Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι (2000-2009) (Θέσεις 06-20)

01) ???
02) ???
03) ???
04) ???
05) ???

06.
Arcade Fire: Funeral (2004)













07.
Rachael Yamagata: Elephants... Teeth Sinking Into Heart (2008)

Εντάξει, μερικά πράγματα δεν περιγράφονται. Αυτό εδώ το απίθανο και ταλαντούχο πλάσμα είναι από άλλο πλανήτη. Ίσως εκεί κάπως έτσι να είναι ο συνηθισμένος μουσικός. Τώρα που βρέθηκε εδώ όμως, είναι απλά η καλύτερη- και με διαφορά. Βαριέται λες τον εσωτερικό ακουστικό της περίπατο (που για όλους τους υπόλοιπους είναι πραγματικά αβάσταχτος) και ροκάρει στο δεύτερο δισκάκι της. Διάβολε, ακόμη και εκεί είναι ξεχωριστή, όταν βγάζει τη γλώσσα και αντικαθιστά τα βιολιά και τα πνευστά της με ηλεκτρικές κιθάρες και επιθετικά τύμπανα, δεν μοιάζει με καμία. Προσπαθώ να ξεφύγω και να ακούσω ολόκληρο τον δίσκο, αλλά πάντα θα με στοιχειώνει εκείνο το Sunday Afternoon: Ύμνος στα πρωινά μου, ύμνος στα δύσκολα βράδια μου, στα ακουστικά μου στο δρόμο όταν τίποτα γύρω δεν υπάρχει για 9 λεπτά, στο δισκάκι που αφιέρωσα και αδίκησα όλα τα υπόλοιπα τραγούδια, στο αυτοκίνητο κι ας κάνω ώρες αμέτρητες να φτάσω. Λίγο το μαγικό της άγγιγμα στο πιάνο (ανεπαίσθητο θαρρείς στο κομμάτι), τα ελαφρά πατήματα στα πιατίνια, λίγο τα βιολιά που σε πυκνώνουν, τα αρπίσματα που σου γρατζουνάνε απευθείας την καρδιά και ο "Lucille" ήχος του σόλο, αυτή η σύνθεση οφείλει να θεωρείται ήδη κλασική. Ακόμη κι αν υπήρχε μόνο του, θα ήταν ένας από τους καλύτερους δίσκους που άκουσα ποτέ.


08.
Κόρε. Ύδρο.: Φτηνή Ποπ για την Ελίτ (2006)

Ωχ, τώρα πρέπει δηλαδή να απολογηθώ γιατί έχω ακούσει άπειρες φορές αυτό το δίσκο, γιατί με έχω πιάσει να κλαίω τόσο εύκολα σε όλο το δεύτερο μισό του, γιατί ριγώ γοητευμένος στην απαίσια φωνή του Παντελή, γιατί αναγνωρίζω την αυθεντικότερη ποίηση στα ανώμαλα στιχάκια τους που κατακλύζουν το δίσκο ("περισσότερο από σένα καμιά Χριστ-ίνα δεν με κράτησε παιδί"), γιατί ταξιδεύω πάνω-κάτω-πάνω-κάτω "Κέρκυρα-Πάτρα-Αθήνα", γιατί ανασαίνω στη σκέψη πως αυτοί οι Κερκυραίοι μπορούν να αλλάξουν μια για πάντα μια μουσική σκηνή που εδώ και δεκαετίες "ψάχνεται";... Ναι, καλά, στ' αρχίδια μου, αυτά είναι για μένα και μόνο.


09.
The Mars Volta: Frances the Mute (2005)












10.
Melingo: Maldito Tango (2008)

ΟΚ, τολμάς να πειράξεις σε τέτοιο σημείο και τόσο προκλητικά το tango, τραγουδάς για τη Magdalena, τον μικρό παρία, τον υπόκοσμο, την κατάχρηση και κάθε λογής απόκληρο της ζωής (σαν ρεμπέτης ένα πράγμα), περπατάς στους υγρούς αργεντίνικους δρόμους και σαν γνήσιος τροβαδούρος με φωνή βαριά και άκαμπτη σαν σίδερο πλησιάζεις όλο και περισσότερο στα εσώψυχά σου. Όλα και όλοι έχουν θέση σε έναν δίσκο-κατάθεση ψυχής. Μπαντονεόν και βιολιά όπως οφείλει ο απέραντος σεβασμός σε αυτή την ιερή κουλτούρα και στην ίδια πλευρά του δίσκου η ασεβής καταπάτησή της μέσω μιας υπερβολής σε όλα: Αυτό δεν είναι δίσκος, είναι ολόκληρη θεατρική παράσταση του δρόμου. Άτιμε, δεν το έχω ακούσει ποτέ καλύτερο και λέω να σε ακολουθήσω, όπως κάνω πάνω από έναν χρόνο τώρα.


11.
Xiu Xiu: La Forêt (2005)

Δεν ξέρω τι να γράψω γι' αυτό εδώ. Σε τσακίζει αυτός ο δίσκος, τόσο που δεν περιγράφεται. Αν δεν είναι έτσι η μουσική στην χειρότερη κόλαση (ένας αβάσταχτος θόρυβος που καλύπτει τις μελωδίες που ήλπιζες να ακούσεις και περνάνε στο ηχητικό φόντο), τότε πώς είναι; Δεν γλιτώνεις από τις μελωδίες του που σε τραβάνε στο έρεβος του καλύτερου δίσκου των Xiu Xiu και, στο κάτω κάτω, μάλλον δεν θέλεις. Αλλά μην του αφεθείς τελείως, την έβαψες φίλε...



12.
The Unicorns: Who Will Cut Our Hair When We're Gone? (2003)

Σίγουρα έχουν πρόβλημα. Ουσιαστικά, ένα album πρόλαβαν πριν τα σπάσουν και συνεχίσουν την πορεία τους στους καταπληκτικούς Islands και έφτανε για να εδραιώσουν τη βαβουριάρικη αυτή ποπ (τα πιατίνια πανταχού παρόντα στα τραγούδια είναι ικανά να σου τσακίσουν τα νεύρα) ως θεμελιώδη στη συνείδηση του ακρoατή. Δεν αγγίζουν, αλλά βουτάνε στην ψυχεδέλεια μέσα από synths και φτηνούς casio ήχους, αλλά το κάνουν σαν διευθυντές ορχήστρας! Ό,τι έχουν να πάρουν από τα όργανά τους, το παίρνουν. Πώς αλλιώς άραγε θα μπορούσαν να κοροϊδέψουν ένα μάτσο κωλόπαιδα τόσο αλήτικα τον θάνατο για τον οποίο μιλάνε σε όλο το δίσκο (από τον τίτλο του κιόλας!);


13.
Scott Walker: The Drift (2006)













14.
System of a Down: Hypnotize/Mezmerize (2005)

Δεν είναι που παίζουν τα πάντα (τα πάντα όμως!) και τα παίζουν λες και τα δημιούργησαν πρώτοι, ούτε που είναι οι αρτιότεροι τεχνίτες της ροκ μουσικής (και βάλε). Αυτοί εδώ οι μπάσταρδοι Αμερικανοί ηχογραφούν παρεμβάσεις επί πάντων: γελάνε με τα ηλίθια στιχάκια τους, γελάνε όταν το παίζουν σοβαροί (B.Y.O.B.), γελάνε όταν σπάνε αυτό τον εκπληκτικό δίσκο σε δύο μισάωρους. Λες και ξαναγράφουν τη ροκ και της δίνουν μια πυξίδα για να μην χαθεί, αλλά και αν αυτό γίνει, έχουν καταθέσει τα δικά τους εγχειρίδια διάσωσης με αυτό το υπερδραστικό διπλό δισκάκι (που ακούγεται σαν... δεκαπλό, αφού κάθε κομμάτι αλλάζει 3-4 φορές ρυθμό και ταχύτητα!) που οφείλει να γίνει Βίβλος για κάθε έμπειρο ή μη, πριν αγγίξει το όργανό του στην αίθουσα ηχογράφησης.


15.
Dino Saluzzi & Jon Christensen: Senderos (2005)













16.
Ketil Bjørnstad: The Light (2008)













17.
Sigur Rós: ( ) (2002)













18.
Get Well Soon: Rest Now, Weary Head! You Will Get Well Soon (2008)












19.
Tom Waits: Real Gone (2004)

Έχει κάνει πλέον τα πάντα! Έχει διαλύσει την δαιμονικά γοητευτική φωνή του από τις παραμορφώσεις, έχει ηλεκτρίσει πέρα από τα όρια τις μπλουζ κιθάρες του, κρέμασε στον Ribot ένα μπάντζο, άδειασε τα τύμπανά του για να ακούγονται σαν κόκαλα (άλλωστε κουφάρια μετράει σε αυτόν εδώ τον δύσκολο δίσκο), βρυχάται στα ρεφρέν του σαν να πασχίζει να επιβληθεί, beatbox-άρει! Κι όμως, ήταν, είναι και θα είναι ο καλύτερος σε ό,τι κάνει κι ας ψάχνουμε όλοι τι είναι αυτό που κάνει. Δεν τον χωράει κανείς, καμιά κατηγορία, κανένα άκουσμα. Ο κόσμος του είναι χτισμένος από τον ίδιο και δεν μοιάζει με κανέναν.


20.
Myriam Alter: Where Is There (2007)

Αθεράπευτα ρομαντική όπως πάντα, η Βελγίδα πιανίστρια στήνει τις μελωδίες της και σηκώνεται ξανά από το πιάνο για να χαρίσει την θεϊκή μουσική της στην ομάδα των εξαιρετικών οργανοπαιχτών που τιμούν το δίσκο. Μαγικοί ήχοι κλαρινέτου και σαξόφωνου, συν το κλασικό κουαρτέτο οργάνων σε έναν από τους πιο σημαντικούς τζαζ δίσκους της δεκαετίας. Το υποβλητικό τσέλο ρίχνει τη βαριά σκιά του σε κάθε δημιουργία και το ευαίσθητο "Come With Me" είναι, το λιγότερο, συγκλονιστικό.