Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι του 2009 (Θέσεις 06-20)

01) ???
02) ???
03) ???
04) ???
05) ???

06.
Placebo: Battle for the Sun

Δεν επαναπάυονται και ως γνήσιοι λάτρεις της κουλτούρας που τους έθρεψε (και εμάς μαζί τους), αναζητούν νέες μουσικές διαδρομές στον ήχο που έχουν καταφέρει να επιβάλλουν. Άφησαν τους εαυτούς τους να δοκιμάσουν περισσότερες βρετανικές ποπ-ροκ επιρροές, απλοποίησαν τον στίχο τους, δοκίμασαν πιασάρικα ριφ, έγραψαν συναυλιακά κομμάτια, κοίταξαν προς τον ήλιο και τον βρήκαν. Ευκολία όλο αυτό για ένα γκρουπ σαν τους Placebo; Κάθε άλλο αφού στον καλύτερό τους δίσκο ως τώρα οι ίδιοι όλα αυτά τα έψαξαν μέσα από βιολιά και σαξόφωνα, αινιγματικά κρεσέντα και επιθετικές κορυφώσεις αριστουργηματικού timing σε κάθε τους κομμάτι, σε έναν δίσκο που αποκαλύπτεται σωστότερα και περισσότερο σε κάθε του ακρόαση. Και φυσικά, εδώ βρίσκεται (περιμένετε μέχρι να μπει το 9ο track) το Julien, το καλύτερο τραγούδι που ακούσαμε από αυτό το σπουδαίο γκρουπ.


07.
Archive: Controlling Crowds













08.
Biffy Clyro: Only Revolutions

Την είχαν τολμήσει προ πολλού την προσέγγιση σε μια πιο ποπ πλευρά τους ήδη από το εξαιρετικό "Puzzle", το οποίο όμως άφηναν να βαράει σε γενική ακρόαση. Σαν γνήσιοι και αφιοσιωμένοι μουσικοί που είναι όμως, οι Σκοτσέζοι τελειοποίησαν εδώ αυτή τους τη μεταστροφή, πλαισιώνοντας τις νέες τους οργανικές μελωδίες με ελεύθερο στίχο και ρυθμικές εναλλαγές στα ρεφρέν. Μάγκες, σαν να ορίζουν ξανά πώς πρέπει να είναι αυτή η πιο καλοκουρδισμένη ροκ-ποπ συνάντηση (ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΤΟ "Shock Shock";), δε νομίζετε;


09.
Bruce Springsteen: Working on a Dream












10.
Jason Lytle: Yours Truly, the Commuter

Οι Grandaddy είχαν διαλυθεί με της κυκλοφορία ενός εξαιρετικού δίσκου του 2006 και αυτή η πλευρά της ροκ μουσικής είχε χάσει έναν πολύ σημαντικό εκπρόσωπό της. Το παιδί-θαύμα της όμως (και τι παιδί, σαραντάρισε πλέον!) δεν θα μπορούσε να κρατήσει τις μουσικές του ανησυχίες κλειστές στον εαυτό του. Έχει μάθει, βλέπετε, να εκτίθεται στο κοινό του και να κληροδοτεί τον πεσιμισμό του σ'αυτό, σαν εξομολόγηση. Η υπέροχη φωνή του σου αφηγείται τα ερωτήματα μιας ζωής και η βιρτουοζιτέ του (ό,τι όργανα ακούσετε στον δίσκο αυτό είναι από τα... χεράκια του) τα κάνει μουσική. Ευτυχώς, το τόλμησε.


11.
Αλκίνοος Ιωαννίδης: Νεροποντή

Είναι σπουδαίος μελωδός και το ξέρει. Έχει ένα χάρισμα που όφειλε να καλλιεργήσει και το κάνει και με το παραπάνω σε κάθε του κυκλοφορία. Κι αν έπρεπε να περάσουν κάμποσοι δίσκοι, εσωτερικές και μουσικές αναζητήσεις και οικογένεια για να μας παραδώσει αυτό τον αριστουργηματικό δίσκο, ας είναι. Μέσα του δεν μεταπηδά από τη ελληνική ροκ στη χατζιδακική παράδοση και από τη βυζαντινή ψαλμωδία (έστω και αρκετά... κανιβαλιστική) στην εφηβική ορμή (με φιλοσοφική εγκράτεια όμως) της ραποειδούς καταγγελίας, αλλά ενώνει τα πάντα σε έναν δίσκο που τον φέρνει στο καλλιτεχνικό του απόγειο. Δεν τα βλέπεις κάθε μέρα αυτά...


12.
The Mars Volta: Octahedron

Τα 4 χρόνια που μεσολάβησαν από το εκπληκτικό Frances the Mute (και με τις ενδιάμεσες κυκλοφορίες των Amputechture και The Bedlam in Goliath να ωχριούν ακόμη μπροστά του) δεν ήταν αρκετά για να βγει από τη μόνιμη playlist μας και να σου πάλι αυτοί οι τρελαμένοι Τεξανοί με ένα νέο και, για άλλη μια φορά, ολότελα διαφορετικό υφολογικά album. Μελετημένες συνθέσεις και λιγότερες επιδείξεις τεχνικής, φωνητικά που χαμήλωσαν για να ταιριάξουν στο ημι-ακουστικό αυτό πρότζεκτ και, εν τέλει, άλλος ένας άθλος από ένα από τα σπουδαιότερα ροκ συγκροτήματα των ημερών μας.


13.
Antony and the Johnsons: The Crying Light

Ξεσπά, επιτέλους, αλλά ξεσπά όπως οφείλει να κάνει: Βουβά. Κλάμα δίχως λυγμούς που αναζητά έναν τρόπο να διαλύσει τη μοναξιά αλλά και τη μοναδικότητα των συναισθημάτων του, στρώνοντας μικρές μελωδίες για πιάνο, χαμηλώνοντας τους ρυθμούς και τις μουσικές εντάσεις και τελικά αφήνοντας χώρο για τη μαγική του φωνή (καλύτερη και εκφραστικότερη από ποτέ) να σε ταξιδέψει. Ειλικρινής ως είναι, τι έχει να φοβηθεί όταν τα έχει χάσει όλα;


14.
Jon Balke & Amina Alaoui: Siwan

Πολύ περισσότερο από μια μουσική εξερεύνηση στα ενδότερα της αραβικής κυριαρχίας στην Ανδαλουσία, από μια παρέλαση των μουσικών επιρροών (χριστιανικών και σούφι) της περιόδου, αυτό το αριστουργηματικό album, συνεργασία του Νορβηγού συνθέτη Jon Balke και της Μαροκινής πιανίστριας και τραγουδίστριας Amina Alaoui, είναι, τελικά, ένα απόλυτο "ταίριασμα" πολιτισμών, μια δοκιμιακή μουσική μελέτη στην ένωσή τους, μια μεταφορά ολόκληρης κουλτούρας σε βάθος τέτοιο, που η αφοσίωση του ακροατή φλερτάρει με τον κίνδυνο.


15.
Norah Jones: The Fall

Τη φοβόμουν αυτή τη στιγμή. Κυρίως γιατί αγαπώ τη Νόρα Τζόουνς, το κορίτσι που μου κράτησε αμέτρητες μέρες συντροφιά με εκείνο το (προσωπικό μου ημερολόγιο όπως το αισθανόμουν) Come Away With Me. Τώρα που αυτή έγινε 30, συναντήθηκε με τον πιο αγαπημένο μου άνθρωπο σε ένα μαγικό φιλμ και εγώ φλερτάρω με την μέση ηλικία σε διάθεση και ενέργεια, αυτό το απίθανο κορίτσι με το μαγικό πρόσωπο μου έκανε δώρο (λες και για τα πρώτα μου γενέθλια) ένα τολμηρό μουσικό άλμα, πιο κιθαριστικό, πιο χορευτικό, πιο ευδιάθετο και εγώ ακόμα χάνομαι κυνηγώντας πειρατές και τραγουδώντας για τα παλιά φαντάσματα που οφείλω, επιτέλους, να διώξω μια και καλή. Και η μικρή μου Νόρα μου ψιθυρίζει: "Σήκω, γέρο-τεμπέλη, σήκω πριν να είναι αργά"...


16.
Nils Økland: Monograph

Δεν είμαι σίγουρος ποιος έφτιαξε ποιον. Δούλεψε αρκετές φορές με τον σπουδαίο Christian Wallumrød (οι πιστοί ακολουθήστε το A Year From Easter ως τρανταχτό παράδειγμα), αλλά το δικό μου αυτί αδυνατεί να εντοπίσει περισσότερες επιρροές. Σημασία έχει ότι ετούτοι οι καταγεγραμμένοι αυτοσχεδιασμοί με τα διάφορα βιρτουοζιτέ βιολιά του Νορβηγού ακούγονται σαν κάτι παραπάνω από εισαγωγικοί στην κλασική τέχνη και σύνθεση. Μακάρι να μπορούσα να περιγράψω με ένα δυο λόγια παραπάνω τι άκουσα σε αυτό τον εξαιρετικό δίσκο, αλλά πρόκειται για άλλη μια φορά που η μουσική και μόνο μπορεί να περιγράψει μερικά πράγματα.


17.
Mastodon: Crack the Skye

Εντάξει, λίγο με ενδιαφέρει αν θέλησαν να ασχοληθούν με ένα ακόμη concept album και αν τα θαλάσσωσαν. Αυτό που θαύμασα στους Αμερικανούς δεν ήταν παρά η άνεση του να παίζεις τα σκοτεινά σου μεταλλικά μονοπάτια, οδηγώντας τα σε μια ροκ τρόπον τινά οικουμενικότερη και αναγκάζοντας τους μουσικούς σου χλευαστές σε ένα σφιχτό αγκάλιασμα πριν την εγγυημένα πολυεπαναλαμβανόμενη ακρόαση. Γιατί, πριν ακόμη τα ριφ προλάβουν να τα απορρίψουν ως βαρυμεταλλικά, και το πιο απαίδευτο αυτί θα ερεθιστεί από όλες αυτές τις ελαφρώς τολμηρά παιχνιδιάρικες συνθέσεις που θα ανακαλύψει εκ νέου στη δεύτερη (και τρίτη) φορά που το δισκάκι θα αρχίσει να παίζει.


18.
Justin Adams & Juldeh Camara: Tell No Lies

Ούτε να το σκεφτεί δεν θέλει ο Justin Adams πως ακροβατεί ανάμεσα στο αμερικανικό ροκ/μπλουζ και στην αφρικανική μουσική παράδοση. Όταν πρόκειται για μουσική, φίλε μου, εγώ θα πιάσω την μπασοκιθάρα μου (το ίδιο έκανα και με τον Ρόμπερτ Πλαντ, άστα αυτά) κι εσύ το ρίτι σου και ο καθένας θα παίζει τον σκοπό του. Άσε τους να ψάχνουν τι παίζουμε. Μουσική. Είσαι μέσα;


19.
Tori Amos: Abnormally Attracted to Sin

Περνώντας για καιρό καλά με περισσότερο "χρωματισμένα" (πάντοτε όμως εξαιρετικά) μουσικά άλμπουμ, η αγαπημένη μας Τόρι μας φύλαξε για φέτος ένα μικρό σοκ, κρυμμένο πίσω από μελωδίες που ξαφνιάζουν, προσεκτικά φυλάσσοντας τον εγγενή λυρισμό που οφείλει να χαρίζει κάθε ποπ που σέβεται τον εαυτό της. Λίγο περισσότερο ερωτευμένος και το άλμπουμ σε διέλυσε δίχως ευκαιρία.


20.
Renaud Garcia-Fons: La Línea del Sur

Υπόδειγμα ευρωπαϊκής τζαζ από έναν συνθέτη που λάτρεψε το όργανό του όσο λίγοι και κατάφερε να προσαρμόσει το άκουσμα του πεντάχορδου μπάσου (πατέντα του ίδιου πριν χρόνια), την παριζιάνικη ιδιοσυγκρασία του και τις αραβογενείς του επιρροές (ανήσυχες μουσικές αναζητήσεις με σπουδαίες συνεργασίες όπως αυτή με τον Dhafer Youssef), σε έναν δίσκο που, αν ήταν περισσότερο ορχηστρικός, θα ήταν σταθμός στο μουσικό του είδος.