Total Recall

Ολοκληρωτική μεταφορά σε καινούριο ιστολόγιο. Θα μας βρίσκετε στο εξής στη διεύθυνση:

www.2i3.blogspot.com

Περισσότερα ποστ, περισσότερο σινεμά και μουσική, λιγότερος χρόνος, αλλά δε βαριέσαι...

Σε έναν πιο δίκαιο κόσμο...

Σε έναν πιο δίκαιο κόσμο, η Björk θα βρισκόταν 3 φορές στη λίστα της δεκαετίας, ο Damien Rice στις 3-4 πρώτες θέσεις και με τα δύο albums του και μία στη λίστα της χρονιάς αν δεν καθυστερούσε τόσο το καινούριο του, ο Tom Waits θα είχε εξίσου τρεις συμμετοχές με υψηλότερα όλων την Αλίκη του, ο Brian Wilson και οι Godspeed You! Black Emperor δεν θα είχαν μείνει ούτε κατά διάνοια εκτός, το ίδιο και οι Blonde Redhead και η εικοσάδα της δεκαετίας θα έπρεπε να έχει 50 θέσεις για να χωρέσει τους Grandaddy, την Diana Krall, τους Miracle Mile, τους Bodies of Water και τον Adriano Celentano, τους Raconteurs και τους Frames, δεν θα σκεφτόταν έντονα και τελικα θα απέρριπτε το εκπληκτικό Supervillain Outcast των Dodheimsgard, ούτε θα άφηνε έξω τις δισκάρες των OutKast (δις), των Helldorado, της Katie Melua, των Klaxons, την κλασική ιδιοφυία του Jóhann Jóhannsson...
Έχω ήδη αλλάξει τη λίστα στο μυαλό μου 100 φορές και όσο ακούω τους δίσκους αυτούς θα γίνεται το ίδιο πράγμα. Καλά μας ξεμπερδέματα...

Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι (2000-2009) (Θέση 01)

01. Norma Winstone, Glauco Venier & Klaus Gesing: Distances (2008)

Μερικές φορές (πολύ σπάνιες, δεν λέω) έρχονται στιγμές που μπορούν να γκρεμίσουν όσα στο μυαλό σου έστρωνες σε στοίβες και επιμελώς ταξινομούσες στην καρδιά σου και τότε, γάμα τα, ξανά από την αρχή. Και καλά να διαλύσει τις λίστες σου και να πειράξει τα πράγματα στα αυτιά σου, όταν όμως εισβάλλει με τέτοια δύναμη στη ζωή σου, ανακατεύει τους έρωτές σου, σου μαθαίνει τα λόγια που ποτέ δεν είπες, όπως ήθελες να τα πεις, όπως θα τα έλεγες αν ήσουν τέλειος, αν σε τρυπάει απ' άκρη σ' άκρη για να χωθεί βίαια μέσα σου; Μερικά πράγματα στη μουσική (και εξίσου λίγα όπως και στη ζωή) είναι φτιαγμένα τέλεια. Αυτός εδώ ο δίσκος είναι με μεγάλη διαφορά ο καλύτερος της δεκαετίας. Διαβρωτικός και σπαραχτικός όπως οφείλει ένας ύμνος στη δυσκολία του έρωτα, σε σημείο τέτοιο που η τεχνική του τελειότητα περνάει σχεδόν απαρατήρητη. Θέλω αυτή η μουσική να με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή, κι ας είναι αβασταχτο το σάουντρακ της.

Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι του 2009 (Θέση 01)

01. Pink Mountaintops: Outside Love

Τόσο, μα τόσο απλά, το καλύτερο album της χρονιάς που μας αφήνει. Αριστούργημα.
(Κείμενο δεν έχει γιατί μόλις γύρισα και ακόμη δεν είχα ποστάρει την επιλογή μου. Ελπίζω να το συμπληρώσω.)

Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι (2000-2009) (Θέση 02)

02. C.R Avery: Magic Hour Sailor Songs (2007)

Μας δουλεύει; Μήπως μας μαθαίνει πώς η αστική ποίησή του (συμφιλιώνεται;) επιτίθεται στην ηλιθιότητα της βολεμένης και αηδιαστικά εφηβικής χρήσης χιπ χοπ; Με ποιους να γελάει περισσότερο αυτός ο αυθάδης Καναδός γίγαντας; Μήπως προλαβαίνει να χλευάσει τα αμερικανικά γκέτο, τους στρατόκαυλους, την αγιότητα της κουράδας, την κουράδα της αγιότητας, το βόλεμα και την γραμμική ζωή που διδάσκει η δήθεν λογοτεχνία και ποίηση που μας έκατσε στα απαίδευτα στομάχια; Πού να προλάβει; Εδώ στήνεται ολόκληρη επίθεση, πόλεμος, καταλαβαίνεις; Θανατερά μπλουζ, όχι μαλακίες, εδώ η τζαζ δεν έχει όρεξη για παιχνίδια και το φλερτ με το χιπ χοπ θα σε βγάλει ξάπλα στα σίγουρα. Γελάς με γκόσπελ και κάντρι λαλάδες; Όπλο κι αυτό, μαζί με τη φυσαρμόνικα και το beat-box και, τι διάολο; Ένα στόμα και δυο χέρια έχει και ο ίδιος και με αυτά θα σε χτυπήσει αλύπητα. Καλή τύχη, μαζί του ή απέναντι.

Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι του 2009 (Θέση 02)

02. Melody Gardot: My One and Only Thrill

Δεν είχα ακούσει αυτό το κορίτσι πριν από φέτος και τον δεύτερο δίσκο της και φαίνεται πως ήταν λάθος μου. Πραγματικό δώρο της τζαζ, αυτός ο εκπληκτικός δίσκος ήρθε για μένα από το πουθενά. Ένα σέξι και υποσχόμενο κορίτσι με μεγάλα μαεστρικά μαύρα γυαλιά στο cover του album, μερικοί ωραίοι τίτλοι και κάποιος ιερόσυλος ψίθυρος πως αυτή η μικρή παίζει να "τρώει" τη Νόρα. Εδώ είμαστε λέω, δισκάκι στο player. Τα τραγούδια περνάνε και το μεγάλο λάθος του ακροατή είναι προ των πυλών: Πόσες, μα πόσες φορές μπορεί κάποιος να παίξει ΑΥΤΗ τη τζαζ που κρατάει από τις αρχές του αιώνα και πόσο πια μπορεί να το κάνει τόσο καλά ώστε να κρατήσει το αυτί στους ήχους της μέχρι το τέλος; Σοφά η Αμερικανή Melody κρατάει τα κομμάτια της χαμηλά παρά τους δεξιοτέχνες μουσικούς και τη μαγικά αισθησιακή φωνή της, οι έρωτες που περνάνε στα αυτιά μας είναι ιστορίες της ζωής, μιας ζωής δύσκολης που ξορκίζει με παιχνιδιάρικες μελωδίες και στην οποία παραδίνεται μερικές φορές με ραγισμένες φωνητικές ερμηνείες πάνω σε μικρά πατήματα πιάνου. Φυσικά, καλή μου, το ημερολόγιό σου, όπως το είπες, θα άγγιζε όλο τον κόσμο, όλους όσους υπήρξαν ερωτευμένοι και, μοιραία, καταδικασμένοι στην εκ βαθέων ακρόαση του κομψοτεχνήματός σου. Αν ήμουν η Krall; Θα έφευγα μόνη μου.

Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι (2000-2009) (Θέση 03)

03. Damien Rice: O (2003)

Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι του 2009 (Θέση 03)

03. Crippled Black Phoenix: 200 Tons of Bad Luck

Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι (2000-2009) (Θέση 04)

04. Björk: Vespertine (2001)

Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι του 2009 (Θέση 04)

04. Vic Chesnutt: At the Cut

Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι (2000-2009) (Θέση 05)

05. Firewater: The Golden Hour (2008)

Ποτέ δεν με απογοήτευσε ο Tod, αυτό εδώ όμως ήταν πέρα των προσδοκιών μου. Από τη Νέα Υόρκη στην Ινδία, την Τουρκία, το Πακιστάν, σκέτος μπελάς πώς να χωρέσεις τον λυρισμό με τον οποίο (γεννήθηκες;) μπόλιασες όλες τις δουλειές σου σε μια τσιφτετελοχορευτική πανκ μπουζουκιού με κιθάρες που γρυλίζουν και κρουστά που υποφέρουν. Το ταξίδι δεν είναι το ίδιο, τα νοήματα και τα μέσα όμως είναι. Ακόμη και για εκείνο το μοναδικό live, με μπάνγκρα ρυθμούς να τινάζουν τα στήθια και πόδια που πήγαιναν να σπάσουν ανήσυχα, δεν χόρεψα ξανά ποτέ, ούτε πριν ούτε μετά από αυτό.

Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι του 2009 (Θέση 05)

05. Broken Records: Until the Earth Begins to Part

Kόβεις και τα δυο σου χέρια όταν παίξει το δισκάκι ότι οι Murder By Death είχαν κάπου ένα περίεργο album που δεν είχες ακούσει ποτέ. Μπορεί και καινούριο. Στήνεις λίγο το αυτί σου καλύτερα (όχι πολύ κοντά μπορεί να το χάσεις) και ξανασκέφτεσαι: "Κάτσε, φίλε, ετούτοι εδώ είναι Αμερικανοί;" Εμμ, όχι βέβαια. Είναι γνήσιοι Σκοτσέζοι και ως τέτοιοι παίζουν με λύσσα όλα τους τα όργανα. Γι' αυτό δεν θα μπορούσαν να είναι οι Murder By Death; Γι' αυτό και για ένα ακόμα: Ετούτοι εδώ είναι τόσο, μα τόσο, καλύτεροι!!

Προστασίας του Πολίτη, βεβαίως, βεβαίως.

Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι του 2009 (Θέσεις 06-20)

01) ???
02) ???
03) ???
04) ???
05) ???

06.
Placebo: Battle for the Sun

Δεν επαναπάυονται και ως γνήσιοι λάτρεις της κουλτούρας που τους έθρεψε (και εμάς μαζί τους), αναζητούν νέες μουσικές διαδρομές στον ήχο που έχουν καταφέρει να επιβάλλουν. Άφησαν τους εαυτούς τους να δοκιμάσουν περισσότερες βρετανικές ποπ-ροκ επιρροές, απλοποίησαν τον στίχο τους, δοκίμασαν πιασάρικα ριφ, έγραψαν συναυλιακά κομμάτια, κοίταξαν προς τον ήλιο και τον βρήκαν. Ευκολία όλο αυτό για ένα γκρουπ σαν τους Placebo; Κάθε άλλο αφού στον καλύτερό τους δίσκο ως τώρα οι ίδιοι όλα αυτά τα έψαξαν μέσα από βιολιά και σαξόφωνα, αινιγματικά κρεσέντα και επιθετικές κορυφώσεις αριστουργηματικού timing σε κάθε τους κομμάτι, σε έναν δίσκο που αποκαλύπτεται σωστότερα και περισσότερο σε κάθε του ακρόαση. Και φυσικά, εδώ βρίσκεται (περιμένετε μέχρι να μπει το 9ο track) το Julien, το καλύτερο τραγούδι που ακούσαμε από αυτό το σπουδαίο γκρουπ.


07.
Archive: Controlling Crowds













08.
Biffy Clyro: Only Revolutions

Την είχαν τολμήσει προ πολλού την προσέγγιση σε μια πιο ποπ πλευρά τους ήδη από το εξαιρετικό "Puzzle", το οποίο όμως άφηναν να βαράει σε γενική ακρόαση. Σαν γνήσιοι και αφιοσιωμένοι μουσικοί που είναι όμως, οι Σκοτσέζοι τελειοποίησαν εδώ αυτή τους τη μεταστροφή, πλαισιώνοντας τις νέες τους οργανικές μελωδίες με ελεύθερο στίχο και ρυθμικές εναλλαγές στα ρεφρέν. Μάγκες, σαν να ορίζουν ξανά πώς πρέπει να είναι αυτή η πιο καλοκουρδισμένη ροκ-ποπ συνάντηση (ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΤΟ "Shock Shock";), δε νομίζετε;


09.
Bruce Springsteen: Working on a Dream












10.
Jason Lytle: Yours Truly, the Commuter

Οι Grandaddy είχαν διαλυθεί με της κυκλοφορία ενός εξαιρετικού δίσκου του 2006 και αυτή η πλευρά της ροκ μουσικής είχε χάσει έναν πολύ σημαντικό εκπρόσωπό της. Το παιδί-θαύμα της όμως (και τι παιδί, σαραντάρισε πλέον!) δεν θα μπορούσε να κρατήσει τις μουσικές του ανησυχίες κλειστές στον εαυτό του. Έχει μάθει, βλέπετε, να εκτίθεται στο κοινό του και να κληροδοτεί τον πεσιμισμό του σ'αυτό, σαν εξομολόγηση. Η υπέροχη φωνή του σου αφηγείται τα ερωτήματα μιας ζωής και η βιρτουοζιτέ του (ό,τι όργανα ακούσετε στον δίσκο αυτό είναι από τα... χεράκια του) τα κάνει μουσική. Ευτυχώς, το τόλμησε.


11.
Αλκίνοος Ιωαννίδης: Νεροποντή

Είναι σπουδαίος μελωδός και το ξέρει. Έχει ένα χάρισμα που όφειλε να καλλιεργήσει και το κάνει και με το παραπάνω σε κάθε του κυκλοφορία. Κι αν έπρεπε να περάσουν κάμποσοι δίσκοι, εσωτερικές και μουσικές αναζητήσεις και οικογένεια για να μας παραδώσει αυτό τον αριστουργηματικό δίσκο, ας είναι. Μέσα του δεν μεταπηδά από τη ελληνική ροκ στη χατζιδακική παράδοση και από τη βυζαντινή ψαλμωδία (έστω και αρκετά... κανιβαλιστική) στην εφηβική ορμή (με φιλοσοφική εγκράτεια όμως) της ραποειδούς καταγγελίας, αλλά ενώνει τα πάντα σε έναν δίσκο που τον φέρνει στο καλλιτεχνικό του απόγειο. Δεν τα βλέπεις κάθε μέρα αυτά...


12.
The Mars Volta: Octahedron

Τα 4 χρόνια που μεσολάβησαν από το εκπληκτικό Frances the Mute (και με τις ενδιάμεσες κυκλοφορίες των Amputechture και The Bedlam in Goliath να ωχριούν ακόμη μπροστά του) δεν ήταν αρκετά για να βγει από τη μόνιμη playlist μας και να σου πάλι αυτοί οι τρελαμένοι Τεξανοί με ένα νέο και, για άλλη μια φορά, ολότελα διαφορετικό υφολογικά album. Μελετημένες συνθέσεις και λιγότερες επιδείξεις τεχνικής, φωνητικά που χαμήλωσαν για να ταιριάξουν στο ημι-ακουστικό αυτό πρότζεκτ και, εν τέλει, άλλος ένας άθλος από ένα από τα σπουδαιότερα ροκ συγκροτήματα των ημερών μας.


13.
Antony and the Johnsons: The Crying Light

Ξεσπά, επιτέλους, αλλά ξεσπά όπως οφείλει να κάνει: Βουβά. Κλάμα δίχως λυγμούς που αναζητά έναν τρόπο να διαλύσει τη μοναξιά αλλά και τη μοναδικότητα των συναισθημάτων του, στρώνοντας μικρές μελωδίες για πιάνο, χαμηλώνοντας τους ρυθμούς και τις μουσικές εντάσεις και τελικά αφήνοντας χώρο για τη μαγική του φωνή (καλύτερη και εκφραστικότερη από ποτέ) να σε ταξιδέψει. Ειλικρινής ως είναι, τι έχει να φοβηθεί όταν τα έχει χάσει όλα;


14.
Jon Balke & Amina Alaoui: Siwan

Πολύ περισσότερο από μια μουσική εξερεύνηση στα ενδότερα της αραβικής κυριαρχίας στην Ανδαλουσία, από μια παρέλαση των μουσικών επιρροών (χριστιανικών και σούφι) της περιόδου, αυτό το αριστουργηματικό album, συνεργασία του Νορβηγού συνθέτη Jon Balke και της Μαροκινής πιανίστριας και τραγουδίστριας Amina Alaoui, είναι, τελικά, ένα απόλυτο "ταίριασμα" πολιτισμών, μια δοκιμιακή μουσική μελέτη στην ένωσή τους, μια μεταφορά ολόκληρης κουλτούρας σε βάθος τέτοιο, που η αφοσίωση του ακροατή φλερτάρει με τον κίνδυνο.


15.
Norah Jones: The Fall

Τη φοβόμουν αυτή τη στιγμή. Κυρίως γιατί αγαπώ τη Νόρα Τζόουνς, το κορίτσι που μου κράτησε αμέτρητες μέρες συντροφιά με εκείνο το (προσωπικό μου ημερολόγιο όπως το αισθανόμουν) Come Away With Me. Τώρα που αυτή έγινε 30, συναντήθηκε με τον πιο αγαπημένο μου άνθρωπο σε ένα μαγικό φιλμ και εγώ φλερτάρω με την μέση ηλικία σε διάθεση και ενέργεια, αυτό το απίθανο κορίτσι με το μαγικό πρόσωπο μου έκανε δώρο (λες και για τα πρώτα μου γενέθλια) ένα τολμηρό μουσικό άλμα, πιο κιθαριστικό, πιο χορευτικό, πιο ευδιάθετο και εγώ ακόμα χάνομαι κυνηγώντας πειρατές και τραγουδώντας για τα παλιά φαντάσματα που οφείλω, επιτέλους, να διώξω μια και καλή. Και η μικρή μου Νόρα μου ψιθυρίζει: "Σήκω, γέρο-τεμπέλη, σήκω πριν να είναι αργά"...


16.
Nils Økland: Monograph

Δεν είμαι σίγουρος ποιος έφτιαξε ποιον. Δούλεψε αρκετές φορές με τον σπουδαίο Christian Wallumrød (οι πιστοί ακολουθήστε το A Year From Easter ως τρανταχτό παράδειγμα), αλλά το δικό μου αυτί αδυνατεί να εντοπίσει περισσότερες επιρροές. Σημασία έχει ότι ετούτοι οι καταγεγραμμένοι αυτοσχεδιασμοί με τα διάφορα βιρτουοζιτέ βιολιά του Νορβηγού ακούγονται σαν κάτι παραπάνω από εισαγωγικοί στην κλασική τέχνη και σύνθεση. Μακάρι να μπορούσα να περιγράψω με ένα δυο λόγια παραπάνω τι άκουσα σε αυτό τον εξαιρετικό δίσκο, αλλά πρόκειται για άλλη μια φορά που η μουσική και μόνο μπορεί να περιγράψει μερικά πράγματα.


17.
Mastodon: Crack the Skye

Εντάξει, λίγο με ενδιαφέρει αν θέλησαν να ασχοληθούν με ένα ακόμη concept album και αν τα θαλάσσωσαν. Αυτό που θαύμασα στους Αμερικανούς δεν ήταν παρά η άνεση του να παίζεις τα σκοτεινά σου μεταλλικά μονοπάτια, οδηγώντας τα σε μια ροκ τρόπον τινά οικουμενικότερη και αναγκάζοντας τους μουσικούς σου χλευαστές σε ένα σφιχτό αγκάλιασμα πριν την εγγυημένα πολυεπαναλαμβανόμενη ακρόαση. Γιατί, πριν ακόμη τα ριφ προλάβουν να τα απορρίψουν ως βαρυμεταλλικά, και το πιο απαίδευτο αυτί θα ερεθιστεί από όλες αυτές τις ελαφρώς τολμηρά παιχνιδιάρικες συνθέσεις που θα ανακαλύψει εκ νέου στη δεύτερη (και τρίτη) φορά που το δισκάκι θα αρχίσει να παίζει.


18.
Justin Adams & Juldeh Camara: Tell No Lies

Ούτε να το σκεφτεί δεν θέλει ο Justin Adams πως ακροβατεί ανάμεσα στο αμερικανικό ροκ/μπλουζ και στην αφρικανική μουσική παράδοση. Όταν πρόκειται για μουσική, φίλε μου, εγώ θα πιάσω την μπασοκιθάρα μου (το ίδιο έκανα και με τον Ρόμπερτ Πλαντ, άστα αυτά) κι εσύ το ρίτι σου και ο καθένας θα παίζει τον σκοπό του. Άσε τους να ψάχνουν τι παίζουμε. Μουσική. Είσαι μέσα;


19.
Tori Amos: Abnormally Attracted to Sin

Περνώντας για καιρό καλά με περισσότερο "χρωματισμένα" (πάντοτε όμως εξαιρετικά) μουσικά άλμπουμ, η αγαπημένη μας Τόρι μας φύλαξε για φέτος ένα μικρό σοκ, κρυμμένο πίσω από μελωδίες που ξαφνιάζουν, προσεκτικά φυλάσσοντας τον εγγενή λυρισμό που οφείλει να χαρίζει κάθε ποπ που σέβεται τον εαυτό της. Λίγο περισσότερο ερωτευμένος και το άλμπουμ σε διέλυσε δίχως ευκαιρία.


20.
Renaud Garcia-Fons: La Línea del Sur

Υπόδειγμα ευρωπαϊκής τζαζ από έναν συνθέτη που λάτρεψε το όργανό του όσο λίγοι και κατάφερε να προσαρμόσει το άκουσμα του πεντάχορδου μπάσου (πατέντα του ίδιου πριν χρόνια), την παριζιάνικη ιδιοσυγκρασία του και τις αραβογενείς του επιρροές (ανήσυχες μουσικές αναζητήσεις με σπουδαίες συνεργασίες όπως αυτή με τον Dhafer Youssef), σε έναν δίσκο που, αν ήταν περισσότερο ορχηστρικός, θα ήταν σταθμός στο μουσικό του είδος.

Οι 20 Καλύτεροι Δίσκοι (2000-2009) (Θέσεις 06-20)

01) ???
02) ???
03) ???
04) ???
05) ???

06.
Arcade Fire: Funeral (2004)













07.
Rachael Yamagata: Elephants... Teeth Sinking Into Heart (2008)

Εντάξει, μερικά πράγματα δεν περιγράφονται. Αυτό εδώ το απίθανο και ταλαντούχο πλάσμα είναι από άλλο πλανήτη. Ίσως εκεί κάπως έτσι να είναι ο συνηθισμένος μουσικός. Τώρα που βρέθηκε εδώ όμως, είναι απλά η καλύτερη- και με διαφορά. Βαριέται λες τον εσωτερικό ακουστικό της περίπατο (που για όλους τους υπόλοιπους είναι πραγματικά αβάσταχτος) και ροκάρει στο δεύτερο δισκάκι της. Διάβολε, ακόμη και εκεί είναι ξεχωριστή, όταν βγάζει τη γλώσσα και αντικαθιστά τα βιολιά και τα πνευστά της με ηλεκτρικές κιθάρες και επιθετικά τύμπανα, δεν μοιάζει με καμία. Προσπαθώ να ξεφύγω και να ακούσω ολόκληρο τον δίσκο, αλλά πάντα θα με στοιχειώνει εκείνο το Sunday Afternoon: Ύμνος στα πρωινά μου, ύμνος στα δύσκολα βράδια μου, στα ακουστικά μου στο δρόμο όταν τίποτα γύρω δεν υπάρχει για 9 λεπτά, στο δισκάκι που αφιέρωσα και αδίκησα όλα τα υπόλοιπα τραγούδια, στο αυτοκίνητο κι ας κάνω ώρες αμέτρητες να φτάσω. Λίγο το μαγικό της άγγιγμα στο πιάνο (ανεπαίσθητο θαρρείς στο κομμάτι), τα ελαφρά πατήματα στα πιατίνια, λίγο τα βιολιά που σε πυκνώνουν, τα αρπίσματα που σου γρατζουνάνε απευθείας την καρδιά και ο "Lucille" ήχος του σόλο, αυτή η σύνθεση οφείλει να θεωρείται ήδη κλασική. Ακόμη κι αν υπήρχε μόνο του, θα ήταν ένας από τους καλύτερους δίσκους που άκουσα ποτέ.


08.
Κόρε. Ύδρο.: Φτηνή Ποπ για την Ελίτ (2006)

Ωχ, τώρα πρέπει δηλαδή να απολογηθώ γιατί έχω ακούσει άπειρες φορές αυτό το δίσκο, γιατί με έχω πιάσει να κλαίω τόσο εύκολα σε όλο το δεύτερο μισό του, γιατί ριγώ γοητευμένος στην απαίσια φωνή του Παντελή, γιατί αναγνωρίζω την αυθεντικότερη ποίηση στα ανώμαλα στιχάκια τους που κατακλύζουν το δίσκο ("περισσότερο από σένα καμιά Χριστ-ίνα δεν με κράτησε παιδί"), γιατί ταξιδεύω πάνω-κάτω-πάνω-κάτω "Κέρκυρα-Πάτρα-Αθήνα", γιατί ανασαίνω στη σκέψη πως αυτοί οι Κερκυραίοι μπορούν να αλλάξουν μια για πάντα μια μουσική σκηνή που εδώ και δεκαετίες "ψάχνεται";... Ναι, καλά, στ' αρχίδια μου, αυτά είναι για μένα και μόνο.


09.
The Mars Volta: Frances the Mute (2005)












10.
Melingo: Maldito Tango (2008)

ΟΚ, τολμάς να πειράξεις σε τέτοιο σημείο και τόσο προκλητικά το tango, τραγουδάς για τη Magdalena, τον μικρό παρία, τον υπόκοσμο, την κατάχρηση και κάθε λογής απόκληρο της ζωής (σαν ρεμπέτης ένα πράγμα), περπατάς στους υγρούς αργεντίνικους δρόμους και σαν γνήσιος τροβαδούρος με φωνή βαριά και άκαμπτη σαν σίδερο πλησιάζεις όλο και περισσότερο στα εσώψυχά σου. Όλα και όλοι έχουν θέση σε έναν δίσκο-κατάθεση ψυχής. Μπαντονεόν και βιολιά όπως οφείλει ο απέραντος σεβασμός σε αυτή την ιερή κουλτούρα και στην ίδια πλευρά του δίσκου η ασεβής καταπάτησή της μέσω μιας υπερβολής σε όλα: Αυτό δεν είναι δίσκος, είναι ολόκληρη θεατρική παράσταση του δρόμου. Άτιμε, δεν το έχω ακούσει ποτέ καλύτερο και λέω να σε ακολουθήσω, όπως κάνω πάνω από έναν χρόνο τώρα.


11.
Xiu Xiu: La Forêt (2005)

Δεν ξέρω τι να γράψω γι' αυτό εδώ. Σε τσακίζει αυτός ο δίσκος, τόσο που δεν περιγράφεται. Αν δεν είναι έτσι η μουσική στην χειρότερη κόλαση (ένας αβάσταχτος θόρυβος που καλύπτει τις μελωδίες που ήλπιζες να ακούσεις και περνάνε στο ηχητικό φόντο), τότε πώς είναι; Δεν γλιτώνεις από τις μελωδίες του που σε τραβάνε στο έρεβος του καλύτερου δίσκου των Xiu Xiu και, στο κάτω κάτω, μάλλον δεν θέλεις. Αλλά μην του αφεθείς τελείως, την έβαψες φίλε...



12.
The Unicorns: Who Will Cut Our Hair When We're Gone? (2003)

Σίγουρα έχουν πρόβλημα. Ουσιαστικά, ένα album πρόλαβαν πριν τα σπάσουν και συνεχίσουν την πορεία τους στους καταπληκτικούς Islands και έφτανε για να εδραιώσουν τη βαβουριάρικη αυτή ποπ (τα πιατίνια πανταχού παρόντα στα τραγούδια είναι ικανά να σου τσακίσουν τα νεύρα) ως θεμελιώδη στη συνείδηση του ακρoατή. Δεν αγγίζουν, αλλά βουτάνε στην ψυχεδέλεια μέσα από synths και φτηνούς casio ήχους, αλλά το κάνουν σαν διευθυντές ορχήστρας! Ό,τι έχουν να πάρουν από τα όργανά τους, το παίρνουν. Πώς αλλιώς άραγε θα μπορούσαν να κοροϊδέψουν ένα μάτσο κωλόπαιδα τόσο αλήτικα τον θάνατο για τον οποίο μιλάνε σε όλο το δίσκο (από τον τίτλο του κιόλας!);


13.
Scott Walker: The Drift (2006)













14.
System of a Down: Hypnotize/Mezmerize (2005)

Δεν είναι που παίζουν τα πάντα (τα πάντα όμως!) και τα παίζουν λες και τα δημιούργησαν πρώτοι, ούτε που είναι οι αρτιότεροι τεχνίτες της ροκ μουσικής (και βάλε). Αυτοί εδώ οι μπάσταρδοι Αμερικανοί ηχογραφούν παρεμβάσεις επί πάντων: γελάνε με τα ηλίθια στιχάκια τους, γελάνε όταν το παίζουν σοβαροί (B.Y.O.B.), γελάνε όταν σπάνε αυτό τον εκπληκτικό δίσκο σε δύο μισάωρους. Λες και ξαναγράφουν τη ροκ και της δίνουν μια πυξίδα για να μην χαθεί, αλλά και αν αυτό γίνει, έχουν καταθέσει τα δικά τους εγχειρίδια διάσωσης με αυτό το υπερδραστικό διπλό δισκάκι (που ακούγεται σαν... δεκαπλό, αφού κάθε κομμάτι αλλάζει 3-4 φορές ρυθμό και ταχύτητα!) που οφείλει να γίνει Βίβλος για κάθε έμπειρο ή μη, πριν αγγίξει το όργανό του στην αίθουσα ηχογράφησης.


15.
Dino Saluzzi & Jon Christensen: Senderos (2005)













16.
Ketil Bjørnstad: The Light (2008)













17.
Sigur Rós: ( ) (2002)













18.
Get Well Soon: Rest Now, Weary Head! You Will Get Well Soon (2008)












19.
Tom Waits: Real Gone (2004)

Έχει κάνει πλέον τα πάντα! Έχει διαλύσει την δαιμονικά γοητευτική φωνή του από τις παραμορφώσεις, έχει ηλεκτρίσει πέρα από τα όρια τις μπλουζ κιθάρες του, κρέμασε στον Ribot ένα μπάντζο, άδειασε τα τύμπανά του για να ακούγονται σαν κόκαλα (άλλωστε κουφάρια μετράει σε αυτόν εδώ τον δύσκολο δίσκο), βρυχάται στα ρεφρέν του σαν να πασχίζει να επιβληθεί, beatbox-άρει! Κι όμως, ήταν, είναι και θα είναι ο καλύτερος σε ό,τι κάνει κι ας ψάχνουμε όλοι τι είναι αυτό που κάνει. Δεν τον χωράει κανείς, καμιά κατηγορία, κανένα άκουσμα. Ο κόσμος του είναι χτισμένος από τον ίδιο και δεν μοιάζει με κανέναν.


20.
Myriam Alter: Where Is There (2007)

Αθεράπευτα ρομαντική όπως πάντα, η Βελγίδα πιανίστρια στήνει τις μελωδίες της και σηκώνεται ξανά από το πιάνο για να χαρίσει την θεϊκή μουσική της στην ομάδα των εξαιρετικών οργανοπαιχτών που τιμούν το δίσκο. Μαγικοί ήχοι κλαρινέτου και σαξόφωνου, συν το κλασικό κουαρτέτο οργάνων σε έναν από τους πιο σημαντικούς τζαζ δίσκους της δεκαετίας. Το υποβλητικό τσέλο ρίχνει τη βαριά σκιά του σε κάθε δημιουργία και το ευαίσθητο "Come With Me" είναι, το λιγότερο, συγκλονιστικό.

Τα 20 Καλύτερα Soundtrack (2000-2009)

01) The Fountain (2006), του Clint Mansell
02) 2046 (2004), του Shigeru Umebayashi
03) The Return (Vozvrashcheniye) (2003), του Andrei Dergachyov
04) Trouble Every Day (2001), των Tindersticks
05) Once (2006), των Glen Hansard και Markéta Irglová
06) The New World (2005), του James Horner
07) In the Mood for Love (2000), των Shigeru Umebayashi και Mike Galasso
08) The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (2007), των Nick Cave και Warren Ellis
09) Requiem for a Dream (2000), του Clint Mansell
10) 25th Hour (2002), του Terence Blanchard
11) There Will Be Blood (2007), του Jonny Greenwood
12) The Village (2004), του James Newton Howard
13) Birth (2004), του Alexandre Desplat
14) Το Λιβάδι που Δακρύζει (2004), της Ελένης Καραΐνδρου
15) Les Chansons d' Amour (2007), του Alex Beaupain
16) Oldboy (2003), του Hyun-jung Shim
17) The Departed (2006), του Howard Shore
18) The Hours (2002), του Philip Glass
19) Exils (2004), των Tony Gatlif και Delphine Mantoulet
20) Million Dollar Baby (2004), του Clint Eastwood

(έγινε μικρή αλλαγή λόγω του ότι τα Mysterious Skin, Ali και Brown Bunny δεν είναι πρωτότυπα)

Οι 20 Καλύτερες Ταινίες (2000-2009)

01) The Brown Bunny (2003), του Vincent Gallo
02) 2046 (2004), του Wong Kar Wai
03) The Fountain (2006), του Darren Aronofsky
04) The Beat That My Heart Skipped (De battre mon coeur s'est arete) (2005), του Jacques Audiard
05) Eloge de l'Amour (2001), του Jean-Luc Godard
06) Elephant (2003), του Gus Van Sant
07) Oldboy (2003), Chan-wook Park
08) Caché (2005), του Michael Haneke
09) Ali (2001), του Michael Mann
10) There Will Be Blood (2007), του Paul Thomas Anderson.
11) 25th Hour (2002), του Spike Lee
12) A Guide to Recognizing Your Saints (2006), του Dito Montiel
13) The Wrestler (2008), του Darren Aronofsky
14) Match Point (2005), του Woody Allen
15) The Return (Vozvrashcheniye) (2003), του Andrei Zvyagintsev
16) Twentynine Palms (2003), του Bruno Dumont
17) L' Homme du Train (2002), του Patrice Leconte
18) Irréversible (2002), του Gaspar Noé
19) Dancer in the Dark (2000), του Lars von Trier
20) Birth (2004), του Jonathan Glazer

Unfair, αλλά θα γράψω και καμιά δεκαριά "από κοντά":
4 Months, 3 Weeks & 2 Days, Solaris, In the Mood for Love, The Others, Once, Million Dollar Baby, The Yards, Before Sunset, The Curious Case of Benjamin Button, Inland Empire, The Aviator, Yi-Yi, έλα μωρέ, τη σιχάθηκα ήδη αυτή τη λίστα, δεν μου πάει η καρδιά...

Ένας φίλος κάποτε μου είπε: "For me the sun rises and sets with her, man."

Τηλεόραση 20/09 - 26/09/2009

Κυριακή 20/09

The Night of San Lorenzo (La Notte di San Lorenzo) (1982), των Paolo Taviani & Vittorio Taviani. Βουλή, 22:30, διάρκεια 107’.
Τον Αύγουστο του 1944 οι κάτοικοι μιας μικρής ιταλικής πόλης αποφασίζουν να ενταχθούν στις Συμμαχικές Δυνάμεις, αντιστεκόμενοι στις γερμανικές προσταγές. Η νύχτα του Σαν Λορέντζο, η νύχτα δηλαδή που τα αστέρια πεφτουν και πραγματοποιούνται όλες οι ευχές, είναι η πιο προσωπική ταινία του σπουδαίου αυτού κινηματογραφικού διδύμου με έντονα τα αυτοβιογραφικά στοιχεία και τις παρατεταγμένες εμπειρίες των ίδιων. Όπως πάντα το σινεμά τους, σινεμά απλό και πιστά λαϊκό, είναι διαποτισμένο με τις αρχές μιας ποιητικές ελεγείας. Κάθε πλάνο του ένας μικρός καμβάς, βαθιά συγκινητικό όλο το αποτέλεσμα.
Βαθμολογία: * * *

In Dreams (1999), του Neil Jordan. ΑΝΤ1, 23:15, διάρκεια 95’.
Σε αυτή την σχετικά πιο άγνωστη (ή, καλύτερα, πιο υποτιμημένη) ταινία του Νηλ Τζόρνταν (ακόμη και στο κοινό που λάτρεψε τη Συνέντευξη με Έναν Βρικόλακα ή το Παιχνίδι των Λυγμών), η Ανέτ Μπένινγκ υποδύεται μια γυναίκα που βασανίζεται από εφιαλτικά όνειρα στα οποία επικοινωνεί με έναν κατά συρροή δολοφόνο παιδιών, μέχρι που πείθεται ότι είναι αυτός που σκότωσε την μικρή της κόρη. Αυτοί που δεν πείθονται είναι ο σύγυζός της και ένας γιατρός που προσπαθούν να της προσφέρουν ψυχολογική υποστήριξη διατεινόμενοι πως πάσχει από σχιζοφρένεια. Για άλλη μια φορά ο Τζόρνταν μεγαλουργεί δημιουργώντας μια πραγματικά υποβλητική ταινία, αρκούντως τρομακτική και με μια πραγματικά αρρωστημένη ατμόσφαιρα. Σκηνές ανθολογίας διαδέχονται η μία την άλλη κι αν αφεθεί κανείς στον κόσμο της θα βουλιάξει μαζί του.
Βαθμολογία: * * * *

Kika (1993), του Pedro Almodóvar. ΕΤ1, 24:00, διάρκεια 114’.
Λίγο πριν ο Αλμοδόβαρ αρχίσει την εξαιρετική σειρά από τα δράματά του πραγματοποίησε την τελευταία αμιγώς κωμική ταινία του. Στο γνώριμο φαρσικό του ύφος, η ιστορία της Κίκα, μιας κοπέλας που έχει μια μπλεγμένη σχέση με τον πατριό του συζύγου της αλλά τραβά και το βλέμμα της λεσβίας υπηρέτριάς της, μέχρι να βιαστεί και να αλλάξει η ζωή της, σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με την μετέπειτα ταινίες του Ισπανού. Το φιλμ καταφέρνει ωστόσο να κρατήσει το ενδιαφέρον και με το παραπάνω (όσων εξ ημών αντέξουν την υστερία που το διακατέχει αρκετές φορές) καθώς αυτό τριγυρνά από τη σάτιρα στην φαρσική κωμωδία και από το γκραν γκινιόλ στην «πειραγμένη» ηθογραφία.
Βαθμολογία: * *


Δευτέρα 21/09

Offside (2006), του Jafar Panahi. ΕΤ1, 21:00, διάρκεια 93’.
Στο Ιράν του 2006 και λόγω της απαγόρευσης των γυναικών να εισέλθουν σε οποιοδήποτε γήπεδο, μια κοπέλα μεταμφιεσμένη ως άντρας προσπαθεί να μπει στον αγώνα του Ιράν με το Μπαχρέιν,συλλαμβάνεται πριν ολοκληρώσει την παρανομία της και οδηγείται σε κοντινό πρόχειρο.. κρατητήριο. Η απλή αυτή ιστορία του σπουδαίου Ιρανού Τζαφάρ Παναχί είναι το όχημα προκειμένου να ξεδιπλωθούν μπροστά στα ούτως ή άλλως υποψιασμένα μάτια μας μια σειρά από παραλογίες και υπερβολές που, δυστυχώς, ακόμα και σήμερα χαρακτηρίζουν την περιορισμένη ελευθερία των γυναικών (και όχι μόνο) στα... σύγχρονα μουσουλμανικά κράτη. Σε μια μετωπική επίθεση, καθόλου με το γάντι, όπως θα νόμιζε κανείς, ο Παναχί χτυπά ανελέητα με όπλο του το χιούμορ που δυστυχώς περισσότερο οι δυτικοί μπορούν να αντιληφθούν (γι’ αυτό αλλωστε και η ταινία είχε τρομακτικό πρόβλημα στη διανομή της στο Ιράν) το νοσηρό αυτό κλίμα περιορισμού. Ο ποδοσφαιρικός αγώνας σχεδόν μεταδίδεται ολόκληρος (τα γυρίσματα έγιναν εξάλλου κατά τη διάρκεια του πραγματικού αγώνα), αλλά μονάχα ηχητικά, αφού ούτε οι θεατές ούτε οι πρωταγωνίστριες μπορούν να έχουν οπτική επαφή. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η ανθρώπινη στάση του Παναχί απέναντι σε ένα μάτσο κατευθυνόμενα «προϊόντα» του καθεστώτος, τους στρατιώτες δηλαδή που φρουρούν αυτές τις... άκρως επικίνδυνες μικρές εγκληματίες.
Βαθμολογία: * * * *

E la nave va (And the Ship Sails On) (1983), του Federico Fellini. Βουλή, 22:00, διάρκεια 125’.
Οι τυπικοί φελινικοί χαρακτήρες σχεδόν παρελαύνουν σε αυτό το φιλμ, που είναι όμως αισθητά κατώτερο από τα υπόλοιπα του σκηνοθέτη. Διατηρείται φυσικά το σουρεαλιστικό ύφος του, η καταγραφή των περιστατικών είναι αυτή ενός ονείρου, η καταγραφή των χαρακτήρων, που ο καθένας είναι μια σύσταση του ξεναγού στο φιλμ, είναι μια τρόπον τινά παρουσίαση της αριστοκρατίας που οδεύει στο θάνατο, χωρίς όμως να γίνεται σαφές αν η σκυτάλη δίνεται σε μια νέα τάξη πραγμάτων ικανή να οδηγήσει στην αναγέννηση ή στην ολική κατάρρευση.
Βαθμολογία: * * *


Τρίτη 22/09

Collateral (2004), του Michael Mann. STAR, 22:00, διάρκεια 130’.
Δεν θα ήταν ιδιαίτερα τολμηρό ούτε άστοχο να λέγαμε ότι ο Μαν είναι ίσως ο σημαντικότερος εν ζωή Αμερικανός σκηνοθέτης. Ένας μάγος του σινεμά είναι ικανός να μετατρέψει μια ιστορία δράσης και περιπέτειας σε ένα αστικό ποίημα, μια ελεγειακής λεπτομέρειας σύγκρουση χαρακτήρων. Ένας πληρωμένος δολοφόνος (Τομ Κρουζ) αναγκάζει έναν ήσυχο ταξιτζή του Λος Άντζελες να τον πάει σε πέντε διαφορετικά σημεία της πόλης προκειμένου να εκτελέσει την αποστολή του, δολοφονώντας αντίστοιχα πέντε ανθρώπους. Η πλοκή είναι σχεδόν μελέτη, ο ταξιτζής του Τζέιμι Φοξ γνωρίζει το τέλος του αφού γίνεται μάρτυρας όλων των δολοφονιών και ουσιαστικά αρχίζει ένα παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού αλλά σε σχέση με το χρόνο του που τελειώνει όταν τελειώσει και η βάρδιά του. Προκειμένου λοιπόν αυτή η «Διαδρομή» να ξεφύγει από το προδιαγεγραμμένο τέλος της (και εκεί που ο Μάικλ Μαν δε μπορεί δυστυχώς να ξεφύγει από ένα λίγο πιο συμβατικό φινάλε), το ένστικτο της επιβίωσης έναντι ενός πραγματικού «αγριμιού» (προσέξτε τις αντίστοιχες συμβολικές σκηνές στο φιλμ) θα δώσει τη λύση.
Βαθμολογία: * * * * *

Στα Μικροκύματα της Βουλής (22:00, διάρκεια 71’) θα προβληθούν οι ταινίες Γέφυρα και Ύψωμα 33, του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου.


Τετάρτη 23/09

Hammett (1982), του Wim Wenders. Βουλή, 22:00, διάρκεια 97’.
Ένας συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων γίνεται σχεδόν ήρωας των έργων του όταν μπλέκεται σε μια υπόθεση εξαφάνισης. Ο Βιμ Βέντερς ξεκινά από το σημείο αυτό το ιδιαίτερο ταξίδι του στο νουάρ θρίλερ με ένα αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι τα γυρίσματα του φιλμ έλαβαν χώρα περιπετειωδώς, μετά τη σύγκρουση του σκηνοθέτη με τον παραγωγό Κόπολα που παράτεινε την ολοκλήρωση του έργου για αρκετό καιρό και όταν ο ίδιος ο σκηνοθέτης είχε αποσυρθεί πνευματικά από το πρότζεκτ.
Βαθμολογία: * * *


Πέμπτη 24/09

Awake (2007), του Joby Harold. STAR, 22:00, διάρκεια 84’.
Βρισκόμενος σε κατάσταση «αναισθητικής αντίληψης» (το αναισθητικό δεν έχει πιάσει και ο υποβληθείς σε αυτό έχει πλήρη αντίληψη όσων συμβαίνουν γύρω του, χωρίς όμως να μπορεί να κινηθεί και να μιλήσει) κατά τη διάρκεια εγχείρησης της προβληματικής καρδιάς του, ένας νεαρός κροίσος ανακαλύπτει μια συνωμοσία εις βάρος του. Ξεκινά από εκεί και μάλιστα με ενδιαφέρουσα εισαγωγή και εντυπωσιακά χιτσκοκικούς χαρακτήρες, οι συνεχείς ανατροπές του όμως κουράζουν πολύ και εκτός αυτού εκνευρίζουν κιόλας με το εξυπνακίστικο στυλ τους ενώ πρόκειται για βλακώδεις εμπνεύσεις που απλώς γεμίζουν τα 90 λεπτά της ταινίας. Ωστόσο, πρόκειται για μια καλή προβολή από το κανάλι, πρώτης μετάδοσης και σε αξιοπρεπή ώρα.
Βαθμολογία: *

Throne of Blood (Kumonosu-jou) (1957), του Akira Kurosawa. Βουλή, 22:00, διάρκεια 105’.
Κανείς δεν θα μπορούσε να μεταφέρει καλύτερα τον απόλυτα θεατρικό Σαιξπηρικό λόγο από κάποιον που τον έχει μελετήσει σε βάθος. Ο σκηνοθέτης διασκευάζει τον «Μακβεθ» έτσι ώστε να ταυτιστεί με τον Ιαπωνικό μεσαίωνα, όπου ένας άρχοντας μιας αγροτικής περιοχής, πιεζόμενος και από τη γυναίκα του, πασχίζει να πραγματοποιήσει την προφητεία που λέει πως κάποτε θα γίνει αυτοκράτορας. Ατμοσφαιρικό φιλμ και εξαιρετικό δείγμα της κινηματογραφικής ιδιοφυίας που λέγεται Ακίρα Κουροσάουα, στο καλύτερο εδώ φιλμ του.
Βαθμολογία: * * * * *


Παρασκευή 25/09

Αν αξίζει ακόμα να έχουμε τηλεόραση, είναι για μέρες σαν αυτή εδώ. Εξηγούμαι:

In the Mood for Love (Fa yeung nin wa) (2000), του Kar Wai Wong. Βουλή, 22:30, διάρκεια 98’.
Στο Χονγκ Κονγκ των αρχών του '60 δύο ζευγάρια, άγνωστα μεταξύ τους, νοικιάζουν διπλανά δωμάτια και μετακομίζουν την ίδια μέρα. Στο ένα η κυρία Τσαν με τον άντρα της και στο άλλο, ο κύριος Τσόου με την γυναίκα του. Λίγο καιρό μετά οι δυο τους θα αντιληφθούν ότι οι σύζυγοί τους έχουν σχέση και, με κοινή την μοιχεία που υπέστησαν, αρχίζουν να συναντιώνται συχνότερα και μόνοι, πνίγοντας την θλίψη στην παρέα ο ένας του άλλου. O σπουδαίος Καρ Γουάι δέχεται το στοίχημα που ο ίδιος βάζει (με τις εις βάρος του πιθανότητες) να αφηγηθεί την καθημερινή, οικουμενική και διαχρονική όσο η ανθρωπότητα ιστορία του έρωτα και σαν να μην έφτανε αυτό, διαλέγει να το κάνει με τρόπο κλασικό, μη αποφεύγοντας τις συγκρίσεις, αλλά προκαλώντας τις καθώς δεν περνά ούτε δίπλα από τις αναδιαρθρώσεις που υπέστη κινηματογραφικά, από την κωμωδία ως την επιστημονική φαντασία και από τα χέρια σχεδόν όλων των δημιουργών του παγκόσμιου σινεμά. Σε πρώτο επίπεδο, κατανοεί βαθιά τους χαρακτήρες του, δυο ανθρώπους που κρατάνε κρυφό μέσα τους έναν ανεκπλήρωτο πλην παράνομο έρωτα, κλεισμένο καλά υπό τον φόβο του καθωσπρεπισμού. Ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο ζευγάρι, ιδιοφυώς καδράροντάς το πίσω από τοίχους, γωνίες και μεγάλα αντικείμενα σε γκρο πλάνα αφήνοντάς τους στη σιγουριά του φόντου, ο Καρ Γουάι ακουμπάει συναισθήματα που μετά βίας χωράνε σε μια ματιά, ένα απαλό χάδι, ένα λίκνισμα σε αργή κίνηση. Η Τσενγκ κινείται με απαράμιλλη χάρη παρά την ασφυκτικά στενή γκαρνταρόμπα της, κουρδίζοντας ρυθμικά τα αφόρητα αισθησιακά της βήματα τέλεια με την αργή κίνηση που λατρεύει ο Καρ Γουάι, έτσι απλά για να δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι μεταχειρίζεται τον χρόνο κατά βούληση, κυλώντας τον πότε αργά και πότε πιο γρήγορα, αρπάζοντας παιχνιδιάρικα στιγμές που ολοκληρωτικά ανήκουν στους ήρωές του. Δρώντας με “οριοθετημένη” χρονική αλλά και χωρική αοριστία, ο Καρ Γουάι μας κινεί ανάμεσα στα στάδια της μη-σχέσης των ηρώων, με μόνη ένδειξη για το (πάντα απροσδιόριστο) πέρασμα του χρόνου τις συνεχείς εναλλαγές στα φορέματα, την καταπίεση που εντείνεται κάθε (κινηματογραφικό) λεπτό παραμένοντας πάντα σοφά υπόγεια και το συνεχές καρδάρισμα ρολογιών.
Λειτουργώντας με αφηγηματική αφαίρεση, εκεί που ο Τζουντ Λο στο My Blueberry Nights καθαρίζει ένα θολωμένο τζάμι αποκαθιστώντας την επικοινωνία και προσφέροντας έναν καλό φίλο στην Νόρα Τζόουνς, στην "Ερωτική Επιθυμία" οι ήρωες μένουν μετέωροι να κοιτούν τον κόσμο αποκλειστικά μέσα από θολωμένα, βρεγμένα και βρώμικα τζάμια, από γωνίες με οπτικό πεδίο περιορισμένο, αδύναμοι να επικοινωνήσουν "καθαρά", κάτι που τους βυθίζει όλο και περισσότερο στις τύψεις τους. Ξανά, εκεί που οι προηγούμενες ταινίες του Καρ Γουάι λειτουργούσαν πάνω στη διασταύρωση ιστοριών και χαρακτήρων, η "Ερωτική Επιθυμία" δεν είναι παρά το σύμπαν δύο ιστοριών που πορεύονται παράλληλα μην αφήνοντας περιθώρια για την ύπαρξη σημείου τομής. Το μόνο που τελικά μένει στους ήρωες είναι αυτή η ανάμνηση και νοσταλγία, για όσα όμως στην πραγματικότητα δεν έζησαν. Και στο αποκορύφωμα των καλά κρυμμένων μυστικών και των ολότελα προσωπικών στιγμών που αφήνει ο Καρ Γουάι στους ήρωες-παιδιά του, o Τσόου είναι έτοιμος να ξεχάσει. Θα βρει όμως στη λήθη του τη δυνατότητα να ξεχάσει ανάμεσα στα καλά κι όσα τον πόνεσαν ή την δυνατότητα να ανακαλύψει ξανά όσα αγάπησε; Όπως και να 'χει, θα ψιθυρίσει το δικό του μυστικό, για πρώτη φορά τόσο φανερά κρυφό, στα χαλάσματα του Άνγκορ (εξόχως συμβολική η χρήση ενός μνημείου του ανθρώπινου πολιτισμού) και η "Ερωτική Επιθυμία" θα κορυφώσει, κλείνοντάς μας το μάτι για τελευταία φορά σε ένα ύστερο παιχνίδι με τον χρόνο, παραδίδοντας τον έρωτα αυτό στην επίγεια αιωνιότητα.
Βαθμολογία: * * * * *

The Beat That My Heart Skipped (De battre mon coeur s'est arête) (2005), του Jacques Audiard. ΕΤ1, 21:05, διάρκεια 103’.
Αυτή κι αν είναι προβολή. Δε γνωρίζω αν είναι η πρώτη προβολή από τηλεοπτικό σταθμό, αλλά όπως και να ‘χει μιλάμε για την σπουδαιότερη γαλλική ταινία εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία! Ο Τομ, μεσίτης κατοικιών που όμως δρα αποκλειστικά μέσα από την παρανομία ώστε να αγοράζει φτηνά και να πουλάει ακριβά, συναντιέται τυχαία τον ατζέντη της μητέρας του, που πριν πεθάνει ήταν σπουδαία σολίστ πιανίστρια. Χωρίς να το καταλάβει, του ζητάει μια οντισιόν και εκείνος δέχεται, παρότι έχει παρατήσει τη μουσική εδώ και πολύ καιρό. Αρχίζει λοιπόν μαθήματα με μια Κινέζα νεαρή καθηγήτρια και ενώ δεν τα καταφέρνει όπως παλιά, του γίνεται εμμονή και προσπαθεί περισσότερο. Με έναν συγκλονιστικό Ρομέν Ντουρίς στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Ζακ Οντιάρ βουτάει σε ένα one man show ταξίδι αυτογνωσίας, έναν βασανιστικό ψυχολογικό λαβύρινθο ενός ανθρώπου που προσπαθεί να ζήσει το πάθος του, να αγνοήσει το παρελθόν του και να νιώσει την επιτυχία ως τελευταία ελπίδα ανάτασης της ψυχολογίας του. Σκηνές βασανιστικές και σπαραχτικές σε ένα φιλμ που μάλλον δεν είχε ως πρόθεση να φορτίσει συγκινησιακά το κοινό του. Δίχως δεύτερη σκέψη, το φιλμ του μήνα (και βάλε).
Βαθμολογία: * * * * * (πώς σταματάνε;)


Σάββατο 26/09

The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring (2001), του Peter Jackson. STAR, 21:00, διάρκεια 170’.
Η πρώτη ταινία της τριλογίας (και για πολλούς η καλύτερη), αυτό το φιλμ δεν υπόκειται σε καμία σύμβαση του φανταστικού. Πώς θα μπορούσε άλλωστε ο Πίτερ Τζάκσον των Braindead και Bad Taste, αλλά και λάτρης της μυθολογίας του Τόλκιν να δαμαστεί ακόμη κι από έναν εξωπραγματικό προϋπολογισμό για τη δημιουργία του φιλμ; Οι χαρακτήρες, ενώ ουσιαστικά συστήνονται για να δράσουν στα δύο επόμενα μέρη, αναπτύσσονται υποδειγματικά, η δράση δεν λείπει, οι ερμηνείες αποτελούν σταθμό γι’ αυτό το παρεξηγημένο είδος. Τα 170 λεπτά του βέβαια αποτελούν απαγορευτικό για τηλεοπτική προβολή παρά τη φιλότιμη προσπάθεια του STAR να προβάλλει το φιλμ σε ανθρώπινη ώρα. Για όλους εμάς υπάρχει ένα διπλό δισκάκι για κάθε ταινία, αλλά και ένα τετραπλό για τις extended versions, σε τιμή σκανδαλώδη, περί τα 5 ευρώ για κάθε μέρος της τριλογίας. Δεν χάνεται.
Βαθμολογία: * * * * *

Tokyo Story (Tôkyô monogatari) (1953), του Yasujiro Ozu. Βουλή, 23:00, διάρκεια 136’.
Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ταξιδεύει στο Τόκιο. Έχουν σκοπό να επισκευθούν τα παιδιά τους, αλλά συναντούν την αδιαφορία, τον εγωισμό και την αχαριστία. Ίσως η πιο ανθρώπινη ταινία που κινηματογραφήθηκε ποτέ, ένας πραγματικός άθλος μινιμαλιστικού σινεμά και μια ταινία αναφοράς για όλο τον κινηματογραφικό κόσμο. Μπορείτε να την βρείτε στο εξαιρετικό διπλό δισκάκι περιοχής 1 της Criterion Collection.
Βαθμολογία: * * * * *

*****

Το κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση από το www.cinemart.gr