Rachael Yamagata - Sunday Afternoon

Έτσι για να πούμε ότι πλέον με γνωρίζετε λίγο παραπάνω, σας αφιερώνω αυτή την ανάρτηση.

Λίγα πράγματα αγαπώ με πάθος στη ζωή μου. Υποθέτω ότι αφοσιώνομαι τόσο στο σινεμά, τη μουσική και έναν-δύο ανθρώπους που δεν χωράει τίποτε άλλο να διεκδικήσει ένα γενναίο κομμάτι από την καρδιά μου. Οποιοσδήποτε συνδυασμός όμως με διαλύει, με οποιονδήποτε τρόπο κι αν μπλέκονται μέσα μου, τότε είναι που πάω να εκραγώ. Και η καρδιά μου καίει, "μια φλόγα φλεγόμενη", που λέει και ο αγαπημένος μας Antony.

Κάτι τέτοιο έγινε όταν άκουσα τούτο το αγαπημένο μου τραγούδι. Ύμνος στα πρωινά μου, ύμνος στα δύσκολα βράδια μου, στα ακουστικά μου στο δρόμο όταν τίποτα γύρω δεν υπάρχει για 9 λεπτά, στο δισκάκι που αφιέρωσα και αδίκησα όλα τα υπόλοιπα τραγούδια, στο αυτοκίνητο κι ας κάνω ώρες αμέτρητες να φτάσω.

Τέλος πάντων.

Δεδομένο ότι ο δίσκος της Rachael Yamagata, "Elephants... Teeth Sinking Into Heart", είναι ο πιο ολοκληρωμένος (και σε στιγμές αφόρητα εσωτερικός) δίσκος που άκουσα εδώ και περίπου έναν χρόνο που έχει βγει. Αν αρχίσουμε τα κομμάτια, δεν θα σταματήσουμε παρά σε αυτό που κλείνει το δίσκο. Το Sunday Afternoon όμως, δεν είναι από αυτό τον κόσμο. Λίγο το μαγικό της άγγιγμα στο πιάνο (ανεπαίσθητο θαρρείς στο κομμάτι), τα ελαφρά πατήματα στα πιατίνια, λίγο τα βιολιά που σε πυκνώνουν, τα αρπίσματα που σου γρατζουνάνε απευθείας την καρδιά και ο "Lucille" ήχος του σόλο, αυτή η σύνθεση οφείλει να θεωρείται ήδη κλασική.



Μπορείτε να ακούσετε το κομμάτι πατώντας ΕΔΩ.

***

It's a choice to stay
It's a dream, yeah, and I wanna wake
You have blood on your hands and I'm feeling faint
And, honey, you can't decide

I'm a drug you don't wanna give up
Smoke your cigarette and make your love flow
You poured blood in my heart, I can't get enough
I'm drowning and you can't decide

It's not about geography or happenstance
You need to fly and take a chance
You don't need to soar to emptiness
And float on high and forever dance alone
You're scared 'cause I feel like home

I hear your voice and I knew right away
If you were here what your eyes would say
I have blood on my feet as I walk away
Rivers are red, it's starting to rain

I'm not gonna live for you or die for you
Won't do anything anymore for you
Because you leave me here on the other side
You leave me here on the other side

I won't live for you or die for you
Won't do anything anymore for you
Because you leave me here on the other side
Oh, you leave me here on the other side

I won't live for you or die for you
Do anything, anymore for you
Because you leave me here on the other side
Oh, you leave me here on the other side

I won't live for you or die for you
Do anything anymore for you
Because you leave me here on the other side
You leave me here on the other side

I won't live for you or die for you
Won't do anything anymore for you

I'm not gonna shed one more tear for you
Shed one more tear for you
I'm not gonna shed one more tear for you At least not 'til Sunday afternoon, Sunday afternoon...

***

Αν, αφού ακούσετε στην καλή ποιότητα του παραπάνω link αυτό το αριστούργημα, θέλετε να απολαύσετε και αυτό το ουράνιο πλάσμα που το εμπνεύστηκε, δείτε τα παρακάτω βίντεο.

Official VideoClip




Ακουστικό Live




Live στα LiveDaily Sessions




Rachael Yamagata @ The Park West (Live στις 23 Μαρτίου 2009)

Τηλεόραση 26/07 - 31/07/2009

Κυριακή 26/07

Traffic (2000), του Steven Soderbergh. ΝΕΤ, 22:00, διάρκεια 147’.
Με το αριστούργημα του Σόντερμπεργκ αρχίζει αυτή η μάλλον αδιάφορη εβδομάδα, οπότε δεν μένει παρά να συντονιστούμε στη ΝΕΤ απόψε, όσο κι αν τα 147 λεπτά της ταινίας μοιάζουν πολλά. Με συνεκτικό δεσμό ανάμεσα στις ιστορίες που αφηγείται την διακίνηση ναρκωτικών ανάμεσα σε Μεξικο και ΗΠΑ, ο Σόντερμπεργκ ολοκληρώνει ένα φιλμικό ταξίδι στα κινηματογραφικά είδη με τρόπο θαυμαστό. Επιλέγει με προσοχή το καστ του το οποίο και αφήνει σχεδόν ελεύθερο να οργιάσει ερμηνευτικά όσο ο ίδιος θα κινείται από την περιπετειώδη δράση στο μελόδραμα και από το αστυνομικό θρίλερ στο ντοκυμαντέρ. Το πιο εντυπωσιακό ωστόσο σε αυτό το παράδοξο άλμα από είδος σε είδος είναι ότι τελείται τόσο αισθητικά όσο και δραματουργικά, εμβαθύνοντας κάθε φορά στους χαρακτήρες και τις ιστορίες τους με πραγματική φροντίδα και βαθιά γνώση του θέματος. Έτσι κι αλλιώς, τα θέματά του δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης: Ούτε ο αρχηγός της επιχείρησης κατά της διακίνησης ναρκωτικών που ανακαλύπτει ότι η κόρη του είναι ηρωινομανής, ούτε η γυναίκα ενός εμπόρου που, όταν αυτός συλλαμβάνεται, συνεχίζει τη δουλειά του, είναι αστεία. Το φιλμ σάρωσε με 4 Όσκαρ βασικών κατηγοριών απολύτως δίκαια. Και επειδή τα 147 λεπτά είναι πολλά και το φιλμ είναι έξοχο, θα βρείτε το διπλό περιοχής 1 δισκάκι της Criterion Collection στα ιντερνετικά μαγαζιά κάτω από τα 16-17 ευρώ.
Βαθμολογία: * * * *

The Tree of Wooden Clogs (L'albero degli zoccoli) (1978), του Ermanno Olmi. Βουλή, 22:15, διάρκεια 171’.
Υιοθετώντας το ύφος των περασμένων δεκαετιών στον ιταλικό κινηματογράφο και μια αντίστοιχη γραφή, ο Ερμάνο Όλμι κινείται ανάμεσα στο πλήθος των χαρακτήρων του με πραγματική αφοσίωση. Η καθημερινότητα των αγροτών της Ιταλίας των αρχών του περασμένου αιώνα αποτυπώνεται σκληρή και αβάσταχτη, με όλη την οικογένεια να δουλεύει στα χωράφια και το σχόλιο του Όλμι στις καταστάσεις είναι περισσότερο κοινωνικό και λιγότερο πολιτικό, εξυπηρετώντας το δράμα του στο οποίο και εμβαθύνει το φιλμ. Ιστορική βράβευση στις Κάννες για το κομψοτέχνημα αυτό. Δισκάκι θα βρείτε με ευκολία και φτηνό, τόσο περιοχής 1 όσο και περιοχής 2, χωρίς όμως κάποιες πρόσθετες παροχές.
Βαθμολογία: * * * *

The Bodyguard (1992), του Mick Jackson. STAR, 22:45, διάρκεια 119’.
Χαχα.


Δευτέρα 27/07

Sugartown: Οι Γαμπροί (2006), του Κίμωνα Τσακίρη. ΕΤ1, 24:00, διάρκεια 82’.
Ίσως είχε ένα ενδιαφέρον ως καταγραφή, έστω και ως χοντροκομμένη κωμωδία, η ιστορία του χωριού Ζαχάρω, όταν το 2002 ο δήμαρχος διοργάνωσε μια εκδρομή στη Ρωσία προκειμένου να βρουν γυναίκες οι συγχωριανοί του, ωστόσο η απροθυμία του Τσακίρη να καταπιαστεί με ένα θέμα σαν κι αυτό ωθώντας μια περισσότερο αφοσιωμένη κοινωνική προβληματική στην επιφάνεια, καταδικάζει το ντοκυμαντέρ αυτό στην αιώνια μαλακία του.
Βαθμολογία: 0


Τρίτη 28/07

Bound by Honor (ΑΚΑ Blood In, Blood Out) (1993), του Taylor Hackford. ΝΕΤ, 22:00, διάρκεια 175’.
Ε, κάποιοι από εμάς μεγαλώσαμε με Βάτος Λόκος, τι να κάνουμε; Δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι αμερόληπτος με το φιλμ αυτό, που πάντως υποψιάζομαι ότι είναι καλό έτσι κι αλλιώς. Η καταγραφή του Χάκφορντ για την λατινοαμερικανική κοινότητα στο Λος Άντζελες, χρειαζόταν ένα όχημα για τη δράση του και το βρήκε (και με σοβαρό κοινωνικό σχόλιο προφανώς) στον χαρακτήρα του Μίκλο, ενός κατά το ήμιση Λατίνου. Ο Χάκφορντ τον τοποθετεί πανέξυπνα στη δράση, αφού ο ίδιος αισθάνεται ξένος μέσα σε μια κοινότητα που και η ίδια, παρά τα φαινόμενα, αισθάνεται ξένη στην Αμερική. Δεν ξέρω τι συνέβη και προβάλλονται τρίωρες ταινίες αυτή την εβδομάδα, αλλά επειδή το φιλμ αξίζει, βρείτε κάποιον τρόπο να το απολαύσετε.
Βαθμολογία: * * * (Βάτος Λόκος φορέβερ ή κάτι τέτοιο)

Birth (2004), του Jonathan Glazer. STAR, 22:00, διάρκεια 100’.
Δεν θυμόμουν ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια από τη συγκλονιστική πρώτη προβολή της Γέννησης, όταν σε μια αίθουσα που ξεφυσούσε αποδοκιμαστικά ανακάλυπτα μια από της καλύτερες ταινίες της δεκαετίας και ίσως την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία στο αντίστοιχο διάστημα. Η συγκλονιστική Νικόλ Κίντμαν υποδύεται μια γυναίκα που, χρόνια μετά το θάνατο του συζύγου της και ενώ ετοιμάζεται να ξαναρχίσει τη ζωή της και να ξαναπαντρευτεί, ενοχλείται από τη συνεχή παρουσία ενός δεκάχρονου αγοριού που ισχυρίζεται ότι είναι ο νεκρός άντρας της. Οι απαντήσεις σε αυτό το θέμα (που θα μπορούσε στα χέρια κάποιου άλλου να είναι ένα θλιβερό ταμπού) οφείλουν και κρατώνται κρυμμένες αλλά σε καμία περίπτωση το φιλμ δεν διστάζει να εξαπολύσει μια οργανωμένη επίθεση στον θεατή. Το γεγονός ότι είναι τόσο αυστηρά υπόγεια στέρησε την... αποδοχή σε αυτό το αριστούργημα από ένα κοινό που αρνήθηκε να προβληματιστεί σχετικά με τη συμπεριφορά της γυναίκας και του τρελού έρωτα που αγνόησε, έστω και προσωρινά όσο το φιλμ διαρκεί και για τον χρόνο που αφηγηματικά καλύπτει, την σεξουαλική του εμπλοκή. Με την προβολή αυτή από το STAR, μάλλον η τηλεόραση δεν θα είναι ποτέ ίδια ξανά, εκτός αν το STAR πλέον προβάλλει τις κόπιες της Βουλής από τον Ταρκόφσκι. Σίγουρα η ταινίατης εβδομάδας.
Βαθμολογία: * * * * * (Για μένα; Ήδη κλασικό!)

Στα Μικροκύματα της Βουλής (22:45-23:45) θα προβληθούν οι ταινίες Αδιόρθωτη Έλσα του Μιχάλη Αναστασίου, Ανεξίτηλα Χρώματα του Νίκου Σέκερη και Το Κυνήγι της Πάπιας του Δημήτρη Ινδαρέ. Ωστόσο, νοσταλγούμε την εποχή που τα μικροκύματα αφορούσαν το παγκόσμιο σινεμά με μικρομηκάδικα από Γκοντάρ και Ρενέ, γιατί πολλές από τις ελληνικές είναι ανυπόφορες βλακείες...


Τετάρτη 29/07

E la nave va (And the Ship Sails On) (1983), του Federico Fellini. Βουλή, 23:10, διάρκεια 125’.
Οι τυπικοί φελινικοί χαρακτήρες σχεδόν παρελαύνουν σε αυτό το φιλμ, που είναι όμως αισθητά κατώτερο από τα υπόλοιπα του σκηνοθέτη. Διατηρείται φυσικά το σουρεαλιστικό ύφος του, η καταγραφή των περιστατικών είναι αυτή ενός ονείρου, η καταγραφή των χαρακτήρων, που ο καθένας είναι μια σύσταση του ξεναγού στο φιλμ, είναι μια τρόπον τινά παρουσίαση της αριστοκρατίας που οδεύει στο θάνατο, χωρίς όμως να γίνεται σαφές αν η σκυτάλη δίνεται σε μια νέα τάξη πραγμάτων ικανή να οδηγήσει στην αναγέννηση ή στην ολική κατάρρευση.
Βαθμολογία: * * *

Fearless (1993), του Peter Weir. STAR, 02:00, διάρκεια 117’.
Ο Μαξ (Τζεφ Μπρίτζες) σώζεται ως εκ θαύματος από αεροπορικό δυστύχημα και αισθάνεται πλέον άτρωτος. Αναζητώντας την υπαρξιακή αλήθεια, απομακρύνεται από τη γυναίκα του αλλά και τους δικούς του ανθρώπους και αποφασίζει να πορευτεί μόνος. Όταν οι απαντήσεις δεν έρχονται, θα αναζητήσει την αλήθεια του αυτή στο πρόσωπο μιας συνεπιβάτιδάς του που σώθηκε επίσης και βασανίζεται από ενοχές για τον θάνατο του παιδιού της στο ίδιο δυστύχημα. Στα χέρια του Γούιαρ το φιλμ γίνεται βασανιστικό και ζητά την αφοσίωση του θεατή για να λειτουργήσει. Ο Τζεφ Μπρίτζες, όπως πάντα, σπουδαίος. Δισκάκι περιοχής 1 με τιμή σκάνδαλο κοντά στα 3 ευρώ θα βρείτε σε γνωστό δισκάδικο του διαδικτύου. Πάντως, σκοτζέζικο ντουζ μας έχει το STAR, από τη μία η εκπληκτική προβολή της Γέννησης και από την άλλη το πέταμα ενός φιλμ σαν κι αυτό στις 2 τα ξημερώματα. Αν και υποψιάζομαι πως όλα είναι μελετημένα: Προκριματικά Champions League στις 10 παρά, αθλητική εκπομπή με τα παρελκόμενα στις 12, οπότε... 2 είναι μάλλον καλή ώρα. Λέτε;
Βαθμολογία: * * * (*)


Πέμπτη 30/07

Stranger Than Fiction (2006), του Marc Forster. STAR, 22:00, διάρκεια 105’.
Στα πάνω του βρήκε τον Φόρστερ αυτό το φιλμ (που είναι και μάλλον το καλύτερό του), αφού ο ίδιος είναι επιρρεπής στα.. σκαμπανευάσματα. Από τον εξαιρετικό Χορό των Τεράτων, στο ανεκδίηγητο Finding Neverland και από το χειρότερο φιλμ της δεκαετίας, το Stay, εδώ στο πολύ καλό αυτό φιλμ με τον Γουιλ Φέρελ (πριν ξαναπιάσει πάτο με το Kite Runner). Φυσικά το καταπληκτικό του σενάριο ήταν ίσως αρκετό για να δημιουργήσει τη βάση αυτής της πολύ καλής κομεντί, στην οποία μια συγγραφέας σχεδόν πνίγεται από τον ίδιο τον ήρωα του μυθιστορήματός της. Εμείς ωστόσο στο μισό φιλμ παρακολουθούμε μόνον αυτόν και μαζί του ανακαλύπτουμε την περίεργη φύση της ζωής του, μαζί του αναζητούμε την αλήθεια, σε ένα σχόλιο πάνω στη δημιουργία και την καλλιτεχνική αφοσίωση που, παρά την ανάλαφρη παρουσίασή του, είναι σοβαρό, ειλικρινές και με άποψη.
Βαθμολογία: * * *


Παρασκευή 31/07

Faraway, So Close! (In weiter Ferne, so nah!) (1993), του Wim Wenders. Βουλή, 23:00, διάρκεια 141’.
Μετά το αξεπέραστο αριστούργημα του Βέντερς, τα «Φτερά του Έρωτα», ο σπουδαίος Γερμανός δημιουργός επιστρέφει στο (ενωμένο) Βερολίνο για να συναντήσει εκ νέου έναν άγγελο (στην πρώτη ταινία ο Μπρούνο Γκανζ) που επιθυμεί κι αυτός να πλησιάσει τη θνητή φύση του ανθρώπου. Έκπτωτος πια, ανακαλύπτει ότι ο κόσμος που λαχταρούσε να ενταχθεί δεν είναι... «αγγελικός» και η σκληρότητά του δεν εξαντλείται. Χωρίς να μπορεί να ρεαλιστικά να συγκριθεί με το πρώτο φιλμ, το «Τόσο μακριά, τόσο κοντά!» είναι και αυτό ένα μικρό διαμάντι (δεν θα μπορούσε άλλωστε ποτέ ο Βέντερς να μας δώσει μια πραγματικά κακή ταινία), άκρατα λυρικό και ποιητικό με τους προβληματισμούς του να απλώνονται από την ασάφεια της πορείας της ανθρώπινης φύσης ως την αντίστοιχη ασάφεια και αγωνία για την πορεία της ίδιας της ανθρωπότητας.
Βαθμολογία: * * *

Passion Fish (1992), του John Sayles. ΕΤ1, 24:00, διάρκεια 115’.
Η Μέι, παράλυτη πλεόν σταρ της τηλεόρασης, αποσύρεται στο πατρικό της σπίτι για να βρει την ησυχία της. Η βοήθεια που χρειάζεται με τη νέα της κατάσταση βρίσκεται δύσκολα, καθώς καμία νοσοκόμα δεν ανέχεται τη συμπεριφορά της μέχρι τη Σαντέλ που, προερχόμενη από μια απαίσια ζωή, δείχνει να μην ενοχλείται από κανέναν και τίποτα. Ο Σέηλς στήνει έναν καθρέφτη ανάμεσα στις δύο γυναίκες, ωστόσο είναι παραμορφωτικός και τα είδωλά τους διαμετρικά αντίθετα. Αυτή την αντίθεση μελετάει ο Σέηλς και με βάση αυτήν αναπτύσσει την δραματική του ιστορία με αυθεντική συγκίνηση, ειλικρινή μηνύματα ζωής και δύο πορτραίτα χαρακτήρων που αναπτύσσονται σε βάθος, λες και πρόκειται για σπουδή του είδους.
Βαθμολογία: * * * *

*****

To παραπάνω κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση από το www.cinemart.gr.

11, από την ομάδα "Blind Mice"

Έπεσαν στα χέρια μου, αρκετά τυχαία, τα φιλμάκια που διακρίθηκαν στο φετινό 48 Hour Film Project της Αθήνας. Ανάμεσα στις αδιάφορες παπαρίτσες που περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου στάθηκα τυχερός που βρέθηκα στον κόσμο του "11", ενός σπουδαίου 5λεπτου φιλμ από την ομάδα "Blind Mice". Διαβάζω στο site του Φεστιβάλ πως την σκηνοθεσία ανέλαβαν οι Θεόφιλος Παπαστυλιάνος και Γιάννης Χριστοφόρου. Εγώ να δώσω τα συγχαρητήριά μου στα παιδιά (με το δύσκολο είδος που τους έπεσε να τους είναι μάλλον... τυχερό), αλλά ποιον να αφήσεις έξω (ούτως ή άλλως σάρωσε σε κάθε κατηγορία και όχι άδικα, το φιλμάκι έπαιζε μόνο του); Απολαύστε το και μην ασχοληθείτε καν με τα υπόλοιπα. Αν δεν σάρωνε, θα μιλούσαμε για σκάνδαλο.

Παρακάτω θα βρείτε το βίντεο ανεβασμένο στο zshare, πατήστε για αποθήκευση και προβολή σε καλύτερη ποιότητα από αυτή του blogger.





Κατεβάστε την ταινία από ΕΔΩ.

Τηλεόραση 19/07 - 25/07/2009

Κυριακή 19/07

The Ladykillers (2004), των Ethan Coen και Joel Coen. ΕΤ1, 21:05, διάρκεια 108’.

Το ρημέηκ της ταινίας του Alexander Mackendrick του 1955 από τους αδερφούς Κοέν δεν είναι μονάχα η χειρότερη ταινία της παραπάνω από ενδιαφέρουσας καριέρας τους, αλλά ταυτόχρονα μια ταινία-σημάδι της παρακμής της αμερικανικής κωμωδίας που ξαναμεταφέρει τη δράση στα μέρη της, ξαναπροσαρμόζει τα αστεία της με τρόπο εσωτερικό και υπεροπτικά θεωρεί πως ένα παράλογο σύμπαν αρκεί από μόνο του χωρίς κωμικό timing και ευρηματικά gags για να πείσει για το... γέλιο που έπρεπε, μα ποτέ δεν ήρθε. Η ιστορία της παλιάς βρετανικής κωμωδίας μεταφέρεται αρκετά πιστά στη Νέα Ορλεάνη όπου συμμορία μικροκακοποιών επιχειρεί να «πιάσει την καλή» και συστήνεται σαν μουσική μπάντα προκειμένου να κερδίσει την εμπιστοσύνη της γριάς ενοίκου του σπιτιού δίπλα στο καζίνο. Από εκεί θα προσπαθήσουν να σκάψουν μια σύραγγα ως το ναό του χρήματος και την προσωπική τους ευτυχία αλλά η γριά τους ψιλιάζεται γρήγορα γιατί είναι πιο ηλίθιοι κι από καθυστερημένο περιστέρι. Ξέρω, ακούγεται καλό αλλά, πιστέψτε με, είναι ανέμπνευστο, αφόρητα βαρετό (ακόμα και η καλή μουσική της ταινίας ακουγόταν στα αυτιά μου σαν κομπρεσέρ στις 6 το πρωί) και... όχι Κοέν. Δείτε το, τι να σας πω, έτσι κι αλλιώς η μέρα από τηλεοπτικής πλευράς είναι χειρότερη κι από τηλεμαραθώνιο αγάπης.

Βαθμολογία: 0 στρογγυλό σαν τη μούρη του Τομ Χανκς πριν και μετά το «Ναυαγό».

Flightplan (2005), του Robert Schwentke. ΝΕΤ, 22:00, διάρκεια 102’.

Εκνευρίστηκα όταν είχα δει αυτό το θρίλερ με τη Τζόντι Φόστερ γιατί πάνω απ’ όλα περίμενα να είναι αξιοπρεπές (για τις περαιτέρω προσδοκίες θα έφταιγα εγώ και μόνο) και μου ήρθε κατακέφαλα. Άκουγα και κάτι περίεργα για Χιτσκοκικές «κυρίες που εξαφανίζονται» και δεν ήθελα πολύ. Η Τζόντι Φόστερ (ευτυχώς η... «αξιοπρεπής» των προσδοκιών μου) προσπαθεί να σώσει τα καταδικασμένα ως μια γυναίκα που χάνει την κόρη της κατά τη διάρκεια μιας πτήσης μέσα στο ίδιο το αεροπλάνο και το θρίλερ στήνεται στην επιμονή των επιβατών ότι ποτέ δεν ήταν μαζί της κανένα κορίτσι και το γεγονός ότι το όνομα της μικρής λείπει από τη λίστα των επιβατών. Για δεύτερη συνεχόμενη φορά στη μέρα πράγματα ακούγονται καλά αλλά δεν είναι. Τα 102 λεπτά της ταινίας μοιάζει να μην περνούν και παρότι ο Σβέντκε (το όνομα του οποίου μάλλον δεν θα μας απασχολήσει ξανά) τα χρησιμοποιεί εστιάζοντας αποκλειστικά στην ηρωίδα του, το φιλμ του ως ψυχολογικό πορτραίτο αποτυγχάνει οικτρά και στο τέλος θα θέλετε όχι μόνο να μην βρει την κόρη της, αλλά να συντριβεί ολόκληρο το αεροπλάνο με ό,τι χαρακτήρα πέρασε από το φιλμ να τον τρώει η μαρμάγκα και να ησυχάσετε. Σε αυτό, αν μη τι άλλο, θα έχετε την αμέριστη βοήθεια του μόνιμα εκνευριστικού (και χειρότερου... σοβαρού ηθοποιού στο αμερικανικό σινεμά) Peter Sarsgaard, που με εκείνο το βλέμμα το σπινθιροβόλο θα επιχειρήσει να σας αποτελειώσει.

Βαθμολογία: *, σαν τη μία ώρα που θα αντέξετε το φιλμ.

Η Επόμενη Μέρα (The Day After) (1983), του Nicholas Meyer. ΕΤ1, 00:15, διάρκεια 120’.

Απουσία κάποιου καλού DVD για την αμερικανική αυτή τηλεταινία (θα βρείτε ένα «σκέτο» δισκάκι, είτε αμερικανικό είτε ευρωπαϊκό) η εγγραφή από την κόπια της ΕΡΤ είναι μια καλή ιδέα, ειδικά για όσους δεν την έχουν παρακολουθήσει ξανά. Προβληματισμός και άκρατος πεσιμισμός σε ένα φιλμ που χωρίς δισταγμό περιγράφει ένα ολοκαύτωμα ως μοναδική κατεύθυνση και αποτέλεσμα των πυρηνικών δοκιμών.

Βαθμολογία: * * *

Ali G Indahouse (2002), του Mark Mylod. ALTER, 01:30, διάρκεια 87’.

Έξυπνη προβολή του Άλτερ με το ξεκαρδιστικό Μπρούνο να παίζει στις αίθουσες. Προσέξτε το, δεν είναι ακριβώς... bedtime ταινία εκτός αν θέλετε να ξαγρυπνήσετε γελώντας. Κάπως έτσι άρχισαν όλα... Vote for Ali G!!!

Βαθμολογία: * * *

Empire of the Sun (1987), του Steven Spielberg. STAR, 02:45, διάρκεια 140’.

Ο 11χρονος γιος ενός βρετανού διπλωμάτη στη Σανγκάη ζει από κοντά τη φρίκη του πολέμου μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας όταν θα οδηγηθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ιαπώνων. Άριστο τεχνικά, ίσως αυτό είναι το καλύτερο φιλμ του Σπίλμπεργκ, με τον Κρίστιαν Μπέηλ σε νεαρή ηλικία και τον Τζον Μάλκοβιτς μαζί του. Η ώρα προβολής είναι ένα ακόμη κακόγουστο κυριακάτικο κάζο του STAR σε όσους δουλεύουν τη Δευτέρα το πρωί, οπότε και θα τελειώνει η ταινία. Προτιμήστε φυσικά το πολύ καλό ευρωπαϊκό διπλό δισκάκι που θα βρείτε με 6 περίπου ευρώ.

Βαθμολογία: * * *

Δευτέρα 20/07

Ransom (1996), του Ron Howard. STAR, 22:00, διάρκεια 117’.

Με τον Γκίμπσον να απολαμβάνει τα αγαθά της προηγούμενης και προσωπικής ταινίας του (Braveheart) και να εκτοξεύει τη δημοτικότητά του στα ύψη με τη συμμετοχή του σε αυτή την τεράστια εισπρακτική (αλλά και καλλιτεχνική για τα ρηχά δεδομένα του σκηνοθέτη της) επιτυχία, το Ράνσομ δεν πέρασε ακριβώς απαρατήρητο. Το καλό για εμάς είναι ότι το θρίλερ πίσω από την ιστορία της απαγωγής του γιου ενός πλούσιου επιχειρηματία και την απόφασή του να δράσει ο ίδιος για να τον σώσει, είναι καλοστημένο, δομημένο με σωστό timing (κάτι σαν άλφα και ωμέγα για το είδος), χρησιμοποιεί τον σταρ του (ο οποίος είναι και μάλλον ένας καλός ηθοποιός) ως πρέπει και σαν επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στο αγύριστο κεφάλι του Ρον Χάουαρντ (ενδεικτικά The Da Vinci Code, Cocoon, Apollo 13, A Beautiful Mind, οπότε, ναι, αυτή είναι η καλύτερη ταινία του) δουλεύει στην ψυχολογία του ήρωα, πάντα στο μέσο της καταιγιστικής δράσης. Από εκεί και πέρα, είναι Ρον Χάουαρντ.

Βαθμολογία: * * (το ξαναλέω, από εκεί και πέρα, είναι Ρον Χάουαρντ)

Faces (1968), του Τζον Κασαβέτη. Βουλή, 22:45, διάρκεια 130’.

Γερασμένοι στην ψυχή τους, ο Ρίτσαρντ (Τζον Μάρλεϊ) και η γυναίκα του, μάλλον τυπικό ζευγάρι αστών, υποκύπτει σε αυτό που μέλλει πάντα να καταστρέφει τον έρωτα (ή, αν προτιμάτε, να επικυρώνει την καταστροφή που ίσως νωρίτερα έχει έρθει), τη μοιχεία. Ο Ρίτσαρντ γνωρίζει τη Τζίνι (Τζίνα Ρόουλαντς-δεν θα έχετε δει και πολλές σπουδαιότερες ηθοποιούς στην ιστορία του σινεμά) και η γυναίκα του το νεαρό Τσετ. Και ως σπουδαίοι άνθρωποι νοιάζονται για τον έρωτα μπροστά στο αδιέξοδο, τον αναζητούν, αγωνίζονται και αγωνιούν για την αγάπη που βλέπουν να χάνεται (και όχι να έρχεται, κάνοντας τελικά το φιλμ σπαραχτικό). Μεγαλουργώντας και επηρεάζοντας το αμερικανικό σινεμά όσο λίγοι, ο σπουδαίος Κασαβέτης επεφύλασσε ένα απόλυτο αριστούργημα για την δεύτερη ταινία του. Με τα αυτοσχεδιαστικά παιχνίδια των ηθοποιών του σε μόνιμη θέση εντός του φιλμικού του σύμπαντος, οργάνωσε ένα δαιδαλώδες πρότζεκτ άνω των 100 ωρών υλικού, γεμάτου με τις προσπάθειες τριών χρόνων. Ένα φιλμ άψογα στημένο, μια πραγματική σπουδή της αγάπης και του νοήματος αυτής, της συμβίωσης και των αμφιβολιών, του χρόνου που περνάει από όλους και όλα, τον πραγματικό λόγο της ύπαρξής μας.

Βαθμολογία: * * * * * Απλά αξεπέραστο.

Τρίτη 21/07

The Perfect Storm (2000), του Wolfgang Petersen. STAR, 22:00, διάρκεια 123’.

Αντι-πρόταση της ημέρας που δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, αυτή η βλακώδης περιπέτεια του Πέτερσεν γεμίζει προσδοκίες με το πρώτο μέρος της να αγγίζει ταξικούς προβληματισμούς (ΟΚ, φυσικά και γνωρίζαμε τι θα ακολουθήσει, αλλά σε τι εμπόδιζε το φιλμ να προχωρήσει λίγο παρακάτω;) αλλά να χάνεται στη συνέχεια στη δίνη ή μάλλον στη φουρτούνα των ειδικών εφέ (που, δεν λέμε, φαίνονταν σπουδαία) και του κενού της. Καταιγιστική και εκκωφαντική σίγουρα, αν έχετε όρεξη.

Βαθμολογία: *

Στα Μικροκύματα της Βουλής (22:45-23:45) θα προβληθούν οι ταινίες «Η Κυρία Μίκα» της Κατερίνας Ευαγγελάκου, «Σταδιακή Βελτίωση του Καιρού» του Γιάννη Οικονομίδη και «Ελ Ντοράντο» της Πέννυς Παναγιωτιοπούλου.

Τετάρτη 22/07

Lucky You (2007), του Curtis Hanson. STAR, 22:00, διάρκεια 124’.

Στη σκιά του θρύλου του πόκερ και πατέρα του, ο Χακ (Έρικ Μπάνα) προσπαθεί να βρει τα χρήματα για τη συμμετοχή του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα πόκερ. Τολμηρός παίκτης στο τραπέζι αλλά επιφυλακτικός στην προσωπική του ζωή, ο Χακ γνωρίζει την Μπίλι, άρτι αφιχθείσα νεαρή στο Λας Βέγκας, με όνειρα για καλλιτεχνική καριέρα. Ο πολύ συμπαθής κατά τ’ άλλα Κέρτις Χάνσον δείχνει το ίδιο άτολμος με τον ήρωά του και δεν προχωράει τη σχέση που μας γεννά στο πανί όπως θα θέλαμε. Μοιράζοντας άνισα τον κινηματογραφικό του χρόνο στα θέματα που θέλει να πιαστεί αλλά και στους χαρακτήρες του, αναπόφευκτα χάνεται σε αυτά και δεν ολοκληρώνει κανένα. Ο Χακ παραμένει αδιάφορος και απλώς γοητευτικός, η σχέση με τον πατέρα του μοιάζει ουρανοκατέβατη στο φιλμ και δεν καταλαβαίνουμε ποτέ γιατί η Μπίλι τον γοητεύει . Σε αυτό το τελευταίο «βοηθά» βέβαια και η Ντρου Μπάριμορ που ανάθεμα κι αν καταλαβαίνουμε γιατί να την επιλέξει κάποιος για την ταινία του. Πάντα αδιάφορη, πολλές φορές εκνευριστική, όμορφη δεν τη λες και άλλα τέτοια. Το μόνο που σώζεται είναι το παθιασμένο τζογάρισμα του Μπάνα και το πόκερ αλλά κι αυτό μόνο για τους επιφανειακούς γνώστες (οι... επαγγελματίες θα απογοητευτούν από την απλότητα που το χαρακτηρίζει στο φιλμ και οι άσχετοι δεν θα καταλάβουν τι τους γίνεται).

Βαθμολογία: * (Φουλ του άσσου)

A Woman Under the Influence (1974), του Τζον Κασαβέτη. Βουλή, 22:30, διάρκεια 140’.

Μια γυναίκα αισθάνεται πως ο σύζυγός της αδιαφορεί γι’ αυτήν και τον απατά. Ο ίδιος όμως την αγαπά πραγματικά και όταν εκείνη θα παλέψει με τις τύψεις της αλλά και τις επερχόμενες ψυχικές διαταραχές, θα σταθεί δίπλα της. Ωστόσο, μόνο ο ίδια μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό της και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο Κασαβέτης που στρέφει το φιλμ σε αυτήν, το χτίζει πάνω της, του δίνει τον τίτλο του από αυτή. Άλλη μια εις βάθος μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς από τον Ελληνοαμερικανό σκηνοθέτη που ανησυχεί ξανά από την αποξένωση, οδηγώντας την ταινία του εν μέσω αλυσιδωτών αντιδράσεων κατευθείαν στη θλίψη της οικογενειακής διάλυσης. Η σπουδαιότερη γυναικεία ερμηνεία που κινηματογραφήθηκε ποτέ είναι εδώ.

Βαθμολογία: * * * * *


Πέμπτη 23/07

Πραγματικά το καλύτερο που έχετε να κάνετε σήμερα είναι να βγείτε μια ωραία βόλτα να δείτε τον Πορτοφολά ή το Μίσος (ή το Hangover για να μην ξεχνίομαστε) σε κανένα θερινό σινεμαδάκι γιατί από την τηλεόραση δεν βλέπω φως.

Παρασκευή 24/07

Opening Night (1977), του Τζον Κασαβέτη. Βουλή, 23:00, διάρκεια 144’.

Μια μεγάλη ηθοποιός του θεάτρου αισθάνεται ενοχές για τον θάνατο μιας γυναίκας που προσπαθούσε να την πλησιάσει από θαυμασμό. Οι ενοχές της θα την καταστρέψουν ψυχολογικά με αποτέλεσμα να επηρεαστεί και στην καλλιτεχνική της ζωή. Ο Κασαβέτης σκηνοθετεί για άλλη μια φορά τη γυναίκα του, Τζίνα Ρόουλαντς, με συνεχή κοντινά στο εκφραστικό της πρόσωπο που λες και με απίστευτη άνεση, ερμηνεύει υποδειγματικά την ψυχολογική κατάρρευση της ηρωίδας, το μπλέξιμο της προσωπικής με την επαγγελματική ζωή, την αγωνία για την επόμενη μέρα σε όλα, κάθε ημέρα και μια Νύχτα Πρεμιέρας.

Βαθμολογία: * * * * *

Interview with the Vampire: The Vampire Chronicles (1994), του Neil Jordan. STAR, 00:45, διάρκεια 112’.

Όταν χάνει τη γυναίκα και το μωρό του, ένας άντρας ψάχνει το κουράγιο του να κρατηθεί στη ζωή. Τότε συναντά τον βρυκόλακα Λεστάτ που τον πείθει να ζήσει μαζί του στην αιωνιότητα. Η απροθυμία του να σκοτώνει ως βρυκόλακας για την τροφή του κάνει τη νέα του ζωή ακόμη πιο μίζερη και δυσβάσταχτη ώσπου γνωρίζει τη νεαρή Κλαούντια, η ύπαρξη της οποίας θα τον οδηγήσει σε πάνω από 200 χρόνια περιπλάνησης. Με σετ αξεπέραστο και τον σπουδαίο Νηλ Τζόρνταν στο τιμόνι, η Συνέντευξη με Έναν Βρυκόλακα έγινε ένα αριστούργημα των 90s . Το γοτθικό ύφος στο οποίο είναι άριστος ο Τζόρνταν (θυμηθείτε την Παρέα των Λύκων, το σπουδαιότερο ενήλικο παραμύθι στο σινεμά) γίνεται οδηγός του φιλμ, ο ρυθμός του είναι συγκρατημένος και η δράση του συνεχής. Ο Τζόρνταν γνωρίζει πως να χρησιμοποιήσει ως όχημα την βαμπίρ ιστορία του (άλλωστε τα πλάσματα αυτά είναι η ιδανική αλληγορία για τον χρόνο που παγώνει ανεπιθύμητα και περνά δίχως γυρισμό όταν θέλουμε να σταματήσει), καταρρίπτοντας τον μύθο της «σύντομης» ζωής με την απογοήτευση της αιώνιας περιπλάνησης. Κάτι σαν φιλμικό παράδοξο όπου οι ορκισμένοι horror fans ενδεχομένως να ξεφυσήσουν απογοητευμένοι από την απουσία του gore θεάματος και οι σινεφίλ με παρωπίδες ίσως απορρίψουν ένα φιλμ όπου ο Τομ Κρουζ δαγκώνει τον Μπραντ Πιτ, ωστόσο οι υποψιασμένοι θα απολαύσουν ένα καλλιτεχνικό αριστούργημα. Επιπρόσθετα, η μουσική του Γκόλντεναλ είναι υπέροχη.

Βαθμολογία: * * * * (Ένα για τον Τομ Κρουζ, ένα για τον Μπραντ Πιτ, ένα για την Κίρστεν Ντανστ, ένα για τον Αντόνιο Μπαντέρας και όλα μαζί για το Νηλ Τζόρνταν)

Σάββατο 25/07

La vita è bella (1997), του Roberto Benigni. ΝΕΤ, 22:00, διάρκεια 111’.

Στην Ιταλία του ’40 ο Γκουίντο, εβραϊκής καταγωγής Ιταλός βιβλιοπώλης, συλλαμβάνεται και με το γιο του στέλνονται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ορκισμένος να προστατέψει το μικρό του γιο από τη νοσηρότητα του φασισμού και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, χτίζει έναν κόσμο ψεύτικο, μέσα και έξω από το στρατόπεδο, όπου όλα γίνονται για να είναι οι άνθρωποι χαρούμενοι, ένα οικουμενικό παιχνίδι με νικητές και χαμένους στο οποίο βυθίζονται και οι δύο. Δεν ξέρω τι λέτε, αλλά βρίσκω το φιλμ του Μπενίνι εξαιρετικό. Γλυκό αλλά όχι γλυκερό, με χιούμορ αλλά όχι ανήθικο στο θέμα που πατάει, μακριά από προβοκατόρικες διαθέσεις και ηθικολογικές εξάρσεις. Το παιδί μεγαλώνει εξίσου μέσα στον μικρό γιο αλλά και τον ίδιο τον Γκουίντο που βγάζουν τη γλώσσα στο θάνατο, ο ένας για να διατηρήσει το κουράγιο του και ο άλλος γιατί δεν τον γνωρίζει (και κατά συνέπεια κανένα δέος και κανένας φόβος δεν προκαλείται από αυτόν). Αν δεν κλάψει κάποιος, υποθέτω ότι έχει κάνει αφαίρεση είτε καρδιάς είτε δακρυγόνων αδένων.

Βαθμολογία: * * * * (Να πάτε να πνιγείτε)

Shadows (1959), του Τζον Κασαβέτη. Βουλή, 22:00, διάρκεια 87’.

Στην πρώτη του ταινία, ο Κασαβέτης έπαιξε με την τζαζ μουσική και τον ερμηνευτικό αυτοσχεδιασμό της σχολής που τελικά δημιούργησε σε ένα φιλμ γυρισμένο εξ ολοκλήρου με την κάμερα στο χέρι, αδιαφορώντας για το πλάνο του αλλά εστιάζοντας στους ηθοποιούς του. Δημιουργικά ρηξικέλευθο, απλώνει τις θεματικές του από τον κοινωνικό και φυλετικό ρατσισμό, στον έρωτα ως διέξοδο μιας δύσκολης ζωής, στη σημασία της μουσικής υπό το φόντο της Νέας Υόρκης του τέλους της δεκατίας του ’50. Με τους πρωταγωνιστές χαμένους στις σχέσεις τους αλλά και τις σχέσεις τους χαμένες οι ίδιες, πνίγονται στα αδιέξοδά τους αλλά και τη μητρόπολη του κόσμου που αδυνατεί να τους εντάξει επιπροσθέτοντας στο τραγικό του θέμα. Όσα ακολούθησαν, εν μέρει οφείλονται σε αυτό εδώ.

Βαθμολογία: * * * * (Τζαζ σε 4 τέταρτα)

Υ.Γ. Μιας και δεν γράψαμε πουθενά για τα δισκάκια του Κασαβέτη, να επισημάνουμε ότι η λατρεμένη Criterion έχει κυκλοφορήσει μια εξαιρετική συλλογή τις περισσότερες απ' τις ταινίες του και τιμή περί τα 50 ευρώ. Τραγική ειρωνία, υπάρχει μαγαζί στο κέντρο που τα πουλάει 55 το ένα...

***

To παραπάνω κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση από το www.cinemart.gr.

Blonde Redhead - Elephant Woman

Ορίστε ένα τραγούδι στο οποίο πραγματικά χάνομαι. Δεν ξέρω πού βρίσκομαι όταν παίζει, ένα trip που συγκρίνεται μόνο με αυτό του Kein Zuruck. Μαγικό.