Τηλεόραση 26/08 - 01/09/2007

Κυριακή 26/08:

Ostre sledovane vlaky (Closely Watched Trains) (1966), του Jiri Menzel. 21:15, ΕΤ1, διάρκεια 83'.

H προπέρσινη επανέκδοση της ταινίας στα θερινά σινεμά ήταν αφορμή για γιορτή σε κάθε σινεφίλ. Το ίδιο και το εξαιρετικό δισκάκι της λατρεμένης Criterion, που έστω και με μηδενικά έξτρα έδινε στο φιλμ τη διάσταση που του αξίζει με την κρυστάλλινη εικόνα του και την εξαιρετική (ειδικά σε σχέση με την κινηματογραφική επανέκδοση) μετάφρασή του. Η ταινία αποτέλεσε σταθμό στα μέσα της δεκαετίας του '60 και ακόμη και σήμερα παραμένει ένα διαμάντι του ερωπαϊκού σινεμά που αξίζει κανείς να ανακαλύψει.

Alien: Resurrection (1997), του Jean-Pierre Jeunet. 23:00, ΑΝΤ1, διάρκεια 104'.

Το τέταρτο και τελευταίο μέρος της εξαιρετικής αυτής σειράς, σκηνοθετημένο από τον Ζενέ της Πόλης των Χαμένων Παιδιών, δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένα ατμοσφαιρικότατο θρίλερ, κλειστοφοβικό όπως επιβάλλει η ιστορία (από το πρώτο ως το τρίτο της σειράς) και ταυτόχρονα παιχνιδιάρικο στο ύφος του σκηνοθέτη της. Το τέταρτο φιλμ της σειράς ανοίγει το θέμα της κλωνοποίησης, με την οποία δύο αιώνες μετά το θάνατό της η Ρίπλεϊ "Ζωντανεύει" ξανά. Δεν συζητάμε για εγγραφή όταν υπάρχει μια από τις εξαιρετικότερες κασετίνες DVD στον πλανήτη, το AlienQuadrilogy των 9 δίσκων με 25 ευρώ!!!

Birthday Girl (2001), του Jez Butterworth. 00:45, STAR, διάρκεια 93'.

Νομίζω πως η Κίντμαν σώζει το φιλμ από την καταστροφή, κάνοντάς το ευχάριστο κιόλας, αλλά βουλιάζει στο καλό πρόγραμμα της μέρας.

Frequency (2000), του Gregory Hoblit. 02:45, ALPHA, διάρκεια 110'.

Requiem for a Dream (2000), του Darren Aronofsky. 02:00, ΝΕΤ, διάρκεια 102'.

Το Ρέκβιεμ είναι μια ταινία που με εκνευρίζει και μόνο που την ακούω. Αυτό το ανώμαλο πράγμα δεν συμβαίνει επειδή είναι καμιά μαλακία σκέτη, αλλά επειδή σε καμία περίπτωση δεν έχει δουλειά να είναι η αγαπημένη ταινία του 70% των Ελλήνων (άσχετων με σινεμά πάντα). Τέλος πάντων, επειδή άδικα γράφω, αφού όλοι το έχετε δει, κάντε έναν κόπο αν τόσο σας άρεσε και γράφτε το κιόλας. Πολύ καλό και πολύ φτηνό δισκάκι κάπου εκεί έξω.

Δευτέρα 27/08:

Atanarjuat (The Fast Runner), του Zacharias Kunuk. 17:00, Βουλή, διάρκεια 172'.

Les rivieres pourpres (The Crimson Rivers), του Mathieu Kassovitz. 01:15, MEGA, διάρκεια 105'.

Αν και ο Κασοβίτς θα έπρεπε να αρκεστεί στο Μίσος και να μην γυρίσει άλλο έργο, τα Πορφυρά Ποτάμια του δεν είναι καθόλου αδιάφορα. Ένα σφιχτοδεμένο περιπετειώδες θρίλερ που όμως εξαντλεί την ίντριγκά του νωρίς, καθώς και την αποδυναμώνει η αγχωτική αλλά και αγχωμένη σκηνοθεσία του. Αν σας άρεσε περισσότερο, το διπλό δισκάκι περιοχής 2 δεν θα σας σηκώσει από τον καναπέ πριν τις 5 ώρες από την έναρξη της προβολής.

One Flew Over the Cuckoo's Nest (1975), του Milos Forman. 01:15, ALPHA, διάρκεια 133'.

Τετάρτη 29/08:

Zamri, umri, voskresni! (Don't Move, Die and Rise Again!), του Vitali Kanevsky. 22:10, Βουλή, διάρκεια 96'.

Για κάτι τέτοια αγοράσαμε τα DVD Recorder μας, για ταινίες που δεν βρίσκουμε κάθε μέρα. Φυσικά δεν έχω δει το φιλμ. Διαβάζουμε από το αθηνόραμα:

Τα δύσκολα παιδικά χρόνια ενός αγοριού στη Σιβηρία της δεκαετίας του '40. Ορφανός από πατέρα, με πόρνη μητέρα, ζώντας σε μια περιοχή που υπάρχουν κυρίως στρατόπεδα αιχμαλώτων, ο μικρός ήρωας χάνει το ραντεβού της παιδικής ηλικίας. Η ταινία, γεμάτη από αυτοβιογραφικά βιώματα, δείχνει με σκηνές ακραίου ρεαλισμού την πραγματική όψη της ζωής στην επαρχιακή Ρωσία του Στάλιν. Τιμήθηκε με τη «Χρυσή Κάμερα» του Φεστιβάλ Καννών και θεωρήθηκε, κάπως υπερβολικά, από μερίδα κριτικών ως αριστούργημα.

Los sin nombre (1999), του Jaume Balaguero. 02:30, MEGA, διάρκεια 102'.

Εκπληκτικό διαμαντάκι από Ισπανία, που δεν γνώρισε την επιτυχία που του άξιζε, δυστυχώς προβάλλεται σε αγγλική μεταγλώττιση, όπως και στο ελληνικό DVD. Θα βρείτε ένα καλό ευρωπαϊκό δισκάκι, αλλά κάπως ακριβό. Όπως και να 'χει, καμία ταινία δεν βλέπεται μεταγλωττισμένη...Στην ταινία, μητέρα λαμβάνει τηλεφώνημα από την κόρη της που για χρόνια θεωρούσε δολοφονημένη. Αμέσως, αρχίζει να λύνει το μυστήριο αποφασισμένη να φτάσει ως το τέρμα. Ο Μπαλαγουερό παίρνει τα μέγιστα από το θέμα του, δημιουργώντας μια καταπληκτική ατμόσφαιρα, για την οποία εν μέρει ευθύνεται η φωτογραφία του φιλμ.

Πέμπτη 30/08:

Versus (2000), του Ryuhei Kitamura. 04:45, MEGA, διάρκεια 115’.

Απόλυτο fun από την πολυαγαπημένη Ιαπωνία που όρια δεν έχει πουθενά και για τίποτα, σε αυτό το έργο θα τα δείτε όλα: ζόμπια, καράτε, σφαλιάρες, αίμα, σπέρμα, σπαθιά, πιστόλια και μερικούς ηθοποιούς. Τραγική ώρα. Ευτυχώς υπάρχουν εξαιρετικά και πολύ πολύ φτηνά δισκάκια, ένα από αυτά (περιοχής 2) αγόρασα πριν λίγες μέρες με 6 ευρώ.

Σάββατο 01/09:

Shine (1996), του Scott Hicks. 23:00, ΝΕΤ, διάρκεια 105’.

O Σολίστας είναι μια καταπληκτική ταινία, με μια ερμηνεία από τον Ρας σχεδόν εξωπραγματική, που προβάλλει η ΝΕΤ σε καλή ώρα, ωραία ευκαιρία να την γράψουμε. Η ζωή του Αυστραλού πιανίστα Χέλφγκοτ από τον Σκοτ Χικς, που εδώ έχει την τύχη να έχει έναν καταπληκτικό Ρας στον ρόλο του. Αν και παίζει συχνά, μια φορά θα το γράψουμε.

Bound by Honor (Blood In, Blood Out) (1993), του Taylor Hackford. 23:45, ΜΕGA.

Planet Terror (2007), του Robert Rodriguez

Ανάμεσα στις θεωρητικές σινεφιλικές αναζητήσεις, στις ακαδημαϊκού τύπου έρευνες και στις λίστες με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, βρίσκεται το Grindhouse. Οι Robert Rodriguez και Quentin Tarantino μας πείθουν για τις προθέσεις τους αφενός να απέχουν από όλα τα παραπάνω, αφετέρου να προσφέρουν σε όλους ένα ευχάριστο και ψυχαγωγικό διάλειμμα. Και αν η απόφαση να κοπεί στα δύο το δελεαστικό πακέτο τους σηματοδότησε μια πρώτη ήττα, η - έστω και χωριστή - επαφή τους με το κοινό θα δώσει το τελικό πόρισμα.

Με το Planet Terror ο Rodriguez κινείται σε γνώριμα για αυτόν χωράφια. Σε όλη την μέχρις στιγμής καριέρα του υπηρέτησε το κινηματογράφο της καθαρής διασκέδασης, μακριά από βαθύτερα θέματα. Εξωστρεφής κινηματογραφιστής, είναι δύσκολο να μην τον θαυμάσεις για το πάθος με το οποίο γυρίζει τις ταινίες του. Συγκεντρωτικός ως συνήθως, αναλαμβάνει τον ρόλο του σκηνοθέτη, του σεναριογράφου, του φωτογράφου, ενώ μοντάζ και μουσική φέρουν την υπογραφή του. Κάτι που ισχύει από την εποχή του El Mariachi κιόλας.

Και αυτή είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά του Rodriguez, εμφανής και σε αυτό το φιλμ. Μέσα στην ηθελημένη φτήνια του και στον επαγγελματικότατο (πλέον) ερασιτεχνισμό του, το Planet Terror αποτελεί απόδειξη και ταυτόχρονα πρόσκληση προς κάθε ενδιαφερόμενο να περάσει στη δημιουργία. Ο κινηματογράφος είναι ίσως η λαϊκότερη των τεχνών και η κάμερα, ένα «όπλο» που μπορεί να βρεθεί στο χέρι του καθενός, καμιά φορά, με αξιόλογα αποτελέσματα. Απαραίτητη προϋπόθεση, η αγάπη για το μέσο που υπηρετείς. Και αυτή περισσεύει στον Rodriguez. Όλο το εγχείρημα του Grindhouse άλλωστε είναι προϊόν του έρωτα των σκηνοθετών του για μια ξεχασμένη εποχή, πίσω στη δεκαετία του 70, όταν η επίσκεψη στις κακόφημες αίθουσες της Αμερικής ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία, συχνά επικίνδυνη. Έχοντας μελετήσει το ύφος των Z-movies που προβάλλονταν εκεί, ο Rodriguez πετυχαίνει να (ανα)δημιουργήσει μια ρετρό ατμόσφαιρα. Φθαρμένη εικόνα, χαμένες μπομπίνες και ένα πολύ ταιριαστό soundtrack, μπολιάζονται με μπόλικες αναφορές στο συγκεκριμένο genre στο οποίο επιθυμεί να ανήκει το Planet Terror και στους πρωτομάστορές του (βλ. Romero, Carpenter). Το αποτέλεσμα είναι σίγουρα ικανοποιητικό, ικανό να προκαλέσει ενθουσιώδεις αντιδράσεις στους οπαδούς των splatter/zombie movies και να αποτελέσει αντάξιο συνεχιστή του είδους. Εκεί όμως βρίσκεται και η διαφορά ανάμεσα στα δύο μέρη του Grindhouse και στους δημιουργούς τους. Ενώ ο Tarantino παίρνει ήρωες/πρότυπα παλαιότερων εποχών κατορθώνοντας να τους εμφυσήσει ζωή, κάνοντας τους να φαίνονται μοντέρνοι και φρέσκοι στην εποχή μας, ο Rodriguez μένει προσκολλημένος στο σημείο από όπου ξεκίνησε. Δεν προχωράει καθόλου παραπέρα και φυσικά το έργο του σε καμία περίπτωση δεν εκσυγχρονίζει το είδος που υπηρετεί.

Ωστόσο, οι προθέσεις του δεν ήταν αυτές. Απλά ήθελε να γεμίσει την οθόνη με αίμα, βία, χιούμορ, σεξ. Και το καταφέρνει με μαεστρία, χρωστώντας πολλά και στους ηθοποιούς του. Εκτός του ότι διαθέτουν όλοι τους τρομερές φάτσες, μοιάζουν απόλυτα εγκλιματισμένοι με το ύφος της ταινίας και εκστομίζουν κάθε ατάκα με μεταδοτική σε μας απόλαυση. Πρώτη και καλύτερη η Rose McGowan η οποία από τους «πιο-αισθησιακούς-καίγεσαι» αρχικούς τίτλους κιόλας, σαγηνεύει σε κάθε κάδρο που τη φιλοξενεί. Ακολουθώντας πιστά την κληρονομιά που έχουν αφήσει σημαντικοί δημιουργοί στο παρελθόν, ο Rodriguez θα χρησιμοποιήσει το κλασσικό μοτίβο της ομάδας των επιζώντων οι οποίοι θα αγωνιστούν για την επιβίωση και θα αναλάβουν την ευθύνη της διάσωσης του είδους μας. Θα φτιάξει μια πλειάδα χαρακτήρων με αρκετή ζωντάνια, καθώς ο καθένας φέρει τη δική του ιστορία, συχνά ρομαντική και συναισθηματική, αλλά πρωτίστως χιουμοριστική. Και παρά το γεγονός ότι καθώς περνάει η ώρα η ταινία μοιάζει να επαναλαμβάνεται, το σίγουρο είναι ότι οι θεατές θα εγκαταλείψουν την αίθουσα νιώθοντας «γεμάτοι». Και αυτό είναι επιτυχία του ίδιου του σινεμά, εδώ σε μια καθαρά αυτοαναφορική στιγμή του.


Αχιλλέας Παπακωνσταντής

Τηλεόραση 19/08 - 25/08/2007

Κυριακή 19/08:

Los Olvidados(1950), του Luis Bunuel. 21:15, ΕΤ1, διάρκεια 80'.

Δευτέρα 20/08:

Le Diable Boiteux (1948), του Sacha Guitry. 17:00, Βουλή, διάρκεια 135'.

Frailty (2001), Bill Paxton. 00:30, MEGA, διάρκεια 100'.

Memento (2000), του Christopher Nolan. 02:15, STAR, διάρκεια 113'.

Τρίτη 21/08:

Paszport (Passport), του Peter Gothar. 22:00, Βουλή, διάρκεια 71'.

Series 7: The Contenders (2001), του Daniel Minahan. 04:00, MEGA, διάρκεια 86'.

Τετάρτη 22/08:

Mars Attacks! (1996), του Tim Burton. 22:00, STAR, διάρκεια 101'.

Song for a Raggy Boy (2003), του Aisling Walsh. 22:10, Βουλή, διάρκεια 100'.

200 Cigarettes (1999), του Risa Bramon Garcia. 01:30, ALPHA, διάρκεια 99'.

Πέμπτη 23/08:

Mean Girls (2004), του Mark Waters. 22:00, STAR, διάρκεια 97'.

Monster's Ball (2001), του Marc Forster. 00:30, MEGA, διάρκεια 111'.

Versus (2000), του Ryuhei Kitamura. 03:00, MEGA, διάρκεια 119'.

Σάββατο 25/08:

La flor de mi amor (The Flower of My Secret) (1995), του Pedro Almodovar. 21:10, ET1, διάρκεια 103'.

Bon Voyage (2003), του Jean-Paul Rappeneau. 00:30, ET3, διάρκεια 114'.

The Band Wagon (1953), του Vincente Minnelli

Όταν ανοιγοκλείνουμε τα μάτια, πόση από την μαγεία χάνουμε; Πόση από την εικόνα μας διαφεύγει; Έχει σημασία αν τα κλείσαμε μόνο για ένα δευτερόλεπτο; Γιατί ο χρόνος είναι πάντα ένας «υπολογίσιμος» παράγοντας. Αλλά όχι εδώ. Εδώ στερείται σημασίας. Η ομορφιά, έτσι όπως την αντιλαμβάνονται τα μάτια μας, δεν είναι μετρήσιμη. Τουλάχιστον όχι με συμβατικά, αριθμητικά συστήματα. Σήμερα την είδα πάλι. Την μπαλαρίνα του ονείρου, να πατάει ελαφρά στον ουρανό μου. Είδα και όλο αυτό το χρώμα να ξεπηδάει από τριγύρω και να την αγκαλιάζει. Κόκκινο, γαλάζιο, χρυσαφί. Είδα όλο τον κόσμο να μεταμορφώνεται σε ένα ξέφρενο μπαλέτο. Και δεν ήθελα να κλείσω τα μάτια μου ούτε στιγμή.

Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 50 και ένα κινηματογραφικό είδος που μετρούσε ήδη μια εικοσαετία ζωής έφτανε τώρα στην ακμή του. Τα musical εμφανίστηκαν αρχικά (με τον Busby Berkeley εξέχουσα μορφή τους) ως το απόλυτο genre της ψυχαγωγίας, της απόδρασης. Ο μόνος σκοπός τους ήταν να προσφέρουν στον καταπονημένο λαό μια φαντασμαγορική διέξοδο από την σκληρή πραγματικότητα. Στο πέρασμα του χρόνου εμπλουτίστηκαν, δε δίστασαν να «σκοτεινιάσουν» επικίνδυνα (Meet me in St.Louis, My dream is yours), ακόμα και να αποκτήσουν πολιτική χροιά. Και μέσα από αυτήν την πορεία, φτάνουμε στην κορυφή. Φτάνουμε στο The Band Wagon.


Ο Minnelli είναι ασύγκριτος. Οι ταινίες του δεν αποτελούν ακριβώς ένα παράθυρο σε έναν άλλο, φανταστικό κόσμο. Σου δίνουν την ευκαιρία να μεταμορφώσεις τον ήδη υπάρχοντα. Κάθε πλευρά της πραγματικότητας γίνεται μια μουσικοχορευτική σκηνή. Με τα λόγια του Martin Scorsese, “The world is a stage and it belongs to those who can sing and dance”. Φανερά γοητευμένος από το σουρεαλισμό, ο Minnelli παρασύρεται από την ονειρική του φύση και αφήνει την ταινία του να αναδειχτεί σε θρίαμβο του ονείρου πάνω στη ζωή. Σε θρίαμβο της εικόνας. Ο ίδιος υποστήριζε πως το μόνο που τον ένοιαζε κάθε φορά ήταν η ιστορία. Αυτή ήταν το επίκεντρο όλων των προσπαθειών του στη δημιουργία μιας ταινίας. Όχι η εικόνα; Μα φυσικά και όχι. Οι ιδιοφυίες δεν προσπαθούν να είναι ιδιοφυίες. Απλά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Και ο Minnelli ήταν μια ιδιοφυία της εικόνας. Και αυτό το όφειλε στη διαίσθησή του, και όχι σε οποιασδήποτε μορφής υπολογισμούς. Βέβαια, αυτή η αλάνθαστη διαίσθηση είχε κτιστεί υπομονετικά μέσα από την προϋπηρεσία του Minnelli σε διάφορα πόστα στον κόσμο του θεάματος (ντεκόρ, κουστούμια, φωτογραφία). Και όταν έφτασε να σκηνοθετεί, ο ίδιος λέει πως όφειλε την εικόνα των ταινιών του στο μεγάλο είδωλό του, τον Max Ophuls. Αυτό όμως που είναι προφανές σε όποιον έχει δει έστω και ένα φιλμ του είναι ότι ο Minnelli είναι ένας μεγάλος καλλιτέχνης. Ένας γνήσιος metteur en scene. Τα κάδρα του είναι στημένα με μεγάλη φροντίδα. Όλα βρίσκονται στη θέση τους. Μια «πλήρης» αρμονία προορισμένη να σαγηνεύσει τα μάτια του θεατή, που ανήμπορα να αντιδράσουν, αντικρίζουν με δέος και με μία απερίγραπτη ηδονή τα επί της οθόνης τεκταινόμενα. Απλά μελετήστε προσεκτικά κάποιο από τα χορευτικά νούμερα στο The Band Wagon. Προσέξτε τη ρευστή, αβασάνιστη κίνηση της κάμερας, η οποία συμμετέχει αρμονικά στη χορογραφία. Τραβήξτε το βλέμμα σας από τους πρωταγωνιστές και επικεντρώστε το στους κομπάρσους. Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη, όλα είναι μέρος αυτού του υπέροχου κόσμου και τίποτα δεν μοιάζει παράταιρο. Και όλα αυτά μέσα από μακριές σε διάρκεια λήψεις και μονοπλάνα σεμιναριακά. Ναι, το The Band Wagon είναι ένα εξαιρετικό δείγμα κινηματογράφου. Και είναι γεμάτο από αξέχαστες σκηνές / τραγούδια. Το Shine your Shoe, το That’s entertainment (που και ως φράση μόνο έχει αφήσει εποχή), το ξεκαρδιστικό Triplets. Μα δύο σκηνές μόνο θα αρκούσαν για να το εξυψώσουν στο επίπεδο του αριστουργήματος. Το Dancing in the dark είναι πολύ απλά η κορύφωση κάθε έννοιας ρομαντισμού. Ένας άντρας και μία γυναίκα, σε ένα πάρκο που έχει χτιστεί θαρρείς μόνο για αυτούς. Γεννημένοι για να χορέψουν μαζί αυτό το χορό, με τα κτίρια, τα φώτα και ολόκληρη την πόλη να απλώνονται πίσω τους σαν ένα χάρτινο ντεκόρ. Γιατί όλα τα υπόλοιπα για αυτούς είναι ψεύτικα. Η μόνη αλήθεια κρύβεται στα αισθήματα του ενός για τον άλλο. Και φυσικά το μοναδικό Girl Hunt Ballet που κλείνει την ταινία σε ένα τελευταίο εικοσάλεπτο έκστασης. Αναπαριστώντας μια νουάρ ατμόσφαιρα που παίρνεις όρκο πως έχει ζωντανέψει μέσα από τις σελίδες κάποιου διηγήματος του Mickey Spillane, μένεις να χαζεύεις τα καλύτερα ίσως χορευτικά νούμερα στην ιστορία. Και μέσα στο Dem Bones Café, η Cyd Charisse με μία κίνηση αφήνει το παλτό της να πέσει για να αποκαλυφθεί, σε μια από τις πιο σέξι στιγμές στο σινεμά, το υπέροχο κόκκινο φόρεμά της. Και μετά…αυτή και ο Fred Astaire αναλαμβάνουν δράση και εσύ τους χαζεύεις. Εκείνος απλά ο καλύτερος. Για εκείνη, αρκεί μια φράση του ίδιου του Astaire. “When you dance with Cyd Charisse, you’ve been danced with”.

Μέρος της γοητείας του Band Wagon είναι η σύνδεσή του με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα. Ο Fred Astaire υποδύεται τον Tony Hunter, έναν ξοφλημένο ηθοποιό, σε μια εποχή που ο ίδιος ο Astaire σκεφτόταν σοβαρά το ενδεχόμενο της απόσυρσης. Το ζεύγος των συγγραφέων, οι Morton, είναι προφανώς βασισμένο στους ίδιους τους σεναριογράφους της ταινίας, Betty Comden και Adolph Green. Ο χαρακτήρας του ταλαντούχου αλλά μεγαλομανούς σκηνοθέτη (που ενσαρκώνει σκαμπρόζικα ο Jack Buchanan) είναι μεν βασισμένος στον Jose Ferrer, ένα διάσημο δημιουργό του Broadway εκείνης της περιόδου, αλλά είναι προφανές ότι φέρει σαν κληρονομιά κάτι από τον Orson Welles, γεγονός που και ο Minnelli αργότερα παραδέχτηκε. Αυτό που δεν κατάλαβε μάλλον ούτε και ο ίδιος, είναι πόσο από τον ίδιο του τον εαυτό άφησε να φανεί σε αυτόν τον χαρακτήρα. Το The Band Wagon (μαζί ίσως με μία άλλη δημιουργία του Minnelli, το Meet me in St.Louis) αποτελούν τις καλύτερες επιλογές για πρωινή προβολή. Με γεμίζουν με αισιοδοξία, με χρώμα, με ρυθμό, με δύναμη, αλλά και με την ευχή ότι κάποια στιγμή θα φτάνει η νύχτα και δε θα νιώθω την ανάγκη να τα δω και πάλι. Μέχρι τότε…

Get Aboard!!


To κείμενο είναι του φίλου μου Αχιλλέα Παπακωνσταντή.

Τηλεόραση 12/08 - 18/08/2007

Κυριακή 12/08:

Star Wars: Episode V - The Empire Strikes Back (1980), του Irvin Kershner. 15:45, ΑΝΤ1, διάρκεια 124'.
Ας είμαστε σοβαροί...

A Woman Under the Influence (1974), του John Cassavetes. 20:25, ΕΤ1, διάρκεια 140'.
Ίσως η καλύτερη γυναικεία ερμηνεία στο αριστούργημα του Κασσαβέτη που Βουλή και κρατικά βάζουν τουλάχιστον μια φορά το χρόνο. Υπάρχει και ελληνικό DVD φτηνό με εικόνα όχι και τόσο ικανοποιητική, αλλά δε θα βρείτε καλύτερη. A.Π.

Proof (2005), του John Madden. 23:00, ALPHA, διάρκεια 100'.
Πρώτη προβολή στον ALPHA, σε κόπια που σέβεται τον θεατή. Γράψ'το αν είσαι θεατρόφιλος, κατά τ' άλλα η ταινία είναι συμπαθής μέσα στη μετριότητά της και η Πάλτροου είναι λιγότερο εκνευριστική από ποτέ. Ο Χόπκινς βαριέται, εννοείται.

Mujeres al borde de un ataque de nervios (Women on the Verge of a Nervous Breakdown) (1988), του Pedro Almodóvar. 00:15, ΝΕΤ, διάρκεια 85'.
Σουρρεαλιστικός Αλμοδόβαρ, από τα πιο τρελά του. Το 'βαλε μέχρι και το ΣΙΝΕΜΑ σε DVD, αν δε βαριέσαι πάτα το REC. Που ξέρεις, μπορεί να πάθεις και συ νευρικό κλονισμό και να κατατάσσεις μετά τον Πέδρο στους καλύτερους ευρωπαίους δημιουργούς. Α.Π.

Artificial Intelligence: AI (2001), του Steven Spielberg. 21:00, Star, διάρκεια 140’.
Χάλει Τζόελ Όσμεντ σε καταπληκτική ερμηνεία ως παιδί-ρομπότ, προγραμματισμένος να αγαπάει τους θετούς γονείς του. Πινόκιο στο φουτουριστικό του, καθώς το παιδί-ρομπότ δεν αρκείται το λογισμικό του και θέλει να γίνει άνθρωπος, να αγαπήσει κανονικά. Παλιότερα δεν μου άρεσε, τώρα σχεδόν το αγαπάω. Όπως και να έχει, δεν το γράφω από το Star, αλλά το τσιμπάω διπλό δισκάκι με 5 δολλάρια, εννοείται.

Portrait of Jennie (1948), του William Dieterle. 00:30, ET3, διάρκεια 83'.
Δες το γιατί είναι ταινιόνι τρελό, αν δεν προλάβεις γράψε την, αλλιώς τσίμπα το DVD, 9 δολλαριάκα όλα κι όλα, αλλά εγγραφή με DVD εμπορίου... καμία διαφορά στο συγκεκριμένο. Εγώ σου το είπα.


Τρίτη 14/08:

Giulietta degli spiriti (Juliet of the Spirits) (1965), του Federico Fellini. 22:30, Βουλή, διάρκεια 130'.

Ladies in Lavender. (2004), του Charles Dance. 00:15, ΝΕΤ, διάρκεια 103'.

Ivansxtc (2000), του Bernard Rose. 01:30, ALTER, διάρκεια 93'.


Τετάρτη 15/08:

The Eiger Sanction (1975), του Clint Eastwood. 02:15, STAR, διάρκεια 128'.

Πέμπτη 16/08:

Wagon Master (1950), του John Ford. 22:00, Bουλή, διάρκεια 86’.

Παρασκευή 17/08:

Mamma Roma (1962), του Pier Paolo Pasolini. 22:10, Βουλή, διάρκεια 110’

Ταινία ορόσημο του ιταλικού σινεμά, στις 3 καλύτερες του σπουδαιότερου Ιταλού δημιουργού, αυτό το αριστούργημα περιγράφει (όπως οι μισές ιταλικές ταινίες της περιόδου) την ιστορία μιας πόρνης και ενός εφήβου που βυθίζεται σε κάθε λογής παράνομη πράξη, φτώχεια κι άλλα τέτοια καλούδια. Το διπλό Criterion DVD δεν αφήνει περιθώρια για παιχνίδια με εγγραφές και τέτοια...

Ed Wood (1994), του Tim Burton. 00:15, ΝΕΤ, διάρκεια 127’.

Η καλύτερη ταινία του Τιμ Μπάρτον είναι μια καρικατουρίστικη βιογραφία για έναν άνθρωπο που φαίνεται να θαυμάζει πολύ. Τον του τίτλου. Τον χειρότερο γνωστό σκηνοθέτη, με ανοσιουργήματα όπως Γκλεν ή Γκλέντα και Plan 9 From Outer Space, καρακάλτ εμπειρίες που έσπρωξαν τον αγαπημένο Μπάρτον στη δημιουργία αυτού του εξαίσιου σε όλα φιλμ: Φωτογραφία και σενάριο υποδειγματικά, ο Ντεπ στον καλύτερο ρόλο του, απολαυστικός Λάνταου και μια συνεχής αίσθηση νοσταλγίας. Γράφουμε.

Σάββατο 18/08:

Baby Doll (1956), του Elia Kazan. 23:30, Βουλή, διάρκεια 114’.

Και ένα έξτρα: Το καταπληκτικό τρίτο σκετσάκι του Robert Rodriguez στο Four Rooms (21:00, ΕΤ1), ικανό να με στείλει στο νοσοκομείο από τα γέλια.

Οργισμένο Είδωλο.

So give me a... stage / Where this bull here can rage /

And though I could fight / I'd much rather recite /

... that's entertainment.

I remember those cheers / They still ring in my ears /

After years, they remain in my thoughts. / Go to one night / I took off my robe, and what'd I do? I forgot to wear shorts. /

I recall every fall / Every hook, every jab / The worst way a guy can get rid of his flab. / As you know, my life wasn't drab. /

Though I'd much... Though I'd rather hear you cheer / When you delve... Though I'd rather hear you cheer / When I delve into Shakespeare /

"A horse, a horse, my kingdom for a horse", I haven't had a winner in six months.

"They called me an animal. I'm not an animal."

Στις καλύτερες ερμηνείες όλων των εποχών;

Τηλεόραση 05/08 - 11/08/2007

Κυριακή 05/08:

Star Wars (1977), του George Lucas. 15:45, ΑΝΤ1, διάρκεια 116'.
Μπορεί να έχει γράψει ιστορία στο σύγχρονο -και όχι μόνο- σινεμά, να έχει δεν ξέρω κι εγώ πόσους φανατικούς ακόμα και στο Σουρινάμ, αλλά δεν είναι παρά μια βαρετή και ξεπερασμένη βλακειούλα. Γελάστε μαζί του σήμερα το μεσημεράκι αν δεν προτιμήσετε να δείτε Ζήνα.

Tokyo Story (1953), του Yasujiro Ozu. 20:25, ΕΤ1, διάρκεια 128'.
Το ξέρουμε ότι είναι μια από τις πιο σημαντικές στιγμές του παγκόσμιου σινεμά by default. Αυτό το μάθημα ανθρωπιστικού σινεμά είναι και μάθημα όλων των επιμέρους που αναγάγουν αυτό στην τέχνη των τεχνών. Απλώνοντας την μικρή του ιστορία (ηλικιωμένο ζευγάρι επισκέφτεται τα παιδιά του κάνοντας μεγάλο ταξίδι στο Τόκυο, μόνο και μόνο για να βρεθούν και πάλι μόνοι αφού εκείνα δεν αφιερώνουν λίγο χρόνο στους γονείς τους) και δίνοντάς της τη διάσταση που της αξίζει, ο Όζου συγκινεί αυθεντικά και με ακέραιη ηθική, συγκίνηση που διοχετεύεται εξίσου και από τα εικαστικά άρτια και σπουδαία σε σύλληψη πλάνα του φιλμ. Το διπλό δισκάκι της Criterion δεν αφήνει κανένα περιθώριο στο dvd recorder μας παρά να μείνει σβηστό.

A Few Good Men (1992), του Rob Reiner. 21:00, MEGA, διάρκεια 133'.
Σε αυτό το εύπεπτο είδος του δικαστικού δράματος όλοι έχουμε μια αδυναμία ακριβώς για αυτή του την φύση. Εύκολα συνήθως φιλμάκια, διαδικαστική πλοκή σχεδόν πάντα γοητευτική, λίγες δόσεις ανατροπής και ευκαιρίες για ερμηνείες στους ηθοποιούς. Τούτο εδώ τα καταφέρνει καλά και όμορφη τετράδα Τομ Κρουζ, Τζακ Νίκολσον, Ντέμι Μουρ, Κίφερ Σάδερλαντ που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να
μας δώσουν ένα ευχάριστο βράδυ Κυριακής (ή Δευτέρας ή Τρίτης ή Τετάρτης αν το γράψουμε).

Unstrung Heroes (1995), της Diane Keaton. 00:30, ΕΤ3, διάρκεια 90'.
Αυτή η όμορφα φωτογραφημένη ταινία αποτελεί το ντεμπούτο της Κήτον στην σκηνοθεσία, κάτι που κατάφερε καλά. Βεβαίως αργότερα έκανε το Hanging Up, μια από τις χειρότερες ταινίες που έχω δει, πράγμα ασυγχώρητο.

Panic (2000), του Henry Bromell. 02:15, ΝΕΤ, διάρκεια 87'.
Δεν το έχω δει.Διαβάζουμε από το αθηνόραμα: "Αμερικανική ταινία του Χένρι Μπρόμελ, με τους Γουίλιαμ Μέισι, Νεβ Κάμπελ, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Τρέισι Ούλμαν. Ο 'Αλεξ, εξαναγκασμένος από την παράδοση της οικογένειάς του να γίνει επαγγελματίας δολοφόνος, περνά την κρίση της μέσης ηλικίας. Η γνωριμία του με μια νεαρή κοπέλα στο γραφείο του ψυχιάτρου του θα τον οδηγήσει σε αποφάσεις
ζωής και θανάτου. Λιτή σκηνοθετικά ταινία, με εξαιρετικές ερμηνείες, αλλά και μια υπόθεση που δεν σ' αγγίζει απόλυτα, μιας κι όλη αυτή η μυθολογία των υπαρξιακά βασανισμένων δολοφόνων έχει τα όριά της και δεν είναι η προσφυγή προς την αρχαία τραγωδία ή το φροϊδισμό (ο Οιδίπους Τύραννος κάνει ψυχανάλυση) που θα τη δικαιώσει."


Δευτέρα 06/08:

After Hours (1985), του Martin Scorsese. 02:15, STAR, διάρκεια 91'.
Το STAR εξιλεώνεται για όλα τα λάθη του παρελθόντος με μία μόνο προβολή, αυτή του ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΤΑΤΟΥ After Hours, αυτόν τον παραμορφωτικό καθρέφτη του Ταξιτζή και με έναν Σκορσέζε σε μεγάλα κέφια. Θα περάσετε καλά, πολύ καλά.


Τρίτη 07/08:

The Truman Show (1998), του Peter Weir. 22:00, STAR, διάρκεια 98'.
Σαν απολογία το πρόγραμμα του STAR για αυτή την εβδομάδα, προβάλλει το υπερ-χιτ Τρόυμαν Σόου που, αν και όλοι έχουμε δει, πάντα παραμένει ένα σπουδαίο έργο των 90s και ένας δυνατός ρόλος για τον Τζιμ Κάρει. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και ένα πολύ καλό δισκάκι για την ταινία γιατί, όσο και να προσπαθεί το κανάλι, εγώ εγγραφή από εκεί δεν θα έχω στη συλλογή μου...

Hukkle (2002), του Gyorgi Palfi. 23:00, Βουλή, διάρκεια 78'.
Η ταινία είναι σχεδόν χωρίς διάλογο, βλέπουμε τι κάνει κάθε ζωντανός οργανισμός του χωριού τάδε της Ουγγαρίας, μικρο-ιστορία μυστηρίου με φόνο (για τα ματια του κόσμου) και άλλα πολλά (ψέμα, δεν γίνεται τίποτε άλλο) σε αυτή την ταινία, που όμως γούσταρα και μάλλον αυτό επιβεβαιώνει την κλινική κατάσταση που μοιράζομαι με τον Γκιόργκι Πάλφι. Όσοι κρατάτε επιφυλάξεις, δείτε το Taxidermia του ίδιου.
Γράψε το γιατί θα σου αρέσει κι εσένα και το -promising κατά τ' άλλα- Special Edition DVD της ταινίας έχει πάνω από 20 δολλάρια και δεν το έχω δει για να συγκρίνω. Λογικά η Βουλή θα έχει καλή κόπια. Έχει ξαναπαιχτεί αρκετά.


Τετάρτη 08/08:

Stroszek (1977), του Werner Herzog. 22:00, Βουλή, διάρκεια 105'.
Κάθε ταινία του Χέρτσογκ (ειδικά στην δεκαετία του '70) αποτελεί γιορτή για κάθε σινεφίλ. Εδώ, σε ένα από τα καλύτερά του φιλμ και ξεφεύγοντας (λίγο) από το ντοκυμαντέρ αλλά όχι κι από την συνήθειά του προς τις ακραίες επιλογές (ο πρωταγωνιστής του ήταν τρόφιμος ψυχιατρείου). Δεν ξεχνάμε βέβαια τις δύο καταπληκτικές κασετίνες περιοχής 1 με αριστουργήματα του σκηνοθέτη σε
πολύ χαμηλές τιμές, πριν πατήσουμε το REC.

Death and the Maiden (1994), του Roman Polanski. 03:30, ALTER, διάρκεια 99'.
Ο Πολάνσκι που λατρεύουμε σε μια ταινία που απλώς μας αρέσει. Κακή επιλογή η Γουίβερ, όσο κι αν είναι καλή στον ρόλο της. Απαγορευτική η ώρα προβολής του ALTER που αντάλλαξε ρόλους με τον μέχρι πρότινος αγαπημένο μας σταθμό, σταρ τσάνελ.


Πέμπτη 09/08:

La Notte (1961), του Michelangelo Antonioni. 22:00, Βουλή, διάρκεια 125'.
Πόσο αγαπώ τον Αντονιόνι! Και πόσο περίμενα αυτό το αφιέρωμά του από το κανάλι της Βουλής, όχι για μένα που έχω όλα τα φιλμ του σε εξαιρετικά δισκάκια, αλλά για τον κόσμο που δεν τον ξέρει και θα τον μάθει, ελπίζω.

Dead Calm (1989), του Phillip Noyce. 22:00, STAR, διάρκεια 92'.
Στο κλασικό μοτίβο του αγνώστου που κρύβει την εξίσου άγνωστη ταυτότητά του μέχρι να αποκαλύψει ότι πρόκειται για ψυχοπαθή, τούτο το πολύ συμπαθές φιλμ του Νόις τα καταφέρνει πολύ καλά, διαλέγοντας το κλειστοφοβικό περιβάλλον ενός ιδιωτικού ιστιοπλοϊκού και αποσπώντας καλές ερμηνείες από το ούτως ή άλλως πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Από την άλλη, η ταινία παίζεται στο STAR και το αμερικανικό δισκάκι έχει -στην ξεφτίλα- 5 δολλάρια. Γιορ τσόις.

Los sin nombre (1999), του Jaume Balaguero. 01:45, MEGA, διάρκεια 102'.
Εκπληκτικό διαμαντάκι από Ισπανία, που δεν γνώρισε την επιτυχία που του άξιζε, δυστυχώς προβάλλεται σε αγγλική μεταγλώττιση, όπως και στο ελληνικό DVD. Θα βρείτε ένα καλό ευρωπαϊκό δισκάκι, αλλά κάπως ακριβό. Όπως και να 'χει, καμία ταινία δεν βλέπεται μεταγλωττισμένη...Στην ταινία, μητέρα λαμβάνει τηλεφώνημα από την κόρη της που για χρόνια θεωρούσε δολοφονημένη. Αμέσως, αρχίζει να λύνει το μυστήριο αποφασισμένη να φτάσει ως το τέρμα. Ο Μπαλαγουερό παίρνει
τα μέγιστα από το θέμα του, δημιουργώντας μια καταπληκτική ατμόσφαιρα, για την οποία εν μέρει ευθύνεται η φωτογραφία του φιλμ.


Παρασκευή 10/08:

Top Hat (1935), του Mark Sandrich. 17:20, Βουλή, διάρκεια 100'.
Μιούζικαλ κλασικό με δίδυμο Φρεντ Αστέρ και Τζίντζερ Ρότζερς, αν έχετε όρεξη το βλέπετε. Εγώ δεν είμαι σε διάθεση. Υπάρχει εξαιρετικό αμερικανικό δισκάκι με 12 δολλαριάκια.

Fanny och Alexander (1982), του Ingmar Bergman. 22:00, Βουλή, διάρκεια 180'.

Old School (2003), του Todd Phillips. 22:00, STAR, διάρκεια 92'.

Les favoris de la lune (1984), του Otar Iosseliani. 24:00, ΕΤ1, διάρκεια 100'.
Συνεχίζεται το αφιέρωμα στον Οτάρ Ιοσελιάνι, με άλλη μια ταινία που δεν έχω δει.

Get Carter (1971), του Mike Hodges. 00:15, ΝΕΤ, διάρκεια 112'.
Η ΤΑΙΝΙΑΡΑ του Χότζες, με ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ Μάικλ Κέην ως Κάρτερ του τίτλου που παρασυρμένος από την έρευνα που κάνει για τα αίτια θανάτου του αδερφού του φτάνει ως την αγγλική μαφία, μπλέκει με αυτή και η ταινία του Χότζες δεν χαρίζεται σε κανέναν. Αριστούργημα και λατρεμένο.


Σάββατο 11/08:

The Circus (1928), του Charles Chaplin. 17:00, Βουλή, διάρκεια 72’.
Ο Σαρλό, ο αγαπημένος μας παλιατσάκος και από τους πιο αγαπημένους κινηματογραφικούς χαρακτήρες που πέρασαν ποτέ, πάντα κυνηγημένος, βρίσκει κρυψώνα σε ένα τσίρκο. Φαντάζεστε τι ακολουθεί. Δεν θα το δείτε όμως, αφού θα προτιμήσετε το DVD της ταινίας, γιατί ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να αντισταθεί στα δισκάκια που κυκλοφορούν για τις ταινίες του Τσάπλιν. Θα πάθετε πλάκα, ίσως οι καλύτερες κυκλοφορίες ταινιών στον κόσμο.

High Fidelity (2000), του Stephen Frears. 21:15, ΕΤ1, διάρκεια 113'.
Λάτρεψα όταν πρωτοείδα το φιλμάκι αυτό του Φρίαρς. Ο Τζον Κιούζακ έχει μόλις χάσει την τελευταία του σχέση και ψάχνοντας τι πάει στραβά και δεν μπορεί να κρατήσει καμία, γυρνά πίσω τη ζωή του, σκαλίζοντας και την τελευταία λεπτομέρεια, σε μια ζωή που βασίστηκε στην ροκ μουσική.

Il deserto rosso (1964), του Michelangelo Antonioni. 22:00, Βουλή, διάρκεια 116'.
Αντονιόνι.

The Insider (1999), του Michael Mann. 22:45, STAR, διάρκεια 149'.
Ο Μάικλ Μαν είναι προσωπική λατρεία και σίγουρα ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες που ζουν αυτή τη στιγμή στην Αμερική (σίγουρα ο πιο σταθερά καλός). Με το Insider (την αληθινή ιστορία του Λόουελ Μπέργκμαν που μαζί με έναν πρώην υπάλληλο ξεκινά αγώνα κατά της καπνοβιομηχανίας) άγγιξε την τελειότητα, έδωσε μάθημα κινηματογραφικής εγκράτειας, αφήγησης και, όπως πάντα στο σινεμά του Μαν, χτισίματος χαρακτήρων. Εξαιρετικό το διπλό δισκάκι που κυκλοφορεί στην Ελλάδα και σε τιμή να το πάρετε δώρο και στ' ανήψια (7 ευρώ).

Tasogare Seibei (The Twilight Samurai) (2002), του Yoji Yamada. 24:00, ΕΤ1, διάρκεια 129'.

Jeux d'enfants (Love Me If You Dare) (2003), του Yann Samuell. 00:30, ΕΤ3, διάρκεια 90'.
Γαλλική πιπούλα που ανάθεμα αν κατάλαβα γιατί γνώρισε επιτυχία. Κατά τ' άλλα, απόλαυση η πανέμορφη Κοτιγιάρ.

Gangster No. 1 (2000), του Paul McGuigan. 01:40, MEGA, διάρκεια 103'.