζέστικ , ο «πολύς» Φρανκ Ντάραμποντ είχε κάνει την καλύτερη ταινία του (την ξεπέρασε φυσικά με την καινούρια οπτική του στην Ομίχλη του Κινγκ), ένα καθαρόαιμο θρίλερ. Μια γυναίκα που διατηρεί κρυφά δεσμό με ένα γιατρό , δηλητηριάζει τον άντρα της και μαζί με τον εραστή της τον θάβουν. Αυτό που δεν ξέρουν όμως είναι ότι ο ίδιος δεν έχει πεθάνει και θα βγει από τον τάφο του ορκισμένος εκδίκηση. Ακολουθεί ένα σκληρό ψυχολογικό θρίλερ αλλά με αρκετά μακάβριες σκηνές και υπόγειο χιούμορ. Πολύ καλή προβολή από το Άλτερ.<br />Βαθμολογία: * * *<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Σάββατο 19/09</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Hulk (2003)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Ang Lee</span>. Alter, 21:00, διάρκεια 137’.<br />Παρεξηγημένη, η οπτική του σπουδαίου Ανγκ Λι στον κόμικ μύθο του Hulk, μπολιασμένη με φροϋδικές και φιλοσοφικές αναφορές, ήταν γραφτό να απαξιωθεί από ένα κοινό που περίμενε έναν «ανόητο» ήρωα και μια περιπέτεια δράσης (τους ήρθε κανονικότατα 5 χρόνια μετά, με τον «Απίθανο» Hulk, να τον χαίρονται...), πιθανότατα συνδέοντας τον Ανγκ Λι με τον συνεπώνυμό του, Μπρους. Για όσους επιθυμούν μια ανοιχτόμυαλη προβολή, ας αναζητήσουν το εξαιρετικό διπλό δισκάκι Περιοχής 1. Δεν θα τους πάρει περισσότερα από 5-6 ευρώ.<br />Βαθμολογία: * * * *<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguO0X64krzbt-FIs7t5SH3i5nTszKiOFj4xzcMmKuOyHMJzoijgMrwE_LlwcPg26iNYHPzp45-_GWm8PhfAl1plQz-qsMLb4nJAQF-07MWRSBbarA5gY0lc-C_JpfKklVFEuGKQoUMeCBj/s1600-h/6a00d8341c562c53ef01156f7512c4970c-800wi.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 200px; height: 137px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguO0X64krzbt-FIs7t5SH3i5nTszKiOFj4xzcMmKuOyHMJzoijgMrwE_LlwcPg26iNYHPzp45-_GWm8PhfAl1plQz-qsMLb4nJAQF-07MWRSBbarA5gY0lc-C_JpfKklVFEuGKQoUMeCBj/s200/6a00d8341c562c53ef01156f7512c4970c-800wi.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380961914247180530" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Solaris (Solyaris) (1972)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Andrei Tarkovsky</span>. Βουλή, 22:00, διάρκεια 165’.<br />Περισσότερο έχοντας στην άκρη του λιγότερο μεταφέροντας το μυθιστόρημα του Στάνισλαβ Λεμ, ο σπουδαίος Ρώσος παρασύρεται στην επιστημονική φαντασία, με οδηγό έναν αστροναύτη ψυχολόγο που εξερευνεί τον πλανήτη Σολάρις και ανακαλύπτει ότι είναι γεννήτρια οπτασιών και φαντασιώσεων που ανασύρονται από τη μνήμη του. Μυστικισμός, όρια μεταφυσικού, θρησκευτική αλληγορία πάνω σε καθαρόαιμο μοτίβο επιστημονικής φαντασίας, το «Σολάρις» πρόκειται για το πρώτο αληθινό αριστούργημα της δεκαετίας του ’70. Τα 165 λεπτά του φιλμ και το ανεπανάληπτο αμερικανικό δισκάκι της Criterion Collection ίσως κρατήσουν μακριά από την τηλεόραση κάποιους, οι υπόλοιποι όμως θα έρθουν αντιμέτωποι με ένα σπουδαίο και ποιητικό έργο.<br />Βαθμολογία: * * * * *<br /><br /><br /></span><div style="text-align: center;font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;">*****<br /></span></div><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /></span><div style="text-align: center;font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;">Το κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση από το <a href="http://www.blogger.com/www.cinemart.gr"><span style="font-weight: bold;">www.cinemart.gr</span></a><br /></span></div>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-48118600399101226562009-08-25T12:29:00.005+03:002009-08-25T12:37:42.608+03:00The Curious Case of Benjamin Button (2008), του David Fincher<span style="font-family:verdana;"> </span><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheGtvXYpeRNi1xgNZvUzSyelKbpBCJS3XiK7Drt_um45hEcs4RzDJa8ismBSEVtrw3ObMIIKstCB0QUApXij3Hu50a4rKXJuqcW9GgZfVJU3C2ZtyHzZXn9DYaqD-4uyFwzeVhZRDJtNXq/s1600-h/curious_case_of_benjamin_button_ver3.jpg"><span style="font-family:verdana;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5373831716817614306" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 207px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheGtvXYpeRNi1xgNZvUzSyelKbpBCJS3XiK7Drt_um45hEcs4RzDJa8ismBSEVtrw3ObMIIKstCB0QUApXij3Hu50a4rKXJuqcW9GgZfVJU3C2ZtyHzZXn9DYaqD-4uyFwzeVhZRDJtNXq/s320/curious_case_of_benjamin_button_ver3.jpg" border="0" /></span></a><span style="font-family:verdana;"><br /><br /><br /></span><div><div><div><br /><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><em>Το κείμενο που ακολουθεί είναι εμπνευσμένο από την εξαιρετική ματιά του φίλου Ηλία Δημόπουλου στο φιλμ, όπου συνόψισε με ενοχλητική ευστοχία την αντίστοιχη προσωπική του υπογράφοντος σε αυτό. «Θεού θέλοντος και Καιρού επιτρέποντος», έλεγαν οι παλιότεροι.</em><br /></span></span></div><div><span style="font-family:verdana;"><br />Κάθε ζωντανό ον στον άλλοτε μίζερο κι άλλοτε εξαιρετικά συναρπαστικό πλανήτη μας κουβαλάει πάνω του ένα ρολόι. Ένα ελαφρώς χαλασμένο ρολόι αφού άλλο μετράει γρήγορα κι άλλο αργά (βασανιστικά ή προς τέρψιν μιας ευτυχισμένης ζωής, αυτό έχει πολύ μεγάλη βιολογική, φιλοσοφική και κοινωνιολογική σημασία, αλλά είναι εκτός των στόχων του παρόντος κειμένου), πάντοτε όμως προορισμένο, με την υποχονδριακά προσεκτική, την κάκιστη ή την στοιχειωδώς καλή του συντήρηση, να κολλήσει τους δείκτες του για πάντα. Το στοίχημα τούτης της θλιβερά μικρής ή βαμπιρικά μεγάλης περιπλάνησης είναι να κερδίσουμε στα σημεία τον αντίπαλο πριν αυτός δεδομένα μας ρίξει στο καναβάτσο. Να προλάβουμε με την καρδιά μας να κλέψουμε εκείνες τις στιγμές που αργότερα θα φυλάξουμε στο μυαλό μας για πάντα (και εκεί είμαστε, ευτυχώς, θριαμβευτές), έναν μηρυκασμό δηλαδή: Απ’ το μυαλό για λίγο στην καρδιά, ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και πίσω στο σεντούκι του μνημονικού. Και κάπως έτσι περνάνε οι ζωές όλων. </span></div><span style="font-family:verdana;"><div><br /></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIbEv4YmYe4ziC5iyYA4iGLjVvDstC7MqZ19xR7xXU9UUL2RKV4e-c5rFtO97-K6eVDLMmmtgFL0DjCwRFWXvTUxD_jMl-Ql0BLl3vZgF05hZ19wwVo3Dpy0uznJUw6RYPBGQ3orfwKPIo/s1600-h/bejamin.jpg"><span style="font-family:verdana;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5373831807955462978" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 148px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIbEv4YmYe4ziC5iyYA4iGLjVvDstC7MqZ19xR7xXU9UUL2RKV4e-c5rFtO97-K6eVDLMmmtgFL0DjCwRFWXvTUxD_jMl-Ql0BLl3vZgF05hZ19wwVo3Dpy0uznJUw6RYPBGQ3orfwKPIo/s200/bejamin.jpg" border="0" /></span></a><span style="font-family:verdana;">Ο Χρόνος δεν είναι σαρωτικός γιατί οδηγεί έναν προδιαγεγραμμένο βηματισμό προς τον Θάνατο, αυτό θα ήταν απαράδεκτα μοιρολατρικό. Ο Χρόνος είναι αμείλικτος μόνο για το μικρό εκείνο διάστημα, την στιγμή εκείνη, όπου το παρόν γίνεται παρελθόν και δεν προλάβαμε να αγγίξουμε, να μιλήσουμε, να νιώσουμε κάποιον, να πάρουμε μια διαφορετική απόφαση, να ζήσουμε το πάθος πριν τη λογική. Για τον λόγο αυτό άλλωστε μια εξαιρετική σπουδή στην έννοια και την επίδραση του Χρόνου σαν τούτη εδώ γίνεται εμμονοληπτική. Όλες όμως εκείνες οι αντιθέσεις που είναι η μήτρα της ανθρώπινης φύσης (η μίζερη ή συναρπαστική οπτική του κόσμου, η αξιολόγηση των στιγμών) ενώνονται υπό μια οικουμενική αλήθεια για την πραγματική ζωή του ανθρώπου, όπως αυτή πορεύεται: Από τον Έρωτα εκκινεί και στον Θάνατο καταλήγει, οτιδήποτε κι αν συμβεί ενδιάμεσα. </span></div><div><span style="font-family:verdana;"><br />Η ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον είναι παράξενη απλώς γιατί αυτός γεννιέται με συνθήκες διαφορετικές: Με ένα γερασμένο σώμα ως παιδί και με ένα μωρουδιακό λίγο πριν τον φυσιολογικό του θάνατο, ωστόσο και τούτη η ζωή οδηγείται από την μεγάλη οικουμενική αλήθεια της εκκίνησης και της κατάληξής της. Όπως ο καθένας, έτσι και ο Μπέντζαμιν επιλέγει να ζήσει την (παράξενη) ζωή του όπως εκείνος θέλει (αλλά και όπως εκείνη του επιτρέπει). Και, ευτυχώς, ζει το τώρα αδιαφορώντας για το νόημα μιας ζωής που, ούτως ή άλλως, είναι μάλλον σύντομη. Από την αρχή ως το τέλος ή, εν προκειμένω, από το τέλος ως την αρχή. Πριν ο Fincher γεμίσει με ιστορίες κάτω από την ομπρέλα της χρονοϊστορίας του το φιλμ, πριν εγκλωβιστούμε μαζί με τον εκπληκτικό Μπραντ Πιτ σε βλέμματα απορίας, έχει φροντίσει να παραδοθεί στον Χρόνο, βαδίζοντας επικίνδυνα σε μια μοιρολατρική γραμμή: Ο ωρολογοποιός που φτιάχνει ένα ρολόι του οποίου οι δείκτες γυρνούν ανάποδα και ύστερα αποσύρεται στη γνώση του ότι ο Χρόνος δεν σταματά, πόσω μάλλον δεν γυρνά πίσω κατά βούληση. Και μαζί με αυτόν ούτε οι νεκροί του, ούτε οι μοναδικές στιγμές που πήρε στο φευγιό του. Και γι’ αυτό η γερασμένη Ντέιζι βλέποντας τον Θάνατο να πλησιάζει (ή τον Χρόνο της να τελειώνει, όπως προτιμούμε ματαιόδοξα να λέμε) ζει ξανά τη ζωή της μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου της και με το ίδιο το νόημα της ζωής στο πλάι της. <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiC82JDRVylZ3r0nsXseTRdNsO7GZUMX2PS8kvenZVe4Tew6QEF5cQMkbcuuEyDUanrfy7xcCju3YMEEGF9wOv0JvigyvkoYnlm13zPS5Y7miBnIbycAFjnYDKm7MhydI-trQQVctnnxt-K/s1600-h/benjamin_button_400.jpg"><span style="font-family:verdana;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5373831884115471202" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 150px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiC82JDRVylZ3r0nsXseTRdNsO7GZUMX2PS8kvenZVe4Tew6QEF5cQMkbcuuEyDUanrfy7xcCju3YMEEGF9wOv0JvigyvkoYnlm13zPS5Y7miBnIbycAFjnYDKm7MhydI-trQQVctnnxt-K/s200/benjamin_button_400.jpg" border="0" /></span></a>Τι κι αν το βρήκε αργά, τι κι αν δεν το έβρισκε. Έζησε κι αυτή το παρόν, έγραψε το μέλλον της, αναπολεί το παρελθόν που η ίδια δημιούργησε και τελικά οριοθέτησε (ως ένας ακόμη θνητός άνθρωπος) την αιωνιότητα και τη “παντοτινότητα” στη διάρκεια μιας ζωής, όπου και έχει νόημα. </span><span style="font-family:verdana;">Κι αν υπάρχει κάτι που κάνει αυτό το φιλμ ένα συγκλονιστικό αριστούργημα, είναι η ίδια η αδυναμία του Fincher, του μοναδικού στον κινηματογραφικό πλανήτη που τόλμησε μια <strong>τόσο</strong> υπερβατική ευθεία αναλογία του Χρόνου με τον Θάνατο προκειμένου να διηγηθεί μια ερωτική ιστορία, να ξεφύγει από τα όσα περιβάλλουν την ιστορία αυτή. Το προσπαθεί ως το τέλος χωρίς να τα καταφέρνει και εκεί που για δυόμιση ώρες νομίζεις πως έχεις δει ένα αποστασιοποιημένο και συναισθηματικά κλινικό φιλμ που σπουδάζει τον Χρόνο και δεν χωρά καρδιακές συγκινήσεις, εκείνο το βλέμμα αναγνώρισης του Μπάτον (περίπου όπως το «φυσιολογικό» μωρό ενστικτωδώς αναγνωρίζει την μητέρα του στις πρώτες του ματιές) στην Ντέιζι λίγο πριν κλείσει τα μάτια του για πάντα, είναι εκεί για να σου σμπαραλιάσει την καρδιά και να στείλει στο μνημονικό σου άλλη μια συγκλονιστική στιγμή για να μηρυκάζεις.</span></div><div><span style="font-family:verdana;"></span> </div><div><span style="font-family:verdana;"></span> </div></div></div>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-64508388690305873252009-08-24T14:02:00.004+03:002009-08-24T14:12:15.691+03:00Τηλεόραση 23/08 - 29/08-2009<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPP9-omUxg8Jm4JiZDYneOwVdU8HwV6yrnEYOjC_Z-lpVUrRF6qOxSRLQd0KR8mpc8v_F6FjY9H8Q98O-wvSC7-4bRzkFkGz_mrATPKsTZcos3ZILxVMEdyquj-KFhUEFXrYjJUbiIblIU/s1600-h/penteforestodyo.jpg"><span style="font-family:verdana;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5373485003043298690" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 240px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPP9-omUxg8Jm4JiZDYneOwVdU8HwV6yrnEYOjC_Z-lpVUrRF6qOxSRLQd0KR8mpc8v_F6FjY9H8Q98O-wvSC7-4bRzkFkGz_mrATPKsTZcos3ZILxVMEdyquj-KFhUEFXrYjJUbiIblIU/s320/penteforestodyo.jpg" border="0" /></span></a><span style="font-family:verdana;"><br /><strong>Κυριακή 23/08</strong></span><br /><span style="font-family:verdana;"></span><br /><span style="font-family:verdana;"><strong>Captain’s Corelli’s Mandolin (2001)</strong>, του <strong>John Madden</strong>. ΑΝΤ1, 21:00, διάρκεια 125’.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Από τη διάσημη νουβέλα του Λουίς Ντε Μπερνιέρ και τον έρωτα μιας Κεφαλονίτισσας για έναν Ιταλό των κατοχικών δυνάμεων εμπνεύστηκε αυτή την κινηματογραφική μεταφορά ο Τζον Μάντεν και μας έδωσε αυτό το σχετικά συμπαθές (αν και αδιάφορο) καρτ-ποστάλ δράμα που αν είναι ευχάριστο είναι γιατί δεν εμβαθύνει στην προβληματική συνύπαρξη των εμπλεκόμενων λαών, τον κοινωνικό αντίκτυπο που έχει αυτή η ερωτική ιστορία, ούτε επιχειρεί μια ηθογραφία που δεδομένης της κουλτούρας που αφορά, θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Ακριβώς για τους ίδιους λόγους φυσικά, δεν έχει κανένα κινηματογραφικό ενδιαφέρον.<br />Βαθμολογία: * * </span><br /><span style="font-family:verdana;"><br /><strong>Il Caimano (2006)</strong>, του <strong>Nanni Moretti</strong>. ΕΤ1, 21:05, διάρκεια 112’.<br />Θα ήθελε να είναι πολύ πιο αιχμηρή και πνευματώδης η σάτιρά του ο Νάνι Μορέτι, ωστόσο ο ίδιος έχει κινηματογραφικά γεράσει όπως ο ήρωας της ταινίας του (παρηκμασμένος κινηματογραφικός παραγωγός που επιχειρεί να χρηματοδοτήσει μια πολιτική ταινία με βέλη εναντίον του Μπερλουσκόνι) και τα ψευτοαριστερά πειράγματα στον ούτως ή άλλως γελοίο Ιταλό πρωθυπουργό μοιάζουν με σαλαμάκι νηπιαγωγείου (σ.α. ;;;).<br />Βαθμολογία: *<br /><br /><strong>Accattone (1961)</strong>, του <strong>Pier Paolo Pasolini</strong>. Βουλή, 22:30, διάρκεια 120’.<br />Από την πρώτη του ταινία ο Πιερ Πάολο Παζολίνι καταφέρνει να δώσει στον ιταλικό ρεαλισμό του σινεμά της εποχής μια νότα ποιητική, με την δομή του όμως να παραμένει αφοσιωμένη στη ρεαλιστική απεικόνιση της ζωής του Ακατόνε, ενός προαγωγού στη Ρώμη που ζει εκπορνεύοντας τη σύντροφό του. Η κατρακύλα του αρχίζει όταν εκείνη συλλαμβάνεται και ο ίδιος πρέπει να βρει μια δουλειά αληθινή για να ζήσει, κάτι που ποτέ στη ζωή του δεν είχε κάνει, επιστρέφοντας αναγκαστικά στην παρανομία.<br />Βαθμολογία: * * * *<br /><br /><br /><strong>Δευτέρα 24/08</strong><br /><br /><strong>Patriot Games (1992)</strong>, του <strong>Phillip Noyce</strong>. STAR, 22:00, διάρκεια 117’.<br />Αν καταφέρει κανείς να κλείσει τα μάτια μπροστά σε αυτό το εξώφθαλμα τρομολάγνο και ιδεολογικά επικίνδυνο φιλμ, θα κρατήσει στο μυαλό του μια εντυπωσιακή και συνεχή δράση, σφιχτοδεμένη και με σωστό timing. Η δουλειά του Νόις στο φιλμ ήταν η καλύτερη δυνατή ώστε να μην εκτεθεί από το σενάριο που του έπεσε στα χέρια (βιβλίο του Τομ Κλάνσι βλέπετε...), όπου πρώην πράκτορας της CIA απειλείται από τον IRA και επιστρέφει στην ενεργό δράση.<br />Βαθμολογία: * *<br /><br /><strong>Rampage (1988)</strong>, του <strong>William Friedkin</strong>. ΕΤ3, 00:30, διάρκεια 97’.<br />Εκτός από το παρασκηνιακό ενδιαφέρον του φιλμ του Γουίλιαμ Φρίντκιν, αφού αντιμετώπισε φοβερό πρόβλημα με την αμερικανική διανομή και γνώρισε δυο ακόμη εκδοχές στο μοντάζ, ενδιαφέρον υπάρχει και αμιγώς κινηματογραφικό. Η αληθινή ιστορία του θανατοποινίτη που κατηγορήθηκε για πολλαπλές δολοφονίες και μια απίστευτα αρρωστημένη του συνήθεια (να πίνει το αίμα των θυμάτων του) βρίσκειτον Φρίντικ αφενός σε φόρμα και αφετέρου με μεγάλη όρεξη. Μας παραδίδει λοιπόν ένα δυνατό θρίλερ αλλά και ένα πρώτης τάξεως δράμα που και προβληματισμούς έχει (η κοινωνιολογική προσέγγιση της θανατικής ποινής είναι πολύ προσεκτική και απασχολεί μεγάλο μέρος του φιλμ) και πολιτικές αιχμές αποτολμά (κυρίως κατά του συστήματος δικαιοσύνης).<br />Βαθμολογία: * * *<br /><br /><br /><strong>Τρίτη 25/08</strong><br /><strong></strong><br />Στα <strong>Μικροκύματα</strong> της Βουλής (23:00, διάρκεια 60’) θα προβληθούν οι ταινίες: <strong>Χθες το Απόγευμα</strong> της <strong>Ελισάβετ Χρονοπούλου</strong> και <strong>Skipper – Straad</strong> της <strong>Ειρήνης Βαχλιώτη</strong>.<br /><br /><br /><strong>Τετάρτη 26/08</strong><br /><br /><strong>Dolls (2002)</strong>, του <strong>Takeshi Kitano</strong>. Βουλή, 23:00, διάρκεια 113’.<br />Εμπνευσμένος από το παραδοσιακό ιαπωνικό κουκλοθέατρο, ο Τακέσι Κιτάνο βρίσκει μια από της καλύτερες στιγμές του εδώ και χρόνια, σε αυτό το δράμα που αφηγείται με τρόπο παραμυθένιο τρεις ιστορίες που μοιάζουν τελείως ρεαλιστικές (κι ας μην είναι). Ένα ζεγάρι δεμένο με μια κόκκινη κλωστή και ψάχνει την χαμένη του αγάπη, ένας γέρος γιακούζα μετά από μια συνάντηση με μια παλιά του αγαπημένη αναπολεί τον έρωτα των εφηβικών του χρόνων, μια τραγουδίστρια της ποπ παραμορφώνεται σε ένα ατύχημα και κρατά το πρόσωπό της κρυμμένο μέσα σε επιδέσμους. Σπουδαίο το δράμα, σπουδαία και η σημειολογική επιλογή του Κιτάνο να γυρίσει το φιλμ με ερμηνείες που παραπέμπουν σε ανθρώπινες μαριονέτες, μια πραγματική απόλαυση του απωανατολικού σινεμά.<br />Βαθμολογία: * * * *<br /><br /><strong>Bullitt (1968)</strong>, του <strong>Peter Yates</strong>. STAR, 02:45, διάρκεια 108’.<br />Φυσικά και θα γράφαμε ένα σωρό πράγματα για αυτό το πολύ σπουδαίο αστυνομικό φιλμ (που μάλλον υπήρξε σημείο αναφοράς του είδους), αλλά η ώρα προβολής του μας αναγκάζει να το προσπεράσουμε.<br /><br /><strong>Le affinità elettive (1978)</strong>, του <strong>Gianni Amico</strong>. Alter, 04:15, διάρκεια 170’.<br />Δεν έχουμε δει το φιλμ, αλλά ο τρόπος αντιμετώπισής του και η ώρα προβολής του είναι απολύτως ενδεικτικά της τηλεοπτικής νοοτροπίας και κουλτούρας. Να τους χαιρόμαστε.<br /><br /><br /><strong>Πέμπτη 27/08</strong><br /><br /><strong>School for Scoundrels (2006)</strong>, του <strong>Todd Phillips</strong>. STAR, 22:00, διάρκεια 99’.<br />Υπό άλλες συνθήκες μπορεί να προσπερνούσαμε αυτή την μικρή κωμωδία, ωστόσο το φετινό αριστουργηματικό Hangover του Τοντ Φίλιπς μας κάνει να ξαναδούμε όλη την φιλμογραφία του με άλλο μάτι. Μόνιμα ντροπαλός νεός ερωτεύεται μια κοπέλα και προκειμένου να καταφέρει να την κερδίσει παίρνει μαθήματα από εξπέρ του είδους ώστε να ξεπεράσει τις ντροπές του και να μπορέσει να κάνει την κίνησή του. Αντί όμως να λύσει το πρόβλημά του, δημιουργεί έναν ακόμη πονοκέφαλο αφού την κοπέλα φαίνεται να γουστάρει και ο εξπέρ που εμπιστεύτηκε. Φοβερός και τρομερός ο Μπίλι Μπομπ Θόρντον στην ερμηνεία του και μερικές πραγματικά αστείες στιγμές σε μια προβολή του STAR που αξίζει... συγχαρητήρια!<br />Βαθμολογία: * * *<br /><br /><br /><strong>Παρασκευή 28/08</strong><br /><br /><strong>A Face in the Crowd (1957)</strong>, του <strong>Elia Kazan</strong>. Βουλή, 22:30, διάρκεια 109’.<br />Τολμηρό (τουλάχιστον στην εποχή του) φιλμ του Καζάν που μέσω της ιστορίας ενός μέσου αμερικανού πολίτη που από το πουθενά γίνεται αστέρι των ΜΜΕ απλώς με τη βοήθεια μιας παραγωγού του ραδιοφώνου. Εύστοχο και επίκαιρο, ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο και τόσο ενοχλητικό (όχι για εμάς φυσικά...).<br />Βαθμολογία: * * *<br /><br /><strong>Before Night Falls (2000)</strong>, του <strong>Julian Schnabel</strong>. ΕΤ1, 24:00, διάρκεια 129’.<br />Πριν καταπιαστεί απολύτως επιτυχημένα με το «Σκάφανδρο και η Πεταλούδα», ο Τζούλιαν Σνέημπελ επιχείρησε μια λίγο «πειραγμένη» δραματική αφήγηση της ιστορίας του Κουβανού ποιητή Ρεϊνάλντο Αρένας. Ο ίδιος, ομοφυλόφιλος και συνεπώς κυνηγημένος δεινά από το καθεστώς της χώρας του, εξέδιδε τα ποιήματά του στην Γαλλία, όπου και βραβεύονταν συστηματικά. Θέλοντας να μιλήσει για τις χιλιάδες ανθρώπινες ιστορίες που εφάπτονται σε αυτή του Αρένας, τραβήχτηκε ελαφρώς από την ξεκάθαρη βιογραφία επιλέγοντας ένα δράμα στηριζόμενο περισσότερο στην μυθοπλασία. Σπουδαία ερμηνεία (και τεράστιος αρωγός στην καλλιτεχνική επιτυχία του φιλμ) από τον Χαβιέρ Μπαρδέμ που τον έβαλε για τα καλά στον κινηματογραφικό χάρτη.<br />Βαθμολογία: * * *<br /><br /><br /><strong>Σάββατο 29/08</strong><br /><br /><strong>America, America (1963)</strong>, του <strong>Elia Kazan</strong>. Βουλή, 21:00, διάρκεια 168’.<br />(σ.α. Στα τέλη του 19ου αιώνα ένας νεαρός Έλληνας της Μ. Ασίας ονειρεύεται την Αμερική, την ώρα που ο ίδιος και οι συγγενείς του βιώνουν την καταπίεση και τον καθημερινό εξευτελισμό από τους Τούρκους που έχουν κατακτήσει πλέον την περιοχή. Τουλάχιστον 5 αστεράκια για μια απ' τις σημαντικότερες, αν όχι την σημαντικότερη, ταινία του Kazan, ο οποίος στην πιο φάλτσα νότα της φιλμογραφίας του υπερκερνά στουντιακούς συμβιβασμούς εκμεταλλευόμενος την γονιδιακή/πολιτιστική του κληρονομιά και παραδίδει ένα σπάνιας ομορφιάς ποιητικό φιλμ. Εμπνευσμένο απ' την πραγματική ιστορία του Σταύρου Τοπούζογλου, που δημιουργώντας την δική του Οδύσσεια εξασφάλισε στους απογόνους του -ένας εκ των οποίων και ο σκηνοθέτης- ένα καλύτερο αύριο στην σύγχρονη Γη της Επαγγελίας.)<br /><br /><strong>Matchstick Men (2003)</strong>, του <strong>Ridley Scott</strong>. STAR, 23:00, διάρκεια 107’.<br />Περισσότερο σαν αξιοπερίεργο στην φιλμογραφία του Σκοτ αξίζει να το παρακολουθήσετε καθώς κατά τ’ άλλα δεν πρόκειται για τίποτα παραπάνω από μια συμπαθή... βλακειούλα όπου ορκισμένος αλλά και νευρωτικός απατεώνας αλλάζει άρδην συνήθειες με την εμφάνιση της έφηβης κόρης του (της οποίας την ύπαρξη αγνοούσε) στη ζωή του. Δεν τα πάει και άσχημα με τους χαρακτήρες του και κουμαντάρει το συναισθηματικό κομμάτι σαν ανάλαφρη κωμωδία, όπως μάλλον έπρεπε να κάνει, ωστόσο το φιλμ δεν ανεβαίνει σκαλοπάτι (και δεν είναι να πεις ότι μένει στο... πλατύσκαλο, αλλά διστάζει να κάνει το πρώτο βήμα κιόλας) και τελικά το καλύτερο που μένει από αυτό είναι ότι ο Κέητζ επιτέλους δεν ήταν αντιπαθητικός και ο Ρόκγουελ είναι COOL. Όχι και πολλά πράγματα, ε;<br />Βαθμολογία: * *<br /><br /><strong>Misery (1990)</strong>, του <strong>Rob Reiner</strong>. Alpha, 23:00, διάρκεια 120’.<br />Ενοχλητικά υπερεκτιμημένο (αλλά φυσικά καθόλου κακό) φιλμ του Ράινερ από το ομώνυμο μπεστ σέλλερ του Στίβεν Κινγκ, στο οποίο μια γυναίκα με εμφανή ψυχολογικά προβλήματα από την κοινωνική της απομόνωση κρατάει με το ζόρι στο σπίτι της τον αγαπημένο της συγγραφέα, ασκώντας βία και απειλώντας για πολύ χειρότερα αν ο ίδιος δεν συνεχίσει να γράφει τα αγαπημένα της αισθηματικά βιβλία. Η Κάθι Μπέητς ήταν όντως σπουδαία στην τελείως αβανταδόρικη όμως περσόνα που υποδυόταν και έτσι βρέθηκε με το αγαλματάκι του θείου Όσκαρ στα χέρια.<br />Βαθμολογία: * * *<br /><br /><strong>5x2 (2004)</strong>, του <strong>Francois Ozon</strong>. ΕΤ1, 24:00, διάρκεια 90’.<br />Όταν ο Μάριον και η Ζιλ χωρίζουν, αναπόφευκτα το παρελθόν χτυπάει την πόρτα του μυαλού μέσω των αναμνήσεων και ο Φρανσουά Οζόν (στο μοναδικό καλό φιλμ της καριέρας του) στήνει την αφήγησή του ανάποδα ταξιδεύοντάς μας στο χρονικό της σχέσης αυτής, από το τέλος ως την αρχή. Ένα συγκλονιστικό αριστούργημα, μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς της (2004), το έργο ζωής αυτό του Οζόν επιλέγει σχεδόν σοφά πέντε σκηνές από την ζωή του ζευγαριού, μας φέρνει αντιμέτωπους με την βαθιά πεσιμιστική ανθρώπινη φύση και στα μούτρα του θεατή πετά την πορεία, που όσο εκατό ευτυχείς καταλήξεις (και ποια "κατάληξη" είναι ευτυχής άλλωστε;) δεν αξίζει. Εξαιρετικές ερμηνείες από την Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι και τον Στέφαν Φρέις, οπωσδήποτε η προβολή της εβδομάδας.<br />Βαθμολογία: * * * *<br /><br /><strong>B. Monkey (1998)</strong>, του <strong>Michael Radford</strong>. ET3, 00:30, διάρκεια 90’.<br />Ο Ράντφορντ του έξοχου μελοδράματος “Il Postino” καταπιάστηκε λίγο αργότερα με αυτό το στιλιζαρισμένο και ευχάριστο φιλμάκι με την Άσια Αρτζέντο (στα πολύ σημαντικά προτερήματα της ταινίας). Το 5x2 που προβάλλεται την ίδια όμως ώρα, καθιστά το φιλμ αυτό βροντερό αουτσάιντερ για προβολή.<br />Βαθμολογία: * * *<br /><br /><br /><div align="center">* * * * *</div><div align="center"></div><div align="center">Το κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση από το <a href="http://www.cinemart.gr/"><strong>www.cinemart.gr</strong></a></div><div align="center"></div><div align="center"><br /></div></span>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-24127813915835175042009-08-09T18:35:00.007+03:002009-08-09T18:59:16.656+03:00Τηλεόραση 09/08 - 15/08/2009<span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1RwucAr5PCE0-L1RGjt1MjjvLtedevuAMNET7gDNqWJF1vZtv3z2YPwKa75AsiUuXtdclXfq-bYLVjXJQ67k0JuQyl0y3CN4Ix_XQfKjPsMWvamQAxMIRHl-SSuN5Ym7rFtX0H-lmP6Im/s1600-h/18363600.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1RwucAr5PCE0-L1RGjt1MjjvLtedevuAMNET7gDNqWJF1vZtv3z2YPwKa75AsiUuXtdclXfq-bYLVjXJQ67k0JuQyl0y3CN4Ix_XQfKjPsMWvamQAxMIRHl-SSuN5Ym7rFtX0H-lmP6Im/s320/18363600.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5367989034766030418" border="0" /></a><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Τους τρέλανε η ζέστη τους υπεύθυνους προγράμματος των καναλιών και γι’ αυτή την εβδομάδα τα αριστουργήματα που προβάλλονται είναι ουκ ολίγα. Καλό αυτό υποθέτω για όσους έμειναν πίσω, όπως εγώ, να γράφουν κειμενάκια για τις ταινίες του Δεκαπενταύγουστου, να δουλεύουν χωρίς άδεια, να προσέχουν την πόλη γενικότερα... Πάμε να δούμε.<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Κυριακή 09/08<br /><br /></span><span style="font-weight: bold;">The Wings of the Dove (1997)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Iain Softley</span>. ΕΤ3, 18:00, διάρκεια 102’.<br />Η ταινία στην οποία λατρεύεις την Μπόναμ Κάρτερ. Το ίδιο και η ακαδημία που, γι’ αυτή την εξαίσια κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Χένρι Τζέημς της χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου. Τα πλούτη και η χλιδή που φαίνονταν να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί για μια ξεπεσμένη αριστοκράτισσα της βρετανικής υψηλής κοινωνίας, την στοιχειώνουν όταν επανεμφανίζονται, παρασέρνοντας έρωτες και ηθικές υπολήψεις. Προσεκτικά δομημένο, το σενάριο του Χοσείν Αμίνι κρατάει όσα κινηματογραφικά χρειάζεται ο αναπάντεχα καλός εδώ Ίαν Σόφτλι, λύνοντάς του τα χέρια με τρόπο τέτοιο ώστε να δουλέψει τελικά, όπως έπρεπε, σε ψυχολογικό βάθος με τους ήρωές του.<br />Βαθμολογία: * * * (Μωρέ μπράβο!)<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Maccheroni (1985)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Ettore Scola</span>. ΕΤ1, 21:05, διάρκεια 103’.<br />Αν και προτιμώ τις κωμικές στιγμές του Ετόρε Σκόλα, αυτό το ευχάριστο κατά τ’ άλλα ταινιάκι για τον έρωτα ενός Αμερικανού με μια Ναπολιτάνα που συντηρείται από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τρόπο κάπως... ανορθόδοξο, περνάει χωρίς να αγγίζει ιδιαίτερα. Βέβαια, η παρουσία της Ντάρια Νικολόντι από μόνη της είναι ένας καλός λόγος για να δούμε ξανά το φιλμ αν και η ημέρα το... καταδικάζει.<br />Βαθμολογία: * * (Για τη... Ντάρια)<br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc1CA2qsyKHLTYZ5aDvRymqHFWAcAI0pc0u4KalrzRv0N-IKnlxhMiKXgDzsghNApZz5oNPXgFtzNZtUUF0zOolXlZYvVsdOy_vZhMZVo3TW-q3dZdj6Y9qh_Go3x_Gt9yLjadXZttI2CO/s1600-h/citizen-kane.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 157px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc1CA2qsyKHLTYZ5aDvRymqHFWAcAI0pc0u4KalrzRv0N-IKnlxhMiKXgDzsghNApZz5oNPXgFtzNZtUUF0zOolXlZYvVsdOy_vZhMZVo3TW-q3dZdj6Y9qh_Go3x_Gt9yLjadXZttI2CO/s200/citizen-kane.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5367989319417206162" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Citizen Kane (1941)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Orson Welles</span>. Βουλή, 22:30, διάρκεια 115’.<br />Όταν ο μεγαλοεκδότης και δισεκατομμυριούχος Τσαρλς Φόστερ Κέην πεθαίνει, ένας δημοσιογράφος ρίχνεται στην έρευνα της ζωής του, αποφασισμένος να ανακαλύψει την μυστηριώδη έννοια της τελευταίας λέξης που είπε πριν πεθάνει. Όταν το φιλμ αυτό απαντάται στο 90% των λιστών ως η κορυφαία στιγμή του κινηματογράφου, ό,τι κι αν γράψουμε περιττεύει. Άλλωστε, από το πρώτο της δευτερόλεπτο ακόμη και ο πιο άσχετος αντιλαμβάνεται την εικαστική της τελειότητα και αν της δώσεις λίγα λεπτά θα σε διαλύσει σαν ωστικό κύμα με την καινοτόμα κινηματογράφιση αλλά και γραφή της, ένα πραγματικό αλλά και επικίνδυνο tête-à-tête με την ιστορικότερη καμπή στην πορεία της σπουδαιότερης τέχνης του ανθρώπου.<br />Βαθμολογία: Μαντέψτε.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Glory Road (2006)</span>, του <span style="font-weight: bold;">James Gartner</span>. ΝΕΤ, 22:00, διάρκεια 118’.<br />Αν και συνήθως είναι εξαιρετικά βλακώδεις, όλοι μας (ΟΚ, έστω, οι άντρες) γουστάρουμε τις αθλητικές ταινίες. Είτε με λευκούς που δεν πηδάνε, είτε με σβάστικες στα δοκάρια και αποδράσεις, είτε σε καρτούν με πρωταγωνιστές Βενιαμίν που κάνουν κατακόρυφα σουτ, αλλά και με τα προβλήματα κάθε Κυριακής, βρίσκουν το δρόμο για την συμπάθειά μας. Κάτι τέτοιο και εδώ (με το φιλμ του Γκάρτνερ να ξαναβλέπεται άνετα), στην αληθινή ιστορία του προπονητή Ντον Χάσκινς ο οποίος κατάφερε να επιβάλλει την απόφασή του και να θριαμβεύσει σε έναν θρυλικό αγώνα μπάσκετ με την ομάδα του να αποτελείται αποκλειστικά από μαύρους παίκτες. Το κοινωνικό σχόλιο, αν και παρόν, είναι βέβαια κάπως επιφανειακό παρότι ο ίδιος ο Γκάρντερ οδηγεί την ταινία του με βάση αυτή την κατεύθυνση.<br />Βαθμολογία: * * (Οι μαύροι και μπορούν και πήδηξαν)<br /><br /><span style="font-weight: bold;">The Girl in the Park (2007)</span>, του <span style="font-weight: bold;">David Auburn</span>. STAR, 23:00, διάρκεια 109’.<br />Η Τζούλια έχει χάσει την κόρη της όταν ήταν 3 ετών και εξαφανίστηκε σε μια βόλτα στο πάρκο. 15 χρόνια μετά (σε ένα εντυπωσιακά ανόητο fast forward του φιλμ) και έχοντας γίνει αφόρητα εσωστρεφής, γνωρίζει ένα ταλαιπωρημένο κορίτσι και με τον καιρό αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη σχέση. Τα παιχνίδια του μυαλού όμως, απρόβλεπτα ως είναι, την κάνουν να δει την χαμένη κόρη της στο πρόσωπο της νεαρής κοπέλας. Βλακεία ολκής από τον πρωτο(και τελευταιο-)εμφανιζόμενο Όμπερν σε όλη τη διάρκεια της οποίας αναρωτιέσαι για τον λόγο που ακόμα την παρακολουθείς. Η Σιγκούρνι την κάνει την προσπάθειά της, αλλά εμείς είμαστε επί 100 λεπτά ένα βήμα πριν απ’ το απονενοημένο...<br />Βαθμολογία: 0 (Ας μου εξηγήσει κάποιος ΓΙΑΤΙ)<br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIAhSLUX5SC1jwCS-SVDAH7pBZpdw7h4Fo-MjUBDNl3vyCq2czJ5YVq5lj-TnnbUjLfv8dckSwOwCuHoQ1GmobQCyGEh07g4UBlPAHmQDyeYSWhyphenhyphen9bMhD0tDm5mjJSViKboSLylJ6nqb87/s1600-h/the-godfather-part-ii-01.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIAhSLUX5SC1jwCS-SVDAH7pBZpdw7h4Fo-MjUBDNl3vyCq2czJ5YVq5lj-TnnbUjLfv8dckSwOwCuHoQ1GmobQCyGEh07g4UBlPAHmQDyeYSWhyphenhyphen9bMhD0tDm5mjJSViKboSLylJ6nqb87/s200/the-godfather-part-ii-01.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5367989435984253698" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">The Godfather: Part II (1974)</span>, του<span style="font-weight: bold;"> Francis Ford Coppola</span>. ΑΝΤ1, 23:00, διάρκεια 200’.<br />Η φαμίλια των Κορλεόνε στο δεύτερο μέρος της σειράς ξετυλίγεται μέσα από μια εντυπωσιακά δαιδαλώδη αλλά και σχεδόν άναρχη αφήγηση, η πορεία του Βίτο (συγκλονιστική ερμηνεία του Ρόμπερτ Ντε Νίρο που υποδύεται τον χαρακτήρα του ογκόλιθου Μάρλον Μπράντο σε νεαρή ηλικία) στην κορυφή του εγκλήματος, η μπίζνα, ο άρρηκτα συνδεδεμένος με την πολιτική διαφθορά καπιταλισμός. Ένα από τα αριστουργήματα της δεκαετίας του ’70 αλλά και του παγκόσμιου σινεμά και προσωπικός θρίαμβος του σπουδαίου Κόπολα που κατάφερε να ξεπεράσει... τον εαυτό του. Τα 200 λεπτά του είναι σίγουρο πως θα σας αποτρέψουν (όπως και πρέπει) από την τηλεοπτική προβολή, αλλά οφείλετε να αποκτήσετε την κασετίνα με τα τρία φιλμ που, ούτως ή άλλως, πωλείται σε τιμή σκάνδαλο.<br />Βαθμολογία: * * * * *<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Δευτέρα 10/08</span><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc-_044hZb2drXDF-lCKEV8hLDJ4kgzGwEJeq-FaBfPiM-gHRhwbJCGCh5wXB2Uiem8M3O8cmoamUX9zZDIr9xFsS3bvE5v6tEjkmUB9AFCg8NOAWr4Mwfw7-SqFvNyqk-gQZhbdPFip_9/s1600-h/Mortelle.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 134px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc-_044hZb2drXDF-lCKEV8hLDJ4kgzGwEJeq-FaBfPiM-gHRhwbJCGCh5wXB2Uiem8M3O8cmoamUX9zZDIr9xFsS3bvE5v6tEjkmUB9AFCg8NOAWr4Mwfw7-SqFvNyqk-gQZhbdPFip_9/s200/Mortelle.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5367989582814503538" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Mortelle Randonnée (1983)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Claude Miller</span>. ΕΤ1, 21:00, διάρκεια 120’.<br />Ο Μισέλ Σερό σε αυτή την συνεργασία του με τον Κλωντ Μιλέρ υποδύεται έναν ιδιωτικό αστυνομικό που έχει εδώ και χρόνια επιδοθεί στην αναζήτηση της χαμένης κόρης του. Όταν του ανατίθεται μια νέα υπόθεση σειράς δολοφονιών, οι σκέψεις ότι η βασική ύποπτη είναι η κόρη του, δεν έχει επιλογή από το να την βοηθήσει να ξεφύγει, ακολουθώντας την και προστατεύοντάς την από χώρα σε χώρα, ακόμα και όταν συνειδητοποιεί πως, εκτός από τον ίδιο, την γυναίκα ακολουθούν και τα πτώματα των εραστών της όπου πηγαίνει. Εξαιρετικό αστυνομικό φιλμ του καλύτερου μαθητή του Τρυφό και μια νέα φόρμα ευρωπαϊκού νουάρ, μπολιασμένου δηλαδή εκτός από μυστήριο και με έναν ερωτισμό ακαταμάχητο, με γερές δόσεις ενός μεταφυσικού τρόμου και με υπαινικτικό χιούμορ. Ο Μισέλ Σερό είναι καταπληκτικός με την «ήσυχη» ερμηνεία του ως εμμονοληπτικός και γερασμένος ντετέκτιβ που επιτέλους βρίσκει νόημα και κίνητρο στη δουλειά του και η Ιζαμπέλ Ατζανί είναι ένα από τα πιο όμορφα πλάσματα που κινηματογραφήθηκαν ποτέ. Ανάθεμα κι αν δεν την βοηθούσαμε όλοι κι ας προσθέταμε απλά στη λίστα των... θυμάτων.<br />Βαθμολογία: * * * *<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Borsalino and Co. (1974)</span>, του<span style="font-weight: bold;"> Jacques Deray</span>. Βουλή, 22:00, διάρκεια 110’.<br />Η συνέχεια του αστυνομικού Μπορσαλίνο χωρίς το αντίπαλο δέος (ο χαρακτήρας του Μπελμοντό δεν υπάρχει στο δεύτερο φιλμ) ήταν αναπόφευκτο να αποτύχει χρησιμοποιώντας ολόκληρη την ιταλική μαφία εναντίον ενός, εξόφθαλμα μηχανικά προς τέρψιν όλων των οπαδών του πρώτου φιλμ. Το φιλμ φυσικά δεν είναι κακό, αλλά η σύγκριση δεν θα μπορούσε να μην γίνει.<br />Βαθμολογία: * *<br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyMEnjtYh0YS3rO5IawkbmMIME_NZnvL6dX4FkohUZcRGEd8mO6tc4KT4O8zr0X6wMuP7H5EUMl0Pq1frfAwPQdxcxUkY1m2UB6iWt88meWeL91x6IPvs7hX3Uz6xojCz6FW7E7RFLDrBT/s1600-h/headband6.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 200px; height: 133px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyMEnjtYh0YS3rO5IawkbmMIME_NZnvL6dX4FkohUZcRGEd8mO6tc4KT4O8zr0X6wMuP7H5EUMl0Pq1frfAwPQdxcxUkY1m2UB6iWt88meWeL91x6IPvs7hX3Uz6xojCz6FW7E7RFLDrBT/s200/headband6.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5367989899871097826" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Hero (Ying Xiong) (2002)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Yimou Zhang</span>. STAR, 22:00, διάρκεια 89’.<br />Σε πρώτο επίπεδο ένας εικαστικός άθλος, ένα οπτικό αριστούργημα (που, σημειωτέον, επανέλαβε και μάλλον ξεπέρασε ο Γιμού). Το σενάριό του αλλά και ίσως η πρόθεση του Γιμού είνα αυτά που δυσκολεύουν τη μετάβαση σε ένα επίπεδο βαθύτερο που έχει φανερά τις ρίζες του στην κινεζική παράδοση και κουλτούρα. Δεν επιθυμούσαμε φυσικά να ξεφύγουμε από την retinal ηδονή των άψογα χορογραφημένων και κινηματογραφημένων σκηνών πολεμικών τεχνών, αλλά να χρησιμοποιηθούν ως όχημα για το πραγματικό σινεμά, εκεί δηλαδή που κανείς συναντά χαρακτήρες, ψυχολογία, δραματικές συγκρούσεις, όπως έκανε ο ίδιος ο Γιμού λίγο αργότερα με τα <span style="font-weight: bold;">Στιλέτα</span> του.<br />Βαθμολογία: * * *<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Τρίτη 11/08</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Dr T and the Women (2000)</span>, του<span style="font-weight: bold;"> Robert Altman</span>. Alpha, 21:00, διάρκεια 112’.<br />Οι γυναίκες του τίτλου για τον Δρ. Τ, επιτυχημένο γυναικολόγο, δεν είναι μόνο οι πελάτισσές του αλλά και η σχιζοφρενής σύζυγος, η έτοιμη να παντρευτεί αλλά και άστατη κόρη και φυσικά, η νέα σχέση του. Όλες έχουν την δική τους ιστορία, ωστόσο από την ιδιοσυγκρασία του ο Δρ. Τ δεν μπορεί να στενοχωρήσει καμία και πραγματικά αφοσιώνεται σε όλες, κινδυνεύοντας ο ίδιος να καταρρεύσει. Το ενδιαφέρον στο φιλμ αυτό δεν βρίσκεται ακριβώς στο ίδιο, αλλά στην εντυπωσιακή αλλαγή ύφους του Όλτμαν (όχι ότι δεν τον είχαμε ικανό). Το ίδιο το φιλμ είναι εξαιρετικά αδιάφορο, παρά το εντυπωσιακό κολλάζ χαρακτήρων που επιχειρεί ο σκηνοθέτης.<br />Βαθμολογία: * *<br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj_fqHaK3EbhA3B-6lh3zKI4E3UbpwHWOJ0JE-8Rca4unblmKK8iwRpxpAgJ4Rm78jpxvt9lusmZYd5JN4wPX4fK4iNzCxIZcapfJRrDnTSp3Wimmwb7lyl4MvOVcpw_FLvVd5gPkfFFAM/s1600-h/dark-water-5.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 133px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj_fqHaK3EbhA3B-6lh3zKI4E3UbpwHWOJ0JE-8Rca4unblmKK8iwRpxpAgJ4Rm78jpxvt9lusmZYd5JN4wPX4fK4iNzCxIZcapfJRrDnTSp3Wimmwb7lyl4MvOVcpw_FLvVd5gPkfFFAM/s200/dark-water-5.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5367989995021024850" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Dark Water (2005)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Walter Salles</span>. ΝΕΤ, 22:00, διάρκεια 100’.<br />Πολύ καλή διασκευή του ομώνυμου ιαπωνικού φιλμ από τον βραζιλιάνο Βάλτερ Σάλες (Σπασμένος Απρίλης) με την εκθαμβωτικά όμορφη Τζένιφερ Κόνελι. Η κλασική ιστορία φαντασμάτων του Νακάτα μπαίνει σοφά σε καλούπια ψυχολογικά αλλά και κοινωνικού προβληματισμού. Η ασταθής συμπεριφορά (μια τρομακτική περίπτωση φανταστικής φίλης, οι συχνές εξαφανίσεις) της μικρής κόρης μιας γυναίκας που μετακομίζει μαζί της σε ένα παλιό διαμέρισμα, γίνονται ένα πρώτης τάξεως αφηγηματικό όχημα και ο διόλου τυχαίος Βάλτερ Σάλες όχι απλώς το αντιλαμβάνεται αλλά το επιδιώκει για να κινήσει την ιστορία του με βάση την αποξένωση της μεγαλούπολης, τη μοναξιά της οικογενειακής διάλυσης και την επερχόμενη ψυχοπαθολογία.<br />Βαθμολογία: * * *<br /><br />Στα <span style="font-weight: bold;">Μικροκύματα </span>της <span style="font-weight: bold;">Βουλής</span> (22:00, διάρκεια 58’) θα προβληθούν οι ταινίες: <span style="font-weight: bold;">Ακόμα</span> της <span style="font-weight: bold;">Εύης Καραμπάτσου</span>, <span style="font-weight: bold;">Απών </span>του <span style="font-weight: bold;">Βασίλη Λουλέ </span>και <span style="font-weight: bold;">Όχι πια Ιστορίες Αγάπης</span> της <span style="font-weight: bold;">Στρατούλας Θεοδωράτου</span>. Είπαμε πόσο προτιμούσαμε όταν προβάλλονταν ξένες μικρομηκάδικες;<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Το Μόνον της Ζωής μου Ταξείδιον (2001)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Λάκη Παπαστάθη</span>. Βουλή, 23:00, διάρκεια 87’.<br />Από το κανάλι της Βουλής: “Ταινία βασισμένη στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού. Ο εντεκάχρονος Βιζυηνός, μαθητευόμενος ράφτης στην Κωνσταντινούπολη, έχει για παρηγοριά τις διηγήσεις των περιπετειών του παππού του. Όμως, αντιμέτωπος με το θάνατο, ο παππούς ομολογεί στον εγγονό του πως όλες του οι περιπέτειες ήταν φανταστικές και ότι στη ζωή του έχει κάνει μόνο ένα ταξίδι.”<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Τετάρτη 12/08</span><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgD3pFaAaPTAhGV_89UK-iykBOfMWal9ze6808-SDHtOwUvUpHmAAewJBKufJkwxWMnRnfKdSkMRCLfx5XtI0d7JlmdlZXKNHI7LRq4H9zPj5cjGk1NurCla6cnevE500X_xZUm4egMu7cd/s1600-h/The_Fugitive_Ford_1.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 200px; height: 151px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgD3pFaAaPTAhGV_89UK-iykBOfMWal9ze6808-SDHtOwUvUpHmAAewJBKufJkwxWMnRnfKdSkMRCLfx5XtI0d7JlmdlZXKNHI7LRq4H9zPj5cjGk1NurCla6cnevE500X_xZUm4egMu7cd/s200/The_Fugitive_Ford_1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5367990074254733410" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">The Fugitive (1947)</span>, του <span style="font-weight: bold;">John Ford</span>. Βουλή, 22:00, διάρκεια 104’.<br />Ένας ιερέας αλλά και επαναστάτης (Χένρι Φόντα) προσπαθεί να φυγαδευτεί και να διαφύγει από ένα χωριό της Λατινικής Αμερικής όπου η θρησκεία και ειδικά ο Χριστιανισμός θεωρείται παρανομία. Παρά το προσωρινό του καταφύγιο, η απόδρασή του δεν θα είναι τόσο εύκολη. Αν και αρχικά εντυπωσιάζει με κάποιες από τις σκηνές του ως περιπέτεια, το φιλμ πρόκειται για ένα εξαιρετικό δράμα χαρακτήρων, τα αδιέξοδα των οποίων θα οδηγήσουν σε μια πρώτης τάξεως ψυχολογική καταγραφή από τον Τζον Φορντ.<br />Βαθμολογία: * * * * *<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Πέμπτη 13/08</span><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinc2jnNQXf3eF3JfQZF9D9ep4_M9pJWQFLjtrlbsS3963pkbI2WKs51xFR5I2X3JbFXrCqcqdn9jMrymRGSbK3tBrugdvxPm6tQ0z8NClnK5x5dfdmNl6duHqSwJ9-rEOMSc9L6Ykel3Lu/s1600-h/fitzcarraldo.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 127px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinc2jnNQXf3eF3JfQZF9D9ep4_M9pJWQFLjtrlbsS3963pkbI2WKs51xFR5I2X3JbFXrCqcqdn9jMrymRGSbK3tBrugdvxPm6tQ0z8NClnK5x5dfdmNl6duHqSwJ9-rEOMSc9L6Ykel3Lu/s200/fitzcarraldo.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5367990165719034322" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Fitzcarraldo (1982)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Werner Herzog</span>. Βουλή, 22:00, διάρκεια 151’.<br />Ένας οραματιστής έμπορος καουτσούκ στο Περού, ονειρεύεται με τα χρήματα που κερδίζει να πραγματοποιήσει το όνειρό του: Ως λάτρης της όπερας, να χτίσει ένα θέατρο στη μέση της περουβιανής ζούγκλας, από όπου και αντλεί το προϊόν που του αποφέρει όλα του τα χρήματα. Άλλη μια συνεργασία του Χέρτσογκ με τον Κλάους Κίνσκι που οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια σε αριστούργημα. Με θρυλικές σκηνές (όπως αυτή που ο Φιτσκαράλντο πάνω σε ένα ολόκληρο πλοίο που το σέρνουν ιθαγενείς από τη μία μεριά του βουνού στην άλλη (!), παίζει δίσκους του Καρούζο) και εξίσυ θρυλική ερμηνεία του Κίνσκι, το φιλμ του Χέρτσογκ είναι μια εξαιρετική ματιά στα όνειρα που, πριν καταστραφούν, καταστρέφουν όσους τα τολμούν.<br />Αν σας αρέσει, βρείτε τις δύο εξαιρετικές συλλογές DVD με ταινίες του Χέρτσογκ (6 η μία και 7 η άλλη) σε τιμή κάτω από 20 ευρώ απο την Anchor Bay. Σε περιοχή 1 αλλά και 2.<br />Βαθμολογία: * * * * * (Όπως και όλες οι ταινίες του Χέρτσογκ)<br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhK_KGYTvKJxgT0XkPfyOfRTUtEDvhEpw6Oh-AIrNH-XlL7yWYr4Qsp68bTI2Yzc3xSBhIZlCiTmFHczeywqox_Edfr_IyRtBzZab693cvDLHXGsDMHNYM2KEkpXtmDx14WosQpXoInNskC/s1600-h/0246750c6vr7.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 200px; height: 134px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhK_KGYTvKJxgT0XkPfyOfRTUtEDvhEpw6Oh-AIrNH-XlL7yWYr4Qsp68bTI2Yzc3xSBhIZlCiTmFHczeywqox_Edfr_IyRtBzZab693cvDLHXGsDMHNYM2KEkpXtmDx14WosQpXoInNskC/s200/0246750c6vr7.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5367990305261573922" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Open Water 2: Adrift (2006)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Hans Horn</span>. STAR, 22:00, διάρκεια 84’.<br />Αν το πρώτο φιλμ λειτουργούσε αφαιρώντας όχι στη δράση αλλά σε όσα χωρούσαν στο κάδρο του, το δεύτερο θα έπρεπε επιπρόσθετα με τη σεναριακή ιδέα του να θεωρείται ήδη αριστούργημα. Η ιδέα της επιβίωσης είναι εδώ πολύ πιο ύπουλα υποβλητική, διαβολικά υπόγεια καθώς πλεόν εξαρτάται μόνο από τον άνθρωπο. Όλη η παρέα που βγήκε νεοπλουτιστικά να απολαύσει το πολυτελές ιστιοφόρο της καταμεσής του ωκεανού βρίσκεται από λάθος στη θάλασσα και η σκάλα δεν έχει κατεβεί με αποτέλεσμα να μην μπορεί κανείς να ανεβεί ξανά. Η ιδέα του πνιγμού, της εξουθένωσης, των ευθυνών και συγκρούσεων, της κλειστοφοβίας στο πιο ανοιχτό μέρος στον πλανήτη υποθάλπτουν έναν τρόμο που όσο το φιλμ κυλά, ετοιμάζει το μείγμα που τελικά εκρήγνυται θεαματικά.<br />Βαθμολογία: * * * * (Ανατριχιαστικό)<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Παρασκευή 14/08</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;">A Fistful of Dollars (Per un pugno di dollari) (1964)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Sergio Leone</span>. Βουλή, 23:00, διάρκεια 100’.<br />Ένας περιπλανόμενος πιστολέρο φτάνει σε ένα απομονωμένο χωριό στα μεξικανικά σύνορα. Όταν ανακαλύπτει πως το χωριό διοικούν δυο αντίπαλες οικογένειες αποφασίζει προς εύνοιά του να πάρει το μέρος και των δύο, μέχρι να αλληλοεξοντωθούν. Μια νέα ανάγνωση του «Γιοζίμπο» του Ακίρα Κουροσάουα που εισήγαγε για τα καλά το σπαγγέτι γουέστερν, πειράζοντας την κλασική αμερικανική συνταγή. Τα φιλμ που ακολούθησαν ωστόσο, ήταν που απογείωσαν το είδος.<br />Βαθμολογία: * * * * (Ο Κακός, ο Κακός και ο Κακός)<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Σάββατο 15/08</span><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKa3qj3Dl4ZnhHMWyg7vJj6Cg4UYMK-9xgDGfWPssZkMnU4Nx7lalUOQvvQZGinqS9POa0wx5ZVTX_5YUj-13Rm-7ZcIhPDc1hyphenhyphenavGumhoIcqdDqghBEAMhBL4GpmaxlGKyYYfAT_RI0O3/s1600-h/grcover.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 159px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKa3qj3Dl4ZnhHMWyg7vJj6Cg4UYMK-9xgDGfWPssZkMnU4Nx7lalUOQvvQZGinqS9POa0wx5ZVTX_5YUj-13Rm-7ZcIhPDc1hyphenhyphenavGumhoIcqdDqghBEAMhBL4GpmaxlGKyYYfAT_RI0O3/s200/grcover.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5367990403641295906" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Green Card (1990)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Peter Weir</span>. ΝΕΤ, 22:00, διάρκεια 103’.<br />Ένας Γάλλος μετανάστης στην Αμερική παντρεύεται μια αμερικανίδα επιστήμονα προκειμένου να εκδοθεί η πράσινη κάρτα του. Ο λευκός αυτός γάμος σιγά σιγά βγάζει στην επιφάνειά του έναν έρωτα που τρεφόταν από όλες εκείνες τις προσωπικές στιγμές που δυο αληθινοί άνθωποι δεν μπορούν να αποφύγουν. Μπορεί αυτή να είναι η λιγότερο καλή ταινία του έξοχου Πίτερ Γουίαρ, ωστόσο είναι 10 φορές καλύτερη από τις μισές αισθηματικές κομεντί που είδαμε εδώ και μια δεκαετία.<br />Βαθμολογία: * * * (Για τις σκηνές των φωτογραφιών και μόνο, πάλι θα το άξιζε)<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Le Temps du Loup (2003)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Michael Haneke</span>. ΕΤ1, 24:00, διάρκεια 109’.<br />Χτυπημένο από το σύνολο της κριτικής και με έναν αποκαρδιωτικό μέσο όρο αστεριών στα περιοδικά της χρονιάς, θυμάμαι ότι ήταν μόλις η δεύτερη ταινία του Χάνεκε που έβλεπα. Έχοντας δει μονάχα τα Παιχνίδια του πιο πριν, αδυνατούσα να πιστέψω ότι αυτός ο άνθρωπος μπορούσε να κάνει κακή ταινία (φανταστείτε όταν είδα τις υπόλοιπες). Και ευτυχώς δικαιώθηκα. Ο πιο σκεπτόμενος άνθρωπος του σινεμά αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, ο άνθρωπος που ο μεγάλος Γκοντάρ αξίζει να σηκωθεί και να παραχωρήσει τη θέση του, με πρόσχημα την ιστορία επιβίωσης μιας ομάδας ανθρώπων που έχουν επιζήσει μιας τεράστιας (αλλά και άγνωστης) οικολογικής καταστροφής, μελετάει την ανθρώπινη συμπεριφορά, σαν Δημιουργός χτίζει τον κόσμο από την αρχή, τους χαρακτήρες του, την εικόνα και την ανθρωπότητα, ετοιμάζει την επερχόμενη κινηματογραφική Γέννεσή του με τον Κρυμμένο. Οπωσδήποτε μιλάμε για την ταινία της εβδομάδας την οποία θα βρείτε σε εξαιρετικό δισκάκι περιοχής 2 από την Articifial Eye, σε τιμή κάτω από 7 ευρώ.<br />Βαθμολογία: * * * * *<br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju0L0ZRbX5_H23mXZk6BICvVdzYBd2AqeGncUUpW6bioSDaxfgYUYZ4fUMmavUoiuQb1b2eW0-HnTwag8ZB-UUrpzeMeqfmb_JLok_WeQKnST3mozdXl0LLkgWVoC5laYLY_ocBLZQWRPa/s1600-h/03memo_CA1.650.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 200px; height: 124px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEju0L0ZRbX5_H23mXZk6BICvVdzYBd2AqeGncUUpW6bioSDaxfgYUYZ4fUMmavUoiuQb1b2eW0-HnTwag8ZB-UUrpzeMeqfmb_JLok_WeQKnST3mozdXl0LLkgWVoC5laYLY_ocBLZQWRPa/s200/03memo_CA1.650.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5367990529730732546" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">Dangerous Liaisons (1988)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Stephen Frears</span>. STAR, 00:30, διάρκεια 115’.<br />Με πρόσχημα τις ακολασίες της αριστοκρατίας της Γαλλίας του 18ου αιώνα, ο Στήβεν Φρίαρς (στο καλύτερο φιλμ της καριέρας του) στήνει πραγματικά άψογα το σκηνικό του για να ανατρέψει τη φύση του σεξουαλικού παιχνιδιού αλλά και να του βάλει μια πονηρή τρικλοποδιά αντιπαραθέτοντάς το με την ανθρώπινη φύση που άλλωστε το γεννά. Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές (Μισέλ Φάιφερ, Τζον Μάλκοβιτς και Γκλεν Κλόουζ) με τις γυναικείες να είναι υποψήφιες για Όσκαρ. Ελπίζοντας άδοξα για μια καλή κόπια, θα προτιμήσουμε το απλό δισκάκι Περιοχής 2 με λιγότερα από 6 ευρώ.<br />Βαθμολογία: * * * *<br /><br /></span><div style="text-align: center;font-family:verdana;"><br /><span style="font-size:100%;">***</span><br /></div><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /></span><div style="text-align: center;font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;">Το κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση από το <a href="http://www.blogger.com/www.cinemart.gr"><span style="font-weight: bold;">www.cinemart.gr</span></a><br /></span></div><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /><br /></span>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-50586558866930266732009-07-30T17:28:00.019+03:002009-07-30T20:27:14.048+03:00Rachael Yamagata - Sunday Afternoon<span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjC8F2pFGaz5W_dj31I6Tt7FApD0L71z7vlPjWqB2MWRgos9521reonv4ersHt_tk0tpNmfzQGvezWO0oMcAgBYWrf5iEtN4QiA9cN12Tj6wwpeUM7d4XKGc1C5Dc5z75q5kr-sVqoecZ6/s1600-h/RachaelYamagata01.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 215px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjC8F2pFGaz5W_dj31I6Tt7FApD0L71z7vlPjWqB2MWRgos9521reonv4ersHt_tk0tpNmfzQGvezWO0oMcAgBYWrf5iEtN4QiA9cN12Tj6wwpeUM7d4XKGc1C5Dc5z75q5kr-sVqoecZ6/s320/RachaelYamagata01.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5364261151065119746" border="0" /></a><br />Έτσι για να πούμε ότι πλέον με γνωρίζετε λίγο παραπάνω, σας αφιερώνω αυτή την ανάρτηση.<br /><br />Λίγα πράγματα αγαπώ με πάθος στη ζωή μου. Υποθέτω ότι αφοσιώνομαι τόσο στο σινεμά, τη μουσική και έναν-δύο ανθρώπους που δεν χωράει τίποτε άλλο να διεκδικήσει ένα γενναίο κομμάτι από την καρδιά μου. Οποιοσδήποτε συνδυασμός όμως με διαλύει, με οποιονδήποτε τρόπο κι αν μπλέκονται μέσα μου, τότε είναι που πάω να εκραγώ. Και η καρδιά μου καίει, "μια φλόγα φλεγόμενη", που λέει και ο αγαπημένος μας Antony.<br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW6JwAkXhallunr-pFmNY5uF2dLRWDI08wjhLHMQ8xWjbxfGy5CfCfg-gl6cu3vZTaNlO8PIrnHjQda3I9sKE63bx8XS3XuRyYLkHfr-_7MN2QSg0U4RB7ASq2ilMcBBkRm_hpze7Mux0D/s1600-h/RachaelYamagata02.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 164px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW6JwAkXhallunr-pFmNY5uF2dLRWDI08wjhLHMQ8xWjbxfGy5CfCfg-gl6cu3vZTaNlO8PIrnHjQda3I9sKE63bx8XS3XuRyYLkHfr-_7MN2QSg0U4RB7ASq2ilMcBBkRm_hpze7Mux0D/s200/RachaelYamagata02.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5364268871204716962" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Κάτι τέτοιο έγινε όταν άκ</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >ουσα τούτο το αγαπημένο μου τραγούδι. Ύμνος στα πρωινά μου,</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > ύμνος στα δύσκολα βράδια μου, στα ακουστικά μου στο δρόμο όταν τίποτα γύρω δεν </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >υπάρχει για 9 λεπτά, στο δισκάκι που αφιέρωσα και αδίκησα όλα τα υπόλοιπα τραγούδια, στο αυτοκίνητο κι ας κάνω ώρες αμέτρητες να φτάσω.<br /><br />Τέλος πάντων.<br /><br />Δεδομένο ότι ο δίσκος της <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Rachael_Yamagata"><span style="font-weight: bold;">Rachael Yamagata</span></a>, "</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span id="btAsinTitle" style=""><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Elephants...Teeth_Sinking_Into_Heart"><span style="font-weight: bold;">Elephants... Teeth Sinking Into Heart</span></a>", είναι ο πιο ολοκληρωμένος (και σε στιγμές αφόρητα εσωτερικός) δίσκος που άκουσα εδώ και περίπου έναν χρόνο που έχει βγει. Αν αρχίσουμε τα κομμάτια, δεν θα σταματήσουμε παρά σε αυτό που κλείνει το δίσκο. Το <a href="http://hotfile.com/dl/9410197/ffa1cbf/Rachael_Yamagata_-_Sunday_Afternoon.mp3.html"><span style="font-weight: bold;">Sunday Afternoon</span></a> όμως, δεν είναι από αυτό τον κόσμο. Λίγο το μαγικό της άγγιγμα στο πιάνο (ανεπαίσθη</span></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi70ENhZ6WKxBSHutnDOwq7vm_l6aTDXXKs783NAyG5ZfmJIn_7LPHCA3Y-_-dIxN7NxGGNXAeq0Y_02c5fncNhKv36k1eUr8y8MhJ2poum63XwLTXCL2Psbf7CfRBBGYZn-8dXbpMUbSdi/s1600-h/RachaelYamagata03.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi70ENhZ6WKxBSHutnDOwq7vm_l6aTDXXKs783NAyG5ZfmJIn_7LPHCA3Y-_-dIxN7NxGGNXAeq0Y_02c5fncNhKv36k1eUr8y8MhJ2poum63XwLTXCL2Psbf7CfRBBGYZn-8dXbpMUbSdi/s200/RachaelYamagata03.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5364274588136141666" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span id="btAsinTitle" style="">το θαρρείς στο κομμάτι), τα ελαφρά πατήματα στα πιατίνια, λίγο τα βιολιά που σ</span></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span id="btAsinTitle" style="">ε πυκνώνουν, τα αρπίσματα που σου γρατζουνάνε απευθείας την καρδιά και ο "Lucille" ήχος του σόλο, αυτή η σύνθεση οφείλει να θεωρείται ήδη κλασική.</span></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span id="btAsinTitle" style=""><br /><br /><br />Μπορείτε να ακούσετε το κομμάτι πατώντας<span style="font-weight: bold;"> <a href="http://hotfile.com/dl/9410197/ffa1cbf/Rachael_Yamagata_-_Sunday_Afternoon.mp3.html"><span style="font-size:130%;">ΕΔΩ</span></a></span>.<br /><br /></span></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br /></span><div style="text-align: center;font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;"><span id="btAsinTitle" style="">***</span></span><span style="font-size:100%;"><br /><br />It's a choice to stay<br />It's a dream, yeah, and I wanna wake<br />You have blood on your hands and I'm feeling faint<br />And, honey, you can't decide<br /><br />I'm a drug you don't wanna give up<br />Smoke your cigarette and make your love flow<br />You poured blood in my heart, I can't get enough<br />I'm drowning and you can't decide<br /><br />It's not about geography or happenstance<br />You need to fly and take a chance<br />You don't need to soar to emptiness<br />And float on high and forever dance alone<br />You're scared 'cause I feel like home<br /><br />I hear your voice and I knew right away<br />If you were here what your eyes would say<br />I have blood on my feet as I walk away<br />Rivers are red, it's starting to rain<br /><br />I'm not gonna live for you or die for you<br />Won't do anything anymore for you<br />Because you leave me here on the other side<br />You leave me here on the other side<br /><br />I won't live for you or die for you<br />Won't do anything anymore for you<br />Because you leave me here on the other side<br />Oh, you leave me here on the other side<br /><br />I won't live for you or die for you<br />Do anything, anymore for you<br />Because you leave me here on the other side<br />Oh, you leave me here on the other side<br /><br />I won't live for you or die for you<br />Do anything anymore for you<br />Because you leave me here on the other side<br />You leave me here on the other side<br /><br />I won't live for you or die for you<br />Won't do anything anymore for you<br /><br />I'm not gonna shed one more tear for you<br />Shed one more tear for you<br />I'm not gonna shed one more tear for you At least not 'til Sunday afternoon, Sunday afternoon...<br /><br /></span> </div><div style="text-align: center;font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;">***<br /><br /></span></div><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span id="btAsinTitle" style=""> Αν, αφού ακούσετε στην καλή ποιότητα του παραπάνω link αυτό το αριστούργημα, θέλετε να απολαύσετε και αυτό το ουράνιο πλάσμα που το εμπνεύστηκε, δείτε τα παρακάτω βίντεο.<br /><br /><br /><br /></span></span><div style="text-align: center;font-family:verdana;"><span style=";font-family:verdana;font-size:130%;" ><span style="font-weight: bold;">Official VideoClip</span><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:130%;" ><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/g5TfAc6s0e4&hl=en&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/g5TfAc6s0e4&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Ακουστικό Live</span><br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/vSGZqOQ2680&hl=en&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/vSGZqOQ2680&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br /><br /></span><span style=";font-family:verdana;font-size:130%;" ><span style="font-weight: bold;">Live στα LiveDaily Sessions<br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Hvi1p4JCls8&hl=en&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/Hvi1p4JCls8&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br /></span><br /><span style="font-weight: bold;" class="description">Rachael Yamagata @ The Park West (Live στις 23 Μαρτίου 2009</span><span style="font-weight: bold;">)</span> </span><span style="font-size:100%;"><br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Z9p4-MdWJbU&hl=en&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/Z9p4-MdWJbU&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br /><br /><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi911mrFMcJ0aD1Cwyc0Yx51_-f4AwKdiek0ioPpOmhF3nihvhyphenhyphen6JQeFr15d4t3VVNmoOn14uaTbZL84VRXjJC46guJtZq2b-Y1zFqk6abT1_RbWYpsl4Iz2Wgps7IKC3YEbpijJwPHmCyP/s1600-h/RachaelYamagata04.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi911mrFMcJ0aD1Cwyc0Yx51_-f4AwKdiek0ioPpOmhF3nihvhyphenhyphen6JQeFr15d4t3VVNmoOn14uaTbZL84VRXjJC46guJtZq2b-Y1zFqk6abT1_RbWYpsl4Iz2Wgps7IKC3YEbpijJwPHmCyP/s320/RachaelYamagata04.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5364276848228367250" border="0" /></a><br /></span></div>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-768737417805793139.post-50316005253950481552009-07-26T17:52:00.015+03:002009-07-27T17:20:50.413+03:00Τηλεόραση 26/07 - 31/07/2009<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKIch7bAiisgDrvvKZXpXDopuYavBg4ePrNuRer_5KWAKA1CIky7D9kIppH9A45nz4Jy_A4tUVpYycY-yEUnswjEeU1Y8zb3K9oyBpuWFNbHsYwJuk_kwJjglhXAtYBYBjlw1qUqTdSmT_/s1600-h/birth.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 228px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKIch7bAiisgDrvvKZXpXDopuYavBg4ePrNuRer_5KWAKA1CIky7D9kIppH9A45nz4Jy_A4tUVpYycY-yEUnswjEeU1Y8zb3K9oyBpuWFNbHsYwJuk_kwJjglhXAtYBYBjlw1qUqTdSmT_/s320/birth.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5362859592330906354" border="0" /></a><br /><span style="font-weight: bold;font-family:verdana;" >Κυριακή 26/07</span> <span style="font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold;"><br /><br />Traffic (2000)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Steven Soderbergh</span>. ΝΕΤ, 22:00, διάρκεια 147’.</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Με το αριστούργημα του Σόντερμπεργκ αρχίζει αυτή η μάλλον αδιάφορη εβδομάδα, οπότε δεν μένει παρά να συντονιστούμε στη ΝΕΤ απόψε, όσο κι αν τα 147 λεπτά της ταινίας μοιάζουν πολλά. Με συνεκτικό δεσμό ανάμεσα στις ιστορίες που αφηγείται την διακίνηση ναρκωτικών ανάμεσα σε Μεξικο και ΗΠΑ, ο Σόντερμπεργκ ολοκληρώνει ένα φιλμικό ταξίδι στα κινηματογραφικά είδη με τρόπο θαυμαστό. Επιλέγει με προσοχή το καστ του το οποίο και αφήνει σχεδόν ελεύθερο να οργιάσει ερμηνευτικά όσο ο ίδιος θα κινείται από την περιπετειώδη δράση στο μελόδραμα και από το αστυνομικό θρίλερ στο ντοκυμαντέρ. Το πιο εντυπωσιακό ωστόσο σε αυτό το παράδοξο άλμα από είδος σε είδος είναι ότι τελείται τόσο αισθητικά όσο και δραματουργικά, εμβαθύνοντας κάθε φορά στους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους με πραγματική φροντίδα και βαθιά γνώση του θέματος. Έτσι κι αλλιώς, τα θέματά του δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης: Ούτε ο αρχηγός της επιχείρησης κατά της διακίνησης ναρκωτικών που ανακαλύπτει ότι η κόρη του είναι ηρωινομανής, ούτε η γυναίκα ενός εμπόρου που, όταν αυτός συλλαμβάνεται, συνεχίζει τη δουλειά του, είναι αστεία. Το φιλμ σάρωσε με 4 Όσκαρ βασικών κατηγοριών απολύτως δίκαια. Και επειδή τα 147 λεπτά είναι πολλά και το φιλμ είναι έξοχο, θα βρείτε το διπλό περιοχής 1 δισκάκι της Criterion Collection στα ιντερνετικά μαγαζιά κάτω από τα 16-17 ευρώ.</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Βαθμολογία: * * * * </span> <span style="font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold;"><br /><br />The Tree of Wooden Clogs (L'albero degli zoccoli) (1978)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Ermanno Olmi</span>. Βουλή, 22:15, διάρκεια 171’.</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Υιοθετώντας το ύφος των περασμένων δεκαετιών στον ιταλικό κινηματογράφο και μια αντίστοιχη γραφή, ο Ερμάνο Όλμι κινείται ανάμεσα στο πλήθος των χαρακτήρων του με πραγματική αφοσίωση. Η καθημερινότητα των αγροτών της Ιταλίας των αρχών του περασμένου αιώνα αποτυπώνεται σκληρή και αβάσταχτη, με όλη την οικογένεια να δουλεύει στα χωράφια και το σχόλιο του Όλμι στις καταστάσεις είναι περισσότερο κοινωνικό και λιγότερο πολιτικό, εξυπηρετώντας το δράμα του στο οποίο και εμβαθύνει το φιλμ. Ιστορική βράβευση στις Κάννες για το κομψοτέχνημα αυτό. Δισκάκι θα βρείτε με ευκολία και φτηνό, τόσο περιοχής 1 όσο και περιοχής 2, χωρίς όμως κάποιες πρόσθετες παροχές.</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Βαθμολογία: * * * * </span> <span style="font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold;"><br /><br />The Bodyguard (1992)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Mick Jackson</span>. STAR, 22:45, διάρκεια 119’.</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Χαχα.</span><br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;font-family:verdana;" >Δευτέρα 27/07</span> <span style="font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold;"><br /><br />Sugartown: Οι Γαμπροί (2006)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Κίμωνα Τσακίρη</span>. ΕΤ1, 24:00, διάρκεια 82’.</span><br /><span style="font-family:verdana;">Ίσως είχε ένα ενδιαφέρον ως καταγραφή, έστω και ως χοντροκομμένη κωμωδία, η ιστορία του χωριού Ζαχάρω, όταν το 2002 ο δήμαρχος διοργάνωσε μια εκδρομή στη Ρωσία προκειμένου να βρουν γυναίκες οι συγχωριανοί του, ωστόσο η απροθυμία του Τσακίρη να καταπιαστεί με ένα θέμα σαν κι αυτό ωθώντας μια περισσότερο αφοσιωμένη κοινωνική προβληματική στην επιφάνεια, καταδικάζει το ντοκυμαντέρ αυτό στην αιώνια μαλακία του.</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Βαθμολογία: 0</span><br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;font-family:verdana;" >Τρίτη 28/07</span> <span style="font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold;"><br /><br />Bound by Honor (ΑΚΑ Blood In, Blood Out) (1993)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Taylor Hackford</span>. ΝΕΤ, 22:00, διάρκεια 175’.</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Ε, κάποιοι από εμάς μεγαλώσαμε με Βάτος Λόκος, τι να κάνουμε; Δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι αμερόληπτος με το φιλμ αυτό, που πάντως υποψιάζομαι ότι είναι καλό έτσι κι αλλιώς. Η καταγραφή του Χάκφορντ για την λατινοαμερικανική κοινότητα στο Λος Άντζελες, χρειαζόταν ένα όχημα για τη δράση του και το βρήκε (και με σοβαρό κοινωνικό σχόλιο προφανώς) στον χαρακτήρα του Μίκλο, ενός κατά το ήμιση Λατίνου. Ο Χάκφορντ τον τοποθετεί πανέξυπνα στη δράση, αφού ο ίδιος αισθάνεται ξένος μέσα σε μια κοινότητα που και η ίδια, παρά τα φαινόμενα, αισθάνεται ξένη στην Αμερική. Δεν ξέρω τι συνέβη και προβάλλονται τρίωρες ταινίες αυτή την εβδομάδα, αλλά επειδή το φιλμ αξίζει, βρείτε κάποιον τρόπο να το απολαύσετε.</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Βαθμολογία: * * * (Βάτος Λόκος φορέβερ ή κάτι τέτοιο)</span> <span style="font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold;"><br /><br />Birth (2004)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Jonathan Glazer</span>. STAR, 22:00, διάρκεια 100’.</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Δεν θυμόμουν ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια από τη συγκλονιστική πρώτη προβολή της Γέννησης, όταν σε μια αίθουσα που ξεφυσούσε αποδοκιμαστικά ανακάλυπτα μια από της καλύτερες ταινίες της δεκαετίας και ίσως την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία στο αντίστοιχο διάστημα. Η συγκλονιστική Νικόλ Κίντμαν υποδύεται μια γυναίκα που, χρόνια μετά το θάνατο του συζύγου της και ενώ ετοιμάζεται να ξαναρχίσει τη ζωή της και να ξαναπαντρευτεί, ενοχλείται από τη συνεχή παρουσία ενός δεκάχρονου αγοριού που ισχυρίζεται ότι είναι ο νεκρός άντρας της. Οι απαντήσεις σε αυτό το θέμα (που θα μπορούσε στα χέρια κάποιου άλλου να είναι ένα θλιβερό ταμπού) οφείλουν και κρατώνται κρυμμένες αλλά σε καμία περίπτωση το φιλμ δεν διστάζει να εξαπολύσει μια οργανωμένη επίθεση στον θεατή. Το γεγονός ότι είναι τόσο αυστηρά υπόγεια στέρησε την... αποδοχή σε αυτό το αριστούργημα από ένα κοινό που αρνήθηκε να προβληματιστεί σχετικά με τη συμπεριφορά της γυναίκας και του τρελού έρωτα που αγνόησε, έστω και προσωρινά όσο το φιλμ διαρκεί και για τον χρόνο που αφηγηματικά καλύπτει, την σεξουαλική του εμπλοκή. Με την προβολή αυτή από το STAR, μάλλον η τηλεόραση δεν θα είναι ποτέ ίδια ξανά, εκτός αν το STAR πλέον προβάλλει τις κόπιες της Βουλής από τον Ταρκόφσκι. Σίγουρα η ταινίατης εβδομάδας.</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Βαθμολογία: * * * * * (Για μένα; Ήδη κλασικό!)</span> <span style="font-family:verdana;"><br /><br />Στα <span style="font-weight: bold;">Μικροκύματα</span> της Βουλής<span style="font-weight: bold;"> (22:45-23:45) </span>θα προβληθούν οι ταινίες <span style="font-weight: bold;">Αδιόρθωτη Έλσα</span> του <span style="font-weight: bold;">Μιχάλη Αναστασίου</span>, <span style="font-weight: bold;">Ανεξίτηλα Χρώματα</span> του <span style="font-weight: bold;">Νίκου Σέκερη</span> και <span style="font-weight: bold;">Το Κυνήγι της Πάπιας</span> του <span style="font-weight: bold;">Δημήτρη Ινδαρέ</span>. Ωστόσο, νοσταλγούμε την εποχή που τα μικροκύματα αφορούσαν το παγκόσμιο σινεμά με μικρομηκάδικα από Γκοντάρ και Ρενέ, γιατί πολλές από τις ελληνικές είναι ανυπόφορες βλακείες...</span> <span style="font-weight: bold;font-family:verdana;" ><br /><br /><br />Τετάρτη 29/07</span> <span style="font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold;"><br /><br />E la nave va (And the Ship Sails On) (1983)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Federico Fellini</span>. Βουλή, 23:10, διάρκεια 125’.</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Οι τυπικοί φελινικοί χαρακτήρες σχεδόν παρελαύνουν σε αυτό το φιλμ, που είναι όμως αισθητά κατώτερο από τα υπόλοιπα του σκηνοθέτη. Διατηρείται φυσικά το σουρεαλιστικό ύφος του, η καταγραφή των περιστατικών είναι αυτή ενός ονείρου, η καταγραφή των χαρακτήρων, που ο καθένας είναι μια σύσταση του ξεναγού στο φιλμ, είναι μια τρόπον τινά παρουσίαση της αριστοκρατίας που οδεύει στο θάνατο, χωρίς όμως να γίνεται σαφές αν η σκυτάλη δίνεται σε μια νέα τάξη πραγμάτων ικανή να οδηγήσει στην αναγέννηση ή στην ολική κατάρρευση.</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Βαθμολογία: * * *</span> <span style="font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold;"><br /><br />Fearless (1993)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Peter Weir</span>. STAR, 02:00, διάρκεια 117’.</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Ο Μαξ (Τζεφ Μπρίτζες) σώζεται ως εκ θαύματος από αεροπορικό δυστύχημα και αισθάνεται πλέον άτρωτος. Αναζητώντας την υπαρξιακή αλήθεια, απομακρύνεται από τη γυναίκα του αλλά και τους δικούς του ανθρώπους και αποφασίζει να πορευτεί μόνος. Όταν οι απαντήσεις δεν έρχονται, θα αναζητήσει την αλήθεια του αυτή στο πρόσωπο μιας συνεπιβάτιδάς του που σώθηκε επίσης και βασανίζεται από ενοχές για τον θάνατο του παιδιού της στο ίδιο δυστύχημα. Στα χέρια του Γούιαρ το φιλμ γίνεται βασανιστικό και ζητά την αφοσίωση του θεατή για να λειτουργήσει. Ο Τζεφ Μπρίτζες, όπως πάντα, σπουδαίος. Δισκάκι περιοχής 1 με τιμή σκάνδαλο κοντά στα 3 ευρώ θα βρείτε σε γνωστό δισκάδικο του διαδικτύου. Πάντως, σκοτζέζικο ντουζ μας έχει το STAR, από τη μία η εκπληκτική προβολή της Γέννησης και από την άλλη το πέταμα ενός φιλμ σαν κι αυτό στις 2 τα ξημερώματα. Αν και υποψιάζομαι πως όλα είναι μελετημένα: Προκριματικά Champions League στις 10 παρά, αθλητική εκπομπή με τα παρελκόμενα στις 12, οπότε... 2 είναι μάλλον καλή ώρα. Λέτε;</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Βαθμολογία: * * * (*)</span> <span style="font-weight: bold;font-family:verdana;" ><br /><br /><br />Πέμπτη 30/07</span> <span style="font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold;"><br /><br />Stranger Than Fiction (2006)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Marc Forster</span>. STAR, 22:00, διάρκεια 105’.</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Στα πάνω του βρήκε τον Φόρστερ αυτό το φιλμ (που είναι και μάλλον το καλύτερό του), αφού ο ίδιος είναι επιρρεπής στα.. σκαμπανευάσματα. Από τον εξαιρετικό Χορό των Τεράτων, στο ανεκδίηγητο Finding Neverland και από το χειρότερο φιλμ της δεκαετίας, το Stay, εδώ στο πολύ καλό αυτό φιλμ με τον Γουιλ Φέρελ (πριν ξαναπιάσει πάτο με το Kite Runner). Φυσικά το καταπληκτικό του σενάριο ήταν ίσως αρκετό για να δημιουργήσει τη βάση αυτής της πολύ καλής κομεντί, στην οποία μια συγγραφέας σχεδόν πνίγεται από τον ίδιο τον ήρωα του μυθιστορήματός της. Εμείς ωστόσο στο μισό φιλμ παρακολουθούμε μόνον αυτόν και μαζί του ανακαλύπτουμε την περίεργη φύση της ζωής του, μαζί του αναζητούμε την αλήθεια, σε ένα σχόλιο πάνω στη δημιουργία και την καλλιτεχνική αφοσίωση που, παρά την ανάλαφρη παρουσίασή του, είναι σοβαρό, ειλικρινές και με άποψη.</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Βαθμολογία: * * * </span> <span style="font-weight: bold;font-family:verdana;" ><br /><br /><br />Παρασκευή 31/07</span><br /><br /><span style="font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold;">Faraway, So Close! (In weiter Ferne, so nah!) (1993)</span>, του <span style="font-weight: bold;">Wim Wenders</span>. Βουλή, 23:00, διάρκεια 141’.</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Μετά το αξεπέραστο αριστούργημα του Βέντερς, τα «Φτερά του Έρωτα», ο σπουδαίος Γερμανός δημιουργός επιστρέφει στο (ενωμένο) Βερολίνο για να συναντήσει εκ νέου έναν άγγελο (στην πρώτη ταινία ο Μπρούνο Γκανζ) που επιθυμεί κι αυτός να πλησιάσει τη θνητή φύση του ανθρώπου. Έκπτωτος πια, ανακαλύπτει ότι ο κόσμος που λαχταρούσε να ενταχθεί δεν είναι... «αγγελικός» και η σκληρότητά του δεν εξαντλείται. Χωρίς να μπορεί να ρεαλιστικά να συγκριθεί με το πρώτο φιλμ, το «Τόσο μακριά, τόσο κοντά!» είναι και αυτό ένα μικρό διαμάντι (δεν θα μπορούσε άλλωστε ποτέ ο Βέντερς να μας δώσει μια πραγματικά κακή ταινία), άκρατα λυρικό και ποιητικό με τους προβληματισμούς του να απλώνονται από την ασάφεια της πορείας της ανθρώπινης φύσης ως την αντίστοιχη ασάφεια και αγωνία για την πορεία της ίδιας της ανθρωπότητας.</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Βαθμολογία: * * * </span> <span style="font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold;"><br /><br />Passion Fish (1992)</span>, του <span style="font-weight: bold;">John Sayles</span>. ΕΤ1, 24:00, διάρκεια 115’.</span> <span style="font-family:verdana;"><br />Η Μέι, παράλυτη πλεόν σταρ της τηλεόρασης, αποσύρεται στο πατρικό της σπίτι για να βρει την ησυχία της. Η βοήθεια που χρειάζεται με τη νέα της κατάσταση βρίσκεται δύσκολα, καθώς καμία νοσοκόμα δεν ανέχεται τη συμπεριφορά της μέχρι τη Σαντέλ που, προερχόμενη από μια απαίσια ζωή, δείχνει να μην ενοχλείται από κανέναν και τίποτα. Ο Σέηλς στήνει έναν καθρέφτη ανάμεσα στις δύο γυναίκες, ωστόσο είναι παραμορφωτικός και τα είδωλά τους διαμετρικά αντίθετα. Αυτή την αντίθεση μελετάει ο Σέηλς και με βάση αυτήν αναπτύσσει την δραματική του ιστορία με αυθεντική συγκίνηση, ειλικρινή μηνύματα ζωής και δύο πορτραίτα χαρακτήρων που αναπτύσσονται σε βάθος, λες και πρόκειται για σπουδή του είδους.<br /></span><span style="font-family:verdana;">Βαθμολογία: * * * *</span><br /><p style="font-family: verdana;" align="justify"><br /></p><p style="font-family: verdana;" align="justify">*****</p><span style="font-family:verdana;">To παραπάνω κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση από το </span><a style="font-family: verdana;" href="http://www.cinemart.gr/"><span style="font-weight: bold;">www.cinemart.gr</span></a><span style="font-family:verdana;">.</span>ΠΑΝΟΣhttp://www.blogger.com/profile/02235009077892791763noreply@blogger.com16