Τηλεόραση 12/10 - 18/10/2008

Κυριακή 12/10:

The Terminator (1984), του James Cameron. 24:00, STAR, διάρκεια 103’.
Από το (κοντινό πλέον) μέλλον του έτους 2029 ένα ρομπότ με την μορφή ανθρώπου στέλνεται στη Γη του σήμερα προκειμένου να εξολοθρεύσει την γυναίκα που αργότερα θα γεννήσει τον ηγέτη στην μελλοντική επανάσταση των ανθρώπων κατά των μηχανών και των ρομπότ. Η ταινία που σύστησε για τα καλά τον Σβαρτζενέγκερ και τον Τζέημς Κάμερον είναι μια καταιγιστική περιπέτεια που διατηρεί την μικρής ανάπτυξης μεγάλη προβληματική της στην μεσσιανική αλληγορία και στο απροσδιόριστο της κάθε μελλοντικής στιγμής, ανάμεσα στα εξαιρετικά εφέ και τις σκηνές ανθολογίας που περιέχει. Το εξαιρετικό ευρωπαϊκό δισκάκι με 7 ευρώ είναι σχεδόν must αγοράς, όπως μικρό must είναι και η αποφυγή εγγραφής του φιλμ με το τηλεοπτικό σήμα του STAR που εκτός των άλλων θα καταστρέψει και το όμορφο σινεμασκόπ του.

Unhook the Stars (1996), του Nick Cassavetes. 24:00, ΝΕΤ, διάρκεια 100’.
Η πρώτη ταινία του γιου του Τζον Κασσαβέτη, Νικ (The Notebook), διαβάζουμε πως είναι συγκινητική ιστορία πάνω στην ανθρώπινη επαφή ως απαραίτητο συστατικό για την εξυγίανση μιας ζωής πνιγμένης στα αδιέξοδα των υποχρεώσεων. Καθώς δεν την έχουμε δει, προτείνεται ως η εγγραφή αλλά και προβολή της βραδιάς.

Basic Instinct (1992), του Paul Verhoeven. 01:00, MEGA, διάρκεια 122’.
Και καθώς όλοι θα έχουν δει αυτό το γοητευτικό ερωτικό παιχνίδι ανάμεσα στον αστυνομικό Ντάγκλας, την ύποπτη για σειρά δολοφονιών Στόουν αλλά και το σασπένς εκ των αμφιβολιών όπως επιβάλλει κάθε θρίλερ που σέβεται τον εαυτό του, απλώς θα θυμίσω ότι κάπου εκεί έξω θα βρούμε διπλό special edition με 6 και κάτι ευρώ. Ε;



Δευτέρα 13/10:


Orlando (1992), της Sally Potter. 21:00, ΕΤ1, διάρκεια 93’.
Από βιβλίο της Βιρτζίνα Γουλφ, ο χαρακτήρας του τίτλου είναι ένας νεαρός ευγενής στην Αγγλία του 16ου αιώνα που απέκτησε την μυστηριώδη του μορφή με την ανεξήγητη ικανότητά του να παραμένει νέος και συνεπώς αθάνατος. Τα γυναικεία χαρακτηριστικά του ωστόσο θα αμφισβητούν την πραγματική του ταυτότητα, στους 4 αιώνες αφήγησης του φιλμ της Σάλι Πότερ. Ένα περιεκτικό φιλμ, στιβαρό και ώριμο που όμως χρωστάει πολλά στην εκπληκτική Τίλντα Σουίντον που κρατάει τον ομώνυμο ρόλο και τις συνεχείς αμφισβητήσεις γύρω από το φύλο και την ιδιότητά του. Στα ευρωπαϊκά καταστήματα κυκλοφορεί ένα εξαιρετικής ποιότητας (κυρίως στην εικόνα) διπλό δισκάκι, το οποίο θα βρείτε κοντά στα 15 ευρώ. Ωστόσο, το φιλμ της Σάλι Πότερ παραμένει σπάνιο στην τηλεόραση και η προβολή του είναι μια μικρή έκπληξη.

Malcolm X (1992), του Spike Lee. 23:00, ΝΕΤ, διάρκεια 193’.
Το φιλμ που μαζί με το Do the Right Thing μας γνώρισε έναν πολύ καλό σκηνοθέτη, τον Σπάικ Λι, είναι μια συμπυκνωμένη βιογραφία μιας εκ των πιο ισχυρά αντιφατικών και αμφιλεγόμενων προσωπικοτήτων της Αμερικής, που έφτασε ασπαζόμενος το Ισλαμ στην διάρκεια της φυλάκισής του να γίνει ηγέτης του κινήματος που λίγο αργότερα δημιουργήθηκε από τους καταπιεσμένους μαύρους της χώρας. Μόνιμη προβληματική του σκηνοθέτη, έντονη κριτική ματιά, αλλά και η συνήθης αμφιβολία και αίσθηση πως ο αφροαμερικανός Σπάικ Λι καταγγέλει έναν ρατσισμό με τόσο έντονες αντιπαραθέσεις φτάνοντας στο αντίθετο άκρο. Πάραυτα, σε αυτό το σχεδόν μεγαλειώδες πορτρέτο των 3 και κάτι ωρών που επιχειρεί ο σκηνοθέτης τα ψεγάδια είναι ελάχιστα, ο ρυθμός δεν χάνεται ούτε στιγμή και από κοντά η καταπληκτική παρουσία του (πολλά υποσχόμενου τότε και αποδεδειγμένα σπουδαίου τώρα) Ντένζελ Ουόσινγκτον παραδίδουν στα 90s μια σπουδαία ταινία. Η απαγορευμένη διάρκειά της σε συνδυασμό με το διπλό αμερικανικό δισκάκι μας δείχνουν τον δρόμο μακριά από το REC.

The Life and Death of Peter Sellers (2004), του Stephen Hopkins. 01:15, ΑΝΤ1, διάρκεια 128’.
Γιατί, όσο εξαιρετικός κι αν είναι ο πρωταγωνιστής σου (Τζέφρι Ρας) μια βιογραφία οφείλει να είναι μελετημένη σε βάθος, σοφά επιλεκτική στα 100 λεπτά της και πάνω απ’ όλα, ενδιαφέρουσα, κάτι που στο φιλμ του Χόπκινς δεν συμβαίνει ποτέ.



Τρίτη 14/10:

A Bronx Tale (1993), του Robert De Niro. 00:15, ΝΕΤ, διάρκεια 121’.
Το σινεμά και οι αναμνήσεις που από κοινού μοιράζεται ο σπουδαιότερος ηθοποιός του παγκόσμιου σινεμά με τον Σκορσέζε, στην πρώτη σκηνοθετηική του απόπειρα, 13 χρόνια πριν το The Good Shepherd. Μαζί με τον Τσαζ Παλμιντέρι, το αυθεντικό Μπρονξ των 60s ξαναζεί με την ιστορία ενός 9χρονου που άθελά του ζει από κοντά την Μαφία των ημερών και αν δεν βρίσκετε ακόμα έναν λόγο να το παρακολουθήσετε, κάντε το για να δείτε από που δημιουργήθηκε μια από της καλύτερες ταινίες της δεκαετίας που διανύουμε, το “A Guide to Recognizing Your Saints”...



Τετάρτη 15/10:

Nostalghia (1983), του Andrei Tarkovsky. 22:45, Βουλή, διάρκεια 120’.
Ο Κορτσάκοφ είναι ένας Ρώσος ποιητής και ερευνητής που κάνει ένα ταξίδι στην Ιταλία προκειμένου να μελετήσει την ζωή ενός συμπατριώτη του συνθέτη που πέρασε την εξορία του στην χώρα . Στην ερευνά του θα γνωρίσει τον Ντομένικο, αυτοεξόριστο μαζί με την οικογένειά του σε ένα αχούρι προκειμένου να σωθεί από τον κόσμο, πράξη που γοητεύει τον Κορτσάκοφ. Η εξορία δίνει χώρο για μια βαθιά νοσταλγία της πατρίδας με την κλασική της έννοια και την ευκαιρία στον Αντρέι Ταρκόφσκι να μεγαλουργήσει με ένα ακόμη δοκίμιο μοιρασμένο εγκεφαλικά και συναισθηματικά, που απαιτεί την ολοκληρωτική παράδοση του θεατή προκειμένου στην αποκρυπτογράφησή του. Διπλό δισκάκι από την γνώριμα εξαιρετική Artificial Eye, αλλά για άλλη μια φορά κοντά στα 25 ευρώ.

Young Adam (2003), του David Mackenzie. 02:00, MEGA, διάρκεια 98’.
Το ανεξάρτητο αυτό φιλμ νουάρ του Μακένζι είχε προκαλέσει μεγάλη έκπληξη στην κινηματογραφική χρονιά με την υπαρξιακή προσέγγιση της ιστορίας του. Ο Τζο, τυχοδιώκτης που καταλήγει ναύτης σε φορτηγό πλοίο, μοιάζει να έχει κάποια σχέση με το πτώμα μιας νεαρής κοπέλας που βρέθηκε στο ποτάμι. Παράλληλα διατηρεί δεσμό με τη γυναίκα του καπετάνιου και στο μυαλό του όλα συγχέονται με το παρελθόν του, καθώς συγχέονται και στην ανάπτυξη του μύθου και την επίλυση του αστυνομικού μυστηρίου, πάντα στο στενό και κλειστοφοβικό περιβάλλον της εργασίας του (που δίνεται θαυμάσια από τον Μακένζι με το αντίστοιχα κλειστοφοβικό στρίμωγμα τον λεπτομερειών σε κάθε του κάδρο, προσέξτε το). Ένας μικρός θρίαμβος του ανεξάρτητου σινεμά με τον ΜακΓκρέγκορ στον πρωταγωνιστικό ρόλο και ένα δισκάκι περιοχής 2 σε σκανδαλώδη τιμή!!!



Παρασκευή 17/10:

Final Destination (2000), του James Wong. 23:00, ALPHA, διάρκεια 98’.
Κάπως έτσι συνεχίστηκε η κατρακύλα του σινεμά τρόμου, σε αυτό το φιλμ σήμα κατατεθέν του τρόμου των ‘00s, PG rated slasher με αμερικανικά λυκειόπαιδα και πανηλίθιους διαλόγους σε ένα θέμα όπου ο θάνατος επιστρέφει κάθε φορά που ένα υποψήφιο θύμα του γλιτώνει, μέχρι να πάρει τελικά αυτό που δικαιούται. Με λίγα Μαθηματικά και Φυσική, τον ξεγελάσαμε τον Χάρο, αλλά σινεμά δεν κάναμε...

2046 (2004), του Kar Wai Wong. 24:00, ΕΤ1, διάρκεια 129’.
Επειδή συμφωνώ στο 100% και επειδή είναι ένα απόσπασμα που συμπυκνώνει άψογα το αγαπημένο μου αυτό φιλμ, αντιγράφω από τον φίλο Αχιλλέα:"Ολοκληρώνοντας τον κύκλο που ξεκίνησε πριν μια δεκαετία από το Days of Being Wild και άλλαξε μια για πάντα περνώντας μέσα από μια συντριπτική Ερωτική Επιθυμία, ο Kar Wai καθοδηγεί τον Chow και εμείς ακολουθούμε σε μια μοναδική ανακεφαλαίωση της σπουδαίας καριέρας του. Κατασκευάζοντας εικόνες που το μάτι είναι καταδικασμένο να ερωτευτεί, μας παρασύρει σε ένα άνευ προηγουμένου συναισθηματικό ταξίδι χαμένων ευκαιριών, στιγμών που έφυγαν πριν τις ζήσουμε και επιλογών που θα ακολουθούν για πάντα. Όχι μόνο ένα από τα καλύτερα δημιουργήματα από καταβολής κινηματογράφου, αλλά ένα μοναδικό καλλιτεχνικό επίτευγμα."
Με 6-7 ευρώ δισκάκι περιοχής 1 με έξτρα παροχές, αλλά, πείτε μου, πόσα θα ήταν πολλά για αυτό το αριστούργημα;



Σάββατο 18/10:

Proof (2005), του John Madden. 24:00, ALPHA, διάρκεια 100’.
Ο πατέρας της Κάθριν ήταν μια επιστημονική διάνοια αλλά και σχιζοφρενής προσωπικότητα που αφιέρωσε τη ζωή του στην μελέτη μιας σημαντικής μαθηματικής απόδειξης, αφήνοντας πίσω του γραπτά που δύσκολα θα μπορούσε να διαβάσει κάποιος. Ωστόσο η ίδια, κληρονομώντας τρόπον τινά την οξυδέρκειά του, διατηρούσε μια ακαδημαϊκή καριέρα που διέκοψε για τον φροντίσει πριν πεθάνει. Ο θάνατος του πατέρα της την φέρνει αντιμέτωπη με τα φαντάσματα του παρελθόντος (υπό την μορφή τόσο των πραγματικών οραμάτων-επισκέψεων, όσο και με την απειλή της σχιζοφρένειας της ίδιας) και με έναν έντονα παρορμητικό φοιτητή της που δείχνει πραγματικό ζήλο στην αποκρυπτογράφηση των γραπών που άφησε, περιπλέκοντας την ήδη τεταμένη ψυχολογική της κατάσταση με τα συναισθήματα που βρίσκουν χώρο να αναπτυχθούν. Μεταφερόμενο στο σινεμά, το θεατρικό κείμενο του Ντέιβιντ Όμπερν παραλλάσσεται όσο χρειάζεται και την θέση της αμεσότητας μεταξύ ηθοποιών και κοινού παίρνει μια μάλλον επιτυχημένη κινηματογραφική αφήγηση, αποτελούμενη από φλασμπάκ και σκέψεις της Κάθριν που ξεγλιστρούν από το εύθραυστο μυαλό της.

Diary of the Dead (2007), του George A. Romero

"There's always an audience for horror". Κοινό όμως απαιτητικό, που ξεχνά γρήγορα βομβαρδιζόμενο από ανέμπνευστα ριμέηκ σκουπίδια και ξεχειλωμένα σίκουελ φτηνού PG-rated τρόμου.

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι ο πατέρας των zombie-thrills αλλά και δημιουργός καλτ αριστουργημάτων όπως το Martin και το Creepshow, παραμένει ένας καλός μαέστρος του είδους, όσο κι αν ο ίδιος προσπάθησε πολύ στο καινούριο του φιλμ να αλλάξει τις ισορροπίες. Ο Ρομέρο με το ιδιαίτερο χιούμορ του και την δηκτική στάση του στα εκάστοτε κοινωνικά θέματα, πάντοτε μπόλιαζε τους νεκροζώντανούς του με τα δύο αυτά χαρακτηριστικά του σε ένα εκρηκτικό μείγμα. Στο Diary of the Dead, δυστυχώς, δείχνει πραγματικά γερασμένος.

Μια ομάδα σπουδαστών κινηματογράφου που ετοιμάζουν την πτυχιακή τους εργασία, βρίσκεται στο γύρισμα μιας ταινίας τρόμου όπου η απειλή έχει τη μορφή μούμιας (τι επιλογή κι αυτή...). Στο διάλειμμα των γυρισμάτων και όταν όλα έχουν πάει τόσο χάλια, μαθαίνουν από το ραδιόφωνο ότι (για άλλη μια φορά) ο κόσμος απειλείται από νεκρούς που επιστρέφουν στη ζωή και (για άλλη μια φορά) διψούν για αίμα. Αυτό που ως θεατές βλέπουμε, είναι η επαγγελματικά μονταρισμένη, voice-overed εκδοχή όσων πρόλαβαν να καταγράψουν οι δύο κάμερες που διαθέτουν οι πρωταγωνιστές, μαζί με βίντεο από κινητό, κάμερες παρακολούθησης (που μπαίνουν στο παιχνίδι στο τρίτο μέρος της ταινίας) αλλά και πραγματικό αρχειακό υλικό προερχόμενο από τις ειδήσεις.

Με το πρόσφατο Cloverfield ο Ρομέρο πνίγεται από το ατυχές timing της αισθητικής και της φόρμας του. Η κάμερα στο χέρι γίνεται επικίνδυνα σταθερή, το voice over καταστρεπτικό, τα κοινωνικά σχόλια παραφορτώνουν το φιλμ κουράζοντας τον θεατή και ο χρόνος που απομένει δίνει χώρο για μια και μόνο χιουμοριστική στιγμή στο φιλμ που και η ίδια όμως μοιάζει απομονωμένη και άτοπη. Τα όσα ισχυρίζεται το εκνευριστικό voice over περί αληθινού υλικού, δεν γίνονται στιγμή πιστευτά, αντίθετα με την άνευ τρυκ ένταση του Cloverfield. Κι αν το δεύτερο ήταν μια ταινία για την γενιά του Youtube, το Diary of the Dead θα ήθελε (πολύ πρώιμα) να είναι ένα φιλμ σχετικά με αυτή. Τα σχόλιά του όμως (τίποτα δεν είναι αληθινό μέχρι να καταγραφεί από την κάμερα, η επικίνδυνα συνηθισμένη εξοικείωση του μέσου Αμερικανού με τα όπλα, αφού όλοι στο φιλμ στοχεύουν με ακρίβεια ελεύθερου σκοπευτή) πέφτουν στο κενό, αδυνατώντας να μπλεχτούν επιτυχημένα με το απολαυστικό gore θέαμα, τους τυπικούς μέχρι το κόκκαλο χαρακτήρες (από την δυναμική ξανθιά γκόμενα ως τον geek βοηθό) και τα πλακατζίδικα cameos των Ρομέρο, Ταραντίνο και άλλων, δίνοντας την θέση τους σε έναν ενοχλητικό διδακτισμό, στον οποίο ο Ρομέρο δεν μας είχε συνηθίσει...

Ένα μικρό νέο.

Το Cinemart.gr (ή The Pervert's Guide to Cinema) είναι εδώ και λίγες εβδομάδες σε πλήρη λειτουργία. Κλικ στο λινκ από πάνω ή εδώ.

Κάψιμο; Όοοοχι καλέ!

Κυρίες και κύριοι, το THERE WILL BE BUD:

Τηλεόραση 09/03 - 15/03/2008

Μετά από καιρό...

Δευτέρα 10/03:

Spider-Man 2 (2004), του Sam Raimi. 21:00, MEGA, διάρκεια 127’.
Ο Πίτερ Πάρκερ φαντάζει μπροστά στην ψυχολογική του καταστροφή: Δουλειά και σπουδές καταρρέουν, ο Σπάιντι χάνει σε δημοτικότητα και η Μαίρη Τζέην ετοιμάζεται να παντρευτεί κάποιον άλλο. Κάπου εκεί, στην σχέση του με τον παιδικό του έρωτα, βασίζει και το δεύτερο και καλύτερο φιλμ της πολύ καλής αυτής σειράς κόμικ περιπετειών ο Σαμ Ράιμι, πριν το πλαισιώσει με ασταμάτητη δράση, πράγμα που οπωσδήποτε μας εγγυάται ένα ευχάριστο βράδυ Δευτέρας (που πάντοτε όμως είναι τόσο βαρετές τηλεοπτικά). Ωστόσο, κανείς δεν μας βγάζει από το μυαλό την ιδέα πως κάποιος μας δουλεύει, όταν εκεί έξω κυκλοφορεί διπλό δισκάκι με την extended version της ταινίας και extras που δεν τελειώνουν ποτέ, στα 9 και κάτι ευρώ...

Mission: Impossible II (2000), του John Woo. 21:00, STAR, διάρκεια 123’.

Όταν ο Τζον Γου το είχε ήδη χάσει και δημιουργούσε το μελανό σημείο στην σειρά δράσης που άρχισε με εξαιρετικό τρόπο ο Μπράιαν Ντε Πάλμα... Τρέξιμο και εκρήξεις σε σημείο αηδίας και μετά το μισάωρο (όπου και το παιδαριώδες σενάριο έχει ξετυλιχτεί) αφόρητη βαρεμάρα. Πραγματικά.

Heat (1995), του Michael Mann. 23:15, ALTER, διάρκεια 163’.

Ό,τι κι αν γράψω για αυτό το αριστούργημα (ίσως την καλύτερη αστυνομική ταινία εδώ και 20 τουλάχιστον χρόνια) μετά το κείμενο του φίλου Ηλία, θα είναι αστείο. Απλώς ξεχνάτε την εγγραφή, αφού με 7 ευρώ έχετε ένα διπλό ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ DVD.


Τρίτη 11/03:

Vale Abraão (Abraham's Valley ) (1993), του Manoel de Oliveira. 00:30, ΕΤ3, διάρκεια 180’.
Εκεί ακριβώς που οι αργοί ρυθμοί από γοητευτικοί αρχίζουν να γίνονται κουραστικοί, εξυπηρετώντας ένα σενάριο αρκετά αδιάφορο και καθόλου πρωτότυπο, έρχονται να προστεθούν και τα 180 λεπτά της ταινίας και η Κοιλάδα του Αβραάμ, αν και μάλλον το πιο χαρακτηριστικό φιλμ του γερο-Ολιβέιρα, πέφτει στον τηλεοπτικό βούρκο. Όσοι αντέχετε... εγώ όχι.


Τετάρτη 12/03:

Il Cuore altrove (2003), του Pupi Avati. 02:15, ALTER, διάρκεια 107’.
Το Άλτερ συνεχίζει να εκπλήσσει ευχάριστα με τις προβολές της φιλμογραφίας του Πούπι Αβάτι, όμως εδώ είμαστε πραγματικά μπροστά στην χειρότερη ταινία της καριέρας του, ένα μονοδιάστατο υβρίδιο κωμωδίας και δράματος που δεν κερδίζει ούτε δευτερόλεπτο τον θεατή, λειτουργώντας (παρά την εμπειρία του δημιουργού του) απολύτως α-κινηματογραφικά.


Πέμπτη 13/03:

Basic Instinct (1992), του Paul Verhoeven. 00:00, MEGA, διάρκεια 127’.
Και καθώς όλοι θα έχουν δει αυτό το γοητευτικό ερωτικό παιχνίδι ανάμεσα στον αστυνομικό Ντάγκλας, την ύποπτη για σειρά δολοφονιών Στόουν αλλά και το σασπένς εκ των αμφιβολιών όπως επιβάλλει κάθε θρίλερ που σέβεται τον εαυτό του, απλώς θα θυμίσω ότι κάπου εκεί έξω θα βρούμε διπλό special edition με 6 και κάτι ευρώ. Ε;


Παρασκευή 14/03:

Επειδή προσωπικά βαριέμαι να δω μια ταινία όπως ο Άνθρωπος με την Κινηματογραφική Μηχανή (Chelovek s kino-apparatom (The Man with a Movie Camera) (1929)), την προβολή που διάλεξε η ΕΤ1 στις 00:05 (διάρκεια 68’), θα προτιμήσω το ΞΕΚΑΡΔΙΣΤΙΚΟ The Emperor's New Groove (2000), του Mark Dindal (ΝΕΤ, 22:00), το πιο ανυπόφορα αστείο καρτούν εδώ και χρόνια. Χαρακτήρες και χιούμορ στα όρια της αναρχίας, ατάκες δουλεμένες λες και από μαέστρο της διαλογικής κωμωδίας, ένα από τα τελευταία φιλμ κινουμένων σχεδίων με ήρωες ζωγραφισμένους στις δύο διαστάσεις και έναν κεντρικό ήρωα –λαμόφατσα- πραγματικό αντικείμενο λατρείας, τα στούντιο της Disney έκαναν το θαύμα τους, λίγο πριν την απόλυτη επικράτηση του τρισδιάστατου. Και καθώς τα δισκάκια της Disney παραμένουν πάντα σε πολύ υψηλές τιμές, η προβολή είναι must.


Σάββατο 15/03:

Frantic (1988), του Roman Polanski. 22:30, STAR, διάρκεια 115’.
Το σενάριο θέλει τον Χάρισον Φορντ (πριν γίνει και τελείως γελοίος) να ψάχνει την γυναίκα του στο Παρίσι (όπα), όταν αυτή εξαφανίστηκε από το ξενοδοχείο που έμεναν μαζί. Σας λέω ότι το Παρίσι στην ταινία χρησιμοποιείται με τρόπο τέτοιο ώστε να εξυπηρετεί το αλά Χίτσκοκ σασπένς που εκ των πραγμάτων προσφέρει η βασική σεναριακή ιδέα. Όλα καλά ως εδώ. Τώρα σας λέω και ότι την σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο αγαπητός κύριος Πολάνσκι (χεστήκαμε θα μου πείτε, το ήξερε και η θειά μου) και το φιλμ αυτόματα απογειώνεται. Απουσία ενός καλού δίσκου για το έργο, η προβολή του στο αγαπημένο μας κανάλι είναι βάλσαμο.

The People vs. Larry Flynt (1996), του Milos Forman. 00:00, MEGA, διάρκεια 129’.
Αυτή η βιογραφία (με αρκετά κωμικά στοιχεία) του Μίλος Φόρμαν είναι (όντας πιστή στο πρόσωπο που σκιαγραφεί) μια κατά μέτωπο επίθεση στις υποκριτικά αναχρονιστικές και εν τέλει φασιστικής αντιμετώπισης αντιλήψεις που δημιούργησαν (όπως και σε τόσους άλλους) έναν σωρό προβλήματα στον εκδότη του Hustler, ο οποίος φλέρταρε ακόμη και με το να γίνει θύμα δολοφονίας. Δισκάκι περιοχής 2 και Collector’s Edition με αρκετά πρόσθετα πραγματάκια με 10 ευρώ, για όποιον ενδιαφέρεται.

The Cranes Are Flying (Letyat zhuravli) (1957), του Mikhail Kalatozov. 00:30, ΕΤ3, διάρκεια 94’.
Αυτή η βραβευβένη με Χρυσό Φοίνικα ταινία, τουλάχιστον επιβεβαιώνει την εξωπραγματική ικανότητα των Ρώσων δημιουργών να στήνουν ιστορίες ερωτικές, σχεδόν αυστηρά σε πολιτικό background και να καταφέρνουν να παραμείνουν πιστοί σε αυτές, στον λυρισμό που τις διαποτίζουν, στις εκπληκτικά φωτογραφημένες εικόνες και στις βαθιά φυσικές ανθρώπινες ερμηνείες που εισπράττουν (δημιουργώντας μια ολόκληρη σχολή). Όπως για τόσα άλλα, έτσι και για τούτο εδώ το αριστουργηματικό φιλμ, η Criterion Collection έχει κυκλοφορήσει ένα δισκάκι με την πλήρως uncut έκδοση του, σε transfer που βγάζει μάτια και με δύο τρία συνοδευτικά ανάλογα του κύρους της.

Τα λέμε.

Περί μοιραίων καταλήξεων μιλώντας...

I took a plane

I took a train

(Ah, who cares, you always end up in the city)

...

εδώ

In the Mood for Love (2000), του Wong Kar-Wai.

Τι είναι η ερωτική επιθυμία; Κι αν μπορέσουμε να την προσδιορίσουμε, εστιάζοντας σαρκικά είτε εγκεφαλικά, πόσο αυτή είναι ικανή να αντικαταστήσει την ερωτική πράξη αυτή καθαυτή; Πόση αντλούμε ικανοποίηση από την επίγνωση της αποτελεσματικής αύρας μας στον άλλο; Με την "Ερωτική επιθυμία" η δραματουργική αλλά και ουσιαστική δύναμη του φιλμ κρύβεται στον τίτλο του, δίνοντας εδώ αρχή, μέση και τέλος, και διατηρώντας το αβαντάζ του αιφνιδιασμού (που χρησιμοποιεί κιόλας τελικώς) με την ίδια την ομαλότητα και γραμμικότητά του. Η ερωτική επιθυμία δεν προχώρησε παρακάτω, έμεινε εκουσίως τέτοια, επειδή ο ενδιαφερόμενος αρκέστηκε απλώς στο να την προκαλέσει ή ακούσια, απομεινάρι απόρριψης, μονόδρομου ενδιαφέροντος και απολύτως ελαστικής κρούσης συναισθημάτων; Σε ένα χτίσιμο χαρακτήρων (στέρεα δομημένων στην εντέλεια πλην όμως των ασαφών επιθυμιών τους) που σχετίζονται τόσο άμεσα, ο Καρ Γουάι αρπάζει την ευκαιρία και μας αρνείται πότε το πρώτο και πότε το δεύτερο, κρατώντας απαντήσεις και δημιουργώντας αμφιβολίες εναλλάξ.

Στο Χονγκ Κονγκ των αρχών του '60 δύο ζευγάρια, άγνωστα μεταξύ τους, νοικιάζουν διπλανά δωμάτια και μετακομίζουν την ίδια μέρα. Στο ένα η κυρία Τσαν με τον άντρα της και στο άλλο, ο κύριος Τσόου με την γυναίκα του. Λίγο καιρό μετά οι δυο τους θα αντιληφθούν ότι οι σύζυγοί τους έχουν σχέση και, με κοινή την μοιχεία που υπέστησαν, αρχίζουν να συναντιώνται συχνότερα και μόνοι, πνίγοντας την θλίψη στην παρέα ο ένας του άλλου.

Η Ερωτική Επιθυμία του Καρ Γουάι είναι ένα γνήσιο μελόδραμα, με δομή τόσο κλασική όσο τα θεμελιώδη για το είδος χολυγουντιανά αριστουργήματα του Σερκ και των κινηματογραφικών συνοδοιπόρων του. Εκτός αυτού, 50 έτη (σε χρόνο κινηματογραφικό) και μια αιωνιότητα μετά (σε χρόνο πραγματικό) αφηγείται την ίδια και απαράλλακτη ιστορία έρωτα αλλά με δυναμική καταρρακωμένη από την αλόγιστη χρήση, που κρύβει μια λέξη μασημένη αδέξια, χτυπημένη και εν τέλει τσακισμένη στις λάγνες ορέξεις διαφημιστών, τηλεορασάκηδων, βαλεντίνων και εφήβων που βιάζονται να μεγαλώσουν. O σπουδαίος Καρ Γουάι των, με μαθηματική ακρίβεια, αριστουργημάτων όπως Happy Together και Chungking Express, δέχεται το στοίχημα που ο ίδιος βάζει (με τις εις βάρος του πιθανότητες) να αφηγηθεί αυτή την καθημερινή, οικουμενική και διαχρονική όσο η ανθρωπότητα ιστορία και σαν να μην έφτανε αυτό, διαλέγει να το κάνει με τρόπο κλασικό, μη αποφεύγοντας τις συγκρίσεις, αλλά προκαλώντας τις καθώς δεν περνά ούτε δίπλα από τις αναδιαρθρώσεις που υπέστη κινηματογραφικά, από την κωμωδία ως την επιστημονική φαντασία και από τα χέρια σχεδόν όλων των δημιουργών του παγκόσμιου σινεμά. Άλλωστε, ο ίδιος ο Καρ Γουάι αποτελεί εδώ και χρόνια εγγύηση σχεδόν ατράνταχτη για αποτέλεσμα αριστουργηματικό (θα εξαιρούσα την τελευταία του δημιουργία, με πραγματικό κίνδυνο της ζωής μου από έναν δυο φίλους φανατικούς του φιλμ), τόσο αισθητικά όσο και στην ουσία του σινεμά αλλά και των τεχνών εν γένει, δηλαδή συναισθηματικά, στο κέντρο της καρδιάς του θεατή, στο κέντρο του μνημονικού του, στις βαθιές αναμνήσεις του που ενεργοποιούν τους μηχανισμούς για να αγαπήσει το έργο της τέχνης του, στην σπανίως τέλεια αναλογία και αντιστοιχία μυαλού και καρδιάς.

Σε πρώτο επίπεδο, κατανοεί βαθιά τους χαρακτήρες του, δυο ανθρώπους που κρατάνε κρυφό μέσα τους έναν ανεκπλήρωτο πλην παράνομο έρωτα, κλεισμένο καλά υπό τον φόβο του καθωσπρεπισμού. Ο ερωτας που γεννιέται μπροστά στα μάτια μας δείχνει καταδικασμένος, τόσο από το συντηρητικό κλίμα που αποπνέει ο κοινωνικός περίγυρος που πειστικά μας χτίζει (με τρόπο θαυμαστά εσωτερικό) ο Καρ Γουάι, όσο και από τις ίδιες τις αδικαιολόγητες ενοχές που πνίγουν κάθε κίνηση και κάθε σκέψη του πρωταγωνιστικού ζευγαριού. Σε μια συγκλονιστική σεκάνς, θα υποδυθούν τους συζύγους τους (ο ένας του άλλου), άραγε για να μοιράσουν την θλίψη τους εξίσου ή να ταλαιπωρήσουν τον εαυτό τους λίγο παραπάνω συνειδητοποιώντας την απιστία αυτή πιο άμεσα; Μήπως για να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο, απαλλαγμένοι για πρώτη φορά από τις ενοχές; Η κυρία Τσαν γίνεται κυρία Τσοόυ και ο κύριος Τσόου γίνεται κύριος Τσαν που μέσα στο μικρό θεατρικό τους παραλήρημα μοιράζουν τις ευθύνες για να καταλήξουν θριαμβευτικά "ποτέ δεν θα γίνουμε σαν αυτούς" (σε αριθμό πληθυντικό που πιστοποιεί τρόπον τινά την ένωσή τους, την αρχή μιας σχέσης καταδικασμένης να ζει και να υπάρχει μέσα σε έναν κυκεώνα παραλογισμού, αμφισβήτησης και αυτολογοκρισίας που γέννησε η ρυπογόνα εγκράτεια του καθωσπρεπισμού, αλλά ίσως και εξιδανικεύοντας ο ένας την εικόνα του άλλου, με αυτό το υποβλητικό και προστακτικό "δεν θα γίνουμε" που δεν αφήνει περιθώριο, το δίχως άλλο).

Ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο ζευγάρι, ιδιοφυώς καδράροντάς το πίσω από τοίχους, γωνίες και μεγάλα αντικείμενα σε γκρο πλάνα αφήνοντάς τους στη σιγουριά του φόντου, ο Καρ Γουάι ακουμπάει συναισθήματα που μετά βίας χωράνε σε μια ματιά, ένα απαλό χάδι, ένα λίκνισμα σε αργή κίνηση. Η Τσενγκ κινείται με απαράμιλλη χάρη παρά την ασφυκτικά στενή γκαρνταρόμπα της, κουρδίζοντας ρυθμικά τα αφόρητα αισθησιακά της βήματα τέλεια με την αργή κίνηση που λατρεύει ο Καρ Γουάι, έτσι απλά για να δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι μεταχειρίζεται τον χρόνο κατά βούληση, κυλώντας τον πότε αργά και πότε πιο γρήγορα, αρπάζοντας παιχνιδιάρικα στιγμές που ολοκληρωτικά ανήκουν στους ήρωές του. Ο ίδιος όμως κάθε άλλο παρά νικάει τον χρόνο, του παραδίνεται ολοκληρωτικά σηκώνοντας τα χέρια ψηλά στο πέρασμά του. Δρώντας με οριοθετημένη χρονική αλλά και χωρική αοριστία, ο Καρ Γουάι μας κινεί ανάμεσα στα στάδια της μη-σχέσης των ηρώων, με μόνη ένδειξη για το (πάντα απροσδιόριστο) πέρασμα του χρόνου τις συνεχείς εναλλαγές στα φορέματα, την καταπίεση που εντείνεται κάθε (κινηματογραφικό) λεπτό παραμένοντας πάντα σοφά υπόγεια και το συνεχές καρδάρισμα ρολογιών. Όταν η κάμερα συλλαμβάνει την Τσενγκ σκεφτική κάτω από ένα ρολόι, ο ίδιος ο δημιουργός διαλέγει να πνιγεί από τον χρόνο. Πόση ώρα είναι εκεί; Πόσο διαρκεί αυτή της η περισυλλογή; Τι γινόταν πιο πριν και τι θα γίνει μετά, όταν το πλάνο χαθεί στη δίνη της επόμενης σεκάνς;

Με τον ίδιο τρόπο, αφαιρώντας δηλαδή αφηγηματικά και κατά συνέπεια προσθέτοντας δραματουργικά, λειτουργεί ολόκληρο αυτό το σπουδαίο φιλμ. Εκεί που ο Τζουντ Λο στο My Blueberry Nights καθαρίζει ένα θολωμένο τζάμι αποκαθιστώντας την επικοινωνία και προσφέροντας έναν καλό φίλο στην Νόρα Τζόουνς, στην "Ερωτική Επιθυμία" οι ήρωες μένουν μετέωροι να κοιτούν τον κόσμο αποκλειστικά μέσα από θολωμένα, βρεγμένα και βρώμικα τζάμια, από γωνίες με οπτικό πεδίο περιορισμένο, αδύναμοι να επικοινωνήσουν "καθαρά", κάτι που τους βυθίζει όλο και περισσότερο στις τύψεις τους. Ξανά, εκεί που οι προηγούμενες ταινίες του Καρ Γουάι λειτουργούσαν πάνω στη διασταύρωση ιστοριών και χαρακτήρων, η "Ερωτική Επιθυμία" δεν είναι παρά το σύμπαν δύο ιστοριών που πορεύονται παράλληλα μην αφήνοντας περιθώρια για την ύπαρξη σημείου τομής: Όταν ο Τσόου θα επιστρέψει αποφασισμένος να συναντήσει την Τσαν, ο Καρ Γουάι θα στερήσει και την τελευταία καθαρή ανάσα στους ήρωες και τους θεατές του, μη επιτρέποντας αυτή την συνάντηση, με τρόπο πραγματικά σπαρακτικό. Το μόνο που τελικά μένει στους ήρωες είναι αυτή η ανάμνηση και νοσταλγία, για όσα όμως δεν έζησαν στην πραγματικότητα.

Και στο αποκορύφωμα των καλά κρυμμένων μυστικών και των ολότελα προσωπικών στιγμών που αφήνει ο Καρ Γουάι στους ήρωες-παιδιά του, o Τσόου είναι έτοιμος να ξεχάσει. Όμως για ποιον λόγο; Ποια λύτρωση θα βρει στη λήθη του; Την δυνατότητα να ξεχάσει ανάμεσα στα καλά κι όσα τον πόνεσαν ή την δυνατότητα να ανακαλύψει ξανά όσα αγάπησε; Όπως και να 'χει, θα ψιθυρίσει το δικό του μυστικό, για πρώτη φορά τόσο φανερά κρυφό, στα χαλάσματα του Άνγκορ και η "Ερωτική Επιθυμία" θα κορυφώσει, κλείνοντάς μας το μάτι για τελευταία φορά, σε ένα ύστερο παιχνίδι με τον χρόνο, παραδίδοντας τον έρωτα αυτό στην επίγεια αιωνιότητα.

26 χρόνια μετά το Πρώτο Αίμα και ένα ωραίο Σάββατο βράδυ (το χθεσινό δηλαδή), βρέθηκα σε κοντινό μου multiplex για λιγότερο από 10 λεπτά.
26 χρόνια μετά το "I could have killed 'em all, I could kill you. In town you're the law, out here it's me. Don't push it. Don't push it or I'll give you a war you won't believe. Let it go. Let it go.", το μάτι μου πέφτει στο διαφημιστικό φυλλαδιάκι του νέου Ράμπο, με το γαμηστερά εντυπωσιακό poster, το απαραίτητα catchy tagline ("Ο Πόλεμος είναι στο Αίμα του. Η Εκδίκηση στην Καρδιά του") και τη συγκλονιστικά απρόσμενη ημερομηνία εξόδου: 24 Ιανουαρίου!!!
Τι δώρο ήταν πάλι αυτό;
Τα λέμε σε μια εβδομάδα. Στις αίθουσες. Φαντάζομαι τρελό αίμα. Μέχρι τότε:




Και το απαραίτητα αναίμακτο επίσημο trailer εδώ.
Τα λέμε.

Λοιπόν, από τις αγαπημένες μου ασχολίες είναι να κατεβάζω κάθε Πέμπτη την δισκοκριτική από το site του αθηνοράματος, την οποία επιμελείται τύπος με πολύ κοντινά σε εμένα γούστα, και εν συνεχεία να βρίσκω τα διάφορα albums που περνάνε από το προαναφερθέν δισέλιδο. Η συνέχεια απλή, ακούω κάθε βράδυ ένα με δύο από αυτά και έτσι ανακαλύπτω ή θυμάμαι εξαιρετικά πράγματα.
Σε μια από τις τελευταίες φορές πέτυχα το "Puzzle" των Biffy Clyro. Συμπαθές.
Με το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό όμως να έχει ένα σπουδαίο τραγούδι για άνοιγμά του. Ακόμη κι αν δεν σας αρέσει, οφείλετε να παραδεχτείται πως το "Living Is A Problem Because Everything Dies" έχει ένα εκπληκτικό intro για ενάμιση λεπτό...
Περιμένω.

Το κομμάτι εδώ.

Παρακάτω ένα βιντεοκλίπ, με μια μικρή παραλλαγή στο τραγούδι. Θα πρότεινα να ακούσετε αυτό που είναι στον δίσκο, δηλαδή στο πιο πάνω link.

Μπουκάτσα Θεέ, πάρε το Σινέ - Ένα post αφιερωμένο.

Μην γελάτε ρεμάλια. Οι γνωστοί λέω.