Diary of the Dead (2007), του George A. Romero

"There's always an audience for horror". Κοινό όμως απαιτητικό, που ξεχνά γρήγορα βομβαρδιζόμενο από ανέμπνευστα ριμέηκ σκουπίδια και ξεχειλωμένα σίκουελ φτηνού PG-rated τρόμου.

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι ο πατέρας των zombie-thrills αλλά και δημιουργός καλτ αριστουργημάτων όπως το Martin και το Creepshow, παραμένει ένας καλός μαέστρος του είδους, όσο κι αν ο ίδιος προσπάθησε πολύ στο καινούριο του φιλμ να αλλάξει τις ισορροπίες. Ο Ρομέρο με το ιδιαίτερο χιούμορ του και την δηκτική στάση του στα εκάστοτε κοινωνικά θέματα, πάντοτε μπόλιαζε τους νεκροζώντανούς του με τα δύο αυτά χαρακτηριστικά του σε ένα εκρηκτικό μείγμα. Στο Diary of the Dead, δυστυχώς, δείχνει πραγματικά γερασμένος.

Μια ομάδα σπουδαστών κινηματογράφου που ετοιμάζουν την πτυχιακή τους εργασία, βρίσκεται στο γύρισμα μιας ταινίας τρόμου όπου η απειλή έχει τη μορφή μούμιας (τι επιλογή κι αυτή...). Στο διάλειμμα των γυρισμάτων και όταν όλα έχουν πάει τόσο χάλια, μαθαίνουν από το ραδιόφωνο ότι (για άλλη μια φορά) ο κόσμος απειλείται από νεκρούς που επιστρέφουν στη ζωή και (για άλλη μια φορά) διψούν για αίμα. Αυτό που ως θεατές βλέπουμε, είναι η επαγγελματικά μονταρισμένη, voice-overed εκδοχή όσων πρόλαβαν να καταγράψουν οι δύο κάμερες που διαθέτουν οι πρωταγωνιστές, μαζί με βίντεο από κινητό, κάμερες παρακολούθησης (που μπαίνουν στο παιχνίδι στο τρίτο μέρος της ταινίας) αλλά και πραγματικό αρχειακό υλικό προερχόμενο από τις ειδήσεις.

Με το πρόσφατο Cloverfield ο Ρομέρο πνίγεται από το ατυχές timing της αισθητικής και της φόρμας του. Η κάμερα στο χέρι γίνεται επικίνδυνα σταθερή, το voice over καταστρεπτικό, τα κοινωνικά σχόλια παραφορτώνουν το φιλμ κουράζοντας τον θεατή και ο χρόνος που απομένει δίνει χώρο για μια και μόνο χιουμοριστική στιγμή στο φιλμ που και η ίδια όμως μοιάζει απομονωμένη και άτοπη. Τα όσα ισχυρίζεται το εκνευριστικό voice over περί αληθινού υλικού, δεν γίνονται στιγμή πιστευτά, αντίθετα με την άνευ τρυκ ένταση του Cloverfield. Κι αν το δεύτερο ήταν μια ταινία για την γενιά του Youtube, το Diary of the Dead θα ήθελε (πολύ πρώιμα) να είναι ένα φιλμ σχετικά με αυτή. Τα σχόλιά του όμως (τίποτα δεν είναι αληθινό μέχρι να καταγραφεί από την κάμερα, η επικίνδυνα συνηθισμένη εξοικείωση του μέσου Αμερικανού με τα όπλα, αφού όλοι στο φιλμ στοχεύουν με ακρίβεια ελεύθερου σκοπευτή) πέφτουν στο κενό, αδυνατώντας να μπλεχτούν επιτυχημένα με το απολαυστικό gore θέαμα, τους τυπικούς μέχρι το κόκκαλο χαρακτήρες (από την δυναμική ξανθιά γκόμενα ως τον geek βοηθό) και τα πλακατζίδικα cameos των Ρομέρο, Ταραντίνο και άλλων, δίνοντας την θέση τους σε έναν ενοχλητικό διδακτισμό, στον οποίο ο Ρομέρο δεν μας είχε συνηθίσει...