Ωραία εβδομάδα και επιτέλους βρήκα λίγο χρόνο. Πάμε να δούμε.
Πέμπτη 28/06:
Cockfighter (1974), του Monte Hellman. 22:10, Βουλή, διάρκεια 83’.
Δεν το έχω δει, αλλά θα το κάνω με εξαιρετικό ενδιαφέρον με όσα διαβάζω για αυτό. Όποιος το έχει δει, ας σχολιάσει.
Contact (1997), του Robert Zemeckis. 23:15, STAR, διάρκεια 144’.
Κοιτάξτε, επειδή (κατά τη γνώμη μου) πρόκειται για αριστούργημα του είδους που παίζει στο STAR (144 λεπτά είναι αυτά) αλλά και με το πολύ καλό R1 DVD που κυκλοφορεί με 8 δολλαριάκια, το προσπερνάμε. Εγώ θα προτιμήσω τις κοκορομαχίες.
Παρασκευή 29/06:
Kiss Kiss Bang Bang (2005), του Shane Black. 22:30, Βουλή, διάρκεια 102’.
Γιατί τελευταία αγαπάμε πολύ τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ. Και μόνο.
Outbreak (1995), του Wolfgang Petersen. 23:15, STAR, διάρκεια 117’.
Το είχα δει σε κασέτα πριν καμιά δεκαριά χρόνια (χαλαρά) και θυμάμαι πως μου άρεσε. Θρίλερ με τις σωστές δόσεις αγωνίας (αρκούσαν τότε), δεν ξέρω, για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν έχω καμία όρεξη να το δω ξανά.
Identificazione di una donna (Identification of a Woman) (1982), του Michelangelo Antonioni. 24:00, ΕΤ1, διάρκεια 131’.
Οι μόνιμες προβληματικές του λατρεμένου Αντονιόνι στην επιλογή της Παρασκευής, ένα υπέροχο φιλμ, από τα τελευταία του σκηνοθέτη και χωρίς να υπάρχει κάποιο δισκάκι γι’ αυτό. Τέλεια. REC.
The End of the Affair (1999), του Neil Jordan. 00:30, MEGA, διάρκεια 97’.
Η ταινιάρα του πολυαγαπημένου Τζόρνταν στις επιλογές μας για σήμερα. Έλα όμως που υπάρχει το πολύ καλό δισκάκι περιοχής 1 και είναι στην ξεφτίλα, 5 και κάτι ψιλά, σε δολλάρια... 4 και κάτι ευρώ δηλαδή. Ε, πόσο πιο κάτω; (Kείμενο copy-paste από προηγούμενη εβδομάδα)
Darkness (2002), του Jaume Balagueró. 01:45, STAR, διάρκεια 93’.
Γαμάτο ταινιάκι τρόμου για βλαμμένους με το είδος, σε τέλεια ώρα. Η Παρασκευή θα είναι υπέροχη, ε;
In the Bedroom (2001), του Todd Field. 02:40, MEGA, διάρκεια 138’.
138 λεπτά στις 3 παρά. Πολύ λογικό. Την κάψανε και είναι και ταινιάρα. Αλλά επειδή το ελληνικό DVD φέρνει εμετό έτσι όπως είναι πετσοκομμένο, ίσως αγοράσουμε κάποιο από τα εξωτερικά. Ίδια είναι σε Ευρώπη και Αμερική και φτηνά, εκτός από το Ελλάντα που φτιάξαμε ένα ωραιότατο DVD δεν ξεχωρίζεις αν βλέπεις την ταινιάρα του Φηλντ ή «Έρωτα». Βλήματα.
Κυριακή 01/07:
The Wages of Fear (1953), του Henri-Georges Clouzot. 20:15, ΕΤ1, διάρκεια 115'.
Θριλεροειδής περιπέτεια με Υβ Μοντάν, μπορεί να μας έρχεται από την δεκαετία του 50, αλλά το γεγονός αυτό απλώς ενισχύει τις καλές εντυπώσεις που αφήνει η δράση και η αγωνία του.
36 Quai des Orfèvres (2004), του Olivier Marchal. 23:00, ΝΕΤ, διάρκεια 110'.
Διαβάζω πως πρόκειται για ενδιαφέρον αστυνομικό δράμα, στα χνάρια των παλιών και γοητευτικών γαλλικών αστυνομικών ταινιών, με σενάριο που "τραβάει", αλλά δυστυχώς δεν το είχα δει, τον λίγο καιρό που έπαιξε στις ελληνικές αίθουσες. Με Οτέιγ και Ντεπαρντιέ, διάολε! Υπάρχει ένα καλό δισκάκι στην αγορά, πάντως.
Free Enterprise (1998), του Robert Meyer Burnett. 03:00, STAR, διάρκεια 113'.
Κουλ παρωδία γκηκ καταστάσεων για φανατικούς του είδους (Σταρ Τρεκ και συναφή βαρετά), στους οποίους δεν συμπεριλαμβάνομαι. Αυτό πάντως δεν με εμπόδισε να απολαύσω το ταινιάκι. Αυτό που ίσως με εμποδίσει αυτή τη φορά είναι η ώρα αιχμής που διάλεξε ο αγαπημένος μας σταθμός, καθώς εκείνη την ώρα οι επιλογές είναι άπειρες, ποιός μπορεί να πει όχι στην ultra κολλητική διαφήμιση της Ντίσκο συλλογής της τελεμάρκετινγκ;
Τρίτη 03/09:
Darkman (1990), του Sam Raimi. 21:00, Alter, διάρκεια 91'.
Πριν ο Ρέιμι δημιουργήσει την καλύτερη σειρά ταινιών βασισμένων σε κόμικ, έπλασε τον Ντάρκμαν, ένα καταπληκτικό φιλμ κόμικ αισθητικής και νοοτροπίας, τόσο ενήλικο και σκοτεινό όμως, ώστε να μην σκαλώνει στις συμβάσεις του είδους, αλλά να τις ξεπερνάει θριαμβευτικά. Ο ίδιος ο Ρέιμι δίνει προσωπικό στίγμα στην σκηνοθεσία του, το λιγότερο εντυπωσιακή, και ο Λίαμ Νίσον κρατάει το επίπεδο που χρειάζεται σε αυτό τον λίγο διαφορετικό ήρωα. Κανένα φοβερό δισκάκι δεν υπάρχει, οπότε...
Bellissima (1951), του Luchino Visconti. 01:30, ΝΕΤ, διάρκεια 130.
Κάποιος μας αγαπάει πάρα πολύ και έβαλε αυτή την (μία από τις καλύτερες) ταινιάρα του Βισκόντι μερικές ώρες μετά το Ντάρκμαν και να απολαύσουμε την εκπληκτική Άννα Μανιάνι να προσπαθεί να βάλει την κόρη της στην Τσινετσιτά. Καλό DVD ανά τον κόσμο δεν υπάρχει, το γράφεις; Όχι καλέ, γιατί το λες αυτό;... (Κείμενο copy paste από προηγούμενη εβδομάδα)
Τετάρτη 04/07:
Die Sehnsucht der Veronika Voss (1982), του Rainer Werner Fassbinder. 22:40, Βουλή, διάρκεια 104'.
Η Βερόνικα Φος, μια παλιά σταρ του γερμανικού σινεμά κατά τη ναζιστική περίοδο, ζει πλέον στην απόλυτη παρακμή, δέσμια των εξαρτήσεών της από ναρκωτικά και αλκοόλ. Αυτή είναι η σεναριακή αφορμή προκειμένου ο Φασμπίντερ να ξεδιπλώσει άλλο ένα μελόδραμά του, ανάλογης δυναμικής με παλιότερα φιλμ του, αλλά με ορισμένες επαναλήψεις που κουράζουν κάπως.
Τέλος, δεν ξεχνάμε να γράψουμε την πολύ ωραία νέα σειρά ταινιών μικρού μήκους που εξασφάλισε το κανάλι της Βουλής, υπό τον τίτλο "Μικροκύματα", την Τρίτη και την Τετάρτη στις 22:00, ανάμεσα στα οποία θα προβληθούν Ρενέ και διάφορα ελληνικά. Άψογα.
34 comments:
Γαμουν οι Κοκκορομαχίες. Αριστούργημα.
Του Μόντε Χέλμαν,φίλε. Ψαξ'τον αυτόν, σούμπιτο.
To έγραψα χτες. Φαίνεται πολύ ενδιαφέρον, θα το δω σίγουρα κοντά. Να ψάξω και τον σκηνοθέτη, ε; Χμμμ... και έχω μια "ψακτική" διάθεση, χεχε.
Ο "Βρώμικος κόσμος", όπως ήρθε στην Ελλάδα το "36, Quai des Orfevres" είναι καλό μεν, απογοητευτικό δε. Πώς γίνεται; Έ, με πρωταγωνιστικό δίδυμο Οτέιγ - Ντεπαρντιέ, οι προσδοκίες μου ήταν στα ύψη για μία αστυνομική περιπέτεια όπως μόνο οι Γάλλοι ξέρουν να φτιάχνουν (τουλάχιστον τα παλιότερα χρόνια). Δυστυχώς, τις περισσότερες στιγμές νιώθεις πώς οι δημιουργοί προσπαθούν απλώς να κοπιάρουν τους χολυγουντιανούς κώδικες στην περιπέτεια αντί να κοιτούν τη δική τους κληρονομιά (α ρε Melville αθάνατε!!!). Συν τοις άλλοις, ο Ντεπαρντιέ είναι πιθανότατα στα χειρότερά του, αντισταθμίζεται όμως από τον - για μία ακόμη φορά - πολύ καλό Ντανιέλ Οτέιγ. Για να μην παρεξηγηθώ, η ταινία είναι καλή, ψυχαγωγικότατη, απλώς θα μπορούσε να είναι σπουδαία.
Η ταινία της εβδομάδας ωστόσο είναι η αριστουργηματική Bellissima του Βισκόντι στην, κατά την ταπεινή μου γνώμη, καλύτερη ερμηνεία της Μανιάνι και σε ένα "νεορεαλιστικό" σχόλιο του μεγάλου αυτού δημιουργού πάνω στον ίδιο τον κινηματογράφο και στη βιομηχανία του.
Καλό μήνα.
Είδα το Wages of Fear.
Εξαιρετικό.
Γιατί δεν κάνουν τέτοιες ταινίες πιά.
Τα βαρέθηκα όλα του στυλ . "Πολύ σκληρός για να πεθάνει Νο 127".
Ελεος.
Αχιλλέα,
θέλω πολύ να δω τον Βρώμικο Κόσμο, το έχω κιόλας καιρό και δεν το έχω κάνει. Ανωμαλία, ξέρεις.
Για Μπελίσιμα γνωρίζεις ότι δεν την είχα δει μέχρι πριν λίγο καιρό, αλλά ΟΚ, η ταινία γα-μά-ει.
Μάρω,
το Wages of Fear είναι υπέροχο, δεν είναι καταπληκτικό το πώς χτίζει την αγωνία του;
Αδικείς όμως τα νέα φιλμ, γυρίζονται εξίσου με παλιότερα τεράστιες πίπες και τεράστια αριστουργήματα. Μπορούμε να ανοίξουμε μια ωραία συζήτηση σχετικά με την ποιότητα των καινούριων ταινιών δράσης, θα κάνω την αρχή όταν γυρίσω σπίτι αργότερα. Υπάρχουν πολλές πάντως. Σε προκαλώ να αρχίσεις, ακόμη καλύτερα ή έστω να μας γράψεις ποιες σου φάνηκαν τόσο κακές (που σαφώς υπάρχουν).
Τα λέμε.
Πράγματι, ταινιάρα το Wages of Fear, αν και θα έπρεπε να το λέμε Le Salaire de la peur - ακούς Πάνο;;
Ο ΚΛουζό είναι πολύ δυνατός, είδα πρόσφατα τις Διαβολογυναίκες (ξανά)και επίκειται Le Corbeau σε τρελή έκδοση...
Όσο για την ποιότητα των ταινιών δράσης, με Σκορσέζε και Μανν φέτος δεν πρέπει να παραπονιόμαστε...
Συγνωμη Αχιλλέα.
Le salaire de la peur ήθελα να γράψω.
Πάνο,
το ομολογώ και ντρέπομαι, αλλά ούτε το Miami Vice είδα, ουτε το Informer.
Δεν αντέχω άλλο τις ταινίες δράσης, με όπλα, νεκρούς, κυνηγητά, και φυσικά βία.
Είδα την Μαύρη Ντάλια. Απλά και μόνο για τον ντε Πάλμα. Δεν μου άρεσε.
Και το Good Sheperd, το οποίο το βρήκα εξαιρετικό. Αλλά αυτό δεν συγκαταλέγεται στις ταινίες δράσης.
Υπάρχει τόση βία γύρω μας πια, που δεν αντέχω να την βλέπω και στο σίνεμά.
Προτιμώ κάτι πιο χαμηλών τόνων, χωρίς εντυπωσιακά γρήγορους ρυθμούς και απίστευτα εφέ.
Μάρω,
ντροπή για Μαϊάμι Αγάπη Μου και για Χαφιέ.
Είναι ταινιάρες.
Αλλά αυτό το ξέραμε πριν τις δούμε, χεχε.
Η Μάυρη Ντάλια δεν ήταν τόσο κατάμαυρη, αλλά ήταν μια μικρή απογοήτευση, αν και είχε πραγματάκια.
Πιστέυεις ότι δεν είδα Ντε Νίρο Καθοδηγητή; Και πες μου εσύ γιατί.
"Προτιμώ κάτι πιο χαμηλών τόνων[...]"
Μωρέ κι εγώ, αλλά συνεχίζω το θέμα στη βάση που το έθεσες. Γουστάρουμε όλοι να βλέπουμε δράση σε καλές ταινίες, αλλά άλλες μας "μιλάνε". Ποιές είναι οι δικές σου;
Λοιπόν,
αφού επιμένεις, η τελευταία ταινία δράσης που πολύ μου άρεσε, (αν και για το τέλος της εχω κάποιες αντιρρήσεις) ήταν το Collateral.
Η μόνη καλή ερμηνεία του Κρουζ.
Ετσι κι αλλιώς εγώ έχωμια εμμονή στο νουάρ (σινεμά και βιβλίο) οπότε η πολύ δράση με ξενερώνει αφάνταστα. Ασε που μόνιμα είμαι με το μέρος του κακού.
Επίσης είδα προχθες σε dvd το Spellbound του Χίτσκοκ. Οπότε για αυτήν την βδομάδα εχω πάρει την δόση μου .
Για πες εσύ ταινίες δράσης που ξεχνάω.
Κοίταξε, με αφάνισες με τον συνδυασμό Spellbound και Collateral (το οποίο δεν φαντάζεσαι πόσο λατρεύω)...
Θα σκεφτώ το θέμα και θα επανέλθω με τρελή λίστα, γιατί τώρα το μυαλό μου έχει σαπίσει από την δουλειά.
Πρόχειρα δεν μου έρχονται ταινίες, αλλά σκηνές που εσφιξα τα χέρια του καθίσματος, όπως η σκηνή της ενέδρας στα Παιδιά των Ανθρώπων.
Από ταινίες απόλαυσα πολύ την Κάθοδο, το Kill Bill (yeah), το Collateral, το Miami Vice, το The Departed, το A Bittersweet life, το Undertow, το V for Vendetta από τελευταία διετία...
Αλλά, ΟΚ, πώς μπορούν να συγκριθούν με αριστουργήματα της ίδιας περιόδου όπως τα The Brown Bunny, Elephant, 2046, Birth, Million Dollar Baby, Mystic River και τα μυαλά στα μπλέντερ;...
Sorry, να παρέμβω;
Λοιπόν, η Μάυρη Ντάλια είναι αναμφισβήτητα απογοήτευση στην πρώτη προβολή, ειδικά για κάτι μέγιστους θαυμαστές του ΝτεΠάλμα, σαν κ μένα. Ωστόσο, σε κάθε επόμενη προβολή γίνεται καλύτερο (είναι και τόσο πυκνογραμμένο το σενάριο, εξαιτίας του βιβλίου). Τελικά έχει όλα τα κλασικά στοιχεία του ΝτεΠάλμα (διπλές ταυτότητες, ανατροπές, σεξ, ηδονοβλεψία, σινεμά για το σινεμά). Αν μόνο έλειπαν και οι τέσσερις ηθοποιοί - απογοήτευση όλοι τους.
Το Departed του Σκορσέζε δε συγκαταλέγεται στις ταινίες δράσης, απλά επειδή είναι Σκορσέζε, μία κατηγορία από μόνη της.
Το Miami Vice είναι πολύ δυνατό, με μεγάλο κινηματογραφικό ενδιαφέρον, κυρίως λόγω Michael Mann πλάνων. Αφού σου άρεσε το Collateral, θα σου αρέσει και αυτό - αν και σίγουρα το Miami Vice δεν είναι αντάξιό του (δεν το συζητώ το πόσο θα πόρωσες τον Πάνο με την αναφορά στο Collateral!).
Πριν κάποιες μέρες είδα το Shooter, μια πιο καθαρή ταινία δράσης. Ο Antoine Fuqua στη σκηνοθεσία δίνει ένα ψυχαγωγικότατο δίωρο, αλλά μέχρι εκεί - όπως ακριβώς στην Μέρα Εκπαίδευσης. Όσοι γούσταραν εκεί, μάλλον θα καλοπεράσουν.
Άσχετο, αλλά Πάνο, πότε θα βάλεις τις ταινίες βδομάδας του σινεμά; Είδαμε Bobby προχθές και ψοφάω για σχόλιο...
Η μομφή για τον Κλουζώ πήγαινε στον Πάνο και όχι σε σένα γλυκύτατη Μάρω. Αυτός το έγραψε πρώτος Wages of Fear στο blog του!
Λοιπόν αγαπητέ μου,
Συμφωνώ με τα Παιδιά των ανθρώπων.
Εξαιρετική ταινία.
Μόλις θυμήθηκα τις 28 days.
Αν και δεν μου αρέσουν τα σπλάτερ με ζόμπις, την είχα βρει εξαιρετικά ατμσφαιρική.
Επειδή όμως κι εμένα το μυαλό μου είναι λάσπη, θα επανέλθω δημήτρια.
Α, επισης πρέπει να σου πω ότι μίσησα μέχρι θανάτου το "Γράμματα απο το Ιβοζίμα".
Πάνο, σταμάτα να μιλάς!!!!! Το Kill Bill ταινία δράσης; Το Undertow; Και ναι, συγκρίνονται με τα περισσότερα που ανέφερες-πλην 2046, ταινία δεκαετίας γαρ...
Μάρω, ξέχασα να πω για Spellbound. Η Ίνγκριντ είναι τέλεια ή είναι τέλεια;
Τη λατρεύω!! Κορυφαία σκηνοθεσία του Άλφρεντ (με highlight τη συνεργασία του Νταλί στις σκηνές του ονείρου). Ωστόσο, το Spellbound έχει και μπόλικα προβλήματα, κυρίως σεναριακής φύσεως... Ένα χρόνο μετά ο μετρ ξανασυνεργάστηκε με την Ίνγκριντ και έδωσαν μία απείρως καλύτερη ταινία, το Notorious... Δεν μπορώ, με κάνατε να σκεφτώ την Ίνγκριντ... Πάω για Gaslight, Casablanca, και δε συμμαζεύεται...
@ αχχιλέας.
Οκ, το Miami με πείσατε να το δω. Μονο και μόνο λόγω Mann.
Οσο για το Μέρα Εκπαίδευσης, παρά την αδυναμία μου στον Ντένζελ, το είχα βρήκα πολύ βίαιο (και επομένως και πολύ εκτός του γούστου μου).
Επίσης να σας ευχαριστήσω που μου θυμήσατε ότι ο Κλουζώ είχε κάνει τις διαβολογυναίκες. Σε όλη την διάρκεια της χθεσινής ταινίας προσπαθούσα να βρω τι μου θύμιζε η σκηνοθετική του ματιά.
@αχιλλέας.
Γράφουμε ταυτόχρονα.
Ναι είχε μερικά σεναριακά προβλήματα. Κυρίως γιατί έπιανε θέματα ψυχανάλυσης. Αλλά δεν με ενόχλησε τόσο πολύ.
Εσείς την Ινγκριντ κι εγώ τον Γκρέκορυ. Δίκαιη μοιρασιά.
Έτσι μου ήρθε, έτσι το έγραψα, τράβα γαμήσου Αχιλλάκο :Ρ
Ταγκοτσάτι Τσειμέι, ξεφτίλα! :Ρ
Επίσης, ξεκαθάρισα ότι δεν γράφω ταινίες δράσης, αλλά για ταινίες με ανάλογες σκηνές. Βλαξ.
Επίσης, όσο κι αν σε αγαπάω, δεν μπορώ να ανεχτώ τα κόμπεξ σου για αριστουργήματα όπως The Brown Bunny και Ελέφαντας. Α, και Irreversible.
Μάρω,
28 Days Later αγόρασα μόλις πριν 1 εβδομάδα. Ήταν πολύ καλό.
Εμένα πάλι μου άρεσε τρελά το Spellbound, πολύ κοντά στο Notorious.
Και, έλα, το Μέρα Εκπαίδευσης ήταν μια χαρά.
ΟΚ, ήταν *κόμπλεξ.
Αχιλλέα, έχω έτοιμο κείμενο για Bobby αλλά και για τις ταινίες της εβδομάδας, χρόνο όμως φίλε;!
Επίσης, αν προλάβω θέλω να ποστάρω το κείμενο για το LE FILS, πολύ ταινιάρα.
Ποιο κόμπλεξ για Brown Bunny ρε; Μου αρέσει και το ξέρεις. Εσύ είσαι κομπλεξικός που το λες ταινία δεκαετίας!! Και γω φταίω που το Tagosare Seibei - ταινιάρα - το λες Twilight Samurai σα βλάχος; Ε;
Tα παιδί παίζει!!!!!!!
Λοιπον μην πιάσετε γιαπωνέζικο σινεμά γιατί σας προειδοποιώ είναι το φετίχ μου.
Διόρθωσις:
Δεν είναι ταινία δεκαετίας. Είναι η καλύτερη ταινία που είδα ποτέ.
Tι ωραια κουβεντα εχετε πιασει κι εδω, θελω και γω! χε
ΑΓΑΠΩ spelbound και, συνειδητοποιωντας την υπερβολη των λογων μου, μπορω να πω οτι ειναι και ο αγαπημενος μου Χιτσκοκ, παρα τα κενα του στορυ (ναι ειναι σχηματικο, αλλα τι σκηνοθεσια ο ανθρωπος!!)
Για ταινιες δρασης, δεν μπορω να σκεφτω λιστες, παρακολουθω οσα λετε και θα ξαναρθω αυριο με περισσοτερο χρονο στη διαθεση μου.
Παντως Μαρω, νομιζω οτι πρεπει να εχουμε αντιστοιχη αντιμετωπιση στις βιαιες ταινιες. Η οπτικη μου αλλαξε μετα το υπερβολικα βιαιο αλλα υπεροχα σκηνοθετημενο/χορογραφημενο oldboy. (φευγω απο τις ταινιες "δρασης" βεβαια, απλα κολλαει για το θεμα της βιας)
καλη συνεχεια στην κουβεντα :)
neutrino,
σε προ(σ)καλώ σε προβολές Psycho, Vertigo και Rear Window όποτε κατέβεις Αθήνα για να διαπιστώσουμε και μαζί ότι το Spellbound ήταν απλά μια προπόνηση...
Όσο για τη βία στο σινεμά, παραθέτω μια αφοπλιστική ατάκα του Μπράιαν ΝτεΠάλμα (υιοθετημένη και από τον μέγιστο οπαδό του, Κουέντιν Ταραντίνο): Όταν κατηγορούν τις ταινίες μου ως βίαιες, το λαμβάνω ως κοπλιμέντο. Σημαίνει ότι το καλά δουλειά, τους επηρέασε.
Rear Window, πολύ απλά, η καλύτερη ταινία του Χίτσκοκ (και πόσο μεγάλο είναι αυτό;).
"Σημαίνει ότι το καλά δουλειά, τους επηρέασε."
Τι διάολο σημαίνει αυτό;
Καλημέρα σας Πάνο,
είδα χθες το en Soap το δανέζικο.
ε δεν ήταν και για 3,5-4 αστεράκια.
Είμαι πια πεισμένη ότι άλλη ταινία βλεπω εγώ και άλλη οι κριτικοί.
Γεια σου Μάρω,
είμαι σίγουρος ότι θα είναι καλό, ήταν να το δω χτες αλλά έμπλεξα με σάπιους καλεσμένους στο σπίτι μου, δεν ψήνονταν για σινεμά.
Φτου.
Μέτριο.
Σίγουρα όχι για τόσα βραβεία.
Και Αργυρή Αρκτο και Βραβείο σκηνοθεσίας!!!
Για θερινό σινεμά λίγο βαρύ.
Του πήγαινε καλύτερα η κλειστοφοβία της σκοτεινής αίθουσας.
πάνο,
ελπίζω να μην αναφέρεσαι σε μένα ως σάπιο...
Έκανα ένα λάθος κ γω, εννοούσα "Σημαίνει ότι έκανα καλή δουλειά".
@πανοσ & αχιλλεας
Πολύ μου άρεσε ο σινεφιλικός καβγάς.
Τον συνεχίζω στο blog μου.
Για περάστε να μαλλιοτραβηχτούμε.
Όντως, περάστε και οι υπόλοιποι. Το σοκ από το ποστ της Μάρως θα μας κάνει λιγότερους στον μπλογκόκοσμο. Εγώ μια καρδιακή προσβολή την έπαθα.
Μαρω: Η Σαπουνόπερα ήταν μια μπουρδίτσα. Ούτε κι εγω κατάλαβα τι είδαν οι άλλοι. Άλλη ταινία βλέπεις εσύ πάντως απ'όλους, όχι μόνο απο τους κριτικούς. Συμβαίνει σε όλους μας, φαντάζομαι! Κρίμα για τον Κλιντ, με στεναχώρησες.
Έχεις πρόβλημα με την αδικαίωτη βία ή με την βία γενικά;
Πάνο: Καιρό έχεις να σκάσεις απο εδω για ταινιούλα, κι ας δουλεύεις Πειραιά. Μόνο dvd ξέρεις να μου δανείζεσαι, μπάσταρδε. Τσέκαρες τον Χέλμαν; Επίσης είδες επιτέλους το... αστο.
Ήταν τόσο μπούρδα το En Soap;
Καπράνε, σε πήρα προχτές γιατί λούφαρα από τη δουλειά (ήμουν στο ΥΕΝ κοντά σου) αλλά παπάρια. Δηλώθηκε ως αναπάντητη.
Τα δισκάκια σου είναι έτοιμα, περνάω ξανά Σαββατοκύριακο, θα το δουλέψω όλο, ελπίζω να έχεις χρόνο.
Χέλμαν δεν είδα, μόνο Χέλμανς στα σάντουιτς στη δουλειά γιατί δεν βγαίνω να παραγγείλω τίποτα παραπάνω.
Δεν είδα το... άστο. :)
Μόλις άκουσα commentary από τον Χέλμαν στο Reservoir Dogs, υπό την ιδιότητα του παραγωγού. Ο τύπος είναι μορφάρα, όλα αυτά στη τρελή διπλή ευρωπαϊκή έκδοση. Άκη, δώσε στο Πανούλη καμιά ταινία του να λιώσουμε... (κ να απολυθούμε οριστικά από τις δουλειές μας)!
@Ακης
Τον Κλιντ πολύ τον αγαπάω κι επειδή ακριβώς τον αγαπάω γι αυτό και δεν μπόρεσα να χωνέψω το Ιβοζιμα.
Οσο για την βία, γενικά με χαλάει πάρα πολύ.
Η βία γεννάει βία. Και δεν λύνει κανένα πρόβλημα.
Τοχω νιώσει στο πετσί μου.
Post a Comment