Μιλώντας για Θαύματα...

Τσιμπήστε ένα κινηματογραφικό θαύμα ΕΔΩ.

Μέγεθος: Περίπου 60 ΜΒ.

Ο Dario Argento αποτελεί την κινηματογραφική μου ενηλικίωση.

Είμαι ήδη συγκλονισμένος.

Καλό μου ταξίδι. Τα λέμε από την άλλη εβδομάδα.

4 Months, 3 Weeks and 2 Days

Trailer για την καλύτερη ταινία των τελευταίων χρόνων.

Οι ταινίες της εβδομάδας 18/10 - 24/10/2007

Du levande (You, the Living) (2007). Σουηδική ταινία σε σκηνοθεσία Roy Andersson, με τους Björn Englund, Jessika Lundberg, Patrik Anders Edgren. Διάρκεια 94'. Ελληνικός τίτλος: Εσείς, οι Ζωντανοί.



Death at a Funeral (2007). Βρετανική ταινία σε σκηνοθεσία Frank Oz, με τους Matthew Macfadyen, Daisy Donovan. Διάρκεια 91'. Ελληνικός τίτλος: Ένας Θάνατος Σε Μια Κηδεία.

Control (2007). Βρετανική ταινία σε σκηνοθεσία Anton Corbijn, με τους Sam Riley, Samantha Morton, Craig Parkinson. Διάρκεια 121'.








El Greco (2007). Ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία Γιάννη Σμαραγδή, με τους Nick Ashdon, Juan Diego Botto, Λάκη Λαζόπουλο. Διάρκεια 119'.








War (2007). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Philip G. Atwell, με τους Jet Li, Jason Statham. Διάρκεια 103'.








The Seeker: The Dark Is Rising (2007). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία David L. Cunningham, με τους Alexander Ludwig, Christopher Eccleston. Διάρκεια 99'. Ελληνικός τίτλος: Η Ανατολή του Σκότους.

The Brown Bunny (2003), του Vincent Gallo

Είναι περίεργος τύπος ο Βίνσεντ Γκάλο. Είναι πολύ περίεργος.
Ο Βίνσεντ Γκάλο είναι ένας τύπος που πουλάει το σπέρμα του για 1 εκατομμύριο δολλάρια και για άλλα τόσα σε γκαστρώνει ο ίδιος, υπερηφανευόμενος για τη γονιδιακή του κληρονομιά που περιορίζει σε ένα ζευγάρι μπλε μάτια και σε περίσσευμα φαλλικών εκατοστών.
Ο Βίνσεντ Γκάλο όμως είναι και πρωταγωνιστής στην αριστουργηματάρα του Κουστουρίτσα “Arizona Dream”, δημιουργός του “Buffalo 66”, ένας γοητευτικός ρόλος στο “Trouble Every Day” της Claire Denis.
Και ο Δημιουργός του The Brown Bunny. Και ως τέτοιο, θα τον λατρεύω για πάντα, μιας και δεν πρόκειται ποτέ να με γαμήσει κανείς για να ασχοληθώ με αγοραπωλησίες σπέρματος και το πέος του γιου μου.
Eίπαμε λοιπόν, Δημιουργός του The Brown Bunny. Με Δέλτα κεφαλαίο, Πλήρης. Σύλληψη και υλοποίηση: Σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή, σχεδόν αποκλειστικός στόχος της κάμεράς του, επιμέλεια μουσικής και ρούχων, μοντέρ. Ιδιοφυές! Η ολοκληρωτική ευθύνη στα μάτια του θεατή μετατοπίζεται και πέφτει στον Γκάλο! Γιατί περί ευθύνης πρόκειται.

Ο Bud Clay είναι μοτοσυκλετιστής και μετά τον τελευταίο του -χαμένο- αγώνα, πρέπει να ταξιδέψει 5 μέρες για την Καλιφόρνια όπου θα δώσει τον επόμενο. Στον δρόμο του θα γνωρίσει κάποιες γυναίκες, θα τους ζητήσει να τον συντροφεύσουν μόνο για να τις παρατήσει στην επόμενη γωνία, μετά από μια μικρή βόλτα, μετά από ένα απροσδόκητα κακό γαμήσι –αν έφταναν ως εκεί. Το τυπικό αρχή-μέση-τέλος απλά πάει στον αγύριστο.


Στο σύμπαν του Γκάλο το σινεμά της ψυχής θριαμβεύει πάνω από το σινεμά της φόρμας, μια φόρμα που οριοθετείται αυστηρά ανάμεσα στη συνεχή εναλλαγή προφίλ-ανφάς-προφίλ στον ίδιο και στην σκληρή αποτύπωση με γερή δόση κόκκου στην εικόνα, προϊόν μηδενικής φροντίδας και στοργής. Το δούναι και λαβείν τηρείται δηλαδή υπό δικαιοσύνη ακλόνητη.

H αρχική σκηνή του φιλμ είναι ο δραματουργικός πυρήνας του, ο μύθος και το επιμύθιο: Ο μοτοσυκλετιστής Bud Clay στην πιο συνηθισμένη ασχολία του. Η μηχανή να γυρίζει ατελείωτα την κυκλική πίστα, η αρχή να γίνεται τέλος, το τέλος αρχή και εκείνος κυνηγά τον εαυτό του, τον χρόνο, που κανείς δεν μπορεί να νικήσει παρά μόνο αν τον οριοθετήσει (ποιος θα καλύψει πιο γρήγορα τα χιλιόμετρα της πίστας - ο χρόνος γίνεται εκούσια χώρος για να διατηρήσουμε την ψευδαίσθηση ότι παίζουμε μαζί του) και τους υπόλοιπους παρανοήσαντες (σε σχέση με τον χρόνο) με τρόπο τέτοιο, ώστε να καλύπτεται η ακόρεστη όρεξη του ανθρώπου για προσχηματική αγωνία (της πρώτης θέσης). Ο σκηνοθέτης Γκάλο επιμένει σε αυτή την σκηνή τραβώντας την σε διάρκεια, φέρνοντας σε κύκλο και την (κινηματογραφική) μηχανή του (το ίδιο δηλαδή που κάνει και ο ηθοποιός Γκάλο με την δική του μηχανή), εστιάζοντας μόνιμα στον... εαυτό του. Ο αγώνας τελειώνει, ο Κλέι μένει έξω από την πρώτη θέση και ετοιμάζεται για την επόμενη σειρά κύκλων.

Οι γυναίκες στο φιλμικό κόσμο του Γκάλο (πιθανώς και στον πραγματικό του, αλλά αυτό λίγο μας ενδιαφέρει) είναι μαριονέτες. Τις παίζει στα χέρια του, τις διαλέγει. Έχουν όλες ονόματα λουλουδιών, είναι γυναίκες «μαραμένες», σκυφτά λουλούδια στο φόντο της ερειπωμένης αμερικανικής επαρχίας, που πανέξυπνα διαλέγει για να ξεδιπλώσει την ιστορία του. Όνομα λουλουδιού έχει όμως και η Daisy, ο μεγάλος του έρωτας, η γυναίκα που έχασε (χωρίς να ξέρουμε τον λόγο) και που τριγυρνάει στο μυαλό του, το μονοπωλεί, αλλοιώνοντας το χωροχρονικό του περιβάλλον, σπρώχνοντάς τον σε αυτή την απελπισία. Τις παίρνει μαζί του για να τις παρατήσει πιστεύοντας τυφλά σε μια ψευδαίσθηση πως με την ταπείνωση του άλλου θα επέλθει και η δική του κάθαρση ή γιατί όλες του οι αναμνήσεις ζωντανεύουν και στοιχειώνουν κάθε απόπειρα αναζήτησης της λυτρωτικής ηδονής του, στήνοντάς του ένα παιχνίδι που τον συνθλίβει συναισθηματικά;

Ποιος ξέρει; Σημασία έχει το μοτίβο του. Τις παίρνω - τις αφήνω. Και ο ίδιος, καταραμένος να ζει συμπτωσιακά την κυκλική επανάληψη της πίστας και στη ζωή του, ψάχνει την εκτόνωσή του, την απόλυτη διαγραφή που ίσως πετύχει στο μυαλό και μόνο, αφού ο εγκέφαλος ανάμεσα στα στήθια του μιλάει δυνατότερα και το όνομά της –Ντέιζι- ακούγεται καθαρά και δεν ηχεί παρόμοια με το Βάιολετ ή το Λίλυ στο ελάχιστο.

Ο ίδιος ο Γκάλο είναι υποχρεωμένος να υπομένει το οξύμωρο του εκτιθόμενου νάρκισσου, του απογυμνωμένου βασιλιά, προϊόν συνεχούς άστοχης κριτικής και ανάγνωσης, αφοριστικής διάθεσης, ενίοτε και βλακείας. Αυτό το τελευταίο δεν μας ενοχλεί και τόσο. Στο εξαιρετικό του κείμενο ο Ηλίας Φραγκούλης γράφει: «Ο Κλέι δεν παριστάνει τον επαναστάτη και η μοναδική αιτία που τον κάνει ξεχωριστό είναι η αγάπη του για τη Ντέιζι. Ούτε τσιτάτα, ούτε πόζα, ούτε στάση ζωής για κοπιάρισμα από το hype. Τη μοναξιά του, βλέπεις, δε θα τη ζήλευαν πολλοί.»... Ο χαρακτήρας του κινείται σαν φάντασμα στο οπτικά αραχνιασμένο σελλυλόιντ, ένας ζωντανός νεκρός με καρδιά απόλυτα δοσμένη, πρώτα όμως στον εαυτό του, ένας εγωπαθής loser που αδυνατεί, ειρωνικά και τραγικά, ακόμα και να συγχωρέσει τον εαυτό του.

Καμία λύτρωση, κανένα περιθώριο, καμιά επιλογή, μόνο σκοτάδια, γυμνή αλήθεια και πόνος. Στο The Brown Bunny ο χρόνος δεν περνάει, αλλά βιώνεται αντικειμενικά, νιώθεις την παρουσία του και την επίδρασή του. Καρδιά και μυαλό αμαχητί παραδωμένα λοιπόν στο καλλιτεχνικό επίτευγμα του Γκάλο (καλλιτεχνικό εξ’ ορισμού ως στοιχειώδης φιλμική ύπαρξη και επίτευγμα ως μία κόντρα ταινία, διαλέγοντας δύσκολα μονοπάτια και διατηρώντας μια στάση ανελέητα επιθετική προς τον θεατή). Αλλά όλα αυτά μέχρι το οδυνηρά εκστατικό φινάλε, αυτό το παράδοξο της downwards κορύφωσης, με την εκτονωτική βουτιά στα μαύρα σκοτάδια της ψυχής, στο κενό και τη θλίψη του χαμένου έρωτα, της χαμένης ζωής, της σπαρακτικής και αβάσταχτης απώλειας, που αντίθετα με τα φαινόμενα και σύμφωνα με την άκρατα εγωιστική φύση του ανθρώπου αποτελούν την απόλυτη λύτρωση του αντι-ήρωα.

Προετοιμαστείτε για το The Brown Bunny. Πάρτε μαζί τον εαυτό σας ολοκληρωτικά, όλες σας τις αναμνήσεις, όλα τα κομμάτια της καρδιάς σας που μοιράσατε από ‘δω κι από ‘κει. Για όλες τις στιγμές που μας θυμίζουν ότι είμαστε άνθρωποι, για κάθε λεπτό που η ταινία του Γκάλο θα μου προκαλεί έναν μικρό πόνο στην καρδιά, για κάθε δάκρυ που άφησα πίσω μου, για κάθε Daisy, Lilly, Rose, Violet, το The Brown Bunny θα είναι πάντα η πρώτη ταινία στην καρδιά μου, μια ατομική βόμβα στο δήθεν, η συγκλονιστικότερη φιλμική εμπειρία που έχω ζήσει, πέρα από κάθε κριτική. Δείτε το, όχι έστω, αλλά μία και μόνο φορά κι αφήστε στο να σας στοιχειώνει για πάντα.

Τηλεόραση 14/10 - 20/10/2007

Μετά από μία πολύ δυνατή εβδομάδα για την τηλεόραση, περνάμε σε μία σχεδόν αδιάφορη, ειδικά από τα ιδιωτικά κανάλια.


Κυριακή 14/10:

The Day After Tomorrow (2004), του Roland Emmerich. 23:00, ΑΝΤ1, διάρκεια 124'.
Αυτή την πολύ επιτυχημένη ταινία καταστροφής και φαντασίας (ίσως λιγότερης από όσο νομίζουμε) του adrenaline junky Έμεριχ (Γκοτζίλα, Μέρα Ανεξαρτησίας) προτείνει ο ΑΝΤ1 για το βράδυ της Κυριακής (την ίδια ώρα στο Ιντεάλ παίζει το νέο φιλμ του Ζβιάγκιντσεφ, Η ΕΞΟΡΙΑ...).

Frailty (2001), του Bill Paxton. 24:00, MEGA, διάρκεια 100'.


Δευτέρα 15/10:

Cop Land (ΑΚΑ Copland) (1997), του James Mangold. 23:00, ΝΕΤ, διάρκεια 104'.


Τρίτη 16/10:

The Royal Tenenbaums (2001), του Wes Anderson. 23:00, ΝΕΤ, διάρκεια 109'.


Τετάρτη 17/10:

Πρωινή Περίπολος (1987), του Νίκου Νικολαΐδη. 23:00, Βουλή, διάρκεια 108'.

In the Gloaming (1997), του Christopher Reeve. 02:15, ALPHA, διάρκεια 67'.

Karakter (1997), του Mike van Diem. 22:10, Βουλή, διάρκεια 120'.
Αυτό το καταπληκτικό ολλανδικό φιλμ το έχει ξαναπροβάλλει η Βουλή και με χαρά βλέπω ότι μετά από αρκετό καιρό το προβάλλει πάλι. Ευκαιρία για εγγραφή, αφού τα δισκάκια που υπάρχουν γι' αυτό το έργο είναι πολύ απλά και ακριβά.


Πέμπτη 18/10:

Collateral (2004), του Michael Mann. 21:00, STAR, διάρκεια 120'.






Παρασκευή 19/10:

Au hasard Balthazar (1966), του Robert Bresson. 24:00, ΕΤ1, διάρκεια 95'.

Manhunter (1986), του Michael Mann. 01:45, ALPHA, διάρκεια 119'.


Σάββατο 20/10:

The Hunt for Red October (1990), του John McTiernan. 21:00, STAR, διάρκεια 134'.

La Captive (2000), της Chantal Akerman. 00:30, ΕΤ3, διάρκεια 118'.

Vivere Pericolosamente

Κάποιος, κάποτε μου είπε,

"Don't let yourself get attached to anything you are not willing to walk out on in 30 seconds flat if you feel the heat around the corner."

Είμαι δέσμιος όλων αυτών που δεν θα μπορέσω να αφήσω σε μια ολόκληρη ζωή.
Χωρίς να νιώθω την Ένταση να με καίει.
Χωρίς να την βλέπω καν.
Απλώς την σκέφτομαι.

Le Fils (The Son) (2002), των Jean-Pierre Dardenne και Luc Dardenne

Στο τρίτο τους φιλμ (έχουν προηγηθεί τα χιλιοβραβευμένα "Rosetta" και "La Promesse") οι δαιμόνιοι και υπέροχοι αδερφοί Ζαν-Πιερ και Λυκ Νταρντάν διατηρούν την γνώριμη κοφτερή ματιά και την oλότελα ουμανιστική τους διάθεση, αυτή με την οποία αντλώντας έμπνευση από τις μικρότερες ιστορίες και με διακριτική αλλά πάντα χαρακτηριστική κινηματογράφηση, δημιουργούν αριστουργήματα. Ο Γιος είναι σίγουρα ό,τι καλύτερο έκαναν ως τώρα, ένα φιλμ στον πυρήνα του οποίου βρίσκεται όλη η προβληματική του σινεμά τoυς και χαρακτηριστικότερα όλων, η απεικόνισή της. Δουλεύοντας απλά, συντηρούν έναν κινηματογράφο ρεαλιστικό και ανθρώπινο, που πάσχει από τις ανθρώπινες αδυναμίες αλλά και θριαμβεύει μέσα από την ίδια την ανθρώπινη φύση. Μιλάμε άραγε για έναν ρεαλιστικό κινηματογράφο ή για έναν κινηματογράφο της πραγματικότητας;

Βλέποντας ξανά την φιλμογραφία των Νταρντάν σίγουρα εντοπίζουμε την διατήρηση άτυπων "κανόνων" στο σινεμά τους: Αυτή την αρχική αίσθηση της αποστασιοποίησης από τους ήρωες (ήρωες που διαχωρίζονται σαφώς χωρίς καμία αμφιβολία επ' αυτού), η οποία σταθερά και μόνιμα μετατρέπεται με στρωτή κλιμάκωση σε συμπάθεια προς τους κεντρικούς χαρακτήρες. Επίσης τα μεγάλα, εντυπωσιακά και ουσιώδη μονοπλάνα και, τέλος, τις μικρές (συνήθως) εντάσεις κάθε μορφής. Οι εντάσεις είναι σημαντικό σημείο του φιλμικού τους σύμπαντος, όπως τις βλέπουμε παντού: Στη Ροζέτα είχαμε τις απανωτές εξάρσεις στο δράμα της νεαρής με τη μορφή επαναλαμβανόμενης βίας στην ολότητά της, ψυχικής και σωματικής. Στην "Υπόσχεση" το ακριβώς αντίθετο (που υπό το πρίσμα του αυτό αποτελεί μια δραματική ένταση, μιαν έξαρση), δηλαδή στο συνεχές του δράματος που σπάει στα κεντρικά του σημεία με λιγότερο δραματικές στιγμές, με λίγη πρόζα, με έναν αέρα κωμικό αλλά και σταθερά τραγικό. Εδώ, υπάρχει μια φαινομενικά έντονη σκηνή αγωνίας (που αδυνατούμε να αποκαλύψουμε), αλλά οι προαναφερθήσες εντάσεις παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από μικρές σκηνές εμβόλιμες στη δραματουργία.

Στο φιλμ λοιπόν, ο Ολιβιέ Γκουρμέ, αυτός ο έξοχος ηθοποιός-σήμα κατατεθέν των Νταρντάν, είναι ένας ξυλουργός που δουλεύει ως υπεύθυνος σε κέντο επανένταξης ανήλικων εγκληματιών, μέσα από τη συγκεκριμένη χειρωνακτική εργασία. Στα χέρια του μια μέρα φτάνει ένας φάκελος με νέα πρόσωπα για ενσωμάτωση στην ομάδα του εργοστασίου. Κάποιο όνομα ανάμεσα σε αυτά φαίνεται να τον ανησυχεί και το γεγονός αυτό είναι αρκετό για τους Νταρντάν προκειμένου να στήσουν ολόκληρο το σύμπαν τους σε 100 λεπτά πλήρους δράσης, εκπληκτικού character development και εικόνων που παρά την τραχύτητά τους, έχουν μια γλύκα εικαστική που σου κόβει την ανάσα. Το φιλμ ξεχειλίζει από ένταση και μυστικά που πληθαίνουν και ανάθεμα αν υπάρχουν μεγαλύτεροι μάστορες σε αυτό από τους Βέλγους: Οι Νταρντάν επιμένουν με την κάμερα πολύ κοντά στον Γκουρμέ, πάνω από τον ώμο του, να δούμε τι βλέπει, αλλά όχι μέσα από τα μάτια του (που βλέπουν αντικειμενικά). Με το τρυκ αυτό φροντίζουν να νιώσουμε τον ήρωα και σύντομα να αντιληφθούμε τις ψυχολογικές του μεταπτώσεις. Τι συμβαίνει, ποιος είναι ο νεαρός, σε τι οφείλονται οι συχνές και όχι τόσο τυχαίες συναντήσεις των 2 ηρώων; Οι αμφιβολίες διατηρούνται βασανιστικά και σκηνές-κλειδιά γκρεμίζονται χωρίς δεύτερη σκέψη, μυστικά παραμένουν κρυμμένα πίσω από γωνίες στις οποίες η κάμερα δεν φτάνει ποτέ. Mήπως το βλέμμα του ήρωα που καταφέρνει να φτάσει απαντάει σε κάποιο ερώτημα; Τουναντίων, αυτά πληθαίνουν με τον χρόνο για να διαλυθούν μονομιάς προς το φινάλε (και τι φινάλε!), όχι γιατί δίνεται η λύση τους αλλά γιατί πλέον κανείς δεν την αναζητεί, οι Νταρντάν κατάφεραν να την περάσουν στην αφάνεια και σχεδόν στην αδιαφορία, ορίζοντας ξανά την έννοια του σασπένς.

Οι ταινίες της εβδομάδας 11/10 - 17/10/2007

SiCKO (2007). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Michael Moore. Διάρκεια 116'.
Στο καινούριο ντοκυμαντέρ του, ο Αμερικανός σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ επιχειρεί μια κατά μέτωπο επίθεση στις τακτικές που ακολουθεί το σύστημα υγείας της χώρας του, τις εταιρίες που καλύπτουν (;) την ασφάλιση του πολίτη και ψάχνει την ρίζα του προβλήματος, συγκρίνοντας το σύστημα με αντίστοιχα άλλων χωρών (Καναδάς, Μ. Βρετανία, Γαλλία, Κούβα).

Hairspray (2007). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Adam Shankman, με τους Nikki Blonsky, John Travolta, Michelle Pfeiffer, Christopher Walken. Διάρκεια 116'.
Ριμέικ της ομώνυμης μουσικής ταινίας του Τζον Γουότερς.



Hot Fuzz (2007). Βρετανική ταινία σε σκηνοθεσία Edgar Wright, με τους Simon Pegg, Nick Frost, Martin Freeman, Bill Nighy. Διάρκεια 121'. Ελληνικός τίτλος: Καυτοί και Άσφαιροι.
Μετά το ξεκαρδιστικό Ξύσιμο των Νεκρών, το βρετανικό κωμικό δίδυμο των Πεγκ και Φροστ παρωδεί και την αστυνομική ταινία. Ο αστυνομικός Νικ Έιντζελ παίρνει μετάθεση σε μικρή πόλη, όπου τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να διαταράξει την ησυχία της. Σιγά σιγά όμως όλα αρχίζουν να δείχνουν διαφορετικά...

Earth (2007). Βρετανική ταινία σε σκηνοθεσία Alastair Fothergill, Mark Linfield. Διάρκεια 96'. Ελληνικός τίτλος: Πλανήτης Γη.
Ο μεταναστευτικός αγώνας πολλών ζώων στις δύσκολες συνθήκες σε αυτό το απίστευτης εικαστικής ομορφιάς ντοκυμαντέρ του BBC.


Halloween (2007). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Rob Zombie, με τους Malcolm McDowell, Tyler Mane, Brad Dourif. Διάρκεια 109'. Ελληνικός τίτλος: Halloween: Η Νύχτα με τις Μάσκες.
Από τον λάτρη του είδους αυτή η διασκευή στο κλασικό φιλμ τρόμου του Κάρπεντερ, όπου ο έγκλειστος για χρόνια σε ίδρυμα Μάικλ Μάγιερς σκορπά τον θάνατο επιστρέφοντας στον τόπο που μεγάλωσε.

El Cantante (2006). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Leon Ichaso, με τους Marc Anthony, Jennifer Lopez. Διάρκεια 116'.
Μουσική ταινία με Τζένιφερ Λόπεζ; Εμετός.

Τηλεόραση 07/10 - 13/10/2007

Καλημέρα.
Έχοντας χάσει το βράδυ της Τρίτης μόνο το εξαιρετικό Cold Mountain, το οποίο δεν θα γράφαμε ούτως ή άλλως (154 λεπτά ταινία στην τηλεόραση όταν υπάρχει εξαιρετικό διπλό δισκάκι με τιμή σκάνδαλο δεν υφίσταται καν ζήτημα), πιάνουμε τη συνέχεια αυτής της τηλεοπτικώς ενδιαφέρουσας εβδομάδας.


Τετάρτη 10/10:

The Quiet Duel (Shizukanaru ketto) (1949), του Akira Kurosawa. 22:00, Βουλή, διάρκεια 95’.
Το ουμανιστικό σινεμά του πρώιμου (εδώ) Κουροσάουα απογειώνει μια, έτσι κι αλλιώς, έξοχη σεναριακή ιδέα: Ένας γιατρός κολλάει σύφιλη προσπαθώντας να βοηθήσει έναν τραυματισμένο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επιστρέφοντας, κρατάει μυστική την αρρώστια του και προσπαθεί να ζήσει φυσιολογικά. Όταν όμως θα συναντήσει τον άνθρωπο που τον κόλλησε, ο Κουροσάουα θα βρει ευκαιρία να μας ξεδιπλώσει ένα σινεμά χωρίς προηγούμενο, που θα συνεχιστεί με τα αναρίθμητα αριστουργήματά του. Βλέπω ότι υπάρχει ένα πολύ δυνατό R1 DVD της ταινίας με καλά extras και σχετικά καλή τιμή (11 δολλάρια), αλλά δεν το έχω δει για να σας πω για την εικόνα και τον ήχο του. Το πήρα ήδη πάντως. Για τους λιγότερο τολμηρούς, ας ελπίσουμε πως η Βουλή θα έχει μια καλή κόπια.

Snake Eyes (1998), του Brian De Palma. 22;45, STAR, διάρκεια 94'.
Με σεναριακή αφορμή τετριμμένη, αλλά με το γνωστό του πάθος για σασπένς και βάζοντας στοίχημα να σπάσει κάθε φραγμό σκηνοθετικής δεξιοτεχνίας, ο αγαπημένος Ντε Πάλμα κατάφερε να μας δώσει ένα σχεδόν υπέροχο θρίλερ (στη σκιά των κλισέ του αλλά ας είναι): Ο Κέητζ παίζει τον πρώτο ρόλο του αστυνομικού που έγινε μάρτυρας της δολοφονίας υπουργού των ΗΠΑ στη διάρκεια ενός αγώνα μποξ και που θα ψάξει την άκρη του νήματος μόνος, για να βρεθεί απέναντι από μια αρκετά ισχυρή συνωμοσία. Παρά την αφελή σεναριακή εξέλιξη, το φιλμ παρακολουθείται παραπάνω από ευχάριστα. Δισκάκι στο Αμέρικα με 5 δολλάρια και προβολή σε 150 ίντσες επιβάλλεται. Ντε Πάλμα είπαμε.

Για το βράδυ τα ιδιωτικά κανάλια είπαν να μας παιδέψουν πολύ άσχημα. Δύο εξαιρετικές ταινίες την ίδια ώρα, σε άγνωστες κόπιες, αλλά θέλω να πιστεύω ότι είμαστε πρόθυμοι να τις ανακαλύψουμε:

Affliction (1997), του Paul Schrader. 01:15, ALPHA, διάρκεια 109'.
και
Images (1972), του Robert Altman. 02:15, MEGA, διάρκεια 101'.

Το ξεκαθαρίζω από την αρχή: Προτιμώ το φιλμ του Σρέιντερ. Βαθιά μελαγχολικό και αναλέητα σκοτεινό αποτελεί ένα μοναδικό αριστούργημα των 90s. Δεν έχει αγαπηθεί τόσο, κυρίως λόγω της φύσης του αλλά και του τρόπου που μας την παραδίδει ο σκηνοθέτης της. Στην ιστορία μας, ο Νόλτε παίζει εξόχως έναν αλκοολικό αστυνομικό σε αμερικανική επαρχιακή πόλη τριγυρισμένο από ένα κοινωνικοοικογενειακό περιβάλλον που τον αγνοεί. Η γυναίκα και η κόρη του τον σιχαίνονται και ο πατέρας του του έχει κληροδοτήσει την απαράδεκτη συμπεριφορά του, γεγονός που τον μειώνει και στα μάτια τον κατοίκων της πόλης. Βυθίζοντας την θλίψη του στο ποτό, πείθει τον εαυτό του να κυνηγήσει έναν τοπικό θάνατο μέχρι να αποδείξει ότι πρόκειται για φόνο και μέχρι να χαθεί οριστικά σε μια μοναχική παραφροσύνη. Ο Σρέιντερ έχει πετύχει διάνα στην απεικόνιση αυτής της παρανοϊκής κατάστασης του ήρωα, της αβάσταχτης μοναξιάς και θλίψης του χτυπώντας το αμερικανικό δράμα στη ρίζα του. Σημειώστε ότι το ευρωπαϊκό δισκάκι περιοχής 2 είναι εξαντλημένο και το αμερικανικό (8 δολλάρια) είναι σχετικά καλής ποιότητας μεν, άδειο από έξτρα παροχές δε.
Από την άλλη, ο Όλτμαν παίζοντας με την πρόσφατη Αποστροφή και με τα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού κάνει ένα σπουδαίο σκοτεινό φιλμ γύρω από την βία στην οποία οδηγεί η αστική παράνοια, όταν η Κάθριν του έργου βασανιζόμενη από ερωτικές φαντασιώσεις φτάνει σε αλυσιδωτές δολοφονίες όσων θεωρεί ότι μπορούν να την "βλάψουν", ανήμπορη να ξεχωρίσει φαντασία από πραγματικότητα. Ανησυχώ για το έξοχα φωτογραφημένο σινεμασκόπ 2.35:1 κάδρο του φιλμ που στην κόπια του καναλιού μπορεί να καταστραφεί. Το αμερικανικό δισκάκι περιοχής 1 είναι κάτω από 8 δολλάρια πάντως...


Πέμπτη 11/10:

Sortez des rangs (Fall Out) (1996), του Jean-Denis Robert. 22:00, Βουλή, διάρκεια 86'.
Δεν το έχω δει. Διαβάζουμε πως πρόκειται για μια ιστορία εκδίκησης με καλό ρυθμό και φρέσκια ματιά.

The Blockhouse (1973), του Clive Rees. 02:00, MEGA, διάρκεια 90'.
Ο Πίτερ Σέλερς πρωταγωνιστεί σε αυτό το δυνατό ψυχολογικό δράμα τοποθετημένο στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν μια ομάδα αιχμαλώτων των ναζί αναγκάζεται να αγωνιστεί για επιβίωση σε ένα υπόγειο καταφύγιο για 4 χρόνια. Η τρέλα (για τρίτη φορά στο διήμερο) παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις και περισσότερο σε αυτό βοηθά το πολύ καλό καστ.


Παρασκευή 12/10:

Madadayo (1993), του Akira Kurosawa. 22:00, Βουλή, διάρκεια 138'.
Μανταντάγιο, ο δάσκαλος. Το τελευταίο φιλμ του μεγάλου Κουροσάουα είναι όπως πάντα ένα μάθημα στην ηθική διάπλαση των χαρακτήρων του, εδώ μελετώντας την σχέση ενός καθηγητή με τους πολύ νεώτερους μαθητές του. Για δισκάκι, δεν έχω ιδέα.

Les Dames du Bois de Boulogne (1945), του Robert Bresson. 24:00, ΕΤ1, διάρκεια 85'.
Νομίζω πως ο Ρομπέρ Μπρεσόν είναι ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες παγκοσμίως. Τους πολύ λίγους. Και να μην θέλω δηλαδή, όταν δύο από τα φιλμ του είναι στην αγαπημένη μου δεκάδα, διάολε, χώνεται σφήνα! Ο εξαιρετικός του σεναριακός πυρήνας είναι σκέτο καθρέφτισμα της ξεπεσμένης κοινωνίας του 40-50. Το δισκάκι της Criterion Collection είναι μονόδρομος.


Σάββατο 13/10:

Τι μέρα κι αυτή! Δύο αριστουργήματα του σύγχρονου σινεμά, αμερικανικού και ευρωπαϊκού:

Vozvrashcheniye (The Return) (2003), του Andrei Zvyagintsev. 24:00, ΕΤ1, διάρκεια 103'.
Η Επιστροφή είναι, δίχως αμφιβολία, ταινία δεκαετίας. Μια ταινία με τέτοια δυναμική και φιλοσοφικό βάθος που θα έπρεπε να τρέμουμε από ενθουσιασμό ως φίλοι του κινηματογράφου (και ως τέτοιοι φυσικά να αναμένουμε το νέο φιλμ του Ζβιάγκιντσεφ...). Στην πιο απλή ιστορία του κόσμου, το ταξίδι ενός πατέρα με τους δυο του γιους (το γεγονός ότι ο πατέρας επέστρεψε μετά από 12χρονη απουσία είναι ένας μοχλός για τον Ζβιάγκιντσεφ ώστε να "τρέξει" το φιλμ και να το αναγάγει σε οπτικοακουστικό φιλοσοφικό δοκίμιο) , ο Ρώσος σκηνοθέτης ξεδιπλώνει την δεδομένη σκηνοθετική αρετή του και δομημένη θεωρητική σκέψη του και προβληματισμό γύρω από την λειτουργία της οικογένειας σε πρώτο επίπεδο. Η περιπέτεια (υπό την έννοια της περιπέτειας όπως αυτή στο L' Avventura) του μικρού αδερφού, αφού ο μεγαλύτερος ενδίδει και σταδιακά αποδέχεται τις αυταρχικού ύφους επιθυμίες του πατέρα. Τόσο πολυεπίπεδο χωρίς ωστόσο να μπερδεύει τον θεατή σε καμία στιγμή παρά το γεγονός ότι προσφέρει πληθώρα ερμηνειών με μια συγκλίνουσα όμως θεματική ιδέα. Η σκανδαλώδης τιμή των 4 λιρών για το ευρωπαϊκό δισκάκι, που μεταξύ άλλων περιέχει 1 ώρα έξτρα παροχών, αποτελεί ντροπή για κάθε σινεφίλ που δεν το έχει ακόμη αγοράσει.

The Thin Red Line (1998), του Terrence Malick. 00:30, ΑΝΤ1, διάρκεια 150'.
Αυτό το σπουδαίο αντιπολεμικό ποίημα δεν αξίζει να το καταστρέψουμε στην μικρή οθόνη του ΑΝΤ1 (που όμως εδώ μας εκπλήσσει με την επιλογή του), ειδικά όταν το αμερικανικό δισκάκι έχει κοντά στα 7 δολλάρια. Για όσους το παρακολουθήσουν, θα βρεθούν μπροστά σε ένα δοκίμιο με την μορφή ποιήματος πάνω στην απώλεια (κυρίως αισθήσεων, συνείδησης και λογικής) που προκαλεί ο πόλεμος, στις υπαρξιακές αναζητήσεις που πληθαίνουν, στις εσωτερικές συγκρούσεις των χαρακτήρων που αναπτύσσονται μέσα από τους γοητευτικά αργούς ρυθμούς και την δυναμική κινηματογραφική γλώσσα του Μάλικ. Σίγουρα από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας.

Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Αθήνα: Μια διαδρομή λίγο διαφορετική.

Σε λίγες ώρες αναχωρούμε με μια καλή παρέα για Θεσσαλονίκη.

Τον λόγο τον ξέρετε όλοι:

Το πολυαγαπημένο AZA Video Club που μας σύστησε πριν χρόνια το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Αθήνα για μερικές βιντεοκασέτες κάθε τόσο, πρόσφατα ανακοίνωσε τη δημιουργία του ΑΖΑdigitalCINEMAfestival 2007.


Λίγο πριν, ο Αχιλλέας είχε τελειώσει το δεύτερο ταινιάκι του, "ΤΟ ΑΛΛΟ ΔΩΜΑΤΙΟ"(είχε προηγηθεί H AΡΧΗ ΤΗΣ ΥΠΟΛΟΙΠΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ, που μετά από μια παρέμβαση στο μοντάζ έγινε ένα φιλμάκι υπέροχο, ένα εξαιρετικό δείγμα σινεφιλίας και ανθρώπινης ματιάς), μετά από μια σειρά δύσκολων αλλά ευχάριστων γυρισμάτων (και μια σειρά ακόμη δυσκολότερων προσπαθειών στο μοντάζ, πιστέψτε με) δουλεύοντας πλέον αποκλειστικά προς την χρηματοδότηση του επόμενου (στο οποίο πιστεύω πολύ, πραγματικά). Η φύση όμως του Άλλου Δωματίου επέβαλε την προβολή του σε κάποιο φεστιβάλ κι έτσι αποφασίσαμε (ή μάλλον προτείναμε και αποφάσισε, χεχε) να το προβάλλουμε στο ΑΖΑdigitalCINEMAfestival 2007, στο πρόγραμμα του οποίου πληροφορηθήκαμε πριν λίγες μέρες πως θα βρίσκεται.

Μέσα από ένα πρόγραμμα με ενδιαφέρον, ελπίζουμε να ξεχωρίσει το φιλμάκι. Κι αν όχι, ξέρουμε πως όλο αυτό αποτελεί μόνο του μια επιτυχία για τον Αχιλλέα και ένα σχολείο, τον καλύτερο δάσκαλο, μερικά κομμάτια γνώσης ανεκτίμητα για το κοντινό μέλλον.

Για όσους βρεθείτε πάνω, εδώ είναι το πρόγραμμα προβολών. Θα μας βρείτε εκεί γύρω...

Καλή επιτυχία λοιπόν.

Τηλεόραση: Μια σφήνα.

Λόγω του επικείμενου ταξιδιού στην Θεσσαλονίκη, ποστάρω επιγραμματικά τα δυο-τρία καλά φιλμάκια που θα παίξει η τηλεόραση την Κυριακή 07/10 και τη Δευτέρα 08/10, όπου θα επανέλθω με full post.
Νομίζω πως Κυριακή μεσημέρι (14:50, MEGA) με πολύ καλό fun action film όπως το Spider-man 2 δεν περιμέναμε πως θα περάσουμε, οπότε είναι μια καλή επιλογή. Για εγγραφή βέβαια ούτε λόγος.
Το βράδυ υπάρχει η καλή πρόταση της ΕΤ1 (20:30) με την Τιμή των Πρίτζι του Τζον Χιούστον και neo-horror Scream (22:30, STAR) σε μια ταινία που μάλλον σημάδεψε περισσότερο απ' όσο έπρεπε το σινεμά του είδους.
H Δευτέρα είναι, ως συνήθως μια μέρα που βρωμάει πτωμαΐνη και ο ALPHA προβάλλει (01:30) το θρίλερ του Μάικλ Άπτεντ, Gorky Park.
Καλή συνέχεια, θα τα πούμε από Δευτέρα.

Οι ταινίες της εβδομάδας 04/10 - 10/10/2007

In the Valley of Elah (2007). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Paul Haggis, με τους Tommy Lee Jones, Charlize Theron, Susan Sarandon. Διάρκεια 114'. Ελληνικός τίτλος: Στην Κοιλάδα του Ιλά.



The Bourne Ultimatum (2007). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Paul Greengrass, με τους Matt Damon, Julia Stiles, David Strathairn. Διάρκεια 120'. Ελληνικός τίτλος: Το Τελεσίγραφο του Μπορν.




Hallam Foe (2007). Αγγλική ταινία σε σκηνοθεσία David Mackenzie, με τους Jamie Bell, Sophia Myles. Διάρκεια 95'. Ελληνικός τίτλος: Ημερολόγιο Ενός Ρομαντικού Ηδονοβλεψία.




The Band's Visit (Bikur Ha-Tizmoret) (2007). Ισραηλινή ταινία σε σκηνοθεσία Eran Kolirin, με τους Sasson Gabai, Ronit Elkabetz. Διάρκεια 85'. Ελληνικός τίτλος: Η Επίσκεψη της Μπάντας.





Black Sheep (2006). Νεοζηλανδέζικη ταινία σε σκηνοθεσία Jonathan King, με τους Nathan Meister, Danielle Mason. Διάρκεια 87'. Ελληνικός τίτλος: Μαύρο Πρόβατο.





Time (Shi gan) (2006). Νοτιοκορεάτικη ταινία σε σκηνοθεσία Ki-duk Kim, με τους Jung-woo Ha, Ji-Yeon Park. Διάρκεια 97'.






Πρώτη Φορά Νονός (2007). Ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία Όλγα Μαλέα, με τους Αντώνη Καφετζόπουλο, Ελένη Καστάνη, Γιώργο Κιμούλη. Διάρκεια 91'.



Vier Minuten (Four Minutes) (2006). Γερμανική ταινία σε σκηνοθεσία Chris Kraus, με τους Monica Bleibtreu, Hannah Herzsprung. Διάρκεια 112'. Ελληνικός τίτλος: Σε 4 Λεπτά.





December Boys (2007). Αυστραλέζικη ταινία σε σκηνοθεσία Rod Hardy, με τους Daniel Radcliffe, Lee Cormie, Christian Byers. Διάρκεια 105'.

Τηλεόραση 31/09 - 06/10/2007

Κυριακή 30/09:

Reflections in a Golden Eye (1967), του John Huston. 20:45, ΕΤ1, διάρκεια 109'.
Αμερικανός διοικητής στρατιωτικής βάσης έχει καιρό διακόψει κάθε σεξουαλική σχέση με την μοίχα γυναίκα του και αναπτύσσει΄έντονη ερωτική επιθυμία για νεαρό στρατιώτη, φέρνοντας την γυναίκα του στα όριά της. Ο Τζον Χιούστον, στυλίστας αλλά και σκηνοθέτης ερμηνειών, ανοίγεται παρασυρμένος από το όμορφο θέμα του και δίνει περιθώρια στον εκπληκτικό Μπράντο και στον σέξι υστερικό χαρακτήρα της Ελίζαμπεθ Τέηλορ, σε αυτό το διαμαντάκι της εβδομάδας. Άμεση εγγραφή αλλά η ΕΤ1 δεν μας έκανε την χάρη να το προβάλλει, όπως ήταν το πρόγραμμα.

Alien: Resurrection (1997), του Jean-Pierre Jeunet. 23:00, ΑΝΤ1, διάρκεια 104'.
Το τέταρτο και τελευταίο μέρος της εξαιρετικής αυτής σειράς, σκηνοθετημένο από τον Ζενέ της Πόλης των Χαμένων Παιδιών, δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένα ατμοσφαιρικότατο θρίλερ, κλειστοφοβικό όπως επιβάλλει η ιστορία (από το πρώτο ως το τρίτο της σειράς) και ταυτόχρονα παιχνιδιάρικο στο ύφος του σκηνοθέτη της. Το τέταρτο φιλμ της σειράς ανοίγει το θέμα της κλωνοποίησης, με την οποία δύο αιώνες μετά το θάνατό της η Ρίπλεϊ "Ζωντανεύει" ξανά. Δεν συζητάμε για εγγραφή όταν υπάρχει μια από τις εξαιρετικότερες κασετίνες DVD στον πλανήτη, το AlienQuadrilogy των 9 δίσκων με 25 ευρώ!!!

The Manson Family (2003), του Jim Van Bebber. 02:15, ALPHA, διάρκεια 95'.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου κάνει η προβολή αυτής της instant classic exploitation ταινίας από τον θρύλο του underground video Τζιμ Βαν Μπέμπερ. Γραφική βία, στιλιζάρισμα στα όρια και δυνατό σφίξιμο σε ένα θέμα ταμπού μόνο από τον τίτλο κι όμως ο Βαν Μπέμπερ τα καταφέρνει και με το παραπάνω ολοκληρώνοντας αυτό το ψευδοντοκυμαντέρ του εντός προθέσεων. Ελληνικό δισκάκι στα βίντεο κλάμπ καλής ποιότητας.


Δευτέρα 01/10:

Stander (2003), του Bronwen Hughes. 23:00, ΝΕΤ, διάρκεια 111'.
Σε τούτη τη βιογραφική ταινία του Χιουζ για τον νοτιοαφρικάνο αστυνομικό που θέλοντας να εναντιωθεί στο σύστημα της χώρας του κατέληξε ξακουστός ληστής τραπεζών και φυλακισμένος, θα συναντήσουμε ένα σφιχτό ανά στιγμές θρίλερ, με ρυθμό αλλά και κριτική σκέψη πάνω στην γενικότερη πολιτική, καταφέρνοντας ωστόσο να κρατηθεί έξω από τον βούρκο που αυτά δημιουργούν.

Something Wicked This Way Comes (1983), του Jack Clayton. 00:30, ΕΤ3, διάρκεια 95'.
Ο τζακ κλέιτον θα είναι πάντα αγαπημένος για τους αριστουργηματικούς Αθώους του και ως εκ τούτου οφείλουμε να επανεκτιμήσουμε αυτό το πολύ όμορφο έργο στο οποίο για άλλη μια φορά επιδεικνύει τις σκηνοθετικές αρετές του προς την δημιουργία ατμόσφαιρας έτοιμης να σε καταπιεί. Κρύβοντας μια πλούσια αλληγορία, η ιστορία μας παρουσιάζεται ως εξής: Ένας τσίρκο θίασος στα πλάισια της περιοδείας του φτάνει σε κωμόπολη της αμερικανικής επαρχίας. Λίγο μετά την έλευσή του, οι κάτοικοι αρχίζουν να εξαφανίζονται μυστηριωδώς. Δύο αγόρια είναι αποφασισμένα να ερευνήσουν τη σχέση των δύο γεγονότων μέχρι τέλους. Προσοχή στο μη αναμορφικό δισκάκι περιοχής 1 από την Anchor Bay.

Sky Captain and the World of Tomorrow (2004), του Kerry Conran. 23:00, STAR, διάρκεια 106'.
Σταρ τσάνελ αγάπη μου, πόσο καιρό έχω να σε αναφέρω; Βρε, τι προβολές είναι αυτές; Μην μας κακομαθαίνεις! Προφανές γιατί δεν γράφουμε αυτό το πολύ πετυχημένο φιλμάκι. Πρόσθετα, υπάρχουν εξαιρετικά δισκάκια με 5 δολλάρια περιοχής 1 και με 10 ευρώ διπλό DVD περιοχής 2.

One Flew Over the Cuckoo's Nest (1975), του Milos Forman. 01:30, ALPHA, διάρκεια 133'.
Καταπληκτικό διπλό δισκάκι περιοχής 2 με 10 ευρώ. Θα ακολουθήσει ξεχωριστό κείμενο για την ταινία σύντομα (ελπίζω).


Τετάρτη 03/10:

Shadows (1959), του John Cassavetes. 22:00, Βουλή, διάρκεια 85'.
Την συμβολή του Τζον Κασσαβέτη στην εξέλιξη και τη νοοτροπία του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου δεν έχει νόημα να την αναπτύξουμε σε λίγες γραμμές. Ωστόσο, κάθε φίλος του σινεμά οφείλει να γνωρίσει την βαθιά επιρροή των αριστουργήμάτων του στους μετέπειτα αγαπημένους Αμερικανούς. Στις Σκιές θα βρούμε την θεμελίωση των αυτοσχεδιασμών που τον χαρακτηρίζουν, την ελευθερία στις κινήσεις όλου του σετ (από τις ερμηνείες ως τις κινήσεις της κάμερας και από το παιχνίδισμα του κρυστάλλινου ασπρόμαυρού του ως την τζαζ μουσική που ντύνει όλο το φιλμ) παρά το χαμηλό κόστος και τον πάραυτα σφιχτό κριτικό και νοηματικό
προσανατολισμό. Εκτός από το εξαιρετικό πακέτο της Criterion Collection περιοχής 1 (85 δολλάρια) με 5 φιλμ και ένα ντοκυμαντέρ, θα βρείτε σε πολύ χαμηλή τιμή τα ελληνικά δισκάκια.

Monster's Ball (2001), του Marc Forster. 24:00, MEGA, διάρκεια 111'.
Η Λετίσια είναι μια μαύρη σερβιτόρα στην επαρχία της αμερικανικής Τζόρτζια που ζει με τον υπέρβαρο γιο της, αφού ο άντρας της βρίσκεται φυλακισμένος και θανατοποινίτης. Αφού εκτελεστεί ο άντρας της θα βυθιστεί σε μια βαριά ψυχολογική εκμηδένιση. Μέσα σε αυτή την θλίψη και σε ανύποπτη στιγμή ένα διερχόμενο όχημα θα χτυπήσει τον γιο της και ο Χανκ που τυχαία περνούσε από εκεί θα την βοηθήσει να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο. Το αγόρι θα πεθάνει τελικά και η Λετίσια θα καταρρεύσει αναζητώντας μια βοήθεια στον τελευταίο γνωστό της, τον Χανκ. Η ταυτότητά του όμως της παραμένει άγνωστη, ενώ εκείνος μέσα από την σχέση τους, θα καταλάβει ότι ήταν ο ίδιος που οδήγησε τον άντρα της στην ηλεκτρική καρέκλα. Μέσα από αυτό το παρανοϊκό παιχνίδι συμπτώσεων, ο ρατσιστής Χανκ θα προσπαθήσει να αλλάξει ζωή, να απαλλαγεί από τα φαντάσματα του παρελθόντος (ακόμη και την αυτοκτονία του γιου του) και την σκιά του ενοχλητικά ρατσιστή και απαιτητικού πατέρα του. Εξαιρετικό δράμα χαρακτήρων και καταστάσεων από τον (πολύ λίγο όπως δυστυχώς απέδειξε η μετέπειτα φιλμογραφία του) Μαρκ Φόρστερ που δεν σταματά πουθενά δοκιμάζοντας την αντοχή και τα όριά μας εκμεταλλευόμενος την δύναμη της μοίρας και την τραγικότητα της απώλειας αλλά διατηρώντας μια κριτική ματιά στον ρατσισμό που μαστίζει τη σύχρονη Αμερική.

New York Stories (1989), των Woody Allen, Francis Ford Coppola, Martin Scorsese. 24:00, ΕΤ1, διάρκεια 118'.
3 καλά ταινιάκια με κοινό άξονα τη Νέα Υόρκη, αρκετά άνισα ως συνήθως στα σπονδυλωτά φιλμ. Πολύ καλό του Σκορσέζε, αρκετά συμπαθές του Άλεν, παραφωνία το κομμάτι του Κόπολα. DVD με εγγραφή από την ΕΤ1, ούτε ο Σκορσέζε δεν θα καταλάβει την διαφορά!


Πέμπτη 04/10:

Il Deserto Rosso (1964), του Michelangelo Antonioni. 22:00, Βουλή, διάρκεια 105'.
Απλά Αντονιόνι, μοναδικός ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής που με ένα άγγιγμα μετατρέπει την απλή ερωτική ιστορία της Μόνικα Βίτι και του Ρίτσαρντ Χάρις σε ένα δοκίμιο πάνω στο αγαπημένο του θέμα, την αποξένωση του ανθρώπου, συνεχίζοντας στην παράδοση των "Περιπέτεια", "Έκλειψη", "Νύχτα".


Παρασκευή 05/10:

Spartan (2004), του David Mamet. 00:30, ΑΝΤ1, διάρκεια 96'.
Ωραίο φιλμ του Μάμετ, εραστή του κινηματογραφικού διάλογου και των βραδυφλεγών ρυθμών, που φαινομενικά δεν ταιριάζουν με έναν τίτλο περιπέτειας, με αστυνομικές αναζητήσεις της απαχθείσας κόρης του Προέδρου των ΗΠΑ ανάμεσα σε κυκλώματα πορνείας και σε παιχνίδια αλήθειας και ψέματος για το αν παραμένει ζωντανή. Κι όμως, ο Μάμετ κρατά αμείωτο ενδιαφέρον στην δράση, καταφέρνοντας να χτυπήσει κριτικά την αστυνομική και πολιτική διαφθορά χωρίς να χαθεί σε γραφικό διδακτικό βούρκο. Πολύ καλός ο Βαλ Κίλμερ σε χαμηλούς τόνους.

Citizen Kane (1941), του Orson Welles. 24:00, ΕΤ1, διάρκεια 120'.
Αν δεν έχετε ακόμη αγοράσει το υπέροχο διπλό δισκάκι περιοχής 1 (που διατηρεί πολύ υψηλή τιμή ακόμη και μετά από τα 6 χρόνια κυκλοφορίας του!!!), έχετε την ευκαιρία να γράψετε αυτό το καθολικής αποδοχής αριστούργημα σε μια καλή κόπια.

A Nightmare on Elm Street (1984), του Wes Craven. 03:00, STAR, διάρκεια 94'.
Θα είναι κρίμα μέγιστο να καταστρέψουμε αυτό το γνήσιο φιλμ τρόμου (όπως έκαναν τα αγγλικά δισκάκια περιοχής 2, beware!) βλέποντάς το στην τηλεόραση, στην αγνώστου προελεύσεως κόπια του κινηματογραφικά αστοιχείωτου STAR (προβολή στις 3 το πρωί, μετά από τα -κατά σειρά- GALA, Nip Tuck, Law & Order και το ανυπέρβλητου κύρους δελτίο ειδήσεων του σταθμού, όλη την τηλεοπτική σαβούρα δηλαδή, με λίγα λόγια πιο πολύ θα τρομάξετε με τον Λιάτσο). Προσπερνάμε.


Σάββατο 06/10:

7 Women (1966), του John Ford. 21:15, ΕΤ1, διάρκεια 87'.
Η τελευταία ταινία του Τζον Φορντ, με αμβλυμένες τις μετωπικές συγκρούσεις των χαρακτήρων του, αλλά διατηρώντας την ματιά που τον καθιέρωσε και με τη βοήθεια της Αν Μπάνκροφτ στον πρώτο ρόλο.

Salt of the Earth (1954), του Herbert J. Biberman. 22:15, Βουλή, διάρκεια 94'.
Γνωρίζω την καλή κόπια της Βουλής (έχει προβληθεί πολλές φορές), αλλά έχω τόσο καιρό να δω την ταινία...

Mystic River (2003), του Clint Eastwood. 23:00, ALPHA, διάρκεια 139'.
Τρία παιδιά που παίζουν στις γειτονιές της Βοστόνης, 25 χρόνια πριν. Ένα τραγικό συμβάν που θα αλλάξει την ζωή τους για πάντα. 25 χρόνια μετά, μια σειρά από γεγονότα θα τους φέρει πάλι κοντά. Η κόρη του ενός βρίσκεται άγρια δολοφονημένη, ο άλλος είναι ο αστυνομικός που ερευνά την υπόθεση, ενώ οι κατηγορίες αρχίζουν να βαραίνουν τον τρίτο. Τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο...
Ταινία-μάθημα στη δόμηση στέρεων χαρακτήρων, αυτό το εξαίσιο φιλμ βρίσκεται στην κορυφή της φιλμογραφίας του 77χρονου Ήστγουντ, αυτού του ταπεινού μαέστρου στην μεγαλύτερη συμφωνική ορχήστρα της δεκαετίας. Πλήθος χαρακτήρων που αναπτύσσονται στην εντέλεια (η μοναδική ταινία εδώ και αρκετά χρόνια που κατάφερε να ξεπεράσει αυτό το αριστουργηματικό character development ήταν μάλλον η Ένταση), πλήθος νοημάτων και όγκος φιλοσοφικών διαστάσεων. Προσέξτε την καλύτερη ερμηνεία των τελευταίων χρόνων στον εξαντλητικά απαιτητικό ρόλο του Κέβιν Μπέικον και νιώστε το στομάχι σας διπλό κόμπο σε 2 σκηνές-σοκ. Τέλος, αγοράστε 2-3 φορές το τριπλό δισκάκι περιοχής 1 και προσέξτε καλά την fullscreen κόπια. Must!

The Day I Became a Woman (2000), της Marzieh Meshkini. 24:00, ΕΤ1, διάρκεια 78'.
Αφήγηση κομμένη στα τρία, αλλά μια γροθιά τόσο ισχυρή εν τη ενώσει των τριών ιστοριών του φιλμ για την αθλιότητα της ζωής των γυναικών στο σύγχρονο Ιράν. Με το πανέξυπνο τρυκ κορίτσι-γυναίκα-γριά, η έξοχη Μεσκίνι σκιαγραφεί την καταπίεση και την αδικία περνώντας από τις τρεις γενιές, δίνοντας διαχρονικότητα αξεπέραστη στο έργο, καταργώντας παρελθόν και παρόν, ελπίζοντας σε μια αποκατάσταση του δικαίου που βλέπει να έρχεται.

They Shoot Horses, Don't They? (1969), του Sydney Pollack. 00:30, ΕΤ3, διάρκεια 120'.
Το κραχ στην Αμερική στοίχισε στους ίδιους του πολίτες της όσο όλες οι προφανείς απειλές, εξωτερικές ή εσωτερικές. Για 1500 δολλάρια ο φτωχός Αμερικανός είναι διατεθειμένος να δοκιμαστεί σε έναν αγώνα μέχρι τελικής πτώσεως, όπως μάλλον φαίνεται να διαβλέπει ο Πόλακ για την ίδια την Αμερική. Μέσα από αυτή την αλληγορία ο Πόλακ αναπτύσσει τους χαρακτήρες του, ολοκληρώνει τις επιμέρους ιστορίες του, απλώνει τις ερμηνείες των ηθοποιών του από άκρη σε άκρη.