Ποιοί θα συνεχίζουν τα αριστουργήματα;
Έναν έναν χάνω τους αγαπημένους μου.
Όσους μου έμαθαν να βλέπω σινεμά.
Και να το διαβάζω, πάνω απ' όλα.
Αντίο.
Tuesday, July 31, 2007
Monday, July 30, 2007
Αφιερωμένο.
Αντίο, μεγάλε. Δεν μας απογοήτευσες ποτέ.
Το ξέρεις:
Through a Glass Darkly
Smultronstället (1957)Wild Strawberries
The Departed (2006), του Martin Scorsese.
Προς το τέλος του 'AFTER HOURS', ο Πωλ λέει: «Το μόνο που θέλω είναι να ζήσω.». Μια ατάκα που συνοψίζει τον μέγιστο ίσως προβληματισμό, αλλά και την διαρκή αγωνία του Martin Scorsese. Τις ενοχές που ο καθολικισμός του φόρτωσε, παιδί ακόμα, ως ένα ακόμη βάρος που δύσκολα ξεχώριζε από το άσθμα από το οποίο υπέφερε. Τι επιζητά ο σκορσεζικός ήρωας; Την ελευθερία. Ελευθερία της επιλογής κατά πρώτο λόγο. Αυτό μας έμαθαν ότι ξεχωρίζει τον άνθρωπο ως ον, και δη τον ελεύθερο άνθρωπο. Η δυνατότητα της επιλογής του δρόμου που θα ακολουθήσουμε. Αυτό μας έμαθαν γιατί αυτό τους βολεύει να πιστεύουμε. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική.
Ο Billy Costigan και ο Collin Sullivan θέλουν απλά να ζήσουν. Από μικρά παιδιά όμως έχουν γνωρίσει την αλήθεια. Η ελευθερία της επιλογής δεν είναι παρά μία ψευδαίσθηση. Είναι αλήθεια ότι εμείς οι ίδιοι πατάμε τη σκανδάλη, αλλά μόνο επειδή όλο το βάρος του κόσμου πιέζει το δάχτυλό μας. Το μόνο που μένει αναμφισβήτητα για μας είναι το φορτίο που ακολουθεί. Ποιοι παράγοντες όμως καθορίζουν την πορεία μας;
Ο Scorsese, έχοντας διεισδύσει ουκ ολίγες φορές στα ενδότερα της αντρικής ψυχής, γνωρίζει καλά το ρόλο που ο άντρας επωμίζεται από μικρό παιδί κιόλας. Το περιβάλλον ορίζει την ύπαρξή του, τις φιλοδοξίες που επιτρέπεται να έχει κ
αι τους σκοπούς που οφείλει να υπηρετήσει. Σε ένα πρώτο εικοσάλεπτο σκηνοθετικού παροξυσμού, τα πιόνια στήνονται. Ο ένας μοίρασε τον εαυτό του στα δύο αναζητώντας καταφύγιο από τη βία (όχι πάντα σωματική) που ξεδιπλωνόταν μπροστά του. Ο άλλος ενηλικιώθηκε απότομα, μόνο και μόνο για να αφήσει την ευάλωτη ορφάνια του και να κουλουριαστεί στο ασφαλές καταφύγιο που βρέθηκε (μοιραία;) στο δρόμο του. 'War is just a shot away' προειδοποιούν Costello και αστυνομία, προσφέροντας την ανθρωποφάγα αγκαλιά τους στους μοναχικούς ήρωες.
Αμφότεροι αποδέχονται. Γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Από εδώ και πέρα γίνεται προφανές, ό,τι ίσχυε από τη στιγμή που οι δυο τους ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο. Οι ζωές τους ακολουθούν παράλληλη τροχιά. Γεννήθηκαν στη βία, ανατράφηκαν μέσα της, ανδρώθηκαν μέσω αυτής. Το τέρμα είναι προαποφασισμένο από την εκκίνηση κιόλας. Δεν θα μπορούσε να είναι άλλο. Με το αιματηρά λυτρωτικό του φινάλε, το Departed δεν απονέμει δικαιοσύνη, όπως βιάστηκαν πολλοί να το κατηγορήσουν στριμώχνοντάς το στις συμβάσεις μιας τυπικής αμερικανικής περιπέτειας. Δεν απονέμει δικαιοσύνη, τουλάχιστον σύμφωνα με το ιδεώδες αυτής. Συνοψίζει απλώς την ιστορία δύο αγοριών που «αποχωρίστηκαν» από την πίεση των διαφορετικών περιστάσεων, για να ξαναενωθούν στο τέλος, στην οριστική αποχώρηση. (Τι υπέροχος τίτλος «Οι Αποχωρίσαντες» σε αντίθεση με τον τραγικό ελληνικό «Πληροφοριοδότης»). Τελικά αφηγείται την ιστορία ενός και μόνο αγοριού..
Θα μπορούσαν να είναι ο ένας στη θέση του άλλου (δεν είναι τυχαία η επιλογή των ηθοποιών από φυσιογνωμικής απόψεως). Αλλά τι σημασία έχει; Λίγα θα άλλαζαν. 
Αν η πορεία μας είναι προαποφασισμένη, οι ρόλοι που αναλαμβάνουμε είναι απλές μάσκες. Φοράμε προσωπεία, ανάλογα με τους βραχυπρόθεσμους στόχους, και τα αλλάζουμε με τέτοια συχνότητα που το αληθινό μας πρόσωπο έχει πλέον θαφτεί για τα καλά. Ναι, είναι επίπονο για τον Billy και τον Collin να προσποιούνται διαρκώς ότι είναι κάποιος άλλος, αλλά ποιοι πραγματικά είναι; Δύο σκηνές είναι καταλυτικές. Στην μία, ο Billy μόνος στο άδειο σπίτι του, αναζητά την ταυτότητά του κοιτώντας οικογενειακές φωτογραφίες. Μέσα από τη σιωπή του ακούγεται ξεκάθαρα η κραυγή, σπαραχτική: «Πού είναι η ζωή που μου υποσχεθήκατε;». Στην άλλη, ο Collin εξομολογείται στη γυναίκα που αγαπάει ότι θέλει να φύγει μακριά. Μακριά από όλα όσα χαρακτηρίζουν τη ζωή του, ή καλύτερα την απουσία αυτής.
Aλλά και για τους δύο η σωτηρία είναι αποκλεισμένη. Ο Scorsese μιλάει για μία ακόμα φορά για τον καταδικασμένο άντρα και ποτέ του δεν του χαρίστηκε. Jake La Motta, Henry Hill, Newland Archer, Howard Hughes. Και τώρα, Billy Costigan / Collin Sullivan. Δεν υπάρχει διαφυγή παρά μόνο στο θάνατο. Και αυτό τελικά είναι η λύτρωση (που πάντως στους παλαιότερους δεν προσέφερε). 'How's your mother?' 'She's on her way out' 'We all are. Act accordingly.' Αυτός ο εκ πρώτης όψεως ασήμαντος και χιουμοριστικός διάλογος είναι χαρακτηριστικός για το ύφος της ταινίας και προοικονομεί τις εξελίξεις. Χωρίς τη δύναμη της επιλογής, οι πράξεις μας μοιάζουν να στερούνται νοήματος. Εξ ου και η απουσία ηθικής από όλες τις πλευρές. Δεν υπάρχει πια αυτή η υπερηφάνεια ως εναρκτήριο σημείο των πράξεων κάθε χαρακτήρα. Ούτε ο σεβασμός (έστω και σταδιακά αναπτυσσόμενος) για την άλλη πλευρά (βλέπε, την πορεία της σχέσης ανάμεσα στον Άμστερνταμ και τον Μπιλ στις Συμμορίες). Είμαστε άραγε μπροστά σε έναν σκορσεζικό μηδενισμό;
Πάντως, δε διαφαίνεται ελπίδα. Είμαστε όλοι μαριονέτες, φοράμε τις μάσκες μας κάθε φορά που βγαίνουμε από τον ιδιωτικό μας χώρο και χορεύουμε στον σκοπό που έχει εκ των προτέρων καθοριστεί για εμάς. Στο τέλος της ταινίας δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για κανέναν. Όλοι τους ήταν πιθανοί ρουφιάνοι, όλοι τους σίγουροι υποκριτές. Το πολιτικό σχόλιο για τη σημερινή Αμερική είναι προφανές ('This is a nation of fucking rats', ο αρουραίος στο ίδιο κάδρο με το κυβερνητικό κτίριο). Ωχριά όμως μπροστά στο σχόλιο για την ανθρώπινη φύση. Και ο κύκλος θα συνεχιστεί. Δεν είναι τυχαίο ότι η Madolyn θα φέρει στον κόσμο ένα αγόρι, πιθανότατα έναν ακόμα καταδικασμένο σκορσεζικό ήρωα.
Ο Scorsese όμως δεν είναι μισάνθρωπος. Αγαπάει τους ήρωές του, υποφέρει μαζί τους και δεν έχει καμία πρόθεση να αποστασιοποιηθεί από αυτούς. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Όπως στο συγγενικό Goodfellas, χειρίζεται την «κακή» πλευρά με ξεχωριστή φροντίδα, κάνοντάς την άκρως ελκυστική. Ποιος μπορεί να αρνηθεί το πόσο διασκεδαστική και ψυχαγωγική παρέα είναι ο Frank Costello, o Mr. French, ο Fitz, αλλά και ο «βρώμικος» των μπάτσων Dignam; Επίσης, βλέποντας τον τρόπο στρατολόγησης του Costello δίπλα - δίπλα με αυτόν της αστυνομίας, νομίζω ότι πολύ πιο δελεαστική φαίνεται η «τυπικά» κακή πλευρά που εκπροσωπεί ο Jack Nicholson.
Ναι, ο Martin είναι ο μεγαλύτερος των εν ζωή αμερικανών σκηνοθετών. Γυρίζει αυτή την ταινία πολύ εύκολα, και το κάνει πρώτα - πρώτα διασκεδάζοντας ο ίδιος. Μπορεί να χρησιμοποιεί το πολυφορεμένο παιχνίδι της «γάτας που κυνηγά το ποντίκι (αρουραίο;;;)», αλλά κανείς άλλος δε διαθέτει τη σιγουριά με την οποία αυτός οργανώνει την ταινία του, σκηνή - σκηνή. Η κάμερά του κάνει τα γνωστά κόλπα της. Επιθετική, νευρική, αεικίνητη, ξεσαλώνει εφευρίσκοντας απίθανες γωνίες λήψεως σε έναν ξεσηκωτικό ρυθμό που ενορχηστρώνεται από το ευφυέστατο μοντάζ (το καλύτερο εδώ και χρόνια) και τα κιθαριστικά όργια του χαμαιλέοντα Shore. Οι αμφίσημοι χαρακτήρες, τα σκοτεινά σοκάκια της Βοστόνης, απολαυστικά διαλογικά μέρη και ιδού ένα μεταμοντέρνο φιλμ νουάρ. Αυτόματα κλασικό.
To κείμενο είναι του φίλου μου Αχιλλέα Παπακωνσταντή.
Sunday, July 29, 2007
Τηλεόραση 29/07 - 04/08/2007
Καλοκαίριασε και μην κοιτάτε εμένα μέσα στη μιζέρια της καλοκαιρινής Αθήνας (μιζέρια επειδή δεν τη χαίρομαι, λόγω δουλειάς), οι υπεύθυνοι των τηλεοπτικών σταθμών έβαλαν τον αυτόματο πιλότο και την έκαναν για Άγιο Μαυρίκιο. Ταινίες-κονσέρβες λοιπόν, που έχουμε δει 8000 φορές την καθεμιά το τελευταίο τρίμηνο, μια-δυο καλές και πολλή σαβούρα. Πάμε να (μην) δούμε:
Κυριακή 29/07:
Dancer in the Dark (2000), του Lars von Trier. 20:15, ΕΤ1, διάρκεια 140'.
Η Σέλμα της Μπγιορκ είναι ο ένας από τους πιο ολοκληρωμένους και ειλικρινείς χαρακτήρες στο παγκόσμιο σινεμά. Αυτή η σχεδόν εμμονοληπτική τάση για την ολοκλήρωσή της είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν είναι προϊόν της υπέρμετρης τελειομανίας (υπάρχει;) του Δανού Λαρς φον Τρίερ στην καλύτερή του στιγμή ή η πιο αυθεντικά αυθεντική καλλιτεχνική ύπαρξη αυτού του πλανήτη που κουβάλησε όλο το βάρος του τρομακτικά δύσκολου αυτού ρόλου, αυτού του ισλανδικού θαύματος που ακούει στο όνομα Μπγιόρκ;
Μελόδραμα πιο γνήσιο κι από τα θεμελιώδη του είδους, μιούζικαλ πιο αυθεντικό και πιο κινηματογραφικό από κάθε νότα που ακούστηκε ποτέ σε ταινία (δεν γίνεται να ενταχθεί πιο έντονα στη δραματουργία οποιοδήποτε μουσικό κομμάτι, παρά πηγάζοντας από αυτή), το αριστούργημα αυτό του Τρίερ είναι η πιο ιδιοφυής πλέξη, ένα μπαστάρδεμα των πιο δύσκολων κινηματογραφικών ειδών προς δημιουργία ενός μοναδικού, ενιαίου, αδιαίρετου και τελικά τόσο συγκλονιστικού.Η Σέλμα είναι μια Τσέχα μετανάστρια στις ΗΠΑ, ψάχνοντας την τύχη της σε μικρή αγροτική επαρχία όπου και δουλεύει νυχθημερόν σε εργοστάσιο. Δυστυχώς την Σέλμα ταλαιπωρεί μια κληρονομική πάθηση των ματιών που τις επιτρέπει να βλέπει με μεγάλη δυσκολία, οδεύοντας στην τύφλωση. Και κληρονομική ως είναι, ακολουθεί και τον γιο της, με την διαφορά ότι η κατάστασή του είναι ελεγχόμενη μέσω μιας ακριβής ιατρικής επέμβασης. Η ίδια είναι αποφασισμένη να μαζέψει τα χρήματα, να κάνει να αδύνατα δυνατά, να προφυλάξει το παιδί της από την Κόλαση που η ίδια έζησε, διατηρώντας την αξιοπρέπειά της και δουλεύοντας σκληρά γι' αυτό. Η Σέλμα ζει για αυτή την απόδραση, τη στιγμή για την οποία υπομένει όλο αυτό το φρικτό 24ωρό της, εκείνο το λεπτό που ο ήχος της μηχανής στο εργοστάσιο θα γεμίσει τα αυτιά της με μουσική και τα δυσλειτουργικά μάτια της με χιλιάδες χρώματα, που θα χορέψει, θα ερωτευτεί, θα ζήσει το όνειρό της και θα βυθιστεί τελικά και βίαια στην πραγματικότητά της, μουντή και άχρωμη, με διαφαινόμενο τέλος αλλά δίχως αρχή, υπόκωφη αλλά καθόλου μελωδική.
Το αμερικανικό δισκάκι περιέχει το εξαιρετικό ντοκυμαντέρ για τον Τρίερ "100 Κάμερες". Κατά τ' άλλα, τίποτα.
Dead Poets Society (1989), του Peter Weir. 23:30, ΝΕΤ, διάρκεια 123'.
Άλλη μια ταινία που έχει δει όλη η γη και, ακόμη πιο υπερβολικά ως τυπικό δείγμα του είδους "αγαπημένη ταινία έβερ", έχουν όλοι λατρέψει. Όχι ότι είναι κακή ταινία, σε καμία περίπτωση, αλλά αυτό το Ρεκβιεμ για ένα Όνειρο - Σώσανκ Ρηντέμπσιον - Κύκλος των Χαμένων Ποιητών τρίο μου την βαράει στο κεφάλι όταν αποτελεί απάντηση στην (εξίσου ηλίθια) ερώτηση περί αγαπημένης ταινίας. Ένηγουεη, η ταινία είναι ένα υπέροχο δράμα με πολύ καλή ανάπτυξη χαρακτήρων, καταπληκτικές ερμηνείες, αρκετή συγκίνηση, ένα must για εγγραφή δηλαδή, αφού δεν υπάρχει και κανένα δισκάκι άξιο λόγου.
Δευτέρα 30/07:
Around the World in Eighty Days (1956), του Michael Anderson. 03:15, STAR, διάρκεια 135'.
Με συγχωρείτε, δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Εκτός του ότι η ταινία είναι απίστευτα βαρετή, το STAR είπε να σπάσει τις συνεχόμενες διαφημίσεις με μια δυομισάωρη ταινία. Όποιος θέλει ακολουθεί.
Τετάρτη 01/08:
The Searchers (1956), του John Ford. 01:45, ALPHA, διάρκεια 113'.
Στο ταλαιπωρημένο και (λίγο γενικά) βαρετό είδος του αμερικανικού γουέστερν, υπήρξε κάποτε αυτή η καταπληκτική αλληγορία του Φορντ, σφηνωμένη ανάμεσα στα κλισέ του είδους (ο Αμερικανός που ψάχνει συγγενικό του πρόσωπο που έχουν απαγάγει οι Ινδιάνοι), αλλά χρησιμοποιώντας τα αντίστροφα. Υπάρχει μια διαμάχη στο μυαλό του κεντρικού ήρωα από κάποιο σημείο της ταινίας και έπειτα, που εκτοξεύει το φιλμ σε μια διάσταση νέα και πολύ πιο μεγάλη, περνώντας ανθρωπιστικά μηνύματα και αφήνοντας πόρτα ανοιχτή για μια νότα πιο αισιόδοξη από τα μπαρουτοκαπνισμένα τουφέκια και το κυνηγητό Ινδιάνων από άκρη σε άκρη αμερικανικού εδάφους. Κλασικό όσο δεν πάει.
Πέμπτη 02/08:
The Accused (1988), του Jonathan Kaplan. 22:00, STAR, διάρκεια 111'.
Ψιλοκλάσικ (παρα)δικαστικό δράμα με την Τζόντι Φόστερ σε καταπληκτική ερμηνεία (για την οποία βραβεύτηκε και με ένα βραβειάκι, εκεί). Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία μιας σερβιτόρας που βιάστηκε μέσα στο μπαρ που δούλευε από τρεις άντρες, μπροστά στα μάτια των αδιάφορων θαμώνων του. Ρυθμός και δυνατές συγκινήσεις με εγγύηση.
Παρασκευή 03/08:
La chasse aux papillons (1992), του Otar Iosseliani. 24:00, ΕΤ1, διάρκεια 115'.
Συνεχίζει η ΕΤ1 με τον Γεωργιανό Ιοσελιάνι, του οποίου την φιλμογραφία αγνοώ.
Σάββατο 04/08:
Garde a vue (1981), του Claude Miller. 21:15, ΕΤ1, διάρκεια 86'.
Swing Kids (1993), του Thomas Carter. 23:15, MEGA, διάρκεια 112'.
Saturday, July 28, 2007
My Blueberry Night
Come on in
Did you have a hard time sleeping?
'cause the heavy moon was keeping
Me awake, and all I know is
I' m just glad to see you again
See my love
Like a lost balloon
Rising up
Through the afternoon, and
Then you appeared
Κάτι ξέρει το αλάνθαστο βλέμμα του Wong Kar Wai. Διέκρινε στο σοκολατένιο βλέμμα της, στον παιδικό της βηματισμό, και στη θρασύτατη αφέλεια της μαγικής της φωνής, το κορίτσι που θα έκανε ακόμα και τους πιο κυνικούς να υποκλιθούν στο σκίρτημα της καρδιάς.
Αφήνοντας τις ανάμικτες κριτικές για το My Blueberry Nights στον κάδο των απορριμμάτων, απόλαυσα το πιο όμορφο βράδυ του φετινού καλοκαιριού. Η Ακρόπολη ήταν το κατάλληλο μέρος να την υποδεχτεί, παρά την ανυπόφορη ζέστη. Εκείνη βγήκε στη σκηνή δειλά - δειλά. Το φόρεμά της έκανε πιο έντονη την αίσθηση της αθωότητας πάνω της. Αλλά αυτή είχε έρθει για να παίξει μουσική. Και το έκανε με ξεσηκωτική διάθεση!
So let's go out past the party lights
Where we can finally be alone,
Come with me
We can take the long way home
Πήρα το μακρύτερο δρόμο γυρίζοντας σπίτι μου και άφηνα μία - μία τις σκέψεις μου μελωδικά στα όμορφα και ζεστά σοκάκια της νυχτερινής Αθήνας.
Η Norah παράδεχεται: "As I looked up at the window, I realized I was on the wrong side." Ποιος ήταν στη λάθος πλευρά εκείνο το βράδυ άραγε;
"A few years ago I had a dream. Maybe the feeling just went away."
Αχιλλέας Παπακωνσταντής
Friday, July 27, 2007
Monday, July 23, 2007
Τηλεόραση 22/07 - 28/07/2007
Κυριακή 22/07:
Τζένη, Τζένη (1965), του Ντίνου Δημόπουλου. 21:00, ΑΝΤ1, διάρκεια 99'.
Δεν έχω την παραμικρή επαφή με το ελληνικό σινεμά της κωμωδίας αυτής της περιόδου, αλλά θυμάμαι πάντα να γελάω με τούτο εδώ, αλλά και ερμηνείες καταπληκτικές πάντα στο ανάλαφρο του θέματος και της πρόθεσης. Έχουμε πει, θα γράφουμε κάνα τέτοιο που και που. Αν και μάλλον (λέω μάλλον) χάνεται μπροστά σε...
Vivre sa vie: Film en douze tableaux (1962), του Jean-Luc Godard. 21:15, ΕΤ1, διάρκεια 90'.
Στην πεντάδα των καλύτερων ταινιών του Γκοντάρ (για μένα η δεύτερη καλύτερη - και αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό, ε;), αυτό το μοναδικό αριστούργημα προσδιορίζει και χτυπά στο κέντρο τα προβλήματα μιας ολόκληρης εποχής, που παραμένουν ίδια μέχρι και σήμερα και που κανείς δεν πιστεύει στο ελάχιστο ότι πρόκειται στο μέλλον να αλλάξουν. Ωστόσο, η Νανά της Άννα Καρίνα, δεν προβληματίζεται από αυτά, αλλά από μεγαλύτερα, εσωτερικά, με ψυχολογικές
προεκτάσεις, αναζητώντας την αλήθεια της ύπαρξής της. Ανεπανάληπτο, όπως ορίζει κάθε φιλμ του Γκοντάρ.
The Exorcist (1973), του William Friedkin. 23:45, STAR, διάρκεια 126'.
Ο Εξορκιστής, αυτό το τοτέμ του φανταστικού, απλώνεται από την ρίζα της ιστορίας δαιμονισμού σε μια σπουδή πάνω στην σύγκρουση των αναχρονιστικών μεθόδων με τις παραδοσιακές, που καθεμιά αμφισβητείται από την άλλη και όλες μαζί γκρεμίζουν εν τη γεννέσει κάθε προσπάθεια συνεργασίας, όπως εδώ. Το δαιμονισμένο κορίτσι γίνεται πειραματόζωο στα χέρια των ιατρών και μια ευκαιρία για δόξα στους παπάδες που ευκαιρούν σε ένα διάλειμμα από την εκκλησιαστική γραφειοκρατεία, που ως δημόσια, είναι εξόχως βραδυπορούσα και βασανιστική. Δυστυχώς, αυτό το ατυχές πείραγμα στο αρχικό cut, υποβαθμίζει το φιλμ σαν να κατακλύστηκε ο Φρίντκιν από μια διάθεση εφηβική και, ανήμπορος να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του, θεώρησε φρόνιμο να προσθέσει μια πραγματικά αστεία (στο αποτέλεσμα παρά στην πρόθεση) σκηνή και ένα φινάλε λίγο διαφορετικό. Εννοείται ότι το αγοράζουμε και σε καμία περίπτωση δεν το γράφουμε, κι ας πρόκειται για ένα δισκάκι όχι τόσο φτηνό και όχι τόσο καλό, όσο το αριστούργημα του Φρίντκιν.
Black Cat, White Cat (Crna macka, beli macor) (1998), του Emir Kusturica. 01:30, ΝΕΤ, διάρκεια 125'.
Από όλα αυτά τα πανηγύρια που στήνει ο Κουστουρίτσα σε μόνιμη βάση και είναι συνήθως εμετικά και βαρετά (Underground, Life Is a Miracle), αυτό εδώ το φιλμ έχει καλύτερες προθέσεις, δεν προσποιείται και, εν τέλει, πετυχαίνει καλύτερα ως απόλυτη κωμωδία, εκεί δηλαδή που δεν τα κατάφερε με αντίστοιχες δουλειές ο σκηνοθέτης των κατά τ' άλλα καταπληκτικών Arizona Dream, When Father Was Away on Business, Time of the Gypsies...
Δευτέρα 23/07:
The China Syndrome (1979), του James Bridges. 01:30, MEGA, διάρκεια 117'.
Μπορεί να αποτέλεσε κάτι σαν σταθμό στις ταινίες του είδους, ωστόσο το φιλμ αυτό του Μπρίτζες ξεφουσκώνει γρήγορα παρά τα συνωμοσιολογικά του παιχνίδια με ότι αυτά συνεπάγονται (μαχόμενοι δημοσιογράφοι που φτάνουν στα άκρα κάθε υπόθεση με κίνδυνο της ζωής τους και αντιμέτωποι με διαρκή αμφισβήτηση, διεφθαρμένοι πολιτικοί που καλύπτουν υποθέσεις άβολες), μένοντας στο επίπεδο ενός αξιοπρεπούς θρίλερ, σημείο μέχρι το οποίο τα καταφέρνει για τα 117 λεπτά που διαρκεί. Μετά πάμε για μπύρες.
The Great Race (1965), του Blake Edwards. 02:30, STAR, διάρκεια 153'.
Αν ένας άνθρωπος ξέρει να φτιάχνει αυτή την ατμόσφαιρα του απόλυτου παραλογισμού είναι ο Έντουαρντς με τρανό παράδειγμα το Πάρτυ του, όπου γίνονται όλα, όσα δεν θα μπορούσαν να γίνουν σε δυο ώρες (όχι με βάση το πραγματοποιήσιμο όσων συμβαίνουν σε ρεαλιστικό επίπεδο, αλλά καθαρά χρονικά). Το ίδιο κάνει κι εδώ, αφού όλα στην ταινία αυτή ΤΡΕΧΟΥΝ, συνθέτοντας
αυτό τον ανά σημεία ξεκαρδιστικό αγώνα. Να μην κάνω λόγο για το αγαπημένο μας κανάλι, οι άνθρωποι του οποίου (που ο Θεός με σοφία εποίησε) θεωρούν πολύ λογικό μια ταινία 153 λεπτών να παίζει στις δυόμιση το βράδυ... Πάω πάσο.
Τρίτη 24/07:
The Center of the World (2001), του Wayne Wang. 02:30, STAR, διάρκεια 86'.
Ο σκηνοθέτης του εξαιρετικού Καπνού δεν τα καταφέρνει τόσο καλά εδώ, με ένα μέτριο σενάριο και απογοητευτικές επιλογές, δεν απογειώνει σε καμία στιγμή αυτό το τυπικό love story, αλλά απλώς σκηνοθετεί διεκπεραιωτικά δίνοντας ένα μέτριο αποτέλεσμα. Αφού όμως δεν έχει τίποτε άλλο σήμερα, εκτός...
Body Double (1984), του Brian De Palma. 02:45, MEGA, διάρκεια 114'.
Κλασικό σινεμά του Ντε Πάλμα, ο οποίος πάντα έκανε το ίδιο πράγμα, αλλά με πολύ, πολύ στυλ, δίνοντάς μας αριστουργήματα (Dressed to Kill, Blow Out) προορισμένα για πολλαπλές προβολές. Τούτο εδώ γαμώτο, δεν μου άρεσε ποτέ. Θα ήθελα να το δω ξανά, αλλά θυμάμαι τον εαυτό μου να βασανίζεται για 114 λεπτά περιμένοντας να τελειώσει. Υπάρχει καλό δισκάκι εκεί έξω πάντως.
Τετάρτη 25/07:
Darkman (1990), του Sam Raimi. 21:00, ALTER, διάρκεια 91'.
Πριν ο Ρέιμι δημιουργήσει την καλύτερη σειρά ταινιών βασισμένων σε κόμικ, έπλασε τον Ντάρκμαν, ένα καταπληκτικό φιλμ κόμικ αισθητικής και νοοτροπίας, τόσο ενήλικο και σκοτεινό όμως, ώστε να μην σκαλώνει στις συμβάσεις του είδους, αλλά να τις ξεπερνάει θριαμβευτικά. Ο ίδιος ο Ρέιμι δίνει προσωπικό στίγμα στην σκηνοθεσία του, το λιγότερο εντυπωσιακή, και ο Λίαμ Νίσον κρατάει το επίπεδο που χρειάζεται σε αυτό τον λίγο διαφορετικό ήρωα. Κανένα φοβερό δισκάκι δεν υπάρχει, οπότε...
City of Angels (1998), του Brad Silberling. 22:00, STAR, διάρκεια 114'.
Κοιτάξτε, η ταινία είναι μια χαρά (να μην σας πω ότι μου αρέσει κιόλας), αλλά μέχρι το σημείο που θα φτάσει να συγκριθεί με αυτή στην οποία είναι βασισμένη, το αξεπέραστο Φτερά του Έρωτα του μεγάλου Βέντερς. Εκεί, ωχριά. Καμία σχέση με το ποίημα του Βέντερς, αλλά ένα αμερικανικό ρημέηκ χωρίς μεγαλύτερες προθέσεις, αλλά το καλό είναι ότι έχει γνώση των δυνατοτήτων του. Μερικές φορές πόσο σημαντικό είναι αυτό, ε;
Karakter (1997), του Mike van Diem. 22:10, Βουλή, διάρκεια 120'.
Αυτό το καταπληκτικό ολλανδικό φιλμ το έχει ξαναπροβάλλει η Βουλή και με χαρά βλέπω ότι μετά από αρκετό καιρό το προβάλλει πάλι. Ευκαιρία για εγγραφή, αφού τα δισκάκια που υπάρχουν γι' αυτό το έργο είναι πολύ απλά και ακριβά.
Πέμπτη 26/07:
The Magician (Ansiktet) (1958), του Ingmar Bergman. 22:10, Βουλή, διάρκεια 97'.
Πόσο αμφίρροπη είναι μια αναμέτρηση μεταξύ ενός θεατρίνου ψευτομάγου και ενός υπουργού που τον γελοιοποιεί; Μπορεί ο μάγος χρησιμοποιώντας τα ψεύτικα κόλπα για τα οποία κατηγορήθηκε και γελοιοποιήθηκε να κάνει το ίδιο εναντίον του υπουργού; Τι συνεπάγεται μια τέτοια επιτυχία; Πάντα αριστουργηματικός Μπέργκμαν, με το γνωστό κρυστάλλινο ασπρόμαυρό του που βγάζει μάτι. Κάποια στιγμή θα παρουσιάσουμε μια εξαιρετική συλλογή ταινιών του μεγάλου Σουηδού, προς το παρόν πατήστε το REC εδώ.
Παρασκευή 27/07:
Anna di Brooklyn (1958), των Vittorio De Sica και Carlo Lastricati. 17:00, Βουλή, διάρκεια 99'.
Η άρτι χηρέυσασα Τζίνα Λολομπριτζίτα επιστρέφει από το Μπρούκλιν στην πατρική της Ιταλία με μοναδικό σκοπό να βρει νέο άντρα. Παπαρίτσα με το όνομα του Ντε Σίκα στους συντελεστές.
Το Χάρισμα πρέπει να είναι η μεγαλύτερη μαλακία που είδα εκείνη τη χρονιά, καθώς και η τελευταία βιντεοκασέτα που είδα στη ζωή μου. Τέτοιο κακό μου έκανε, δεν μπορώ να πιστέψω ότι συνέβη τυχαία, αρνούμαι κάθε απόδοση ευθύνης σε συγκυριακούς λόγους.
Capturing the Friedmans (2003), του Andrew Jarecki. 22:00, Βουλή, διάρκεια 107'.
Πολύ καλό ντοκυμαντέρ του Τζαρέκι, ο οποίος έκανε μια πραγματικά μεγάλη έρευνα, όπως θα έπρεπε να κάνει κάθε σοβαρό ντοκυμαντέρ, καταπιάνεται με αυτήν αλλά καταφέρνει να δώσει μια αντικειμενική ματιά σε ένα θέμα που συγκλόνισε την αμερικανική κοινή γνώμη πριν δύο δεκαετίες.
Giorgobistve (Falling Leaves ΑΚΑ November) (1966), του Otar Iosseliani. 00:15, ΕΤ1, διάρκεια 96'.
Δεν έχω δει αυτό το φιλμ του Γεωργιανού Ιοσελιάνι, δυστυχώς ή ευτυχώς, θα φανεί το βράδυ.
Reversal of Fortune (1990), του Barbet Schroeder. 01:45, ALPHA, διάρκεια 105'.
Poltergeist (1982), του Tobe Hooper. 02:30, STAR, διάρκεια 109'.
Το πασίγνωστο αυτό φιλμ του Χούπερ έγινε θρύλος μέσα στη δεκαετία του '80, μόδα στο τέλος της (ειδικά στην κασέτα, θυμάμαι να είναι ΜΟΝΙΜΑ νοικιασμένη) και χάνοντας λίγη από την δυναμή της κατέληξε ένα must του φανταστικού. Κλονισμένη η οικογενειακή ασφαλεια λοιπόν από τα πνεύματα που κατοικούν στο νέο τους σπίτι και με τα οποία έρχεται σε επαφή μέσω της τηλεόρασης (και μάλιστα του static - έξοχο;) η μικρή κόρη (στην ταινία η Χέδερ Ο' Ρουρκ). Παρά τα εντυπωσιακά οπτικά εφέ, η ταινία καταφέρνει να δημιουργήσει μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, ικανή να σε ρουφήξει μέσα της.
Σάββατο 28/07:
The Man Without a Past (Mies vailla menneisyytta) (2002), του Aki Kaurismaki. 21:15, ΕΤ1, διάρκεια 97'.
Ο "Άνθρωπος χωρίς παρελθόν" είναι ένας τύπος που κατέληξε στο νοσοκομείο μετά από επίθεση που δέχτηκε, έχοντας χάσει κάθε ίχνος μνήμης (και συνεπως κάθε προσωπικό στοιχείο ταυτότητας), προσπαθεί να ξαναβρεί στην ουσία τον εαυτό του με τη βοήθεια απλών ανθρώπων του Ελσίνκι. Πάντα πολύ καλός ο Καουρισμάκι, με ένα σινεμά που έχει καταφέρει να δίνει το στίγμα του σκηνοθέτη του από την αρχή, μάλλον στην καλύτερή του ταινία. Εγγραφή.
Paradise (1991), της Mary Agnes Donoghue. 22:00, ΕΤ3, διάρκεια 111'.
Νταξ', μαλακιούλα είναι, απλώς είπα να γεμίσω την εβδομάδα.
The Whistle Blower (1986), του Simon Langton. 03:15, STAR, διάρκεια 95'.
Τζένη, Τζένη (1965), του Ντίνου Δημόπουλου. 21:00, ΑΝΤ1, διάρκεια 99'.
Δεν έχω την παραμικρή επαφή με το ελληνικό σινεμά της κωμωδίας αυτής της περιόδου, αλλά θυμάμαι πάντα να γελάω με τούτο εδώ, αλλά και ερμηνείες καταπληκτικές πάντα στο ανάλαφρο του θέματος και της πρόθεσης. Έχουμε πει, θα γράφουμε κάνα τέτοιο που και που. Αν και μάλλον (λέω μάλλον) χάνεται μπροστά σε...
Vivre sa vie: Film en douze tableaux (1962), του Jean-Luc Godard. 21:15, ΕΤ1, διάρκεια 90'.
Στην πεντάδα των καλύτερων ταινιών του Γκοντάρ (για μένα η δεύτερη καλύτερη - και αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό, ε;), αυτό το μοναδικό αριστούργημα προσδιορίζει και χτυπά στο κέντρο τα προβλήματα μιας ολόκληρης εποχής, που παραμένουν ίδια μέχρι και σήμερα και που κανείς δεν πιστεύει στο ελάχιστο ότι πρόκειται στο μέλλον να αλλάξουν. Ωστόσο, η Νανά της Άννα Καρίνα, δεν προβληματίζεται από αυτά, αλλά από μεγαλύτερα, εσωτερικά, με ψυχολογικές
προεκτάσεις, αναζητώντας την αλήθεια της ύπαρξής της. Ανεπανάληπτο, όπως ορίζει κάθε φιλμ του Γκοντάρ.
The Exorcist (1973), του William Friedkin. 23:45, STAR, διάρκεια 126'.
Ο Εξορκιστής, αυτό το τοτέμ του φανταστικού, απλώνεται από την ρίζα της ιστορίας δαιμονισμού σε μια σπουδή πάνω στην σύγκρουση των αναχρονιστικών μεθόδων με τις παραδοσιακές, που καθεμιά αμφισβητείται από την άλλη και όλες μαζί γκρεμίζουν εν τη γεννέσει κάθε προσπάθεια συνεργασίας, όπως εδώ. Το δαιμονισμένο κορίτσι γίνεται πειραματόζωο στα χέρια των ιατρών και μια ευκαιρία για δόξα στους παπάδες που ευκαιρούν σε ένα διάλειμμα από την εκκλησιαστική γραφειοκρατεία, που ως δημόσια, είναι εξόχως βραδυπορούσα και βασανιστική. Δυστυχώς, αυτό το ατυχές πείραγμα στο αρχικό cut, υποβαθμίζει το φιλμ σαν να κατακλύστηκε ο Φρίντκιν από μια διάθεση εφηβική και, ανήμπορος να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του, θεώρησε φρόνιμο να προσθέσει μια πραγματικά αστεία (στο αποτέλεσμα παρά στην πρόθεση) σκηνή και ένα φινάλε λίγο διαφορετικό. Εννοείται ότι το αγοράζουμε και σε καμία περίπτωση δεν το γράφουμε, κι ας πρόκειται για ένα δισκάκι όχι τόσο φτηνό και όχι τόσο καλό, όσο το αριστούργημα του Φρίντκιν.
Black Cat, White Cat (Crna macka, beli macor) (1998), του Emir Kusturica. 01:30, ΝΕΤ, διάρκεια 125'.
Από όλα αυτά τα πανηγύρια που στήνει ο Κουστουρίτσα σε μόνιμη βάση και είναι συνήθως εμετικά και βαρετά (Underground, Life Is a Miracle), αυτό εδώ το φιλμ έχει καλύτερες προθέσεις, δεν προσποιείται και, εν τέλει, πετυχαίνει καλύτερα ως απόλυτη κωμωδία, εκεί δηλαδή που δεν τα κατάφερε με αντίστοιχες δουλειές ο σκηνοθέτης των κατά τ' άλλα καταπληκτικών Arizona Dream, When Father Was Away on Business, Time of the Gypsies...
Δευτέρα 23/07:
The China Syndrome (1979), του James Bridges. 01:30, MEGA, διάρκεια 117'.
Μπορεί να αποτέλεσε κάτι σαν σταθμό στις ταινίες του είδους, ωστόσο το φιλμ αυτό του Μπρίτζες ξεφουσκώνει γρήγορα παρά τα συνωμοσιολογικά του παιχνίδια με ότι αυτά συνεπάγονται (μαχόμενοι δημοσιογράφοι που φτάνουν στα άκρα κάθε υπόθεση με κίνδυνο της ζωής τους και αντιμέτωποι με διαρκή αμφισβήτηση, διεφθαρμένοι πολιτικοί που καλύπτουν υποθέσεις άβολες), μένοντας στο επίπεδο ενός αξιοπρεπούς θρίλερ, σημείο μέχρι το οποίο τα καταφέρνει για τα 117 λεπτά που διαρκεί. Μετά πάμε για μπύρες.
The Great Race (1965), του Blake Edwards. 02:30, STAR, διάρκεια 153'.
Αν ένας άνθρωπος ξέρει να φτιάχνει αυτή την ατμόσφαιρα του απόλυτου παραλογισμού είναι ο Έντουαρντς με τρανό παράδειγμα το Πάρτυ του, όπου γίνονται όλα, όσα δεν θα μπορούσαν να γίνουν σε δυο ώρες (όχι με βάση το πραγματοποιήσιμο όσων συμβαίνουν σε ρεαλιστικό επίπεδο, αλλά καθαρά χρονικά). Το ίδιο κάνει κι εδώ, αφού όλα στην ταινία αυτή ΤΡΕΧΟΥΝ, συνθέτοντας
αυτό τον ανά σημεία ξεκαρδιστικό αγώνα. Να μην κάνω λόγο για το αγαπημένο μας κανάλι, οι άνθρωποι του οποίου (που ο Θεός με σοφία εποίησε) θεωρούν πολύ λογικό μια ταινία 153 λεπτών να παίζει στις δυόμιση το βράδυ... Πάω πάσο.
Τρίτη 24/07:
The Center of the World (2001), του Wayne Wang. 02:30, STAR, διάρκεια 86'.
Ο σκηνοθέτης του εξαιρετικού Καπνού δεν τα καταφέρνει τόσο καλά εδώ, με ένα μέτριο σενάριο και απογοητευτικές επιλογές, δεν απογειώνει σε καμία στιγμή αυτό το τυπικό love story, αλλά απλώς σκηνοθετεί διεκπεραιωτικά δίνοντας ένα μέτριο αποτέλεσμα. Αφού όμως δεν έχει τίποτε άλλο σήμερα, εκτός...
Body Double (1984), του Brian De Palma. 02:45, MEGA, διάρκεια 114'.
Κλασικό σινεμά του Ντε Πάλμα, ο οποίος πάντα έκανε το ίδιο πράγμα, αλλά με πολύ, πολύ στυλ, δίνοντάς μας αριστουργήματα (Dressed to Kill, Blow Out) προορισμένα για πολλαπλές προβολές. Τούτο εδώ γαμώτο, δεν μου άρεσε ποτέ. Θα ήθελα να το δω ξανά, αλλά θυμάμαι τον εαυτό μου να βασανίζεται για 114 λεπτά περιμένοντας να τελειώσει. Υπάρχει καλό δισκάκι εκεί έξω πάντως.
Τετάρτη 25/07:
Darkman (1990), του Sam Raimi. 21:00, ALTER, διάρκεια 91'.
Πριν ο Ρέιμι δημιουργήσει την καλύτερη σειρά ταινιών βασισμένων σε κόμικ, έπλασε τον Ντάρκμαν, ένα καταπληκτικό φιλμ κόμικ αισθητικής και νοοτροπίας, τόσο ενήλικο και σκοτεινό όμως, ώστε να μην σκαλώνει στις συμβάσεις του είδους, αλλά να τις ξεπερνάει θριαμβευτικά. Ο ίδιος ο Ρέιμι δίνει προσωπικό στίγμα στην σκηνοθεσία του, το λιγότερο εντυπωσιακή, και ο Λίαμ Νίσον κρατάει το επίπεδο που χρειάζεται σε αυτό τον λίγο διαφορετικό ήρωα. Κανένα φοβερό δισκάκι δεν υπάρχει, οπότε...
City of Angels (1998), του Brad Silberling. 22:00, STAR, διάρκεια 114'.
Κοιτάξτε, η ταινία είναι μια χαρά (να μην σας πω ότι μου αρέσει κιόλας), αλλά μέχρι το σημείο που θα φτάσει να συγκριθεί με αυτή στην οποία είναι βασισμένη, το αξεπέραστο Φτερά του Έρωτα του μεγάλου Βέντερς. Εκεί, ωχριά. Καμία σχέση με το ποίημα του Βέντερς, αλλά ένα αμερικανικό ρημέηκ χωρίς μεγαλύτερες προθέσεις, αλλά το καλό είναι ότι έχει γνώση των δυνατοτήτων του. Μερικές φορές πόσο σημαντικό είναι αυτό, ε;
Karakter (1997), του Mike van Diem. 22:10, Βουλή, διάρκεια 120'.
Αυτό το καταπληκτικό ολλανδικό φιλμ το έχει ξαναπροβάλλει η Βουλή και με χαρά βλέπω ότι μετά από αρκετό καιρό το προβάλλει πάλι. Ευκαιρία για εγγραφή, αφού τα δισκάκια που υπάρχουν γι' αυτό το έργο είναι πολύ απλά και ακριβά.
Πέμπτη 26/07:
The Magician (Ansiktet) (1958), του Ingmar Bergman. 22:10, Βουλή, διάρκεια 97'.
Πόσο αμφίρροπη είναι μια αναμέτρηση μεταξύ ενός θεατρίνου ψευτομάγου και ενός υπουργού που τον γελοιοποιεί; Μπορεί ο μάγος χρησιμοποιώντας τα ψεύτικα κόλπα για τα οποία κατηγορήθηκε και γελοιοποιήθηκε να κάνει το ίδιο εναντίον του υπουργού; Τι συνεπάγεται μια τέτοια επιτυχία; Πάντα αριστουργηματικός Μπέργκμαν, με το γνωστό κρυστάλλινο ασπρόμαυρό του που βγάζει μάτι. Κάποια στιγμή θα παρουσιάσουμε μια εξαιρετική συλλογή ταινιών του μεγάλου Σουηδού, προς το παρόν πατήστε το REC εδώ.
Παρασκευή 27/07:
Anna di Brooklyn (1958), των Vittorio De Sica και Carlo Lastricati. 17:00, Βουλή, διάρκεια 99'.
Η άρτι χηρέυσασα Τζίνα Λολομπριτζίτα επιστρέφει από το Μπρούκλιν στην πατρική της Ιταλία με μοναδικό σκοπό να βρει νέο άντρα. Παπαρίτσα με το όνομα του Ντε Σίκα στους συντελεστές.
Το Χάρισμα πρέπει να είναι η μεγαλύτερη μαλακία που είδα εκείνη τη χρονιά, καθώς και η τελευταία βιντεοκασέτα που είδα στη ζωή μου. Τέτοιο κακό μου έκανε, δεν μπορώ να πιστέψω ότι συνέβη τυχαία, αρνούμαι κάθε απόδοση ευθύνης σε συγκυριακούς λόγους.
Capturing the Friedmans (2003), του Andrew Jarecki. 22:00, Βουλή, διάρκεια 107'.
Πολύ καλό ντοκυμαντέρ του Τζαρέκι, ο οποίος έκανε μια πραγματικά μεγάλη έρευνα, όπως θα έπρεπε να κάνει κάθε σοβαρό ντοκυμαντέρ, καταπιάνεται με αυτήν αλλά καταφέρνει να δώσει μια αντικειμενική ματιά σε ένα θέμα που συγκλόνισε την αμερικανική κοινή γνώμη πριν δύο δεκαετίες.
Giorgobistve (Falling Leaves ΑΚΑ November) (1966), του Otar Iosseliani. 00:15, ΕΤ1, διάρκεια 96'.
Δεν έχω δει αυτό το φιλμ του Γεωργιανού Ιοσελιάνι, δυστυχώς ή ευτυχώς, θα φανεί το βράδυ.
Reversal of Fortune (1990), του Barbet Schroeder. 01:45, ALPHA, διάρκεια 105'.
Poltergeist (1982), του Tobe Hooper. 02:30, STAR, διάρκεια 109'.
Το πασίγνωστο αυτό φιλμ του Χούπερ έγινε θρύλος μέσα στη δεκαετία του '80, μόδα στο τέλος της (ειδικά στην κασέτα, θυμάμαι να είναι ΜΟΝΙΜΑ νοικιασμένη) και χάνοντας λίγη από την δυναμή της κατέληξε ένα must του φανταστικού. Κλονισμένη η οικογενειακή ασφαλεια λοιπόν από τα πνεύματα που κατοικούν στο νέο τους σπίτι και με τα οποία έρχεται σε επαφή μέσω της τηλεόρασης (και μάλιστα του static - έξοχο;) η μικρή κόρη (στην ταινία η Χέδερ Ο' Ρουρκ). Παρά τα εντυπωσιακά οπτικά εφέ, η ταινία καταφέρνει να δημιουργήσει μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, ικανή να σε ρουφήξει μέσα της.
Σάββατο 28/07:
The Man Without a Past (Mies vailla menneisyytta) (2002), του Aki Kaurismaki. 21:15, ΕΤ1, διάρκεια 97'.
Ο "Άνθρωπος χωρίς παρελθόν" είναι ένας τύπος που κατέληξε στο νοσοκομείο μετά από επίθεση που δέχτηκε, έχοντας χάσει κάθε ίχνος μνήμης (και συνεπως κάθε προσωπικό στοιχείο ταυτότητας), προσπαθεί να ξαναβρεί στην ουσία τον εαυτό του με τη βοήθεια απλών ανθρώπων του Ελσίνκι. Πάντα πολύ καλός ο Καουρισμάκι, με ένα σινεμά που έχει καταφέρει να δίνει το στίγμα του σκηνοθέτη του από την αρχή, μάλλον στην καλύτερή του ταινία. Εγγραφή.
Paradise (1991), της Mary Agnes Donoghue. 22:00, ΕΤ3, διάρκεια 111'.
Νταξ', μαλακιούλα είναι, απλώς είπα να γεμίσω την εβδομάδα.
The Whistle Blower (1986), του Simon Langton. 03:15, STAR, διάρκεια 95'.
Friday, July 20, 2007
Τηλεόραση 19/07 - 21/07/2007
Μια φορά βρήκα χρόνο να γράψω νωρίς και η τηλεόραση είναι γεμάτη βλακείες.
Anyway, κάτι θα βρούμε κι αυτή την εβδομάδα.
Πέμπτη 19/07:
Ils se marièrent et eurent beaucoup d'enfants (2004), του Yvan Attal. 00:15, ΝΕΤ, διάρκεια 100’.
Torn Curtain (1966), του Alfred Hitchcock. 02:00, STAR, διάρκεια 104’.
Παρασκευή 20/07:
The Story of Vernon and Irene Castle (1939), του H.C. Potter. 17:00, Βουλή, 93’.
Δεν έχω ιδέα.
First Blood (1982), του Ted Kotcheff. 22:00, STAR, διάρκεια 89’.
Α, συγχωρέστε με, αλλά μεγάλωσα μαζί του. Αυτή τη στιγμή γράφω αίτηση για Special Edition από Criterion, νομίζω ήδη άργησε. Στο κάτω κάτω, η εταιρία έχει βγάλει το Robocop. Αλήθεια, ποιοι είδατε το ΓΑΜΑΤΟ trailer του νέου; Πολύ σαπίλα λέμε.
The Old Man Who Read Love Stories (2001), του Rolf de Heer. 22:30, Βουλή, διάρκεια 111’.
Δεν το έχω δει, αλλά το σενάριο είναι πολλά υποσχόμενο. Διαβάζουμε στο αθηνόραμα: Ένας μοναχικός άντρας που ζει στη ζούγκλα του Αμαζονίου αναγκάζεται να κυνηγήσει για να θανατώσει έναν επικίνδυνο ιαγουάρο, ένα ζώο που ο ίδιος αγαπούσε. Γυρισμένη στη Γαλλική Γουιάνα, η ταινία είναι μια διαφορετική περιπέτεια, με την έννοια ότι δεν επικεντρώνεται στο κυνήγι του άγριου ζώου, αλλά στην προσωπικότητα του μεσόκοπου άντρα, μια λογοτεχνική φιγούρα που έχει επιλέξει τη γαλήνια απομόνωση. Ο Ρίτσαρντ Ντρέιφους προσεγγίζει αποτελεσματικά την ωριμότητα του ήρωα.
Prick Up Your Ears (1987), του Stephen Frears. 00:15, ΕΤ1, διάρκεια 103’.
Φρίαρς σε κέφια, ένας σκηνοθέτης που αφήνει περιθώρια στους ηθοποιούς του που, όπως εδώ, τον βγάζουν ασπροπρόσωπο (Γκάρι Όλντμαν και Άλφρεντ Μολίνα). Ενίοτε, τον σώζουν κιόλας. Δεν είναι η καλύτερή του ταινία, είναι όμως συμπαθέστατο.
Requiem for a Dream (2000), του Darren Aronofsky. 00:15, ΝΕΤ, διάρκεια 102’.
Το Ρέκβιεμ είναι μια ταινία που με εκνευρίζει και μόνο που την ακούω. Αυτό το ανώμαλο πράγμα δεν συμβαίνει επειδή είναι καμιά μαλακία σκέτη, αλλά επειδή σε καμία περίπτωση δεν έχει δουλειά να είναι η αγαπημένη ταινία του 70% των Ελλήνων (άσχετων με σινεμά πάντα). Τέλος πάντων, επειδή άδικα γράφω, αφού όλοι το έχετε δει, κάντε έναν κόπο αν τόσο σας άρεσε και γράφτε το κιόλας. Πολύ καλό και πολύ φτηνό δισκάκι κάπου εκεί έξω.
The Way of the Gun (2000), του Christopher McQuarrie. 02:15, STAR, διάρκεια 119’.
Πολύ ωραία και δυνατή βία στο έργο του ΜακΚουόρι, αλλά δεν το γράφουμε ούτε το βλέπουμε, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι στο STAR και μποϋκοτάρουμε την απόφαση του αγαπημένου μας σταθμού να το προβάλλει τόσο νωρίς. Ε, όχι. Δεν ανέχομαι πριν τις 3 να δω ταινία, δεν το έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Διάολε, κοίτα τι παίρνεις με 5 δολλάρια!
Σάββατο 21/07:
The Three Lives of Thomasina (1964), του Don Chaffey. 16:00, ΝΕΤ, διάρκεια 97’.
Δεν την έχω δει, αλλά πόσο μου αρέσει να ανακαλύπτω τέτοια ταινιάκια. Διαβάζω για την ταινία: Μια γάτα θα ενώσει μια οικογένεια, μετά τον θάνατό της, αφού θα εμφανιστεί ξανά (λίγο διαφορετική αυτή τη φορά). Οικογενειακή ταινία της Ντίσνεϋ. Ιν δε μουντ!
The Circus (1928), του Charles Chaplin. 17:00, Βουλή, διάρκεια 72’.
Ο Σαρλό, ο αγαπημένος μας παλιατσάκος και από τους πιο αγαπημένους κινηματογραφικούς χαρακτήρες που πέρασαν ποτέ, πάντα κυνηγημένος, βρίσκει κρυψώνα σε ένα τσίρκο. Φαντάζεστε τι ακολουθεί. Δεν θα το δείτε όμως, αφού θα προτιμήσετε το DVD της ταινίας, γιατί ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να αντισταθεί στα δισκάκια που κυκλοφορούν για τις ταινίες του Τσάπλιν. Θα πάθετε πλάκα, ίσως οι καλύτερες κυκλοφορίες ταινιών στον κόσμο.
Sweet and Lowdown (1999), του Woody Allen. 21:15, ΕΤ1, διάρκεια 95’.
Η καλύτερη 90s ταινία του Γουντάκου (κάποιος θα διαφωνίσει πρώτος από όλους), είναι ένα αριστούργημα σκέτο, όλο αφιερωμένο στον αγαπημένο του Άλεν, Django Reinhardt, με αρκετό γέλιο (μην ξεχνιόμαστε) και Πεν, Μόρτον, Θέρμαν. Καλύτερο δισκάκι δεν παίζει, να η εγγραφή της ημέρας.
Wolf (1994), του Mike Nichols. 23:30, MEGA, διάρκεια 125’.
Το Γουλφ του Νίκολς, είναι μια πολύ πολύ αδικημένη ταινία και τα βέλη όσων την πολέμησαν βγήκαν από τη φαρέτρα του «εξωπραγματικού» και με φτηνά άλλοθι περί υπερβολής τόσο από τον Νίκολσον όσο και από τον σκηνοθέτη. Κάποτε παιζόταν κάθε δεύτερη εβδομάδα, τώρα το βλέπουμε λιγότερο, αλλά εξακολουθούμε (όλοι λεω) να το αγαπάμε, ε;
Dogville (2003), του Lars von Trier. 00:15, ΕΤ1, διάρκεια 131’.
Όλοι έχουμε δει το πολύ ενδιαφέρον φιλμ του Τρίερ, για το Ντογκβίλ, την παραβολική επαρχιακή πόλη που φτιάχνει ο σκηνοθέτης, προκειμένου να ξεδιπλώσει την μόνιμη προβληματική του, με τρόπο όμως ανεπανάληπτα καινοτόμο και εντυπωσιακό. Για το φιλμ ο Δανίκας έγραψε πως πρόκειται για τον «Πολίτη Κέην του αιώνα μας». Τι λέτε;
Αυτά για τώρα.
Σκέφτομαι να ποστάρω τη μικρή αυτή «στήλη» κάθε Κυριακή από εδώ και στο εξής, αφενός για να προλαβαίνω, αφετέρου για να μην μένει και το blog καιρό χωρίς ενημέρωση όταν έχω πολλές δουλειές. Τα λέμε Κυριακή λοιπόν.
Καλές εγγραφές.
Thursday, July 19, 2007
Οι ταινίες της εβδομάδας 19/07 - 25/07/2007
28 Weeks Later (2007). Αγγλική ταινία σε σκηνοθεσία Juan Carlos Fresnadillo. Με τους Robert Carlyle, Rose Byrne, Catherine McCormack. Διάρκεια 99’. Ελληνικός τίτλος: 28 Εβδομάδες Μετά.Προσπαθώντας να γλιτώσουν από τους νεκροζώντανους που τους κυνηγούν αναζητώντας τροφή, ένα ζευγάρι βρίσκει προσωρινά ασφάλεια σε ένα αγροτόσπιτο στην αγγλική επαρχία, όπου κρύβονται άλλοι 5 άνθρωποι. Σύντομα το καταφύγιό τους θα «λυγίσει» και ο μόνος που θα σωθεί είναι ο άντρας, ο οποίος βρίσκεται τελικά στο κέντρο του Λονδίνου, μια περιοχή που φυλλάσσεται καλά από αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις, στοχεύοντας στην δημιουργία μιας ασφαλούς ζώνης. Ο ιός που μεταφέρουν οι νεκροζώντανοι όμως γρήγορα θα εισβάλλει και εκεί και εξαπλώνεται με μεγάλη ταχύτητα.
License to Wed (2007). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Ken Kwapis. Με τους Robin Williams, Mandy Moore. Διάρκεια 90’. Ελληνικός τίτλος: Άδεια Γαμου.
Ζευγάρι που μόλις έχει αρραβωνιαστεί και βλέπει τον γάμο, έχει την ατυχία να βρίσκεται στο «στόχαστρο» ενός παπά, που επιμένει να ενώσει με τα δεσμά του γάμου τους δύο νέους μόνο αν περάσουν την μέθοδό του περί «γαμήλιας προετοιμασίας». Εκεί αρχίζουν τα παράλογα, με τον παπά να μην αφήνει σε ησυχία το ζευγάρι, στερώντας κάθε ιδιωτική του στιγμή, κάτι που θα θέσει σε κίνδυνο τον γάμο τελικά.
Breach (2007). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Billy Ray. Με τους Chris Cooper, Ryan Phillippe, Laura Linney. Διάρκεια 110’. Ελληνικός τίτλος: Συνωμοσία.
Νεαρός πράκτορας του FBI προάγεται να δουλεύει δίπλα στον βετεράνο συνάδελφό του, Ρόμπερτ Χάνσεν. Σύντομα αντιλαμβάνεται πως η αποστολή του είναι να ερευνήσει τον ίδιο, αφού θεωρείται ύποπτος για κατασκοπεία, κάτι που δεν θα είναι καθόλου εύκολο.
Le concile de pierre (The Stone Council) (2006). Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Guillaume Nicloux. Με τους Monica Bellucci, Catherine Deneuve, Moritz Bleibtreu. Διάρκεια 102’. Ελληνικός τίτλος: Πέτρινος Κύκλος.
Γυναίκα βασανίζεται τακτικά από εφιάλτες, ενώ όλο και συχνότερα παραισθήσεις παίζουν παιχνίδια στο μυαλό της. Και σαν να μην έφταναν όλα, ένα παράξενο σημάδι εμφανίζεται στο σώμα του γιου της, που αργότερα πέφτει θύμα απαγωγής. Στην προσπάθειά της να τον βρει, αποκαλύπτεται όλη η αλήθεια για το τι συμβαίνει.
Sommer '04 (2006). Γερμανική ταινία σε σκηνοθεσία Stefan Krohmer. Με τους Martina Gedeck, Robert Seeliger, Svea Lohde. Διάρκεια 97’. Ελληνικός τίτλος: Καλοκαίρι Στα Βόρεια.
North by Northwest (1959). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Alfred Hitchcock. Με τους Cary Grant, Eva Marie Saint, Martin Landau. Διάρκεια 136’. Ελληνικός τίτλος: Στη Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων.
Περιπετειώδες φιλμ του Χίτσκοκ, στο οποίο ο Κάρι Γκραντ από λάθος θεωρείται διπλός κατάσκοπος (!) και ο ένοχος για τη δολοφονία υψηλά ιστάμενου προσώπου και βρίσκεται μπλεγμένος και κυνηγημένος από όλους και όλα.
Και την προηγούμενη εβδομάδα:
Transformers (2007). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Michael Bay. Με τους Shia LaBeouf, Megan Fox. Διάρκεια 144’.
Mon meilleur ami (My Best Friend) (2006). Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Patrice Leconte. Με τους Daniel Auteuil, Dany Boon, Julie Gayet. Διάρκεια 94’. Ελληνικός τίτλος: Ο Κολλητός Μου.
A Perfect Day (2005). Λιβανέζικη ταινία σε σκηνοθεσία Joana Hadjithomas, Khalil Joreige. Με τους Ziad Saad, Julia Kassar, Alexandra Kahwagi. Διάρκεια 88’. Ελληνικός τίτλος: Μια Υπέροχη Μέρα.
Le héros de la famille (Family Hero) (2006). Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Thierry Klifa. Με τους Catherine Deneuve, Emmanuelle Béart. Διάρκεια 103’.
Premonition (2007). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Mennan Yapo. Με τους Sandra Bullock, Julian McMahon, Shyann McClure. Διάρκεια 97’. Ελληνικός τίτλος: Εμμονή.
88 Minutes (2007). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Jon Avnet. Με τους Al Pacino, Alicia Witt, Leelee Sobieski. Διάρκεια 95’. Ελληνικός τίτλος: 88 Λεπτά.
La Bête (The Beast) (1975). Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Walerian Borowczyk. Με τους Sirpa Lane, Lisbeth Hummel, Elisabeth Kaza. Διάρκεια 98’. Ελληνικός τίτλος: Το Κτήνος.
Subscribe to:
Posts (Atom)
