Δύο παιδιά, ο Jesse και η Leslie, αναπτύσσουν μια δυνατή φιλία που θα αλλάξει τη μοναχική τους ζωή.
«Close your eyes, and keep your mind wide open». Αυτό συμβουλεύει η Leslie τον Jesse. Μια συμβουλή που θα επαναλάβει λίγο αργότερα και η δασκάλα τους. Μια συμβουλή που απευθύνεται ταυτόχρονα σε όλους εμάς, τους θεατές αυτού του κινηματογραφικού παραμυθιού, ανεξαρτήτου ηλικίας.
Η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες. Μια διαρκής αίσθηση μοναξιάς στο δωμάτιό σου, ενοχλητικοί συμμαθητές που δε σε αφήνουν στην ησυχία σου, στο σπίτι οι γονείς μονίμως πίσω από το τείχος που το άγχος των οικονομικών προβλημάτων έχει ορθώσει, μια ξαφνική απώλεια. Το πώς αντιμετωπίζεις αυτές τις καταστάσεις εξαρτάται από τον τρόπο που τις αντικρίζεις. Τα μάτια σου κάποιες στιγμές δεν μπορούν να βοηθήσουν. Το βλέμμα όμως που ελευθερώνουμε σαν κλείσουμε εκείνα, μπορεί να μας πετάξει σε μέρη μακρινά. Αλήθεια, που να βρίσκεται η Τεραμπίθια μου;
Το να βρεις τη γέφυρα που οδηγεί εκεί είναι δύσκολο, πόσο μάλλον να τη διασχίσεις. Απαιτεί επιμονή, υπομονή και πίστη στη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας. Τα μικρά παιδιά τα καταφέρνουν ευκολότερα. Όχι γιατί έχουν μεγαλύτερη φαντασία, κάτι τέτοιο δεν ισχύει άλλωστε. Όσο περνούν τα χρόνια, αυξάνονται οι εμπειρίες μας και μεγαλώνει το υλικό που βρίσκεται καλά κρυμμένο στο υποσυνείδητό μας. Και αυτό είναι η πηγή της φαντασίας μας. Απλώς, τα μικρά παιδιά δεν αυτολογοκρίνονται. Δεν έχουν αναπτύξει αυτή τη «μάσκα», το κοινωνικό προσωπείο, το οποίο τελικά καθορίζει εμάς τους ενήλικες και μας κάνει να συμπεριφερόμαστε όπως αυτό επιβάλλει. Τα παιδιά λειτουργούν με ελεύθερους συνειρμούς, απλά επειδή εμπιστεύονται τον αυθορμητισμό τους. Δεν ξέρουν ακόμα να λειτουργούν διαφορετικά.
Το να χτίσεις εσύ τη γέφυρα που οδηγεί εκεί και να δείξεις το δρόμο και στους άλλους είναι ακόμα πιο δύσκολο. Και εδώ το φιλμ (και φυσικά το βιβλίο στο οποίο είναι και βασισμένο) κάνει μια πολύ έξυπνη παρατήρηση για το ρόλο του καλλιτέχνη. Προσέξτε πως τονίζει την καλλιτεχνική φύση των δύο μικρών ηρώων. Η Leslie είναι μια μικρή συγγραφέας, ενώ ο Jesse ασχολείται παθιασμένα με τη ζωγραφική. Είναι δύο δημιουργικοί άνθρωποι, μάλιστα η Leslie (η οποία και οδηγεί τον Jesse στην Τεραμπίθια) προέρχεται από μια οικογένεια συγγραφέων. Αν οι καλλιτέχνες έχουν την ικανότητα (επίκτητη ή εκ γενετής;) να κοιτούν με άλλα μάτια τον κόσμο, έχουν το καθήκον να δείξουν και στους υπόλοιπους τον τρόπο.
Ο Gabor Csupo αποδεικνύεται συνεπής. Θέλει να μας δείξει πώς θα βρούμε την Τεραμπίθιά μας και γνωρίζει καλά πως για να το πράξει, πρέπει να απευθυνθεί πρωτίστως στην καρδιά μας. Έτσι, επιλέγει σοφά να κρατήσει μακριά από την ταινία του τα περίτεχνα και πανάκριβα εφέ, κάνοντας την αφήγησή του πιο ρεαλιστική, πιο ανθρώπινη. Προικισμένος με ένα πρωταγωνιστικό ζευγάρι που λάμπει και με δευτεραγωνιστές στο ύψος τους (με κορυφαία τη γλυκύτατη για μία ακόμη φορά Zooey Deschannel), τούτη η γέφυρα μας καλεί να τη διαβούμε. Και το κάνουμε, συγχωρώντας της την μάλλον παιδική αφήγηση και το κάπως παραφορτωμένο σενάριο που κάνει την μιάμιση ώρα να φαίνεται σίγουρα μεγαλύτερη.
To κείμενο είναι του φίλου μου Αχιλλέα Παπακωνσταντή.
Η ταινία βγήκε στις ελληνικές αίθουσες στις 7 Ιουνίου 2007.
5 comments:
Αχιλλέα ενδιαφέρουσα η προσέγγισή σου στην ταινία. Το κείμενό σου αποτελεί την περιγραφή των ενδόμυχων σκέψεων του σκηνοθέτη, ο οποίος προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σ'ενα λούμπεν προλεταριάτο. Αποτέλεσμα αυτών των σκέψεων είαναι το Bridge to Terabithia, αυτό το αριστούργημα, αυτό το διαμάντι του σύγχρονου κινηματογράφου, αυτη η πύλη της ελευθερίας για το σκηνοθέτη. Ο Gabor Csupo επιβιώνει, στέκεται όρθιος και κοιτάζει κατάματα τη ζώη! Τιμή και δόξα στο Γάβορ Σούπο!!!!!
ΥΓ: Γραψε μου τα DVD ρε κούκλε! Να χαρείς! denislevas
Απλώς λιώνω.
Μπράβο αργόσχολοι.
Λέβα, συγνώμη που θα στο πω, μπορεί να σε στενοχωρήσω, αλλά ο Κρουζ δεν είναι ο καλύτερος ηθοποιός του κόσμου...
δε μου άρεσε ιδιαίτερα. βλέπεις, χωρίζω τις ταινίες και την τέχνη γενικώτερα σ' ό,τι θα μου άρεσε να ξαναδώ και σ' ό,τι όχι. αυτό είναι στην δεύτερη κατηγορία. το θεώρησα ένα φοιλμ προς εντυπωσιασμό. τίποτε περισσότερο.
Θερμεσίλαε,
ούτε και γω ενθουσιάστηκα. Γενικά, έχω ένα πρόβλημα με το να παρακολουθώ ταινίες παιδικού χαρακτήρα γιατί γρήγορα βαριέμαι την υπεραπλουστευμένη αφήγηση. Ωστόσο, εδώ μπόρεσα να διακρίνω μια λεπτή δουλειά στο σενάριο που έδωσε ένα απρόσμενο βάθος στην ταινία. Φυσικά, τα εύσημα να αποδοθούν κυρίως στη συγγραφέα του βιβλίου πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία. Ωστόσο, είναι ειλικρινής η ταινία. Αν ήθελε να εντυπωσιάσει, θα αναλωνόταν σε εφέ και δράκους στην Τεραμπίθια... δε συμφωνείς;
Post a Comment