Προς το τέλος του 'AFTER HOURS', ο Πωλ λέει: «Το μόνο που θέλω είναι να ζήσω.». Μια ατάκα που συνοψίζει τον μέγιστο ίσως προβληματισμό, αλλά και την διαρκή αγωνία του Martin Scorsese. Τις ενοχές που ο καθολικισμός του φόρτωσε, παιδί ακόμα, ως ένα ακόμη βάρος που δύσκολα ξεχώριζε από το άσθμα από το οποίο υπέφερε. Τι επιζητά ο σκορσεζικός ήρωας; Την ελευθερία. Ελευθερία της επιλογής κατά πρώτο λόγο. Αυτό μας έμαθαν ότι ξεχωρίζει τον άνθρωπο ως ον, και δη τον ελεύθερο άνθρωπο. Η δυνατότητα της επιλογής του δρόμου που θα ακολουθήσουμε. Αυτό μας έμαθαν γιατί αυτό τους βολεύει να πιστεύουμε. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική.
Ο Billy Costigan και ο Collin Sullivan θέλουν απλά να ζήσουν. Από μικρά παιδιά όμως έχουν γνωρίσει την αλήθεια. Η ελευθερία της επιλογής δεν είναι παρά μία ψευδαίσθηση. Είναι αλήθεια ότι εμείς οι ίδιοι πατάμε τη σκανδάλη, αλλά μόνο επειδή όλο το βάρος του κόσμου πιέζει το δάχτυλό μας. Το μόνο που μένει αναμφισβήτητα για μας είναι το φορτίο που ακολουθεί. Ποιοι παράγοντες όμως καθορίζουν την πορεία μας;
Ο Scorsese, έχοντας διεισδύσει ουκ ολίγες φορές στα ενδότερα της αντρικής ψυχής, γνωρίζει καλά το ρόλο που ο άντρας επωμίζεται από μικρό παιδί κιόλας. Το περιβάλλον ορίζει την ύπαρξή του, τις φιλοδοξίες που επιτρέπεται να έχει κ
αι τους σκοπούς που οφείλει να υπηρετήσει. Σε ένα πρώτο εικοσάλεπτο σκηνοθετικού παροξυσμού, τα πιόνια στήνονται. Ο ένας μοίρασε τον εαυτό του στα δύο αναζητώντας καταφύγιο από τη βία (όχι πάντα σωματική) που ξεδιπλωνόταν μπροστά του. Ο άλλος ενηλικιώθηκε απότομα, μόνο και μόνο για να αφήσει την ευάλωτη ορφάνια του και να κουλουριαστεί στο ασφαλές καταφύγιο που βρέθηκε (μοιραία;) στο δρόμο του. 'War is just a shot away' προειδοποιούν Costello και αστυνομία, προσφέροντας την ανθρωποφάγα αγκαλιά τους στους μοναχικούς ήρωες.
Αμφότεροι αποδέχονται. Γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Από εδώ και πέρα γίνεται προφανές, ό,τι ίσχυε από τη στιγμή που οι δυο τους ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο. Οι ζωές τους ακολουθούν παράλληλη τροχιά. Γεννήθηκαν στη βία, ανατράφηκαν μέσα της, ανδρώθηκαν μέσω αυτής. Το τέρμα είναι προαποφασισμένο από την εκκίνηση κιόλας. Δεν θα μπορούσε να είναι άλλο. Με το αιματηρά λυτρωτικό του φινάλε, το Departed δεν απονέμει δικαιοσύνη, όπως βιάστηκαν πολλοί να το κατηγορήσουν στριμώχνοντάς το στις συμβάσεις μιας τυπικής αμερικανικής περιπέτειας. Δεν απονέμει δικαιοσύνη, τουλάχιστον σύμφωνα με το ιδεώδες αυτής. Συνοψίζει απλώς την ιστορία δύο αγοριών που «αποχωρίστηκαν» από την πίεση των διαφορετικών περιστάσεων, για να ξαναενωθούν στο τέλος, στην οριστική αποχώρηση. (Τι υπέροχος τίτλος «Οι Αποχωρίσαντες» σε αντίθεση με τον τραγικό ελληνικό «Πληροφοριοδότης»). Τελικά αφηγείται την ιστορία ενός και μόνο αγοριού..
Θα μπορούσαν να είναι ο ένας στη θέση του άλλου (δεν είναι τυχαία η επιλογή των ηθοποιών από φυσιογνωμικής απόψεως). Αλλά τι σημασία έχει; Λίγα θα άλλαζαν. 
Αν η πορεία μας είναι προαποφασισμένη, οι ρόλοι που αναλαμβάνουμε είναι απλές μάσκες. Φοράμε προσωπεία, ανάλογα με τους βραχυπρόθεσμους στόχους, και τα αλλάζουμε με τέτοια συχνότητα που το αληθινό μας πρόσωπο έχει πλέον θαφτεί για τα καλά. Ναι, είναι επίπονο για τον Billy και τον Collin να προσποιούνται διαρκώς ότι είναι κάποιος άλλος, αλλά ποιοι πραγματικά είναι; Δύο σκηνές είναι καταλυτικές. Στην μία, ο Billy μόνος στο άδειο σπίτι του, αναζητά την ταυτότητά του κοιτώντας οικογενειακές φωτογραφίες. Μέσα από τη σιωπή του ακούγεται ξεκάθαρα η κραυγή, σπαραχτική: «Πού είναι η ζωή που μου υποσχεθήκατε;». Στην άλλη, ο Collin εξομολογείται στη γυναίκα που αγαπάει ότι θέλει να φύγει μακριά. Μακριά από όλα όσα χαρακτηρίζουν τη ζωή του, ή καλύτερα την απουσία αυτής.
Aλλά και για τους δύο η σωτηρία είναι αποκλεισμένη. Ο Scorsese μιλάει για μία ακόμα φορά για τον καταδικασμένο άντρα και ποτέ του δεν του χαρίστηκε. Jake La Motta, Henry Hill, Newland Archer, Howard Hughes. Και τώρα, Billy Costigan / Collin Sullivan. Δεν υπάρχει διαφυγή παρά μόνο στο θάνατο. Και αυτό τελικά είναι η λύτρωση (που πάντως στους παλαιότερους δεν προσέφερε). 'How's your mother?' 'She's on her way out' 'We all are. Act accordingly.' Αυτός ο εκ πρώτης όψεως ασήμαντος και χιουμοριστικός διάλογος είναι χαρακτηριστικός για το ύφος της ταινίας και προοικονομεί τις εξελίξεις. Χωρίς τη δύναμη της επιλογής, οι πράξεις μας μοιάζουν να στερούνται νοήματος. Εξ ου και η απουσία ηθικής από όλες τις πλευρές. Δεν υπάρχει πια αυτή η υπερηφάνεια ως εναρκτήριο σημείο των πράξεων κάθε χαρακτήρα. Ούτε ο σεβασμός (έστω και σταδιακά αναπτυσσόμενος) για την άλλη πλευρά (βλέπε, την πορεία της σχέσης ανάμεσα στον Άμστερνταμ και τον Μπιλ στις Συμμορίες). Είμαστε άραγε μπροστά σε έναν σκορσεζικό μηδενισμό;
Πάντως, δε διαφαίνεται ελπίδα. Είμαστε όλοι μαριονέτες, φοράμε τις μάσκες μας κάθε φορά που βγαίνουμε από τον ιδιωτικό μας χώρο και χορεύουμε στον σκοπό που έχει εκ των προτέρων καθοριστεί για εμάς. Στο τέλος της ταινίας δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για κανέναν. Όλοι τους ήταν πιθανοί ρουφιάνοι, όλοι τους σίγουροι υποκριτές. Το πολιτικό σχόλιο για τη σημερινή Αμερική είναι προφανές ('This is a nation of fucking rats', ο αρουραίος στο ίδιο κάδρο με το κυβερνητικό κτίριο). Ωχριά όμως μπροστά στο σχόλιο για την ανθρώπινη φύση. Και ο κύκλος θα συνεχιστεί. Δεν είναι τυχαίο ότι η Madolyn θα φέρει στον κόσμο ένα αγόρι, πιθανότατα έναν ακόμα καταδικασμένο σκορσεζικό ήρωα.
Ο Scorsese όμως δεν είναι μισάνθρωπος. Αγαπάει τους ήρωές του, υποφέρει μαζί τους και δεν έχει καμία πρόθεση να αποστασιοποιηθεί από αυτούς. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Όπως στο συγγενικό Goodfellas, χειρίζεται την «κακή» πλευρά με ξεχωριστή φροντίδα, κάνοντάς την άκρως ελκυστική. Ποιος μπορεί να αρνηθεί το πόσο διασκεδαστική και ψυχαγωγική παρέα είναι ο Frank Costello, o Mr. French, ο Fitz, αλλά και ο «βρώμικος» των μπάτσων Dignam; Επίσης, βλέποντας τον τρόπο στρατολόγησης του Costello δίπλα - δίπλα με αυτόν της αστυνομίας, νομίζω ότι πολύ πιο δελεαστική φαίνεται η «τυπικά» κακή πλευρά που εκπροσωπεί ο Jack Nicholson.
Ναι, ο Martin είναι ο μεγαλύτερος των εν ζωή αμερικανών σκηνοθετών. Γυρίζει αυτή την ταινία πολύ εύκολα, και το κάνει πρώτα - πρώτα διασκεδάζοντας ο ίδιος. Μπορεί να χρησιμοποιεί το πολυφορεμένο παιχνίδι της «γάτας που κυνηγά το ποντίκι (αρουραίο;;;)», αλλά κανείς άλλος δε διαθέτει τη σιγουριά με την οποία αυτός οργανώνει την ταινία του, σκηνή - σκηνή. Η κάμερά του κάνει τα γνωστά κόλπα της. Επιθετική, νευρική, αεικίνητη, ξεσαλώνει εφευρίσκοντας απίθανες γωνίες λήψεως σε έναν ξεσηκωτικό ρυθμό που ενορχηστρώνεται από το ευφυέστατο μοντάζ (το καλύτερο εδώ και χρόνια) και τα κιθαριστικά όργια του χαμαιλέοντα Shore. Οι αμφίσημοι χαρακτήρες, τα σκοτεινά σοκάκια της Βοστόνης, απολαυστικά διαλογικά μέρη και ιδού ένα μεταμοντέρνο φιλμ νουάρ. Αυτόματα κλασικό.
To κείμενο είναι του φίλου μου Αχιλλέα Παπακωνσταντή.
15 comments:
ego miazo sto dragoumel ki esi sto kolo tou.
Γιες! Απέκτησα τον πρώτο μου μπλογκικό εχθρό!
Έίσαι ήδη λατρεμένος.
(ΔραΓΚουμέλ;)
τα λες εξαιρετικα..!
οι δυο οψεις του ιδιου νομισματος. σηψη εσωτερικη και εξωτερικη κι ενα "καρφι" να σε παραμονευει σε καθε γωνια. ποιος ειναι ο πληροφοριοδοτης του αντιπαλου; ποιος ειναι ο αντιπαλος; και εντελει, με ποιους εισαι εσυ ο ιδιος; εχει τελικα σημασια; αφου στο τελος το μονο που θα απομεινει ειναι το απολυτο μηδεν. εχθρους, καρφια, καλους, κακους, "ηθικους" και "ανηθικους", η αστεροεσσα και το χωμα θα τους καλυψει ολους. οι τυμπανοκρουσιες και οι λογοι θα συνοδευουν ολους τους αποχωρησαντες κατω απο το χωμα -και στην επιφανεια, οι αρουραιοι θα συνεχισουν να λυμαινονται καθετι "ηθικο", και θα το συνεχισουν να το κατασπαραζουν, κρυφα ή φανερα, εξωτερικα και εσωτερικα.
τουλαχιστον ομως, ας εχεις προσπαθησει να παραμεινεις ανθρωπος -και να ξεχωρισεις απο τα ποντικια..
(κραταω τα υπολοιπα για να γραψω κι εγω τπτ :) )
[το ειδα προχτες επιτελους στη μεγαλη οθονη(το ειχα δει κατευθειαν σε dvd το χειμωνα), υπο φρικτες βεβαια συνθηκες σε ενα θερινο στην Ανδρο με ενα τσουρμο παιδακια να σχολιαζουν συνεχως και να ξεκαρδιζονται στη τελευταια σκηνη του "ξεκαθαρισματος". ακομα κι ετσι, δεν μπορεσε να με "ξενερωσει"].
Νεττρίνα,
ίσως και να'χεις δίκιο. Ακόμα και αν οι πράξεις σου στερούνται νοήματος, η προσπάθειά σου να ξεχωρίσεις μένει ως ο μάταιος αγώνας σου να αγγίξεις την αληθινή ζωή.
Ελπίζω τώρα που την ξαναείδες, να βρει τη θέση της στη λίστα σου της χρονιάς!!
Αχιλλέα μου θα με συγχωρέσεις που δεν έχω καθαρό μυαλό για διάβασμα σήμερα;..Και ξέρω και πόσο σ' αρέσει το έργο...
Όταν με το καλό ξαναβρεθούμε, θα κουβεντιάσουμε ωραία.
(Και θα το έχω διαβάσει κιόλας!)
Φυσικά Ηλία μου,
και μεις το ποστάραμε πριν μάθουμε τα γαμω-νέα. Θέλω απλώς να ακούσω Cello Suite No.2 in D Minor και να σπάσω όλους τους σκοτεινούς καθρέφτες.
Πολύ ωραία η προσέγγιση σου αλλά εχω μια σοβαρότερη ένσταση. Δεν βρήκα στην ταινία αυτή τον σκορσεζικό ήρωα που αναφέρεις. Θα μπορούσε να ήταν ο Ντι Κάπριο, αλλά αυτός προσδιορίζεται μονοσήμαντα ηθικός από το σενάριο και δεν είναι καθόλου θύμα των εμμονών του ή των ατελειών του χαρακτήρα του. Απλά στέκεται άτυχος που παγιδεύεται στον υπόκοσμο για λόγους που δεν μπορεί πλέον να ελέγξει.
Από την άλλη ο Matt Damon θα μπορούσε να αποτελέσει ευκολότερα ένα σκορσεζικό ήρωα αλλά ο ντετερμινισμός του σεναρίου τον θέλει ως μονοσήμαντα καριερίστα (η σκηνή στιγμιαίας αμφιβολίας που αναφέρεις δεν είναι επαρκής για να πείσει το αντίθετο).
Παρά τις αναμφίβολες αρετές της, δεν θεωρώ την ταινία προσωπική δουλειά του Μαρτυ, κάτι που και ο ίδιος έχει ψιλοπαραδεχτεί στις συνεντεύξεις του.
Συγχαρητήρια για το κείμενό σου!
Φίλε Μπουκάτσα ευχαριστώ για τα λόγια σου.
Η γνώμη μου είναι ότι υπάρχει καθαρός σκορσεζικός ήρωας στην ταινία και αυτός είναι ο Billy Costigan/Colin Sullivan. Πραγματικά, δεν υπάρχει κανένας λόγος να διαχωρίζεις αυτούς τους δύο. Πρόκειται για έναν άνθρωπο σπασμένο στα δύο, για αντικρυστούς καθρέφτες.
Ακόμα και έτσι, όμως, και όσον αφορά τον ήρωα του Ντι Κάπριο, δεν πιστεύω πως το είναι ηθικός τον αποκλείει από το σκορσεζικό μαρτυρολόγιο. Από την εξωτερική έκφανση της ηθικής, αυτή που μας γίνεται αντιληπτή μέσω των πράξεων των ηρώων, ο Costigan είναι πολύ χειρότερος από τους προηγούμενους. Συμμετέχει στην εγκληματική συμμορία του Costello και βοηθάει στην διενέργεια φόνων και τόσων άλλων κακουργημάτων, που ούτε κατά διάνοια δε θα φορτώναμε στον Jake La Motta, στον Amsterdam, στον Paul από το After Hours, κτλ. Σχετικά με την "εσωτερική" πλευρά, δύσκολα τα πράγματα για εμάς να τα διακρίνουμε. Π.χ. πίστευε ο Jake La Motta ότι κάνει κακό στον εαυτό του και στους άλλους με τις πράξεις του; Το αντίθετο θα έλεγα, νόμισε ότι πράττει το σωστό. Αυτό που ενώνει τον Costigan με τους προηγούμενους είναι η καταδίκη που του έχει επιφυλάξει η μοίρα (ατυχία το λες εσύ) και από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει.
Όσον αφορά τον χαρακτήρα του Ματ Ντέιμον, ναι, έπρεπε να δοθεί περισσότερο βάρος στην προσωπική πλευρά του - και αυτό είναι ένα από τα λίγα ελαττώματα της ταινίας. Ωστόσο, μεγάλη ευθύνη φέρει και ο ίδιος ο ηθοποιός που δεν μπόρεσε να μας μαγνητίσει στις 2-3 αποκαλυπτικές για τον ήρωά του σκηνές (σε αντίθεση με τον Λίο).
Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση ανοίγεται.
Δεν πιστεύω ότι είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, τουλάχιστον στο σύμπαν της ταινίας.
1) Δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι φόνους έκανε ο Λιο. Άμα έσπαγε απλώς στο ξύλο και καθάριζε εγκληματίες, αυτό δεδομένης της αστυνομικής του ιδιότητας, δεν τον καθιστά κακό από ηθικής πλευράς παρά μάλλον καλό επαγγελματία. Αμα η ταινία ήθελε να δώσει αυτή την διάσταση, μάλλον θα έπρεπε να είχε και μια σκηνή με τον Λίο να ξυλοφορτώνει η να εξοντώνει κάποιον ολοφάνερα αθώο. Αυτή η διάσταση που αναφέρεις ενδεχομένως να υπήρχε στις προθέσεις, δεν νομίζω ότι πέρασε επαρκώς στο αποτέλεσμα. Ο Λίο υποφέρει για τις πράξεις του, δεν πράττει ποτέ συνειδητά το κακό. Σαν χαρακτήρας δεν φέρει τα ελαττώματα του La Motta, ούτε προβαίνει σε λάθος ενέργειες σαν τον Νιουλαντ Άρτσερ. Τραγικός χαρακτήρας λόγω των καπριτσιών της μοίρας είναι, σκορσεζικός όχι.
2) Συμφωνούμε λοιπόν ότι ο Matt Damon είναι μονοδιάστατος ως χαρακτήρας και ως ηθοποιός. Πάλι πιστεύω ότι η ταύτιση ενδεχομένως να υπήρχε στις προθέσεις της ταινίας, όμως αυτό δεν αρκεί. Ο Μatt Damon είναι μονοσήμαντα κακός, ενας φιλοτομαριστής, ένα ελεεινό σκουλήκι. Από που και ως που αποτελεί την άλλη όψη του ταλαίπωρου Λίο; Το μόνο που έχουν κοινό είναι η ταπεινή τους καταγωγή . Άμα δεις το πρωτότυπο (το οποίο εν γένει το βρίσκω κατώτερο από το ρημεικ) θα προσέξεις ότι οι χαρακτήρες συγκλίνουν περισσότερο και εκεί μπορεί να μιλήσει κανείς δύο όψεις ενός χαρακτήρα. Εδω όχι, καθώς απέχουν έτη φωτός μεταξύ τους...
Πολύ ωραία συζήτηση όντως.
Εγώ το βλέπεω διαφορετικά. Αν γινόταν σε μένα η πρόταση που απευθύνουν οι αστυνομικοί στον Ντι Κάπριο, δε θα δεχόμουν με τίποτα. Έστω κ ας μην διέπραττα φόνους ως φυσικός αυτουργός. Και μόνο η συνέργειά μου σε αυτούς πηγαίνει ενάντια στην ηθική μου. Όπως επίσης και να ξυλοφόρτωνα ανθρώπους. Αθώους ή εγκληματίες, δεν νομίζω ότι έχει σημασία. Ένας φονιάς δεν είναι ηθικός επειδή τα θύματά του είναι εγκληματίες.
Φυσικά δεν λέω εδώ ότι εγώ είμαι ηθικός άνθρωπος, ούτε ότι ο Ντι Κάπριο/Costigan είναι ανήθικος. Όλα έχουν να κάνουν με το περιβάλλον που μας καθόριζε και μας καθορίζει. Αν ο Costigan είναι ανήθικος, είναι γιατί δεν είχε άλλη επιλογή.
Φυσικά και υποφέρει για τις πράξεις του, οι οποίες -και εδώ διαφωνώ μαζί σου - είναι συνειδητότατες. Ξέρει, όταν ο Costello του λέει να πάει στο τάδε μέρος με τον French και τους άλλους, ότι θα πάνε για να κάνουν κακό σε κάποιον. Πιστεύει ότι κάνει το σωστό; Ενδεχομένως. Κάνει το σωστό; Μεγάλη κουβέντα για το αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ειδικότερα, αν το εξετάσεις μέσα στην ατομικότητα του Costigan και στις επιπτώσεις που έχει στη ζωή ενός ανθρώπου, ασχέτως της προσφοράς στο κοινό καλό.
Εκεί που διαφέρει από τον κλασικό σκορσεζικό ήρωα, είναι η λύτρωση που του χαρίζεται στο τέλος, με το θάνατό του. Ο Scorsese υπήρξε πολύ πιο σκληρός στο παρελθόν με τους ήρωές του, μη δίνοντας ούτε καν αυτό. Τους άφηνε να περιπλανώνται σα ζωντανοί - νεκροί, ανήμποροι να ελέγξουν την τραγική μοίρα τους (και πιο σκληρός από ποτέ υπήρξε στο Newland Archer).
Όσο για το πρωτότυπο Infernal Affairs, συμφωνώ πλήρως μαζί σου. Ωστόσουμφωνώ απόλυτα για τους χαρακτηρισμούς για τον Sullivan. Δίνεται βάρος στη σχέση του με την Madolyn, για να αναδειχτεί ακριβώς αυτή η ανθρώπινη πλευρά του. Εκείνη που ακόμα χρειάζεται αγάπη και ένα καταφύγιο. Και πάλι, θα κατηγορήσω τον Matt Damon σαν ηθοποιό για την όποια έλλειψη πειστικότητας (την οποία δυστυχώς διακρίνω και εγώ).
Ωστόσο διαφωνώ για τον Sullivan ήθελα να γράψω, αλλά είναι πρωί - πρωί, χεχε!!
Δεν διαφωνώ με το πνεύμα όσων γράφεις, έχω αντιρρήσεις με τη φιλμική τους πραγμάτωση. Συγκεκριμένα, ο Λίο πηγαίνει στον Κοστελο ως χαφιές και για λίγο, υποτίθεται, καιρό , όχι απαραίτητα για να γίνει το δεξί του φονικό χέρι. Και εκεί βρίσκεται το μεγάλο του ηθικό ελαφρυντικό. Μπορεί βέβαια μια τέτοια κατάληξη να είναι μονόδρομος, ωστόσο η ταινία, παραδόξως για ταινία του Σκορσέζε που πάντα εμφαίνει σε τέτοια ζητήματα, είναι ιδιαίτερα φειδωλή στις λεπτομέρειες της καθημερινότητας και των δύο ηρώων. Γι' αυτό δεν μπορώ να ξέρω τι μερίδιο ατομικής ευθύνης, το οποίο προσδιορίζει και την ηθική του στάση, έχει ο Λίο για τις πράξεις του. Άμα δεχτούμε ότι δεν είχε κάποια άλλη επιλογή, τότε είναι τραγικός ήρωας με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου. Όλοι οι γνήσιοι σκορσεζικοί ήρωες του παρελθόντος, είχαν επιλογή and they blew it. Ο Λίο από τη στιγμή που κλείστηκε στη συμμορία του Κοστέλο, όσο και αν προσπαθούσε να φύγει, δεν τα κατάφερε. Ήταν παγιδευμένος.
Η ερωτική σχέση του χαρακτήρα του Matt Damon δεν αναιρεί κατά τη γνώμη μου το ηθικό ποιόν του. Είναι ένα εγωιστικό κάθαρμα (μεγάλη εδώ η απόκλιση από το πρωτότυπο δυστυχώς)
Πάντως διατηρώ μια (μικρή) επιφύλαξη για την ταινία καθώς την έχω δει μόνο μια φορά. Όταν καταφέρω να την ξαναδώ, θα επανέλθω με περισσότερα πυρομαχικά!
Όλοι οι γνήσιοι σκορσεζικοί ήρωες είχαν την ψευδαίσθηση της επιλογής, όχι πραγματική επιλογή. Η μοίρα τους όμως ήταν προδιαγεγραμμένη. Το ίδιο ισχύει για τον Jake La Motta, τον Henry Hill και, ακόμα πιο ξεκάθαρα, για τον Howard Hughes. Θεωρητικά ο Costigan μπορούσε και ν'αρνηθεί εξαρχής τη δουλειά και να παραιτηθεί στην πορεία. Το ότι δεν το έκανε, το κάνει γνήσιο σκορσεζικό ήρωα, πάντα κατά την άποψή μου.
Περιμένω τα πυρομαχικά σου, όχι τίποτα άλλο, αλλά γιατί είναι από τις ταινίες που καλυτερεύουν κάθε φορά που τις βλέπεις.
Είσται ολοι μαλακες.Αντε ρε να δειτε κανενα ποσοσφαιρο και αφηστε τι μαλακίες
Είμαστ-αι, είμαστ-αι...
Post a Comment