Η Σέρυ έχει μόλις αποφυλακιστεί και προσπαθεί να αποκαταστήσει τη ζωή της και, κυρίως, τη σχέση της με την μικρή κόρη της.
Η ανάγκη για αποδοχή είναι σύμφυτη με τον άνθρωπο. Η ανάγκη μας να αγαπηθούμε και οι άλλοι να μας δείχνουν έμπρακτα αυτήν την αγάπη μάς ακολουθεί από τη στιγμή που αποκτούμε συνείδηση του εαυτού μας μέχρι το τέλος. Πρόκειται για μία αδυναμία συνυπεύθυνη για την πολυπλοκότητα του ανθρώπινου είδους. Μας κάνει απρόβλεπτους, πλούσιους σε αντιδράσεις και, εν τέλει, όμορφους. Ταυτόχρονα όμως μας οδηγεί σε ακρότητες, στον ανταγωνισμό, στη δυστυχία.
Με τούτη την άσχημη πλευρά ασχολείται κατά κύριο λόγο η Laurie Collyer στην πρώτη της ταινία μυθοπλασίας. Οι χαρακτήρες της, με επικεφαλή τη Σέρυ, αγωνίζονται διαρκώς να γίνουν αποδεκτοί. Ο καθένας παλεύει με τα μέσα που διαθέτει για να κερδίσει μια καθαρή και σταθερή πηγή αγάπης. Και αν αυτό είναι προφανές για την άρτι αποφυλακισθείσα ηρωίδα, αξίζει να παρατηρηθεί και στους υπολοίπους (ο αδερφός της Σέρυ από τη γυναίκα του, εκείνη από την μικρή Αλέξις, ο αστυνομικός από την κοινωνία χρησιμοποιώντας τη δύναμη της στολής, κτλ.). Επίκεντρο όλων αυτών και ,τελικά, θύμα του ιδιόμορφου αυτού ανταγωνισμού, η μικρή κόρη της Σέρυ. Στα πρώτα βήματα της ζωής της βρίσκεται μπερδεμένη ανάμεσα σε δυο μαμάδες, έναν θείο για μπαμπά, έναν παππού στον κόσμο του και μία αδυσώπητη, αν και κρυμμένη, ανταλλαγή πυρών.
Από εκεί και πέρα, το Sherrybaby είναι μία κλασική ιστορία προσαρμογής ενός outsider στην άγρια ζούγκλα της σύγχρονης κοινωνίας. Ενός αντιήρωα που μετανοεί για τις αμαρτίες του παρελθόντος, αλλά ό,τι και να κάνει μοιάζει να είναι λάθος. Με άλλα λόγια, ενός χαρακτήρα 
που το σύγχρονο ανεξάρτητο σινεμά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού δείχνει να έχει εξαντλήσει. Ευτυχώς η Maggie Gyllenhaal μας παραδίδει μια αφοπλιστική ερμηνεία, μάλλον απρόσμενη, ειλικρινή και συνεπή, χωρίς να ενδίδει στις ευκολίες ενός εξ' ορισμού αβανταδόρικου ρόλου. Ωστόσο, δεν έχει υποστήριξη από τους δευτερεύοντες ρόλους, οι οποίοι κυμαίνονται από το υπερβολικό έως το κάκιστο (και μεγάλη ευθύνη σίγουρα βαρύνει και την σκηνοθέτη). Μοναδική εξαίρεση ο Danny Trejo, ο οποίος διόλου τυχαία ενσαρκώνει και τον πιο ισορροπημένο χαρακτήρα στην ταινία, ακριβώς επειδή δείχνει συμφιλιωμένος με την ανάγκη του για αποδοχή. Εξ' ου και η οριστική του απεξάρτηση από κάθε είδους καταχρήσεις.
Και ενώ η ταινία δεν αντιστέκεται καθόλου ούτε σε κλισέ (αυτό το άρπισμα της κιθάρας είναι πλέον άρρηκτα συνδεδεμένο με κάθε ψυχολογική μετάπτωση του ήρωα στο σύγχρονο σινεμά) ούτε σε άτσαλα μεν, προβλέψιμα δε σεναριακά άλματα (η σχέση της Σέρυ με τον πατέρα της), η Gyllenhaal αποδεικνύεται ικανή να στηρίξει τα πάντα πάνω της και να σε κερδίσει με την αληθινή προσέγγιση της Σέρυ. Πράγμα αρκετό σε μια μέτρια κινηματογραφική χρονιά σαν τη φετινή.
Το Sherrybaby βγήκε στις ελληνικές αίθουσες την Πέμπτη, 5 Ιουλίου 2007.
To κείμενο είναι του φίλου μου Αχιλλέα Παπακωνσταντή.
3 comments:
Και επειδή είναι πολύ της μόδας στα cineblog τα crash test μεταξύ ταινιών, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ την προφανή σύγκριση του SherryBaby με το Clean του Olivier Assayas που βγήκε το 2004 (και στις ελληνικές αίθουσες το 2005). Παρεμφερή θέματα, ταινίες που ρέπουν προς το μέτριο και δύο ερμηνείες διαμάντια από δύο συνονόματες γυναίκες. Maggie Gyllenhaal vs Maggie Cheung.
Τι ταινιάρα είναι αυτή;;;;Είναι αυτό που ζητούσα για φέτος!!!Ολοκληρώθηκα ως σινεθεάτρια!Δε ρέπει προς το μέτριο...για δράμα/κοινωνική είναι μια χαρούλα!Από τις μοναδικές της σεζόν.
Καλησπέρα Ελένη!
Ομολογώ ότι το Sherrybaby είναι αρκετά μακριά από το να το χαρακτηρίσω ταινιάρα, ωστόσο πέρασα πολύ καλά βλέποντας το. Και ειδικότερα την Maggie Gyllenhaal που εγώ προσωπικά ξαφνιάστηκα από την ερμηνεία της (αν και από ό,τι αντιλήφθηκα πρέπει να ήμουν από τους λίγους ανυποψίαστους). Ίσως στο είδος της να ήταν η καλύτερη φέτος. Προτιμώ όμως τα Red Road, Little Children, Half Nelson, σε μία κάπως ευρύτερη κοινή κατηγορία.
Post a Comment