Καλή Χρονιά. Σε όλους.

Du Levande

Απλά, το πιο επικίνδυνα αστείο δεκάλεπτο των τελευταίων χρόνων.
Απολαύστε το, όσοι έχετε δει το φιλμ.

Εδώ

(Μέγεθος αρχείου: 40 ΜΒ)

Τι έγινε εκεί πάνω; Ένα report καθυστερημένο.

Στο φετινό, 48ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, από τις 16 ως τις 25 Νοεμβρίου 2007, βρεθήκαμε εκεί.


Παρασκευή 16 Νοεμβρίου:

Η μέρα στην δουλειά περνάει αρκετά δύσκολα και αργά. Δίπλα μου έχω μια μεγάλη βαλίτσα και το μυαλό μου είναι ήδη στο λιμάνι (όχι του Πειραιά που βλέπω έξω από το παράθυρο του γραφείου μου, αλλά αυτό το φωτεινό πρωί και βράδυ που θα με περιμένει σε λίγες ώρες).
Η εναπομείνουσα άδειά μου είναι (ελαφρώς) περιορισμένη λόγω των συνεχόμενων ταξιδιών, έτσι την Παρασκευή την δουλεύω μέχρι κάποια ώρα και νωρίς το μεσημέρι είμαι μετά της βαλίτσας μου στον σταθμό Λαρίσης κάτω από έναν πίνακα «Προς Θεσσαλονίκη».
Μέσα ο Πάνος, μέσα και ο κόσμος, ύπνος βαρύς στο τρένο για να αντέξουμε το βράδυ σε μια από τις πιο αναμενόμενες ταινίες του φεστιβάλ, φτάνουμε, κατεβαίνουμε, βρίσκω το ξενοδοχείο μου, αφήνω τα πράγματα και με τη μία (αφού την παπαρολογία της έναρξης στο Ολύμπιον δεν υπήρχε περίπτωση να την περάσω για άλλη μια χρονιά) στο cine John Cassavetes για την προβολή του νέου Ντέηβιντ Γκόρντον Γκρην και το “Snow Angels” στις 23:00. Σε μια καλή πρώτη προβολή, ο Γκρην μας παρουσίασε το γνώριμο ύφος του, αφήνοντας ελεύθερο το εξαιρετικό πρωταγωνιστικό του δίδυμο Μπέικινσεηλ-Ρόκγουελ (ειδικά ο δεύτερος δίνει μια ερμηνεία «φωτιά») και μια ιστορία που γλιστρούσε λίγο στις ανοιχτές τις τρύπες και στην απροθυμία του ίδιου του Γκρην να δώσει μια κατεύθυνση σε αυτήν, αδυνατώντας να ισορροπήσει τις επιλογές του. Μικρή απογοήτευση αμέσως μετά την προβολή, αλλά ένα σινεμά τόσο χαρακτηριστικό από έναν δημιουργό που θα επιμένουμε πως μπορεί να γίνει σπουδαίος, και συνάμα ένα σινεμά που ωριμάζει μέσα μας, έτσι ώστε να το σκεφτόμαστε νοσταλγικά μετά από τις 3 αυτές εβδομάδες.

Κάπου εκεί δίπλα μου έπαιζε ο νέος λατρεμένος Καρ Γουάι, ωστόσο κατάφερα να κρατήσω το μυαλό μου στην αίθουσα...

Το τί έκανα το βράδυ δεν σας νοιάζει τόσο, σωστα; Χεχε...


Σάββατο 17 Νοεμβρίου:

Πρωινό στο ξενοδοχείο και σε δέκα λεπτά έξω από αυτό για το καθιερωμένο πρωινό ΣΤΟ ΧΕΡΙ και ατέλειωτο πήγαινε-έλα στο υπέροχο λιμάνι της πόλης. Η διαδρομή Αποθήκες-Αριστοτέλους-Λευκός Πύργος και πίσω δεν θα γίνει ποτέ βαρετή, τουλάχιστον αυτή την εποχή.

Κάποια στιγμή αποφασίζουμε να πάμε και ένα σινεμαδάκι (σόρυ αγαπημένο μου, αλλά μετά από μήνες δουλειάς έρχεσαι δεύτερο μετά από μια απολαυστική βόλτα) για να δούμε το απρόσμενα καλό φιλμ του Ντίνου Δημόπουλου “Ο Άνθρωπος του Τρένου”, ένα φιλμ που το 1958 οδηγούσε το ελληνικό σινεμά σε μικρά νουάρ μονοπάτια και που δεν είχα την ευκαιρία να το δω ως τότε (το Σάββατο ντε, όχι το 1958!).
Εν τω μεταξύ, ανειλημμένη εργασία με υποχρεώνει σχεδόν σε όλη την διάρκεια του φεστιβάλ να βρίσκομαι στο ξενοδοχείο μεταξύ των ωρών 14:00-18:00, έτσι το μεσημέρι δεν είδαμε τίποτα.
Το El Greco όπως ξέραμε είναι ένα όχι τόσο κακό, αλλά αφόρητα βαρετό έργο και δεν έχω σκοπό να καταστρέψω ένα απόγευμά μου.
Το νέο φιλμ του πολύ καλού Φατίχ Ακίν δεν κατάφερα να το δω (ο χαμός που γινόταν στην προβολή δεν περιγράφεται), ούτε το Ορφανοτροφείο, η κούραση όλης της εβδομάδας βγαίνει σιγά σιγά το Σαββατόβραδο, ύπνος μέχρι αργά και έξοδος σχεδόν μέχρι το πρωί για την απαραίτητη δόση αυπνίας, προς διατήρηση του zombie-style που λανσάρω εδώ και αρκετό καιρό.



Κυριακή 18 Νοεμβρίου:

Κυριακή πρωί μετά το καθιερωμένο πρωινό και περπάτημα (δεν θα το επαναλάβω, γινόταν κάθε μέρα από τις 9 ως τις 11), περάσαμε από το masterclass με τον John Malkovich, γινόταν πάνικ κι έτσι ήλθον-είδον-απήλθον προς την καθημερινή μου υποχρέωση ώστε να είμαι συνεπής στο –ανατριχιαστικά μεγάλης προσμονής- ραντεβού μου με τον Καρ Γουάι στις 18:00.
Έκτη απογευματινή και στο Odeon παίρνω μια πρώτη γεύση κόλασης και φεστιβαλικής ανοργανωσιάς, αλλά και όμορφου χαβαλέ του φουαγέ. Όμορφος γιατί τελικά βρέθηκα στους (όχι μέχρι 10 όπως υστερικά φώναζαν οι πολύ καλές υπάλληλοι του multiplex) 50 τζαμπατζήδες που περίμεναν απ’ έξω, ενώ πολύ περισσότεροι ήταν αυτοί που δεν τα κατάφεραν. Ακολούθησε ένα 40λεπτο ξέφρενου χαβαλέ με τραμπούκικες δηλώσεις του στυλ «θα με αναγκάσετε να χρησιμοποιήσω αστυνομικές μεθόδους» από τον υπεύθυνο της αίθουσας, όλα ωραία και καλά, εκεί πάνω στην φασαρία αρχίζει η προβολή μετά από αρκετή καθυστέρηση.
Το σινεμά του Γουόνγκ Καρ Γουάι ήταν εκεί στο My Blueberry Nights, γοητευτικά προσωπικό, αναγνωρίσιμο μέσα σε λίγα καρέ που κυλούν αργότερα από το κανονικό και γεμίζουν το πανί από άκρη σε άκρη με τα υπέροχα κοντινά στα πιο γλυκά πρόσωπα που πάντα διαλέγει ο δημιουργός. Αλλά όσοι βρεθήκαμε εκεί, είδαμε ένα φιλμ απογοητευτικό στο σύνολό του και τον Καρ Γουάι χαμένο στην μετάφραση να μαζεύει τις απαράδεκτες ερμηνείες των Νόρα Τζόουνς και Ρέητσελ Γουάιζ, να μετακινεί τον (απλά καλό) Τζουν Λο από μέρος σε μέρος απαλλάσσοντάς τον από κάθε συναίσθημα, απαραίτητο συστατικό κάθε κινηματογραφικού καργουαϊκού δευτερολέπτου, αλλά και να ανακουφίζεται από την στιβαρή ερμηνεία του Ντέηβιντ Στράδερν. Η αργή κίνηση που τόσο μας γοήτευσε στην Ερωτική Επιθυμία εδώ κούρασε με την κατάχρησή της, πετώντας μας έξω από την πολύ προσωπική ιστορία των πρωταγωνιστών της.

Έξοδος προς Block House για μπριζολάρα στα γρήγορα πριν την βραδυνή βόλτα και τον χαβαλέ του Γιαγκόναν, που μας θυμίζει πόσο για κλωτσιές έχουν γίνει τα ελληνικά κινηματογραφικά φεστιβάλ κυνηγώντας το καλαμπούρι, αφιερώματα στο κουήρ σίνεμα, το γκράιντχάουζ και λοιπά ηλίθια, παρέα με τις αποτυχημένες προσπάθειες σκηνοθετών ανά τον κόσμο για κάτι διαφορετικό και καινούριο, καταλήγοντας στο τηγάνι με τις υπόλοιπες καυτές πατάτες.


Δευτέρα 19 Νοεμβρίου:

Η μέρα αρχίζει πολύ όμορφα με μια καλή και αρκετά αστεία συζήτηση με τον δημιουργό του instant classic “Children of Men”, Αλφόνσο Κουαρόν να ξεπερνάει γρήγορα το μικρό και γοητευτικό άγχος που άφησε να φανεί κατά την είσοδο και σύστασή του και να προσφέρει μεγάλες, αυθόρμητες και ειλικρινείς απαντήσεις σε κάθε ερώτημα του κοινού και του Γιώργου Κρασσακόπουλου που κατεύθυνε (προβληματικά) την συζήτηση. Δεν σκέφτηκε δευτερόλεπτο πριν ξεφυσήξει αφοριστικά στην εμφάνιση σκηνής του “Great Expectations”, ούτε όταν με ευκολία διάλεγε για αγαπημένη του ταινία την μικρή του Πριγκίπισσα. Η συζήτηση θα ανέβει κάποια στιγμή και στο blog. Απρόθυμα «το διαλύουμε» καθώς πρέπει να αρχίσει η επόμενη προβολή, εκεί κοντά στη μία.

14:00-18:00 στο ξενοδοχείο, έξι τζαστ αρχίζει το τρέξιμο για την απαράδεκτη αίθουσα Παύλος Ζάννας και το νέο φιλμ του φοβερού και τρομερού Κάρλος Ρειγάδας, “Stellet licht”. Μια σπουδαία έναρξη, αργοί και δύσκολοι ρυθμοί, δυνατές ερμηνείες από τους ερασιτέχνες ηθοποιούς που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης, συνέχεια καλύτερη από ό,τι μπορούσαμε να περιμένουμε, ο κύκλος κλείνει και το φινάλε μας βρίσκει με απόλυτη σιγουριά για το καλύτερο φιλμ του φεστιβάλ. Το Q&A που ακολουθεί μας συστήνει μια ιδιοφυία του μεξικάνικου και παγκόσμιου σινεμά (άλλη μια συζήτηση που να ανέβει στο blog σύντομα).
Αργότερα το βράδυ και αρκετά κουρασμένος, το ισλανδικό θρίλερ «Μολυσμένο Αίμα» με πάγωσε και με έχωσε για τα καλά στο κάθισμα. Αναμένω την έξοδό του σε οποιοδήποτε μέσο (σινεμά ή DVD) για να την δω μια ακόμη φορά. Υποψηφιότητα για την τριάδα των καλύτερων που είδαμε πάνω, σε μια προβολή τουλάχιστον κατάμεστη.


Τρίτη 20 Νοεμβρίου:

Πρωί πρωί και βαλκανικό σινεμά, συνδυασμός που οδηγεί στην καταστροφή με μαθηματική ακρίβεια. Νάυλον ντέφια και ψόφια κέφια δηλαδή και η υπομονή μας δοκιμάζεται. Το βουλγάρικο «Επιστάτης Νεκρών» αρχίζει καλά, συνεχίζει καλά και τελειώνει καλύτερα. Απλώς γιατί τελειώνει και μπορούμε να πάμε για φαί.
Μεσημέρι στο ξενοδοχείο και 20:30 το πολύ πολύ καλό καναδικό φιλμ του Stéphane LaFleur, “Continental, un film sans fusil”, ένα υβρίδιο Ρόι Άντερσον και αμερικανικού ανεξάρτητου, με προσωπικό στίγμα από τον δημιουργό του, αρκετά αστείο ανά στιγμές, δουλεμένο στην φωτογραφία του και με έναν γλυκύτατο σκηνοθέτη πίσω από τις κάμερες, όπως μας φανέρωσαν οι απαντήσεις του αμέσως μετά την προβολή της ταινίας. Αξίζει να σημειώσουμε ότι σε αυτό το φιλμ είδαμε το καλύτερο κινηματογραφικό δευτερόλεπτο του φεστιβάλ. Προσέξτε το δευτερόλεπτο που βγαίνει στην οθόνη ο τίτλος του φιλμ, θα ανατριχιάσετε.
Το block της ημέρας, το αστείο, γλυκόπικρο “Juno” του Jason Reitman, με την καταπληκτική Ellen Page στον ομώνυμο ρόλο, έκλεισε όμορφα την ημέρα μας.


Τετάρτη 21 Νοεμβρίου:

Ενώ έχουμε εισιτήρια για τον «Άνθρωπο του Τρένου», φροντίσαμε να το δούμε την προηγούμενη εβδομάδα κι έτσι βρεθήκαμε νωρίς νωρίς στην προβολή μιας απολαυστικής ταινίας του Τζον Σέηλς, “Passion Fish”. Με μια ιστορία που κρύβει μελό παγίδες σε κάθε γραμμή του σεναρίου, η ταινία που παρακολουθήσαμε (σε μια καταστροφική προβολή με την κόπια φλουταρισμένη στα 2/3 του έργου παρά τα κόκκινα από το χειροκρότημα χέρια μας) ήταν ένα ανθρώπινο φιλμ που παρότι δεν ξεστρατίζει στο ελάχιστο από την βασική του ιδέα και ιστορία, καταφέρνει να αφήνει χαμόγελα στα χείλη μας και να μην εκβιάζει το δάκρυ μας (πράγμα που εν τέλει δεν θα ήταν και τόσο δύσκολο). Πάλι ο καταπληκτικός Στράδερν ήταν εκεί.
Στις 15:30 στην αίθουσα Κασσαβέτης θα δούμε τον μοναδικό Ναρούσε σε τόσες μέρες. Δεν είδα άλλο του φιλμ, καθώς το αφιέρωμα μου φάνηκε αρκετά άστοχο, ειδικά κοιτώντας το υπόλοιπο πρόγραμμα. Το φιλμ ήταν βαθιά ανθρώπινο αλλά και ελαφρώς ξεπερασμένο και αυτό είναι που το αφήνει πίσω στην σύγκρισή του με τον μεγάλο Όζου.
Το βράδυ της Τετάρτης είχα την υποχρέωση που με κράτησε στο ξενοδοχείο, σε συνδυασμό με έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που ήταν και βαρετός τελικά. Αργότερα όμως, είχα ένα πολύ καλό βράδυ, πρώτα για καλό κρέας στο Block House και εν συνεχεία στο πολύ όμορφο basement στην παραλία, με πολύ καλή μουσική και, ευτυχώς, καλή παρέα.


Πέμπτη 22 Νοεμβρίου:

Αργήσαμε σήμερα κι έτσι το πρωινό μας γίνεται πιο γρήγορο από ποτέ, η βόλτα πιο σύντομη και οι μπουκιές λιγότερες και μεγαλύτερες. Δεν χάνουμε όμως το 20λεπτο απολαυστικότατο φιλμ του Ν. Τριανταφυλλίδη “Τα Σκυλιά Γλύφουν την Καρδιά μου” και στο καπάκι φλερτάρουμε με την αυτοκτονία με τα πρώτα 30 λεπτά της Σκιάς του Λέμυ Κώσιον, από τον σούπερ τρας Νίκο Ζερβό. Πρέπει να έφυγαν πάνω από 30 άτομα σε μια προβολή που συγκέντρωσε 35, χωρίς να γυρίσουν ποτέ ξανά. Αν κάνω λάθος στα νούμερα συγχωρήστε με, ωστόσο εγγυώμαι μικρές ως μηδενικές αποκλίσεις...
Νωρίς το βράδυ στην αίθουσα Τόνια Μαρκετάκη είχα την χαρά να βρεθώ στην προβολή του Valse Sentimentale. Ένα έργο καταπληκτικό, με ψυχή που σπάνια συναντάμε στο ελληνικό σινεμά, μηδενική επιτήδευση και έντονα κινηματογραφικά στοιχεία-αρετές. Κρίμα που το Q&A με την Κωνσταντίνα Βούλγαρη μας αποκάλυψε μια σκηνοθέτη με απογοητευτική παρουσία μπροστά στο κοινό. Το έργο ήταν απίθανο, με 2-3 σκηνές που θα μου κολλάνε για πάντα.
Το βράδυ ήθελα να το περάσω ήσυχα και παραλίγο να μην το περάσω καθόλου με το ρημάδι το ισπανικό “Ορφανοτροφείο” που με έκανε να πάρω ταξί για το ξενοδοχείο. Αυθεντικός τρόμος, συγκρατημένη σκηνοθεσία και όμορφο σενάριο, στοιχεία που λείπουν και πληγώνουν το είδος του φανταστικού εδώ και χρόνια δηλαδή. Θα το ξαναδώ, αλλά με τα χέρια στο πρόσωπο, αυτό είναι σίγουρο...

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου:

Άλλη μια καλή πρωινή ταινία, το τουρκικό “Κρυμμένα Πρόσωπα” της Χαντάν Ιπεκτσί φλερτάρει με τον βραζιλιάνικο Σπασμένο Απρίλη έντονα, διατηρεί ωστόσο την προσωπική του ματιά, το ωραίο θρίλερ και το σασπένς του αμείωτο.
Πεταγόμαστε στον Παύλο Ζάννα για μια κουβέντα σχετικά με την κριτική στο internet και το φαινόμενο των blogs, που καταλήγει, παρουσία του Ηλία Φραγκούλη, να γίνεται μια κουβέντα γύρω από την λογοκρισία στην κριτική, εξίσου και μάλλον πιο ενδιαφέρουσα από την αρχική και προγραμματισμένη. Αν δεν μας εδιωχναν για να αρχίσει η επόμενη προβολή μετά από 2 ώρες, θα βρισκόμασταν ακόμα εκεί...

Μετά, τα σκατά. Κουστουρίτσα στα χειρότερά του (σόρυ Νετρίνο), πανηγυρτζίδικο και βρωμιάρικο Μάο Τσε Τουνγκ με τα ίδια και τα ίδια να λαμβάνουν χώρα επί 90 λεπτά (θα ορκιζόμουν ότι ήταν τουλάχιστον τα τριπλάσια) και να μην μπορώ να φύγω γιατί είμαι και στην προνομιακή θέση στο κέντρο της αίθουσας, πανάθεμά με. Μετά από αυτό, πίσω πίσω και δεξιά ο Πανούλης.




Σάββατο 24 Νοεμβρίου:

Απλά η χειρότερη μέρα φεστιβαλικά. Δεν είδα πολλά, έκανα τις βολτίτσες μου υπό το νοσταλγικό του δεκαημέρου που είχε αρχίσει να με ρίχνει λιγάκι και σαν να μην υπήρχαν άσχημα ήδη, να σου το ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ φιλμ «Κλέφτες» του Μάκη Παπαδημητράτου. Σε μια προβολή που μύριζε ξινίλα εμετού από την φεστιβαλική υποκρισία μπροστά στους συντελεστές, βρέθηκα σαστισμένος μπροστά από μια ταινία με πλάνα ερασιτεχνικά, καλαμπούρι χωριού, ερμηνείες για γέλια και για κλάματα, σενάριο του κώλου και αποτέλεσμα του... ένηγουέη. Και όταν τελείωσε, άπαντες γλείφτες, σαλιομένοι καθώς ήταν, ξέσπασαν σε χειροκροτήματα σαν λυσσασμένοι πολιτικοί ψηφοφόροι. Είχα βγει ήδη εκτός αίθουσας με 30 ψηφοδέλτια στο χέρι. Έριξα ένα γιατί δεν είμαι τόσο μαλάκας (ακόμα).


Κυριακή 25 Νοεμβρίου:

7 και 35 το πρωί επιστροφή για Αθήνα. Μια σκέψη για στάση στη Λάρισα πέρασε από το μυαλό μου, να δούμε και την Πανάθα. Διάολε, 14:00 έπρεπε να είμαι σπίτι…

Και του χρόνου... για καλύτερα.

Δυο πραγματάκια στα γρήγορα:

Σήμερα, Παρασκευή, η ΕΤ1 προβάλλει το σχετικά δυσεύρετο Le Diable probablement (1977) του (λίγο διαφορετικού) Robert Bresson, στις 24:00. Η διάρκεια του φιλμ είναι 95'.

Αύριο, Σάββατο, δεν χάνουμε με τίποτα το καταπληκτικό θρίλερ The Spiral Staircase (1945) του Robert Siodmak στις 00:30 στην ΕΤ3, με διάρκεια 83'.

Δείτε αυτά και τα λέμε από Κυριακή...

Μιλώντας για Θαύματα...

Τσιμπήστε ένα κινηματογραφικό θαύμα ΕΔΩ.

Μέγεθος: Περίπου 60 ΜΒ.

Ο Dario Argento αποτελεί την κινηματογραφική μου ενηλικίωση.

Είμαι ήδη συγκλονισμένος.

Καλό μου ταξίδι. Τα λέμε από την άλλη εβδομάδα.

4 Months, 3 Weeks and 2 Days

Trailer για την καλύτερη ταινία των τελευταίων χρόνων.

Οι ταινίες της εβδομάδας 18/10 - 24/10/2007

Du levande (You, the Living) (2007). Σουηδική ταινία σε σκηνοθεσία Roy Andersson, με τους Björn Englund, Jessika Lundberg, Patrik Anders Edgren. Διάρκεια 94'. Ελληνικός τίτλος: Εσείς, οι Ζωντανοί.



Death at a Funeral (2007). Βρετανική ταινία σε σκηνοθεσία Frank Oz, με τους Matthew Macfadyen, Daisy Donovan. Διάρκεια 91'. Ελληνικός τίτλος: Ένας Θάνατος Σε Μια Κηδεία.

Control (2007). Βρετανική ταινία σε σκηνοθεσία Anton Corbijn, με τους Sam Riley, Samantha Morton, Craig Parkinson. Διάρκεια 121'.








El Greco (2007). Ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία Γιάννη Σμαραγδή, με τους Nick Ashdon, Juan Diego Botto, Λάκη Λαζόπουλο. Διάρκεια 119'.








War (2007). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Philip G. Atwell, με τους Jet Li, Jason Statham. Διάρκεια 103'.








The Seeker: The Dark Is Rising (2007). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία David L. Cunningham, με τους Alexander Ludwig, Christopher Eccleston. Διάρκεια 99'. Ελληνικός τίτλος: Η Ανατολή του Σκότους.

The Brown Bunny (2003), του Vincent Gallo

Είναι περίεργος τύπος ο Βίνσεντ Γκάλο. Είναι πολύ περίεργος.
Ο Βίνσεντ Γκάλο είναι ένας τύπος που πουλάει το σπέρμα του για 1 εκατομμύριο δολλάρια και για άλλα τόσα σε γκαστρώνει ο ίδιος, υπερηφανευόμενος για τη γονιδιακή του κληρονομιά που περιορίζει σε ένα ζευγάρι μπλε μάτια και σε περίσσευμα φαλλικών εκατοστών.
Ο Βίνσεντ Γκάλο όμως είναι και πρωταγωνιστής στην αριστουργηματάρα του Κουστουρίτσα “Arizona Dream”, δημιουργός του “Buffalo 66”, ένας γοητευτικός ρόλος στο “Trouble Every Day” της Claire Denis.
Και ο Δημιουργός του The Brown Bunny. Και ως τέτοιο, θα τον λατρεύω για πάντα, μιας και δεν πρόκειται ποτέ να με γαμήσει κανείς για να ασχοληθώ με αγοραπωλησίες σπέρματος και το πέος του γιου μου.
Eίπαμε λοιπόν, Δημιουργός του The Brown Bunny. Με Δέλτα κεφαλαίο, Πλήρης. Σύλληψη και υλοποίηση: Σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή, σχεδόν αποκλειστικός στόχος της κάμεράς του, επιμέλεια μουσικής και ρούχων, μοντέρ. Ιδιοφυές! Η ολοκληρωτική ευθύνη στα μάτια του θεατή μετατοπίζεται και πέφτει στον Γκάλο! Γιατί περί ευθύνης πρόκειται.

Ο Bud Clay είναι μοτοσυκλετιστής και μετά τον τελευταίο του -χαμένο- αγώνα, πρέπει να ταξιδέψει 5 μέρες για την Καλιφόρνια όπου θα δώσει τον επόμενο. Στον δρόμο του θα γνωρίσει κάποιες γυναίκες, θα τους ζητήσει να τον συντροφεύσουν μόνο για να τις παρατήσει στην επόμενη γωνία, μετά από μια μικρή βόλτα, μετά από ένα απροσδόκητα κακό γαμήσι –αν έφταναν ως εκεί. Το τυπικό αρχή-μέση-τέλος απλά πάει στον αγύριστο.


Στο σύμπαν του Γκάλο το σινεμά της ψυχής θριαμβεύει πάνω από το σινεμά της φόρμας, μια φόρμα που οριοθετείται αυστηρά ανάμεσα στη συνεχή εναλλαγή προφίλ-ανφάς-προφίλ στον ίδιο και στην σκληρή αποτύπωση με γερή δόση κόκκου στην εικόνα, προϊόν μηδενικής φροντίδας και στοργής. Το δούναι και λαβείν τηρείται δηλαδή υπό δικαιοσύνη ακλόνητη.

H αρχική σκηνή του φιλμ είναι ο δραματουργικός πυρήνας του, ο μύθος και το επιμύθιο: Ο μοτοσυκλετιστής Bud Clay στην πιο συνηθισμένη ασχολία του. Η μηχανή να γυρίζει ατελείωτα την κυκλική πίστα, η αρχή να γίνεται τέλος, το τέλος αρχή και εκείνος κυνηγά τον εαυτό του, τον χρόνο, που κανείς δεν μπορεί να νικήσει παρά μόνο αν τον οριοθετήσει (ποιος θα καλύψει πιο γρήγορα τα χιλιόμετρα της πίστας - ο χρόνος γίνεται εκούσια χώρος για να διατηρήσουμε την ψευδαίσθηση ότι παίζουμε μαζί του) και τους υπόλοιπους παρανοήσαντες (σε σχέση με τον χρόνο) με τρόπο τέτοιο, ώστε να καλύπτεται η ακόρεστη όρεξη του ανθρώπου για προσχηματική αγωνία (της πρώτης θέσης). Ο σκηνοθέτης Γκάλο επιμένει σε αυτή την σκηνή τραβώντας την σε διάρκεια, φέρνοντας σε κύκλο και την (κινηματογραφική) μηχανή του (το ίδιο δηλαδή που κάνει και ο ηθοποιός Γκάλο με την δική του μηχανή), εστιάζοντας μόνιμα στον... εαυτό του. Ο αγώνας τελειώνει, ο Κλέι μένει έξω από την πρώτη θέση και ετοιμάζεται για την επόμενη σειρά κύκλων.

Οι γυναίκες στο φιλμικό κόσμο του Γκάλο (πιθανώς και στον πραγματικό του, αλλά αυτό λίγο μας ενδιαφέρει) είναι μαριονέτες. Τις παίζει στα χέρια του, τις διαλέγει. Έχουν όλες ονόματα λουλουδιών, είναι γυναίκες «μαραμένες», σκυφτά λουλούδια στο φόντο της ερειπωμένης αμερικανικής επαρχίας, που πανέξυπνα διαλέγει για να ξεδιπλώσει την ιστορία του. Όνομα λουλουδιού έχει όμως και η Daisy, ο μεγάλος του έρωτας, η γυναίκα που έχασε (χωρίς να ξέρουμε τον λόγο) και που τριγυρνάει στο μυαλό του, το μονοπωλεί, αλλοιώνοντας το χωροχρονικό του περιβάλλον, σπρώχνοντάς τον σε αυτή την απελπισία. Τις παίρνει μαζί του για να τις παρατήσει πιστεύοντας τυφλά σε μια ψευδαίσθηση πως με την ταπείνωση του άλλου θα επέλθει και η δική του κάθαρση ή γιατί όλες του οι αναμνήσεις ζωντανεύουν και στοιχειώνουν κάθε απόπειρα αναζήτησης της λυτρωτικής ηδονής του, στήνοντάς του ένα παιχνίδι που τον συνθλίβει συναισθηματικά;

Ποιος ξέρει; Σημασία έχει το μοτίβο του. Τις παίρνω - τις αφήνω. Και ο ίδιος, καταραμένος να ζει συμπτωσιακά την κυκλική επανάληψη της πίστας και στη ζωή του, ψάχνει την εκτόνωσή του, την απόλυτη διαγραφή που ίσως πετύχει στο μυαλό και μόνο, αφού ο εγκέφαλος ανάμεσα στα στήθια του μιλάει δυνατότερα και το όνομά της –Ντέιζι- ακούγεται καθαρά και δεν ηχεί παρόμοια με το Βάιολετ ή το Λίλυ στο ελάχιστο.

Ο ίδιος ο Γκάλο είναι υποχρεωμένος να υπομένει το οξύμωρο του εκτιθόμενου νάρκισσου, του απογυμνωμένου βασιλιά, προϊόν συνεχούς άστοχης κριτικής και ανάγνωσης, αφοριστικής διάθεσης, ενίοτε και βλακείας. Αυτό το τελευταίο δεν μας ενοχλεί και τόσο. Στο εξαιρετικό του κείμενο ο Ηλίας Φραγκούλης γράφει: «Ο Κλέι δεν παριστάνει τον επαναστάτη και η μοναδική αιτία που τον κάνει ξεχωριστό είναι η αγάπη του για τη Ντέιζι. Ούτε τσιτάτα, ούτε πόζα, ούτε στάση ζωής για κοπιάρισμα από το hype. Τη μοναξιά του, βλέπεις, δε θα τη ζήλευαν πολλοί.»... Ο χαρακτήρας του κινείται σαν φάντασμα στο οπτικά αραχνιασμένο σελλυλόιντ, ένας ζωντανός νεκρός με καρδιά απόλυτα δοσμένη, πρώτα όμως στον εαυτό του, ένας εγωπαθής loser που αδυνατεί, ειρωνικά και τραγικά, ακόμα και να συγχωρέσει τον εαυτό του.

Καμία λύτρωση, κανένα περιθώριο, καμιά επιλογή, μόνο σκοτάδια, γυμνή αλήθεια και πόνος. Στο The Brown Bunny ο χρόνος δεν περνάει, αλλά βιώνεται αντικειμενικά, νιώθεις την παρουσία του και την επίδρασή του. Καρδιά και μυαλό αμαχητί παραδωμένα λοιπόν στο καλλιτεχνικό επίτευγμα του Γκάλο (καλλιτεχνικό εξ’ ορισμού ως στοιχειώδης φιλμική ύπαρξη και επίτευγμα ως μία κόντρα ταινία, διαλέγοντας δύσκολα μονοπάτια και διατηρώντας μια στάση ανελέητα επιθετική προς τον θεατή). Αλλά όλα αυτά μέχρι το οδυνηρά εκστατικό φινάλε, αυτό το παράδοξο της downwards κορύφωσης, με την εκτονωτική βουτιά στα μαύρα σκοτάδια της ψυχής, στο κενό και τη θλίψη του χαμένου έρωτα, της χαμένης ζωής, της σπαρακτικής και αβάσταχτης απώλειας, που αντίθετα με τα φαινόμενα και σύμφωνα με την άκρατα εγωιστική φύση του ανθρώπου αποτελούν την απόλυτη λύτρωση του αντι-ήρωα.

Προετοιμαστείτε για το The Brown Bunny. Πάρτε μαζί τον εαυτό σας ολοκληρωτικά, όλες σας τις αναμνήσεις, όλα τα κομμάτια της καρδιάς σας που μοιράσατε από ‘δω κι από ‘κει. Για όλες τις στιγμές που μας θυμίζουν ότι είμαστε άνθρωποι, για κάθε λεπτό που η ταινία του Γκάλο θα μου προκαλεί έναν μικρό πόνο στην καρδιά, για κάθε δάκρυ που άφησα πίσω μου, για κάθε Daisy, Lilly, Rose, Violet, το The Brown Bunny θα είναι πάντα η πρώτη ταινία στην καρδιά μου, μια ατομική βόμβα στο δήθεν, η συγκλονιστικότερη φιλμική εμπειρία που έχω ζήσει, πέρα από κάθε κριτική. Δείτε το, όχι έστω, αλλά μία και μόνο φορά κι αφήστε στο να σας στοιχειώνει για πάντα.

Τηλεόραση 14/10 - 20/10/2007

Μετά από μία πολύ δυνατή εβδομάδα για την τηλεόραση, περνάμε σε μία σχεδόν αδιάφορη, ειδικά από τα ιδιωτικά κανάλια.


Κυριακή 14/10:

The Day After Tomorrow (2004), του Roland Emmerich. 23:00, ΑΝΤ1, διάρκεια 124'.
Αυτή την πολύ επιτυχημένη ταινία καταστροφής και φαντασίας (ίσως λιγότερης από όσο νομίζουμε) του adrenaline junky Έμεριχ (Γκοτζίλα, Μέρα Ανεξαρτησίας) προτείνει ο ΑΝΤ1 για το βράδυ της Κυριακής (την ίδια ώρα στο Ιντεάλ παίζει το νέο φιλμ του Ζβιάγκιντσεφ, Η ΕΞΟΡΙΑ...).

Frailty (2001), του Bill Paxton. 24:00, MEGA, διάρκεια 100'.


Δευτέρα 15/10:

Cop Land (ΑΚΑ Copland) (1997), του James Mangold. 23:00, ΝΕΤ, διάρκεια 104'.


Τρίτη 16/10:

The Royal Tenenbaums (2001), του Wes Anderson. 23:00, ΝΕΤ, διάρκεια 109'.


Τετάρτη 17/10:

Πρωινή Περίπολος (1987), του Νίκου Νικολαΐδη. 23:00, Βουλή, διάρκεια 108'.

In the Gloaming (1997), του Christopher Reeve. 02:15, ALPHA, διάρκεια 67'.

Karakter (1997), του Mike van Diem. 22:10, Βουλή, διάρκεια 120'.
Αυτό το καταπληκτικό ολλανδικό φιλμ το έχει ξαναπροβάλλει η Βουλή και με χαρά βλέπω ότι μετά από αρκετό καιρό το προβάλλει πάλι. Ευκαιρία για εγγραφή, αφού τα δισκάκια που υπάρχουν γι' αυτό το έργο είναι πολύ απλά και ακριβά.


Πέμπτη 18/10:

Collateral (2004), του Michael Mann. 21:00, STAR, διάρκεια 120'.






Παρασκευή 19/10:

Au hasard Balthazar (1966), του Robert Bresson. 24:00, ΕΤ1, διάρκεια 95'.

Manhunter (1986), του Michael Mann. 01:45, ALPHA, διάρκεια 119'.


Σάββατο 20/10:

The Hunt for Red October (1990), του John McTiernan. 21:00, STAR, διάρκεια 134'.

La Captive (2000), της Chantal Akerman. 00:30, ΕΤ3, διάρκεια 118'.

Vivere Pericolosamente

Κάποιος, κάποτε μου είπε,

"Don't let yourself get attached to anything you are not willing to walk out on in 30 seconds flat if you feel the heat around the corner."

Είμαι δέσμιος όλων αυτών που δεν θα μπορέσω να αφήσω σε μια ολόκληρη ζωή.
Χωρίς να νιώθω την Ένταση να με καίει.
Χωρίς να την βλέπω καν.
Απλώς την σκέφτομαι.

Le Fils (The Son) (2002), των Jean-Pierre Dardenne και Luc Dardenne

Στο τρίτο τους φιλμ (έχουν προηγηθεί τα χιλιοβραβευμένα "Rosetta" και "La Promesse") οι δαιμόνιοι και υπέροχοι αδερφοί Ζαν-Πιερ και Λυκ Νταρντάν διατηρούν την γνώριμη κοφτερή ματιά και την oλότελα ουμανιστική τους διάθεση, αυτή με την οποία αντλώντας έμπνευση από τις μικρότερες ιστορίες και με διακριτική αλλά πάντα χαρακτηριστική κινηματογράφηση, δημιουργούν αριστουργήματα. Ο Γιος είναι σίγουρα ό,τι καλύτερο έκαναν ως τώρα, ένα φιλμ στον πυρήνα του οποίου βρίσκεται όλη η προβληματική του σινεμά τoυς και χαρακτηριστικότερα όλων, η απεικόνισή της. Δουλεύοντας απλά, συντηρούν έναν κινηματογράφο ρεαλιστικό και ανθρώπινο, που πάσχει από τις ανθρώπινες αδυναμίες αλλά και θριαμβεύει μέσα από την ίδια την ανθρώπινη φύση. Μιλάμε άραγε για έναν ρεαλιστικό κινηματογράφο ή για έναν κινηματογράφο της πραγματικότητας;

Βλέποντας ξανά την φιλμογραφία των Νταρντάν σίγουρα εντοπίζουμε την διατήρηση άτυπων "κανόνων" στο σινεμά τους: Αυτή την αρχική αίσθηση της αποστασιοποίησης από τους ήρωες (ήρωες που διαχωρίζονται σαφώς χωρίς καμία αμφιβολία επ' αυτού), η οποία σταθερά και μόνιμα μετατρέπεται με στρωτή κλιμάκωση σε συμπάθεια προς τους κεντρικούς χαρακτήρες. Επίσης τα μεγάλα, εντυπωσιακά και ουσιώδη μονοπλάνα και, τέλος, τις μικρές (συνήθως) εντάσεις κάθε μορφής. Οι εντάσεις είναι σημαντικό σημείο του φιλμικού τους σύμπαντος, όπως τις βλέπουμε παντού: Στη Ροζέτα είχαμε τις απανωτές εξάρσεις στο δράμα της νεαρής με τη μορφή επαναλαμβανόμενης βίας στην ολότητά της, ψυχικής και σωματικής. Στην "Υπόσχεση" το ακριβώς αντίθετο (που υπό το πρίσμα του αυτό αποτελεί μια δραματική ένταση, μιαν έξαρση), δηλαδή στο συνεχές του δράματος που σπάει στα κεντρικά του σημεία με λιγότερο δραματικές στιγμές, με λίγη πρόζα, με έναν αέρα κωμικό αλλά και σταθερά τραγικό. Εδώ, υπάρχει μια φαινομενικά έντονη σκηνή αγωνίας (που αδυνατούμε να αποκαλύψουμε), αλλά οι προαναφερθήσες εντάσεις παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από μικρές σκηνές εμβόλιμες στη δραματουργία.

Στο φιλμ λοιπόν, ο Ολιβιέ Γκουρμέ, αυτός ο έξοχος ηθοποιός-σήμα κατατεθέν των Νταρντάν, είναι ένας ξυλουργός που δουλεύει ως υπεύθυνος σε κέντο επανένταξης ανήλικων εγκληματιών, μέσα από τη συγκεκριμένη χειρωνακτική εργασία. Στα χέρια του μια μέρα φτάνει ένας φάκελος με νέα πρόσωπα για ενσωμάτωση στην ομάδα του εργοστασίου. Κάποιο όνομα ανάμεσα σε αυτά φαίνεται να τον ανησυχεί και το γεγονός αυτό είναι αρκετό για τους Νταρντάν προκειμένου να στήσουν ολόκληρο το σύμπαν τους σε 100 λεπτά πλήρους δράσης, εκπληκτικού character development και εικόνων που παρά την τραχύτητά τους, έχουν μια γλύκα εικαστική που σου κόβει την ανάσα. Το φιλμ ξεχειλίζει από ένταση και μυστικά που πληθαίνουν και ανάθεμα αν υπάρχουν μεγαλύτεροι μάστορες σε αυτό από τους Βέλγους: Οι Νταρντάν επιμένουν με την κάμερα πολύ κοντά στον Γκουρμέ, πάνω από τον ώμο του, να δούμε τι βλέπει, αλλά όχι μέσα από τα μάτια του (που βλέπουν αντικειμενικά). Με το τρυκ αυτό φροντίζουν να νιώσουμε τον ήρωα και σύντομα να αντιληφθούμε τις ψυχολογικές του μεταπτώσεις. Τι συμβαίνει, ποιος είναι ο νεαρός, σε τι οφείλονται οι συχνές και όχι τόσο τυχαίες συναντήσεις των 2 ηρώων; Οι αμφιβολίες διατηρούνται βασανιστικά και σκηνές-κλειδιά γκρεμίζονται χωρίς δεύτερη σκέψη, μυστικά παραμένουν κρυμμένα πίσω από γωνίες στις οποίες η κάμερα δεν φτάνει ποτέ. Mήπως το βλέμμα του ήρωα που καταφέρνει να φτάσει απαντάει σε κάποιο ερώτημα; Τουναντίων, αυτά πληθαίνουν με τον χρόνο για να διαλυθούν μονομιάς προς το φινάλε (και τι φινάλε!), όχι γιατί δίνεται η λύση τους αλλά γιατί πλέον κανείς δεν την αναζητεί, οι Νταρντάν κατάφεραν να την περάσουν στην αφάνεια και σχεδόν στην αδιαφορία, ορίζοντας ξανά την έννοια του σασπένς.

Οι ταινίες της εβδομάδας 11/10 - 17/10/2007

SiCKO (2007). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Michael Moore. Διάρκεια 116'.
Στο καινούριο ντοκυμαντέρ του, ο Αμερικανός σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ επιχειρεί μια κατά μέτωπο επίθεση στις τακτικές που ακολουθεί το σύστημα υγείας της χώρας του, τις εταιρίες που καλύπτουν (;) την ασφάλιση του πολίτη και ψάχνει την ρίζα του προβλήματος, συγκρίνοντας το σύστημα με αντίστοιχα άλλων χωρών (Καναδάς, Μ. Βρετανία, Γαλλία, Κούβα).

Hairspray (2007). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Adam Shankman, με τους Nikki Blonsky, John Travolta, Michelle Pfeiffer, Christopher Walken. Διάρκεια 116'.
Ριμέικ της ομώνυμης μουσικής ταινίας του Τζον Γουότερς.



Hot Fuzz (2007). Βρετανική ταινία σε σκηνοθεσία Edgar Wright, με τους Simon Pegg, Nick Frost, Martin Freeman, Bill Nighy. Διάρκεια 121'. Ελληνικός τίτλος: Καυτοί και Άσφαιροι.
Μετά το ξεκαρδιστικό Ξύσιμο των Νεκρών, το βρετανικό κωμικό δίδυμο των Πεγκ και Φροστ παρωδεί και την αστυνομική ταινία. Ο αστυνομικός Νικ Έιντζελ παίρνει μετάθεση σε μικρή πόλη, όπου τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να διαταράξει την ησυχία της. Σιγά σιγά όμως όλα αρχίζουν να δείχνουν διαφορετικά...

Earth (2007). Βρετανική ταινία σε σκηνοθεσία Alastair Fothergill, Mark Linfield. Διάρκεια 96'. Ελληνικός τίτλος: Πλανήτης Γη.
Ο μεταναστευτικός αγώνας πολλών ζώων στις δύσκολες συνθήκες σε αυτό το απίστευτης εικαστικής ομορφιάς ντοκυμαντέρ του BBC.


Halloween (2007). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Rob Zombie, με τους Malcolm McDowell, Tyler Mane, Brad Dourif. Διάρκεια 109'. Ελληνικός τίτλος: Halloween: Η Νύχτα με τις Μάσκες.
Από τον λάτρη του είδους αυτή η διασκευή στο κλασικό φιλμ τρόμου του Κάρπεντερ, όπου ο έγκλειστος για χρόνια σε ίδρυμα Μάικλ Μάγιερς σκορπά τον θάνατο επιστρέφοντας στον τόπο που μεγάλωσε.

El Cantante (2006). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Leon Ichaso, με τους Marc Anthony, Jennifer Lopez. Διάρκεια 116'.
Μουσική ταινία με Τζένιφερ Λόπεζ; Εμετός.

Τηλεόραση 07/10 - 13/10/2007

Καλημέρα.
Έχοντας χάσει το βράδυ της Τρίτης μόνο το εξαιρετικό Cold Mountain, το οποίο δεν θα γράφαμε ούτως ή άλλως (154 λεπτά ταινία στην τηλεόραση όταν υπάρχει εξαιρετικό διπλό δισκάκι με τιμή σκάνδαλο δεν υφίσταται καν ζήτημα), πιάνουμε τη συνέχεια αυτής της τηλεοπτικώς ενδιαφέρουσας εβδομάδας.


Τετάρτη 10/10:

The Quiet Duel (Shizukanaru ketto) (1949), του Akira Kurosawa. 22:00, Βουλή, διάρκεια 95’.
Το ουμανιστικό σινεμά του πρώιμου (εδώ) Κουροσάουα απογειώνει μια, έτσι κι αλλιώς, έξοχη σεναριακή ιδέα: Ένας γιατρός κολλάει σύφιλη προσπαθώντας να βοηθήσει έναν τραυματισμένο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επιστρέφοντας, κρατάει μυστική την αρρώστια του και προσπαθεί να ζήσει φυσιολογικά. Όταν όμως θα συναντήσει τον άνθρωπο που τον κόλλησε, ο Κουροσάουα θα βρει ευκαιρία να μας ξεδιπλώσει ένα σινεμά χωρίς προηγούμενο, που θα συνεχιστεί με τα αναρίθμητα αριστουργήματά του. Βλέπω ότι υπάρχει ένα πολύ δυνατό R1 DVD της ταινίας με καλά extras και σχετικά καλή τιμή (11 δολλάρια), αλλά δεν το έχω δει για να σας πω για την εικόνα και τον ήχο του. Το πήρα ήδη πάντως. Για τους λιγότερο τολμηρούς, ας ελπίσουμε πως η Βουλή θα έχει μια καλή κόπια.

Snake Eyes (1998), του Brian De Palma. 22;45, STAR, διάρκεια 94'.
Με σεναριακή αφορμή τετριμμένη, αλλά με το γνωστό του πάθος για σασπένς και βάζοντας στοίχημα να σπάσει κάθε φραγμό σκηνοθετικής δεξιοτεχνίας, ο αγαπημένος Ντε Πάλμα κατάφερε να μας δώσει ένα σχεδόν υπέροχο θρίλερ (στη σκιά των κλισέ του αλλά ας είναι): Ο Κέητζ παίζει τον πρώτο ρόλο του αστυνομικού που έγινε μάρτυρας της δολοφονίας υπουργού των ΗΠΑ στη διάρκεια ενός αγώνα μποξ και που θα ψάξει την άκρη του νήματος μόνος, για να βρεθεί απέναντι από μια αρκετά ισχυρή συνωμοσία. Παρά την αφελή σεναριακή εξέλιξη, το φιλμ παρακολουθείται παραπάνω από ευχάριστα. Δισκάκι στο Αμέρικα με 5 δολλάρια και προβολή σε 150 ίντσες επιβάλλεται. Ντε Πάλμα είπαμε.

Για το βράδυ τα ιδιωτικά κανάλια είπαν να μας παιδέψουν πολύ άσχημα. Δύο εξαιρετικές ταινίες την ίδια ώρα, σε άγνωστες κόπιες, αλλά θέλω να πιστεύω ότι είμαστε πρόθυμοι να τις ανακαλύψουμε:

Affliction (1997), του Paul Schrader. 01:15, ALPHA, διάρκεια 109'.
και
Images (1972), του Robert Altman. 02:15, MEGA, διάρκεια 101'.

Το ξεκαθαρίζω από την αρχή: Προτιμώ το φιλμ του Σρέιντερ. Βαθιά μελαγχολικό και αναλέητα σκοτεινό αποτελεί ένα μοναδικό αριστούργημα των 90s. Δεν έχει αγαπηθεί τόσο, κυρίως λόγω της φύσης του αλλά και του τρόπου που μας την παραδίδει ο σκηνοθέτης της. Στην ιστορία μας, ο Νόλτε παίζει εξόχως έναν αλκοολικό αστυνομικό σε αμερικανική επαρχιακή πόλη τριγυρισμένο από ένα κοινωνικοοικογενειακό περιβάλλον που τον αγνοεί. Η γυναίκα και η κόρη του τον σιχαίνονται και ο πατέρας του του έχει κληροδοτήσει την απαράδεκτη συμπεριφορά του, γεγονός που τον μειώνει και στα μάτια τον κατοίκων της πόλης. Βυθίζοντας την θλίψη του στο ποτό, πείθει τον εαυτό του να κυνηγήσει έναν τοπικό θάνατο μέχρι να αποδείξει ότι πρόκειται για φόνο και μέχρι να χαθεί οριστικά σε μια μοναχική παραφροσύνη. Ο Σρέιντερ έχει πετύχει διάνα στην απεικόνιση αυτής της παρανοϊκής κατάστασης του ήρωα, της αβάσταχτης μοναξιάς και θλίψης του χτυπώντας το αμερικανικό δράμα στη ρίζα του. Σημειώστε ότι το ευρωπαϊκό δισκάκι περιοχής 2 είναι εξαντλημένο και το αμερικανικό (8 δολλάρια) είναι σχετικά καλής ποιότητας μεν, άδειο από έξτρα παροχές δε.
Από την άλλη, ο Όλτμαν παίζοντας με την πρόσφατη Αποστροφή και με τα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού κάνει ένα σπουδαίο σκοτεινό φιλμ γύρω από την βία στην οποία οδηγεί η αστική παράνοια, όταν η Κάθριν του έργου βασανιζόμενη από ερωτικές φαντασιώσεις φτάνει σε αλυσιδωτές δολοφονίες όσων θεωρεί ότι μπορούν να την "βλάψουν", ανήμπορη να ξεχωρίσει φαντασία από πραγματικότητα. Ανησυχώ για το έξοχα φωτογραφημένο σινεμασκόπ 2.35:1 κάδρο του φιλμ που στην κόπια του καναλιού μπορεί να καταστραφεί. Το αμερικανικό δισκάκι περιοχής 1 είναι κάτω από 8 δολλάρια πάντως...


Πέμπτη 11/10:

Sortez des rangs (Fall Out) (1996), του Jean-Denis Robert. 22:00, Βουλή, διάρκεια 86'.
Δεν το έχω δει. Διαβάζουμε πως πρόκειται για μια ιστορία εκδίκησης με καλό ρυθμό και φρέσκια ματιά.

The Blockhouse (1973), του Clive Rees. 02:00, MEGA, διάρκεια 90'.
Ο Πίτερ Σέλερς πρωταγωνιστεί σε αυτό το δυνατό ψυχολογικό δράμα τοποθετημένο στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν μια ομάδα αιχμαλώτων των ναζί αναγκάζεται να αγωνιστεί για επιβίωση σε ένα υπόγειο καταφύγιο για 4 χρόνια. Η τρέλα (για τρίτη φορά στο διήμερο) παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις και περισσότερο σε αυτό βοηθά το πολύ καλό καστ.


Παρασκευή 12/10:

Madadayo (1993), του Akira Kurosawa. 22:00, Βουλή, διάρκεια 138'.
Μανταντάγιο, ο δάσκαλος. Το τελευταίο φιλμ του μεγάλου Κουροσάουα είναι όπως πάντα ένα μάθημα στην ηθική διάπλαση των χαρακτήρων του, εδώ μελετώντας την σχέση ενός καθηγητή με τους πολύ νεώτερους μαθητές του. Για δισκάκι, δεν έχω ιδέα.

Les Dames du Bois de Boulogne (1945), του Robert Bresson. 24:00, ΕΤ1, διάρκεια 85'.
Νομίζω πως ο Ρομπέρ Μπρεσόν είναι ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες παγκοσμίως. Τους πολύ λίγους. Και να μην θέλω δηλαδή, όταν δύο από τα φιλμ του είναι στην αγαπημένη μου δεκάδα, διάολε, χώνεται σφήνα! Ο εξαιρετικός του σεναριακός πυρήνας είναι σκέτο καθρέφτισμα της ξεπεσμένης κοινωνίας του 40-50. Το δισκάκι της Criterion Collection είναι μονόδρομος.


Σάββατο 13/10:

Τι μέρα κι αυτή! Δύο αριστουργήματα του σύγχρονου σινεμά, αμερικανικού και ευρωπαϊκού:

Vozvrashcheniye (The Return) (2003), του Andrei Zvyagintsev. 24:00, ΕΤ1, διάρκεια 103'.
Η Επιστροφή είναι, δίχως αμφιβολία, ταινία δεκαετίας. Μια ταινία με τέτοια δυναμική και φιλοσοφικό βάθος που θα έπρεπε να τρέμουμε από ενθουσιασμό ως φίλοι του κινηματογράφου (και ως τέτοιοι φυσικά να αναμένουμε το νέο φιλμ του Ζβιάγκιντσεφ...). Στην πιο απλή ιστορία του κόσμου, το ταξίδι ενός πατέρα με τους δυο του γιους (το γεγονός ότι ο πατέρας επέστρεψε μετά από 12χρονη απουσία είναι ένας μοχλός για τον Ζβιάγκιντσεφ ώστε να "τρέξει" το φιλμ και να το αναγάγει σε οπτικοακουστικό φιλοσοφικό δοκίμιο) , ο Ρώσος σκηνοθέτης ξεδιπλώνει την δεδομένη σκηνοθετική αρετή του και δομημένη θεωρητική σκέψη του και προβληματισμό γύρω από την λειτουργία της οικογένειας σε πρώτο επίπεδο. Η περιπέτεια (υπό την έννοια της περιπέτειας όπως αυτή στο L' Avventura) του μικρού αδερφού, αφού ο μεγαλύτερος ενδίδει και σταδιακά αποδέχεται τις αυταρχικού ύφους επιθυμίες του πατέρα. Τόσο πολυεπίπεδο χωρίς ωστόσο να μπερδεύει τον θεατή σε καμία στιγμή παρά το γεγονός ότι προσφέρει πληθώρα ερμηνειών με μια συγκλίνουσα όμως θεματική ιδέα. Η σκανδαλώδης τιμή των 4 λιρών για το ευρωπαϊκό δισκάκι, που μεταξύ άλλων περιέχει 1 ώρα έξτρα παροχών, αποτελεί ντροπή για κάθε σινεφίλ που δεν το έχει ακόμη αγοράσει.

The Thin Red Line (1998), του Terrence Malick. 00:30, ΑΝΤ1, διάρκεια 150'.
Αυτό το σπουδαίο αντιπολεμικό ποίημα δεν αξίζει να το καταστρέψουμε στην μικρή οθόνη του ΑΝΤ1 (που όμως εδώ μας εκπλήσσει με την επιλογή του), ειδικά όταν το αμερικανικό δισκάκι έχει κοντά στα 7 δολλάρια. Για όσους το παρακολουθήσουν, θα βρεθούν μπροστά σε ένα δοκίμιο με την μορφή ποιήματος πάνω στην απώλεια (κυρίως αισθήσεων, συνείδησης και λογικής) που προκαλεί ο πόλεμος, στις υπαρξιακές αναζητήσεις που πληθαίνουν, στις εσωτερικές συγκρούσεις των χαρακτήρων που αναπτύσσονται μέσα από τους γοητευτικά αργούς ρυθμούς και την δυναμική κινηματογραφική γλώσσα του Μάλικ. Σίγουρα από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας.