Κυριακή 26/07
Traffic (2000), του Steven Soderbergh. ΝΕΤ, 22:00, διάρκεια 147’.
Με το αριστούργημα του Σόντερμπεργκ αρχίζει αυτή η μάλλον αδιάφορη εβδομάδα, οπότε δεν μένει παρά να συντονιστούμε στη ΝΕΤ απόψε, όσο κι αν τα 147 λεπτά της ταινίας μοιάζουν πολλά. Με συνεκτικό δεσμό ανάμεσα στις ιστορίες που αφηγείται την διακίνηση ναρκωτικών ανάμεσα σε Μεξικο και ΗΠΑ, ο Σόντερμπεργκ ολοκληρώνει ένα φιλμικό ταξίδι στα κινηματογραφικά είδη με τρόπο θαυμαστό. Επιλέγει με προσοχή το καστ του το οποίο και αφήνει σχεδόν ελεύθερο να οργιάσει ερμηνευτικά όσο ο ίδιος θα κινείται από την περιπετειώδη δράση στο μελόδραμα και από το αστυνομικό θρίλερ στο ντοκυμαντέρ. Το πιο εντυπωσιακό ωστόσο σε αυτό το παράδοξο άλμα από είδος σε είδος είναι ότι τελείται τόσο αισθητικά όσο και δραματουργικά, εμβαθύνοντας κάθε φορά στους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους με πραγματική φροντίδα και βαθιά γνώση του θέματος. Έτσι κι αλλιώς, τα θέματά του δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης: Ούτε ο αρχηγός της επιχείρησης κατά της διακίνησης ναρκωτικών που ανακαλύπτει ότι η κόρη του είναι ηρωινομανής, ούτε η γυναίκα ενός εμπόρου που, όταν αυτός συλλαμβάνεται, συνεχίζει τη δουλειά του, είναι αστεία. Το φιλμ σάρωσε με 4 Όσκαρ βασικών κατηγοριών απολύτως δίκαια. Και επειδή τα 147 λεπτά είναι πολλά και το φιλμ είναι έξοχο, θα βρείτε το διπλό περιοχής 1 δισκάκι της Criterion Collection στα ιντερνετικά μαγαζιά κάτω από τα 16-17 ευρώ.
Βαθμολογία: * * * *
The Tree of Wooden Clogs (L'albero degli zoccoli) (1978), του Ermanno Olmi. Βουλή, 22:15, διάρκεια 171’.
Υιοθετώντας το ύφος των περασμένων δεκαετιών στον ιταλικό κινηματογράφο και μια αντίστοιχη γραφή, ο Ερμάνο Όλμι κινείται ανάμεσα στο πλήθος των χαρακτήρων του με πραγματική αφοσίωση. Η καθημερινότητα των αγροτών της Ιταλίας των αρχών του περασμένου αιώνα αποτυπώνεται σκληρή και αβάσταχτη, με όλη την οικογένεια να δουλεύει στα χωράφια και το σχόλιο του Όλμι στις καταστάσεις είναι περισσότερο κοινωνικό και λιγότερο πολιτικό, εξυπηρετώντας το δράμα του στο οποίο και εμβαθύνει το φιλμ. Ιστορική βράβευση στις Κάννες για το κομψοτέχνημα αυτό. Δισκάκι θα βρείτε με ευκολία και φτηνό, τόσο περιοχής 1 όσο και περιοχής 2, χωρίς όμως κάποιες πρόσθετες παροχές.
Βαθμολογία: * * * *
The Bodyguard (1992), του Mick Jackson. STAR, 22:45, διάρκεια 119’.
Χαχα.
Δευτέρα 27/07
Sugartown: Οι Γαμπροί (2006), του Κίμωνα Τσακίρη. ΕΤ1, 24:00, διάρκεια 82’.
Ίσως είχε ένα ενδιαφέρον ως καταγραφή, έστω και ως χοντροκομμένη κωμωδία, η ιστορία του χωριού Ζαχάρω, όταν το 2002 ο δήμαρχος διοργάνωσε μια εκδρομή στη Ρωσία προκειμένου να βρουν γυναίκες οι συγχωριανοί του, ωστόσο η απροθυμία του Τσακίρη να καταπιαστεί με ένα θέμα σαν κι αυτό ωθώντας μια περισσότερο αφοσιωμένη κοινωνική προβληματική στην επιφάνεια, καταδικάζει το ντοκυμαντέρ αυτό στην αιώνια μαλακία του.
Βαθμολογία: 0
Τρίτη 28/07
Bound by Honor (ΑΚΑ Blood In, Blood Out) (1993), του Taylor Hackford. ΝΕΤ, 22:00, διάρκεια 175’.
Ε, κάποιοι από εμάς μεγαλώσαμε με Βάτος Λόκος, τι να κάνουμε; Δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι αμερόληπτος με το φιλμ αυτό, που πάντως υποψιάζομαι ότι είναι καλό έτσι κι αλλιώς. Η καταγραφή του Χάκφορντ για την λατινοαμερικανική κοινότητα στο Λος Άντζελες, χρειαζόταν ένα όχημα για τη δράση του και το βρήκε (και με σοβαρό κοινωνικό σχόλιο προφανώς) στον χαρακτήρα του Μίκλο, ενός κατά το ήμιση Λατίνου. Ο Χάκφορντ τον τοποθετεί πανέξυπνα στη δράση, αφού ο ίδιος αισθάνεται ξένος μέσα σε μια κοινότητα που και η ίδια, παρά τα φαινόμενα, αισθάνεται ξένη στην Αμερική. Δεν ξέρω τι συνέβη και προβάλλονται τρίωρες ταινίες αυτή την εβδομάδα, αλλά επειδή το φιλμ αξίζει, βρείτε κάποιον τρόπο να το απολαύσετε.
Βαθμολογία: * * * (Βάτος Λόκος φορέβερ ή κάτι τέτοιο)
Birth (2004), του Jonathan Glazer. STAR, 22:00, διάρκεια 100’.
Δεν θυμόμουν ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια από τη συγκλονιστική πρώτη προβολή της Γέννησης, όταν σε μια αίθουσα που ξεφυσούσε αποδοκιμαστικά ανακάλυπτα μια από της καλύτερες ταινίες της δεκαετίας και ίσως την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία στο αντίστοιχο διάστημα. Η συγκλονιστική Νικόλ Κίντμαν υποδύεται μια γυναίκα που, χρόνια μετά το θάνατο του συζύγου της και ενώ ετοιμάζεται να ξαναρχίσει τη ζωή της και να ξαναπαντρευτεί, ενοχλείται από τη συνεχή παρουσία ενός δεκάχρονου αγοριού που ισχυρίζεται ότι είναι ο νεκρός άντρας της. Οι απαντήσεις σε αυτό το θέμα (που θα μπορούσε στα χέρια κάποιου άλλου να είναι ένα θλιβερό ταμπού) οφείλουν και κρατώνται κρυμμένες αλλά σε καμία περίπτωση το φιλμ δεν διστάζει να εξαπολύσει μια οργανωμένη επίθεση στον θεατή. Το γεγονός ότι είναι τόσο αυστηρά υπόγεια στέρησε την... αποδοχή σε αυτό το αριστούργημα από ένα κοινό που αρνήθηκε να προβληματιστεί σχετικά με τη συμπεριφορά της γυναίκας και του τρελού έρωτα που αγνόησε, έστω και προσωρινά όσο το φιλμ διαρκεί και για τον χρόνο που αφηγηματικά καλύπτει, την σεξουαλική του εμπλοκή. Με την προβολή αυτή από το STAR, μάλλον η τηλεόραση δεν θα είναι ποτέ ίδια ξανά, εκτός αν το STAR πλέον προβάλλει τις κόπιες της Βουλής από τον Ταρκόφσκι. Σίγουρα η ταινίατης εβδομάδας.
Βαθμολογία: * * * * * (Για μένα; Ήδη κλασικό!)
Στα Μικροκύματα της Βουλής (22:45-23:45) θα προβληθούν οι ταινίες Αδιόρθωτη Έλσα του Μιχάλη Αναστασίου, Ανεξίτηλα Χρώματα του Νίκου Σέκερη και Το Κυνήγι της Πάπιας του Δημήτρη Ινδαρέ. Ωστόσο, νοσταλγούμε την εποχή που τα μικροκύματα αφορούσαν το παγκόσμιο σινεμά με μικρομηκάδικα από Γκοντάρ και Ρενέ, γιατί πολλές από τις ελληνικές είναι ανυπόφορες βλακείες...
Τετάρτη 29/07
E la nave va (And the Ship Sails On) (1983), του Federico Fellini. Βουλή, 23:10, διάρκεια 125’.
Οι τυπικοί φελινικοί χαρακτήρες σχεδόν παρελαύνουν σε αυτό το φιλμ, που είναι όμως αισθητά κατώτερο από τα υπόλοιπα του σκηνοθέτη. Διατηρείται φυσικά το σουρεαλιστικό ύφος του, η καταγραφή των περιστατικών είναι αυτή ενός ονείρου, η καταγραφή των χαρακτήρων, που ο καθένας είναι μια σύσταση του ξεναγού στο φιλμ, είναι μια τρόπον τινά παρουσίαση της αριστοκρατίας που οδεύει στο θάνατο, χωρίς όμως να γίνεται σαφές αν η σκυτάλη δίνεται σε μια νέα τάξη πραγμάτων ικανή να οδηγήσει στην αναγέννηση ή στην ολική κατάρρευση.
Βαθμολογία: * * *
Fearless (1993), του Peter Weir. STAR, 02:00, διάρκεια 117’.
Ο Μαξ (Τζεφ Μπρίτζες) σώζεται ως εκ θαύματος από αεροπορικό δυστύχημα και αισθάνεται πλέον άτρωτος. Αναζητώντας την υπαρξιακή αλήθεια, απομακρύνεται από τη γυναίκα του αλλά και τους δικούς του ανθρώπους και αποφασίζει να πορευτεί μόνος. Όταν οι απαντήσεις δεν έρχονται, θα αναζητήσει την αλήθεια του αυτή στο πρόσωπο μιας συνεπιβάτιδάς του που σώθηκε επίσης και βασανίζεται από ενοχές για τον θάνατο του παιδιού της στο ίδιο δυστύχημα. Στα χέρια του Γούιαρ το φιλμ γίνεται βασανιστικό και ζητά την αφοσίωση του θεατή για να λειτουργήσει. Ο Τζεφ Μπρίτζες, όπως πάντα, σπουδαίος. Δισκάκι περιοχής 1 με τιμή σκάνδαλο κοντά στα 3 ευρώ θα βρείτε σε γνωστό δισκάδικο του διαδικτύου. Πάντως, σκοτζέζικο ντουζ μας έχει το STAR, από τη μία η εκπληκτική προβολή της Γέννησης και από την άλλη το πέταμα ενός φιλμ σαν κι αυτό στις 2 τα ξημερώματα. Αν και υποψιάζομαι πως όλα είναι μελετημένα: Προκριματικά Champions League στις 10 παρά, αθλητική εκπομπή με τα παρελκόμενα στις 12, οπότε... 2 είναι μάλλον καλή ώρα. Λέτε;
Βαθμολογία: * * * (*)
Πέμπτη 30/07
Stranger Than Fiction (2006), του Marc Forster. STAR, 22:00, διάρκεια 105’.
Στα πάνω του βρήκε τον Φόρστερ αυτό το φιλμ (που είναι και μάλλον το καλύτερό του), αφού ο ίδιος είναι επιρρεπής στα.. σκαμπανευάσματα. Από τον εξαιρετικό Χορό των Τεράτων, στο ανεκδίηγητο Finding Neverland και από το χειρότερο φιλμ της δεκαετίας, το Stay, εδώ στο πολύ καλό αυτό φιλμ με τον Γουιλ Φέρελ (πριν ξαναπιάσει πάτο με το Kite Runner). Φυσικά το καταπληκτικό του σενάριο ήταν ίσως αρκετό για να δημιουργήσει τη βάση αυτής της πολύ καλής κομεντί, στην οποία μια συγγραφέας σχεδόν πνίγεται από τον ίδιο τον ήρωα του μυθιστορήματός της. Εμείς ωστόσο στο μισό φιλμ παρακολουθούμε μόνον αυτόν και μαζί του ανακαλύπτουμε την περίεργη φύση της ζωής του, μαζί του αναζητούμε την αλήθεια, σε ένα σχόλιο πάνω στη δημιουργία και την καλλιτεχνική αφοσίωση που, παρά την ανάλαφρη παρουσίασή του, είναι σοβαρό, ειλικρινές και με άποψη.
Βαθμολογία: * * *
Παρασκευή 31/07
Faraway, So Close! (In weiter Ferne, so nah!) (1993), του Wim Wenders. Βουλή, 23:00, διάρκεια 141’.
Μετά το αξεπέραστο αριστούργημα του Βέντερς, τα «Φτερά του Έρωτα», ο σπουδαίος Γερμανός δημιουργός επιστρέφει στο (ενωμένο) Βερολίνο για να συναντήσει εκ νέου έναν άγγελο (στην πρώτη ταινία ο Μπρούνο Γκανζ) που επιθυμεί κι αυτός να πλησιάσει τη θνητή φύση του ανθρώπου. Έκπτωτος πια, ανακαλύπτει ότι ο κόσμος που λαχταρούσε να ενταχθεί δεν είναι... «αγγελικός» και η σκληρότητά του δεν εξαντλείται. Χωρίς να μπορεί να ρεαλιστικά να συγκριθεί με το πρώτο φιλμ, το «Τόσο μακριά, τόσο κοντά!» είναι και αυτό ένα μικρό διαμάντι (δεν θα μπορούσε άλλωστε ποτέ ο Βέντερς να μας δώσει μια πραγματικά κακή ταινία), άκρατα λυρικό και ποιητικό με τους προβληματισμούς του να απλώνονται από την ασάφεια της πορείας της ανθρώπινης φύσης ως την αντίστοιχη ασάφεια και αγωνία για την πορεία της ίδιας της ανθρωπότητας.
Βαθμολογία: * * *
Passion Fish (1992), του John Sayles. ΕΤ1, 24:00, διάρκεια 115’.
Η Μέι, παράλυτη πλεόν σταρ της τηλεόρασης, αποσύρεται στο πατρικό της σπίτι για να βρει την ησυχία της. Η βοήθεια που χρειάζεται με τη νέα της κατάσταση βρίσκεται δύσκολα, καθώς καμία νοσοκόμα δεν ανέχεται τη συμπεριφορά της μέχρι τη Σαντέλ που, προερχόμενη από μια απαίσια ζωή, δείχνει να μην ενοχλείται από κανέναν και τίποτα. Ο Σέηλς στήνει έναν καθρέφτη ανάμεσα στις δύο γυναίκες, ωστόσο είναι παραμορφωτικός και τα είδωλά τους διαμετρικά αντίθετα. Αυτή την αντίθεση μελετάει ο Σέηλς και με βάση αυτήν αναπτύσσει την δραματική του ιστορία με αυθεντική συγκίνηση, ειλικρινή μηνύματα ζωής και δύο πορτραίτα χαρακτήρων που αναπτύσσονται σε βάθος, λες και πρόκειται για σπουδή του είδους.
Βαθμολογία: * * * *
*****
To παραπάνω κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση από το www.cinemart.gr.
16 comments:
A. Που είναι το Σάββατο;
Β. Που είναι το Bugsy που βλέπω τώρα;
Γ. Τι είναι τα τρία αστεράκια στο τέλος του κειμένου; Βαθμολογείς τα κείμενά σου από μόνος σου τώρα;
"Από τον εξαιρετικό Χορό των Τεράτων, στο ανεκδίηγητο Finding Neverland και από το χειρότερο φιλμ της δεκαετίας, το Stay, εδώ στο πολύ καλό αυτό φιλμ με τον Γουιλ Φέρελ"
Τι λες βρε πούστη ;;
Καλά τα λέει ανεκδιήγητε nonick. Εκτός αν σου άρεσε το Stay!!! Μη νομίζεις ότι πέρασε έτσι το θάψιμό σου στο wrestler. Πόλεμος.
Ρε Πανούλη, τι μέτρια εβδομάδα;;; Olmi, Sayles, το παραγνωρισμένο Birth και δεν ξέρω και γω τι άλλο. Δηλαδή πώς είναι μία καλή τηλεοπτική βδομάδα. Όσο για το Wenders, νόμιζα ότι ήμουν μόνος μου. Μπράβο και πάλι μπράβο που αναγνωρίζεις την αξία ενός κατακρεουργημένου από την κριτική φιλμ, στο οποίο εμφανίζεται η Ναστάζια Κίνσκι στο φυσικό της ρόλο (για να μη ξεχνιόμαστε...).
@ zubimalaka
α) Ποιό Σάββατο;
β) Χεσμένο το έχω το Bugsy. Εδώ είχε Σωματοφύλακα.
γ) Ποιά τρία αστεράκια;
@nonickname
Τι να λέω; Ό,τι βλέπεις. Ανάθεμα κι αν είδα μεγαλύτερη μαλακία από το Stay, μεγαλύτερη ευκολούρα από το Finding Neverland που ανάθεμα να μην την έβρισκαν ποτέ και, από την άλλη, το Stranger Than Fiction είναι ό,τι γράφω και κουλ και ο Χορός των Τεράτων είναι (με τα λίγα προβληματάκια του) ένα σχεδόν άψογο (και σκατένιο) δράμα.
Φακ οφ.
@Αχιλλέα
Ήμουν σίγουρος ότι θα του άρεσε το Wrestler γιατί έχει γυμνασμένα αγόρια αλλά έπεσα έξω.
Πώς είναι μια καλή εβδομάδα; Δες το προηγούμενο ποστ και θα καταλάβεις ;)
Βέβαια αν βάλω το Σάββατο θα παίξουν άλλες δυο ταινιάρες, Heavenly Creatures και Breaking the Waves. Χμμμ...
Πώς γίνεται να είσαι μόνος σου όταν μιλάμε για Βέντερς διάολε;
Τώρα ξέρει ποιο Σάββατο μαλακάκο.
(Ο χαρακτηρισμός "βρε πούστη" ήταν για το Stay κυρίως)
Ένα κοινό σημείο του Birth με το Stay είναι πως βασίζονται σε σκατένια σενάρια αλλά είχαν τη τύχη να πέσουν σε χέρια άξιων παιδιών που έβγαλαν απ'αυτά ότι καλύτερο μπορούσαν. Έτσι το Birth κατέληξε σχεδόν αριστούργημα (γιατί ο Glazer είναι τεράστιος) και το Stay ιδιαίτερο (γιατί ο Forster δεν είναι τεράστιος αλλά είναι ταλαντούχος). Τώρα το πρώτο έγινε η καλύτερη ταινία της δεκαετίας και το δεύτερο η χειροτερη. Είσαι ανώμαλος.
ΜΠΑΓΚΣΙ αποκλείεται να είχε, έλιωσα στην τηλεόραση χθες και δεν το πέτυχα. Εκτός αν το έπαιζε αυτό το μεσοδιάστημα που κοιμόμουν.
Αυτό του Γκλέιζερ δεν το έχω δει (μη βαράτε!!!), αλλά θα το δω μόνο και μόνο για να έχω κάποιο λόγο να πλακωθούμε :P
Tο PASSION FISH το προβάλλει τώρα δυο φορές κάθε χρόνο η ΕΤ1, έλεος. Αν και είναι αξιόλογη ταινία.
Αλλά όλα τα παραπάνω που έγραψα δεν έχουν καμία απολύτως βαρύτητα με αυτό που θα πω στην τελευταία παράγραφο:
Την Κυριακή στις 21.00 όλοι ΑΝΤ1. Τί πάει να πει "τί έχει;;;". Αφού κι εγώ που είμαι σκορσεζικός θα κάτσω για να δω μαντεύετε εύκολα.
Το έβλεπα live ρε το Bugsy. Επίσης costello εσένα πότε θα σε γνωρίσουμε;
Αν μένετε κοντά Νομό Θεσσαλίας θα χαρώ πολύ να σας δω, να μιλήσουμε κι από κοντά για GOODFELLAS.
Υ.Γ.: Είδα χθες το BIRTH. Αν αυτό είναι αριστούργημα εγώ είμαι ο Αβραμόπουλος. Αν και είχε τα φόντα, κάνει τη μαλακία να το γυρίσει σε ένα εξοργιστικά ορθολογιστικό φινάλε ("είχε ψυχοδιανοητικό πρόβλημα το παιδί") και τα καταστρέφει όλα, και την ατμόσφαιρα που φοβερά δημιουργεί ο ταλαντούχος (κι όχι τεράστιος) Γκλέιζερ και την ερμηνεία της Κίντμαν, πραγματικά εντυπωσιακή. Πολύ κρίμα. Είχε δίκιο ο Νόουνικ που έλεγε για "σκατένιο σενάριο". Με λίγα λόγια, μια άνιση ταινία.
Επίσης ο Φόρστερ δεν είναι ταλαντούχος, απλά ντελιβεράς του Χόλλυγουντ. Μετά το εντυπωσιακό ντεμπούτο με το MONSTERS BALL ό,τι έκανε δεν το έφτανε, αν κι έκανε δυο αξιοπρεπείς δουλίτσες (STRANGER THAN FICTION, QUANTUM OF SOLACE). Το STAY πάντως δεν το έχω δει.
Costello, αυτό είναι το φινάλε ενός φιλμ που βασίζεται στον παραληρηματικό έρωτα και προσγειώνεται στην λογική και πραγματικότητα του σκατένιου κόσμου μας. Εύκολη συμβαση όχι για την ταινία, αλλά για τους θεατές που, όπως εσένα, στην μοναδική στιγμή που το φιλμ σταμάτησε να κορυφώνει (στην πραγματική κορύφωσή του είχε φτάσει λίγο πριν και εκεί... το κρατούσε) και να είναι υπόγεια επιβλητικό, τους πέταξε έξω μονομιάς. Κρίμα.
ΤΟ Birth είναι ταινιάρα. Παραγνωρισμένο διαμάντι. Η γεωμετρική φωτογραφία του Σαββίδη κάνει θαύματα, όπως και η μόνη πραγματικά μεγάλη ερμηνεία της bimbo-Nicole.
Επίσης, ο καλύτερος Forster είναι το Stranger Than Fiction.
"αυτό είναι το φινάλε ενός φιλμ που βασίζεται στον παραληρηματικό έρωτα και προσγειώνεται στην λογική και πραγματικότητα του σκατένιου κόσμου μας"
Αν το διαβάσεις από αυτήν την οπτική έχει πολύ ενδιαφέρον. Αλλά εμένα μου φάνηκε περισσότερο σαν σύμβαση του σκηνοθέτη, ώστε να μην κατηγορηθεί για παιδοφιλία.
Η φωτογραφία του Σαββίδη ήταν;; Πάντα φοβερός.
Νομίζω ότι με τις τρεις σπουδαίες δημιουργίες είναι πλέον αναγνωρίσιμος με κάθε πλάνο του.
Φίλε costello, είναι απλό: Εμένα η ταινία με είχε τινάξει στον αέρα σε όλη της τη διάρκεια, οπότε αυτή η οπτική ήταν σαν μονόδρομος για μένα. Όχι συνειδητά, απλώς εκεί με πήγε. Αν σε πετούσε κάτι εκτός στη διάρκειά της, ίσως σε οδήγησε να δεις αυτή την "σύμβαση", όπως πολλοί άλλοι.
Θέλω να πω, στους δείχνει στο μπάνιο, είναι αρκετό. Το πόσο δύσκολο θα τους ήταν όταν θα προσπαθούσαν να κάνουν έρωτα το ξέρω, δεν χρειάζεται να το δω. Ακόμη κι αν το έκανε, το timing θα ήταν ατυχές. Όλο το φιλμ δρα υπόγεια.
Τελικά όλο το θέμα είναι αν θα σε βάλει στο τριπάκι ή όχι από ό,τι καταλαβαίνω, εγώ έχω την αίσθηση ότι με "πέταξε". Τουλάχιστον θα του αναγνωρίσω ότι με ένα δύσκολο θέμα σαν κι αυτό δε βυθίστηκε στην αποτυχία, κάτι που ακόμη και μεγάλοι σκηνοθετες θα μπορούσαν να πάθουν.
Ο Γκλέιζερ δυο ταινίες δεν έχει κάνει;; Πάντως εγώ νομίζω ότι κάποιος πρέπει να κάνει τουλάχιστον δέκα φιλμ ώστε να κάνει γνώριμο το σκηνοθετικό του στυλ, θέλει καιρό.
Μιλούσα για τον Σαββίδη, φίλε μου. :)
Post a Comment